บทที่ 271 ลู่เฉาเฉาตัวจ้อย
บทที่ 271 ลู่เฉาเฉาตัวจ้อย
“หยุนเหนียง เพ่ยซื่อมันเป็นหญิงแพศยาไร้ศีลธรรม นางถึงกับ...”
“นางสวมเขาให้ข้ามานานหลายปี ลูกทั้งสองคนเป็นลูกนอกสมรส ทั้งหมดนี้เป็นเพราะนาง ทำให้เราสามีภรรยาแตกแยก! หยุนเหนียง ข้าจะจมเธอลงน้ำ เพื่อให้เจ้าได้คลายแค้นดีไหม?” ลู่หยวนเจ๋อพูดอย่างเจ็บปวด หยุนเหนียงในตอนนี้ดูสง่างามไร้ที่ติ ไม่มีร่องรอยความทรุดโทรมจากช่วงที่หย่าร้าง
สวี่ซื่อ ส่ายศีรษะเบา ๆ มองเขาด้วยสีหน้าเยือกเย็น
“มันไม่เกี่ยวกับนางหรอก เรื่องทั้งหมดเป็นเพราะเจ้า ที่ทำให้เราสามีภรรยาแตกแยก”
“ถ้าไม่มีเพ่ยซื่อ ก็จะมีหวังซื่อ หลี่ซื่อ หรือเฉินซื่ออยู่ดี ตอนนี้เจ้ามาขอโทษ นั่นก็เพราะเพ่ยซื่อหักหลังเจ้า เจ้าได้รับผลกรรม แล้วจึงมาเสียใจเท่านั้น” สวี่ซื่อที่เลิกรักเขาไปนานแล้ว มองเห็นทุกอย่างชัดเจน
“ลูกทั้งสองคนไม่ใช่ลูกของเจ้า นั่นเป็นกรรมของเจ้าเอง”
“ไม่ต้องมาทำเป็นร้องไห้ เด็ก ๆ ข้าไม่คืนให้เจ้า! ในเมื่อเจ้าได้ตัดชื่อพวกเขาออกจากตระกูลแล้ว ก็ไม่มีวันกลับไปอีก!” สวี่ซื่อไม่ได้แปลกใจที่เห็นเขามาเยือน
เมื่อได้ยินข่าวจากลู่เฉาเฉา ว่าลู่จิ้งเหยา ไม่ใช่ลูกแท้ ๆ เธอก็รู้แล้วว่าลู่หยวนเจ๋อจะต้องมา
“หยุนเหนียง! ข้าได้เสียตำแหน่งในตระกูลไปแล้ว ข้าไม่สามารถปล่อยให้ตระกูลลู่ต้องสูญสิ้นได้!”
“หยุนเหนียง ให้เยี่ยนซู กลับมาด้วยเถอะ หากไม่ได้จริง ๆ เจ้าให้เจิ้งเยว่ กลับมาก็ได้”
“ข้ารู้ว่าเจ้าไม่ยอมให้ลู่เฉาเฉากลับมา ถ้าไม่ได้จริง ๆ เจ้าก็ให้หยวนเซียว มาแทนเถอะ ให้เขาสืบทอดทุกอย่างของตระกูลลู่ได้ไหม? ข้าไม่อยากให้ตระกูลลู่สูญสิ้นสายเลือด!” ลู่หยวนเจ๋อแทบจะคุกเข่าต่อหน้าเธอ
ลู่หยวนเซียว ที่กำลังจะออกจากบ้าน ได้ยินคำพูดนี้ เขาก็เด้งตัวขึ้นทันที
“ข้าไปทำอะไรเลวร้ายมารึไง?!! ข้าไม่กลับไปเด็ดขาด!” เด็กหนุ่มมองลู่หยวนเจ๋อด้วยสายตาเกรี้ยวกราด
สวี่ซื่อหัวเราะเบา ๆ “เจ้าได้ยินชัดแล้วหรือ?”
“แม่ ข้าจะออกไปขอทานดีกว่า ยังดีกว่ากลับไปบ้านนั้น”
“ปล่อยให้มันสูญสิ้นไปสิ ตระกูลลู่จะขาดสายเลือดก็ช่างมันเถอะ จะมีใครอยากไปสืบทอดเศษขยะของบ้านนั้น? กลับไปเพื่อสืบทอดแค่กำแพงนั้นหรือ?” ลู่หยวนเซียวพูดด้วยเสียงเยาะ
ลู่หยวนเจ๋อโกรธจนแทบทรุดลงกับพื้น เขาแทบจะเป็นลมล้มลง
“เด็กมันพูดความจริง อย่าโกรธนักเลย” เติงจือ เข้ามาขวางเด็กหนุ่มเอาไว้ และส่งเขาขึ้นรถม้าเอง
ลู่หยวนเจ๋อที่ทั้งโกรธและไม่ได้หลับมาทั้งคืน ตอนนี้มองเห็นทุกอย่างเป็นสีดำไปหมด
“อย่าตายหน้าบ้านข้าล่ะ มันไม่เป็นมงคล” เติงจือพูดอย่างรังเกียจ
จากนั้นก็รีบประคองสวี่ซื่อเข้าไปในบ้าน
ลู่หยวนเจ๋อพยายามรักษาลมหายใจเอาไว้ เขากินยาบำรุงมาตลอดสองปี เขาจะสร้างลูกใหม่อีกสักคนให้ได้!
“สวี่ซื่อ อย่าคิดว่ามีแต่เจ้าคนเดียวที่มีลูกได้! ข้ายังหนุ่มอยู่ ข้าสามารถมีลูกใหม่อีกได้!”
เพราะปมในใจเรื่องโรคของตนเอง เขาแอบไปหาหมอมาตลอดสองปี
สวี่ซื่อหยุดเดิน
เธอยิ้มเล็กน้อย “เจ้าควรหาหมอที่เก่งด้านการถอนพิษมาช่วยตรวจดูให้เจ้าดีกว่า คงจะเจอเรื่องที่น่าประหลาดใจแน่” สวี่ซื่อพูดอย่างไม่แยแส ส่งเขาของขวัญชิ้นใหญ่
ปัญหาของลู่หยวนเจ๋อไม่ใช่เพราะเรื่องโรคนี้ตั้งแต่แรก
“เจ้าหมายความว่ายังไง? พูดให้ชัดสิ?” ลู่หยวนเจ๋อเริ่มรู้สึกใจสั่น
“ไปถามเพ่ยซื่อดู เจ้าจะได้คำตอบ”
ประตูปิดลง ทิ้งให้ลู่หยวนเจ๋อใจเต้นระรัวอย่างไม่สบายใจ
เขาไม่เคยกล้าบอกเรื่องอาการของเขากับหมอ ไม่มีผู้ชายคนไหนที่อยากเผยข้อบกพร่องของตัวเอง
แม้ว่าเขาจะไปหาหมอมาแล้วหลายคน ก็ไม่เคยได้ผลดีเลย
ลู่หยวนเจ๋อกลับมาถึงบ้านอย่างลนลาน ขณะนั้นเพ่ยซื่อและลู่หยวนซีถูกมัดเอาไว้แล้ว
หญิงชรานั่งบนรถเข็น ปากไหลน้ำลาย และร้องไห้คร่ำครวญไม่หยุด
“อืออืออือ... ฆ่า ฆ่า...”
“แม่ ข้าจะไม่ปล่อยพวกเขาไป!” ลู่หยวนเจ๋อเริ่มมีความคิดฆ่า
“คนมา อุดปากพวกเขาแล้วนำไปที่แม่น้ำรอบเมือง ห้ามให้ข่าวรั่วไหล!” ลู่หยวนเจ๋อออกคำสั่ง และทันทีที่ทุกคนถูกยัดขึ้นรถม้า
ในอดีต เขาเคยขับไล่สวี่ซื่อและลูก ๆ ออกไปจากบ้านเพื่อความรักแท้
ตอนนี้ เขากลับได้ลูกนอกสมรสเป็นรางวัล นี่เขาจะทนได้ยังไง!
เขาพาคนออกจากเมืองไป
ไม่ทันไรก็มีลู่เฉาเฉาขี่หมาวิ่งตะโกนไปทั่วเมือง
“เร็วเข้า ๆ แม่น้ำรอบเมืองมีคนถูกจมน้ำแล้ว!”
“เร็วเข้า ไปดูเรื่องสนุกที่แม่น้ำรอบเมือง!”
“มีคนกำลังจะถูกจมน้ำ!” ลู่เฉาเฉานั่งอยู่บนหลังสุนัขไล่ลม ตะโกนเสียงดังตลอดทาง
ในพริบตาข่าวก็แพร่กระจายไปทั่ว
การจมน้ำเป็นเรื่องใหญ่ ใครจะไม่อยากดู?
มีคนมาขวางเธอไว้ “ใครจะถูกจมน้ำล่ะ?”
ลู่เฉาเฉาตอบเสียงใส “อดีตท่านโหวจงหย่ง ลู่หยวนเจ๋อ ลูกทั้งสองของเขาไม่ใช่ลูกแท้ ๆ”
“ว้าว...”
ผู้คนฮือฮากันทันที
“เจ้าหมายถึงท่านโหวจงหย่ง ที่หย่ากับภรรยาสวี่ และขับไล่ลูกชายสามคนกับลูกสาวหนึ่งคนออกจากบ้านใช่ไหม? เขาไม่เคยพูดอวดเรื่องความรักแท้หรอกรึ!!”
ลู่เฉาเฉาพยักหน้าอย่างแรง “คนที่เขาเรียกว่ารักแท้ ให้เขาสวมเขาแล้ว”
“รีบไปดูกันเถอะ”
“เฮ้! เจ้าของแผง เจ้าจะไม่ขายของแล้วหรือ?” มีคนถามเมื่อเห็นพ่อค้าเก็บข้าวของอย่างรวดเร็ว
พ่อค้าไม่เงยหน้าเลย
“ไม่ขายแล้ว จะไปที่ริมแม่น้ำรอบเมือง คนมุงต้องเยอะมากแน่ ๆ ได้ทั้งกินของอร่อยและหาเงินด้วย”
“ข้าต้องรีบไปเก็บของให้เสร็จ จะได้แย่งที่ดี ๆ ไว้”
เมื่อพูดจบ ผู้คนก็พากันวิ่งไปที่นอกเมืองอย่างบ้าคลั่ง
ลู่เฉาเฉารีบเร่ง “เร็ว ๆ รีบขึ้นรถม้า ไม่งั้นจะไม่มีที่นั่งดี ๆ!”
รถม้าวิ่งไปอย่างรวดเร็ว เสวียนฉีชวน อุ้มเธอไว้และพาเธอแทรกเข้าไปในฝูงชน
ลู่หยวนเจ๋อมองไปรอบ ๆ อย่างตะลึงงัน เมื่อเห็นคนจำนวนมากมาย
เขากุมหน้าอก “นี่...เกิดอะไรขึ้น?”
“ทำไมถึงมีคนมากมายขนาดนี้?”
“ท่านโหว ข้าก็ไม่รู้เหมือนกัน อยู่ดี ๆ พวกเขาก็โผล่มา” คนรับใช้ตอบอย่างกลัว ๆ
มีคนตะโกนจากฝั่งแม่น้ำว่า “ท่านลู่ ท่านกล้าจมความรักแท้ของท่านลงน้ำได้อย่างไร?”
ลู่หยวนเจ๋อกัดฟันแน่น “ไม่ได้ ข้าไม่ปล่อยพวกเขาไปเด็ดขาด!”
“จมน้ำ!” ลู่หยวนเจ๋อตะโกนเสียงดัง
เพ่ยซื่อที่ถูกมัดแน่น ดิ้นอย่างบ้าคลั่ง “อืออือ อืออือ!!” ปากของเธอถูกอุดไว้ ใบหน้าเต็มไปด้วยน้ำตา
ลู่หยวนซียังคงสงบนิ่ง แม้ใบหน้าจะเต็มไปด้วยรอยแผล แต่เขายังคงมองลู่หยวนเจ๋อด้วยสายตาท้าทาย
คนรับใช้ยกทั้งสองคนขึ้น เดินก้าวเข้าลงไปในน้ำทีละก้าว
“อือ อืออือ อืออืออือ!!” เพ่ยซื่อดิ้นรนด้วยความตกใจ น้ำตาไหลเต็มหน้า
เมื่อผิวของเธอสัมผัสกับผิวน้ำที่เย็น เธอก็สั่นสะท้าน
มองเห็นน้ำค่อย ๆ ท่วมถึงคาง จนถึงปาก จมูก และตา
“หยุดเดี๋ยวนี้!!”
“เจ้าเด็กอกตัญญู หยุดเดี๋ยวนี้!!”
ทันใดนั้น มีเสียงตะโกนดังขึ้น ลู่หยวนเจ๋อหันไปเห็นผู้อาวุโสแห่งตระกูลฉิงซี ตะโกนอย่างเดือดดาล
“ห้ามจม ห้ามจม รีบลากพวกเขาขึ้นมาเดี๋ยวนี้!” ผู้อาวุโสเห็นว่าไม่มีใครฟัง จึงสั่งให้คนในตระกูลไปดึงทั้งสองคนขึ้นมา
“แค่ก ๆ แค่ก ๆ แค่กแค่กแค่ก...” เมื่อเอาผ้าขี้ริ้วออกจากปาก เพ่ยซื่อก็ไออย่างหนัก ตัวสั่นด้วยความหวาดกลัว
“ผู้อาวุโส ท่านหมายความว่าอย่างไร?” ลู่หยวนเจ๋อตะโกนด้วยความโกรธ
“ลู่จิ้งหวยและลู่จิ้งเหยาเป็นลูกนอกสมรส ทำให้สายเลือดของตระกูลลู่ปนเปื้อน!” ลู่หยวนเจ๋อมองผู้อาวุโสด้วยสายตาโกรธจัด ราวกับจะฆ่าเขา
ตระกูลฉิงซีแก้เชือกให้ลู่ฉิงซี และลู่ฉิงซีก็คุกเข่าต่อหน้าผู้อาวุโส
“พวกเขาไม่ได้ปนเปื้อนสายเลือดตระกูลลู่”
“แม้พวกเขาจะไม่ใช่ลูกของลู่หยวนเจ๋อ แต่พวกเขาเป็นสายเลือดของตระกูลลู่ ตอนนี้ เพียงแค่รับพวกเขาเข้าตระกูลอย่างเป็นทางการเท่านั้น” ลู่ฉิงซีพูดด้วยน้ำเสียงสงบ
ลู่หยวนเจ๋อถอยหลังไปก้าวหนึ่ง
ใบหน้าของเขาซีดเผือด มองดูทุกอย่างด้วยความหวาดกลัว
ในตอนนี้ เขารู้สึกเหมือนถูกทุกคนหักหลัง สิ่งที่เขาเคยทำไว้กับสวี่ซื่อทั้งหมด กำลังย้อนกลับมาอย่างเจ็บปวดเป็นเท่าตัว
“ตระกูลลู่...สายเลือด?” เขาพูดพึมพำกับตัวเองด้วยใบหน้าซีดขาว
