บทที่ 14 สร้างพื้นฐานในหนึ่งร้อยวัน มังกรแห่งปวงประชา

บทที่ 14 สร้างพื้นฐานในหนึ่งร้อยวัน มังกรแห่งปวงประชา

ในห้องเรียนวิชาศิลปะการต่อสู้ของโรงเรียน จางซุยซานกำลังอบรมนักเรียนอยู่

พิธีปลุกพรสวรรค์ของห้องมัธยมปลายปีสามห้องเจ็ด เพิ่งเสร็จสิ้นไปเมื่อวานนี้ วันนี้นักเรียนหลายคนเพิ่งตื่นรู้ถึงพรสวรรค์ของตนเอง

จางซุยซานยืนอยู่บนเวที มองดูใบหน้าเล็กๆ ที่เต็มไปด้วยความหวังของนักเรียนด้านล่าง เขาเอ่ยขึ้นว่า "ฉันรู้ว่า...เจ็ดสิบเปอร์เซ็นต์ของพวกเธอได้ตื่นรู้ถึงพรสวรรค์แล้ว และมีส่วนหนึ่งที่คิดว่าพรสวรรค์ของตนเองนั้นจะมีประโยชน์ในอนาคต และยังมีความหวังว่าจะสามารถก้าวเข้าสู่โลกของผู้มีความสามารถพิเศษได้ ทำตามความฝันและสร้างผลงานยิ่งใหญ่ในชีวิต"

“ฉันสามารถบอกเธอได้อย่างชัดเจนเลย…”

“นั่นเป็นไปได้”

“เพียงแต่ว่า มันจะยากมาก ยากมากๆ มากจน…มากๆ”

จางซุยซานใช้คำว่า "มาก" ถึงห้าครั้ง โดยไม่ได้ให้กำลังใจทันที แต่กลับเน้นย้ำถึงความยากลำบากของเส้นทางนี้

“บนเส้นทางนี้ บางครั้งเพียงแค่ก้าวพลาดเพียงก้าวเดียวก็อาจเสียชีวิตได้ และวิญญาณของเธอจะไม่มีโอกาสได้กลับมาเกิดใหม่อีกเลย”

ไม่เพียงแค่พูดออกมา เขายังปล่อยบรรยากาศกดดันออกมา สายตาคมกริบของเขาทำให้นักเรียนหลายคนต้องก้มหน้าหลบสายตา

“ฉันสามารถบอกพวกเธอได้อย่างชัดเจนเลยว่า เก้าสิบเก้าเปอร์เซ็นต์ของคน ไม่มีความสามารถที่จะก้าวไปถึงขั้นสูงสุดของโลกนี้”

“ดังนั้น พวกเธอควรจำไว้ว่า พรสวรรค์เป็นเพียงก้าวแรก อย่าได้พึงพอใจในตัวเอง อย่าคิดว่าตนเองยิ่งใหญ่ ความหยิ่งยโสจะกลายเป็นดาบที่ทำลายตัวเอง แม้แต่ผู้ที่มีพรสวรรค์ก็ไม่รู้ว่าตนเองจะเผชิญหน้ากับโชคร้ายเมื่อใด”

เขาจ้องมองนักเรียนด้วยสายตาจริงจัง และค่อยๆ เก็บบรรยากาศกดดันกลับมา แล้วพูดด้วยเสียงที่หนักแน่นว่า “ในวิชาศิลปะการต่อสู้ ฉันจะสอนพวกเธอให้รู้จักพื้นฐาน จนกระทั่งพื้นฐานของพวกเธอพร้อมแล้วเท่านั้น จึงจะมีสิทธิ์เรียนรู้ขั้นต่อไป การกระโดดข้ามขั้นไม่ได้นำไปสู่ผลลัพธ์ที่ดี คนที่เพิ่งตื่นรู้พรสวรรค์หรือยังไม่ได้ตื่นรู้ สิ่งเดียวที่พวกเธอต้องทำตอนนี้ก็คือสร้างพื้นฐานให้แข็งแกร่ง ใช้พรสวรรค์ฝึกฝนตัวเอง...วันนี้ฉันเห็นมีนักเรียนหลายคนเริ่มใจร้อนหรือชอบท้าทายผู้อื่น ซึ่งไม่ใช่เรื่องที่ดี แม้แต่คนที่เคยฝึกศิลปะการต่อสู้ก็เช่นกัน แต่ฉันคิดว่าอาจารย์ที่สอนศิลปะการต่อสู้ของพวกเธอก็คงจะบอกไว้แล้วว่าผู้ฝึกศิลปะการต่อสู้ควรมีความดุเดือดอยู่ในใจสามส่วน ไม่มากไปไม่น้อยไป”

เขาถอนหายใจออกมา “วันนี้ฉันพูดเยอะไปหน่อย ปกติมันน่าจะเป็นหน้าที่ของครูประจำชั้นหรือครูแนะแนวที่ดูแลสุขภาพจิตของพวกเธอ...ถือว่าฉันบ่นไปสักหน่อย แต่เอาไปใส่ใจให้ดี เข้าใจไหม!”

“เข้าใจแล้ว!”

“เสียงเบาไป!”

“เข้าใจแล้ว!!”

“ดีมาก มีความกระตือรือร้นดี” จางซุยซานพยักหน้า และหยิบรายชื่อขึ้นมาอ่านชื่อ “นักเรียนหกคนที่ผ่านการฝึกพื้นฐานในหนึ่งร้อยวันตามฉันมา ที่เหลือ ให้หัวหน้าห้องนำฝึกการเสริมสร้างร่างกาย!”

แต่เขาไม่ได้สังเกตว่า มีคนแอบเข้ามาอยู่ในกลุ่มของห้องเจ็ด ยืนอยู่ด้านหลังสุด

เพราะนักเรียนทั้งหมดกำลังสนใจสิ่งที่เกิดขึ้นด้านหน้า ไม่มีใครหันกลับมามองด้านหลังเลย

...หนึ่งร้อยวันแห่งการสร้างพื้นฐาน

ไป๋อวี๋แสดงสีหน้าแปลกๆ เมื่อได้ยินคำนี้ มันฟังดูเหมือนเป็นการฝึกตนแบบในนิยาย และหลังจากนี้จะเป็นช่วงสร้างจิตทองหรือเปล่า?

เขามองไปรอบๆ ตั้งสมาธิ ตอนนี้คริสตัลแห่งจิตวิญญาณถูกกระตุ้น การแสดงภาพถูกเปิดใช้งาน… และในสายตาของเขาก็มีวงแสงเพิ่มขึ้นมา

นี่ก็เป็นหนึ่งในวิธีการใช้งานที่ไป๋อวี๋ค้นพบมาก่อนหน้านี้

เมื่อเข้าสู่สภาวะเปิดใช้งานการแสดงภาพจิตวิญญาณ การมองเห็นของเขาจะคมชัดขึ้น และการรับรู้ของเขาก็จะเปลี่ยนไปเหมือนเปิดการมองเห็นแบบพิเศษ

ในสภาวะการมองเห็นนี้ เขาสามารถมองเห็นตัวเลขอยู่เหนือศีรษะของแต่ละคนได้

ในห้องเรียนศิลปะการต่อสู้นี้ นักเรียนส่วนใหญ่มีตัวเลขระดับ 3 และ 4 อยู่เหนือศีรษะของพวกเขา มีนักเรียนหญิงสองคนที่มีระดับ 2

“ตัวเลขนี้น่าจะเป็นระดับของพวกเขา”

ไป๋อวี๋มองไปที่นักเรียนบางคนที่ถูกเรียกให้ไปฝึกกับจางซุยซาน นักเรียนเหล่านี้มีตัวเลข ‘5’ อยู่เหนือศีรษะ ยกเว้นนักเรียนหนึ่งคนที่มีระดับ ‘6’

เขาคิดว่า หลังจากผ่านการสร้างพื้นฐานในหนึ่งร้อยวันแล้ว ระดับของนักเรียนจะเพิ่มขึ้นเป็นระดับห้า...ซึ่งแน่นอนว่ายังไม่เพียงพอที่จะก้าวไปสู่การเป็นผู้มีความสามารถพิเศษขั้นสูงสุด แต่ไม่ต้องสงสัยเลยว่ามันเป็นการก้าวข้ามขั้นที่สำคัญ

ไป๋อวี๋คิดดังนั้นก็เดินออกไปข้างหน้า ผ่านแถวของนักเรียน การเคลื่อนไหวของเขาทำให้นักเรียนบางคนเริ่มสังเกตเห็น มีบางคนจำได้ว่าเป็นไป๋อวี๋ และก็อดไม่ได้ที่จะงงงวยไปชั่วครู่

หัวหน้าห้องของห้องเจ็ดที่กำลังนำกลุ่มนักเรียนอยู่ก็พูดขึ้นมาอย่างกะทันหันว่า “นายออกมาทำไม? ไปฝึกต่อสิ”

หัวหน้าห้องอีกคนเห็นเขาและดึงเพื่อนข้างๆ “เขาไม่ใช่คนในห้องเรานะ...เขาคือคนนั้นจากห้องหนึ่ง นายก็รู้นี่”

สายตากว่า 30 คู่หันมาจ้องมองที่ไป๋อวี๋ สร้างบรรยากาศแปลกๆ มีเสียงซุบซิบกันอย่างเบาๆ

แต่ไป๋อวี๋ไม่มีเวลามาสนใจความคิดของเด็กพวกนี้...ในมุมมองของคนอายุยี่สิบเจ็ดปี พวกนี้ยังคงเป็นแค่เด็กๆ อยู่

“ทุกคนฟังให้ดี…”

จางซุยซานที่อยู่ด้านหน้าเตรียมจะพูดต่อ แต่เขาก็เห็นไป๋อวี๋เดินเข้ามา สิ่งที่เขากำลังพูดจึงถูกขัดจังหวะ

“ห้องหนึ่ง เธอมาทำอะไรที่นี่?” จางซุยซานถามด้วยความเป็นห่วง “รู้สึกไม่สบายหรือเปล่า? ไปพักที่ห้องพยาบาลไหม?”

ไป๋อวี๋คิดว่าตัวเองถูกมองว่าเป็นคนป่วย เขาส่ายหัวและบอกว่า “ผมก็ผ่านการฝึกพื้นฐานในหนึ่งร้อยวันแล้ว ผมก็อยากจะเริ่มฝึกศิลปะการต่อสู้ในขั้นต่อไป”

“หนึ่งร้อยวันสร้างพื้นฐาน?” จางซุยซานวางมือบนไหล่ของไป๋อวี๋ เขารู้สึกถึงพลังบางอย่าง และถอยหลังไปครึ่งก้าวก่อนที่จะทรงตัวได้

ครูประจำชั้นอุทานด้วยความประหลาดใจ “จริงด้วย...ร่างกายของเธอแข็งแรงมาก ต้องฝึกเสริมร่างกายที่บ้านเยอะสินะ”

ไป๋อวี๋ย้ำอีกครั้งว่า “ตอนนี้ผมสามารถเริ่มฝึกศิลปะการต่อสู้ได้หรือยังครับ?”

จางซุยซานลังเลอยู่ครู่หนึ่ง และหันมองไปที่นักเรียนคนอื่น การสอนต้องทำต่อไป เขาจึงยอมรับ “เอาเถอะ ในห้องหนึ่งก็มีแค่เธอคนเดียวอยู่แล้ว เธอก็เป็นนักเรียนพิเศษชั่วคราวก็แล้วกัน ฉันจะสอนพร้อมกันไปเลย”

ไป๋อวี๋คิดว่าการที่เขาแอบตามมาด้วยนั้นเป็นสิ่งที่ถูกต้องแล้ว เพราะถ้าขอให้ครูสอนแบบตัวต่อตัว ครูคงไม่ยอมสอนเพราะกังวลเรื่องสุขภาพของเขา

จางซุยซานพูดต่อไป “การสร้างพื้นฐานในหนึ่งร้อยวันเป็นก้าวแรกที่สำคัญ หลังจากผ่านการฝึกนี้ ร่างกายของพวกเธอจะเริ่มปรับตัวได้…โดยทั่วไปแล้ว ศิลปะการต่อสู้เริ่มต้นจากการฝึกพื้นฐานหนึ่งร้อยวัน ซึ่งเป็นการทำให้เลือดลมของพวกเธอแข็งแกร่งพอที่จะเชื่อมต่อกับกระแสพลังภายใน เปิดเส้นทางพลังให้ไหลเวียน หลังจากนั้นจึงสามารถนั่งสมาธิและควบคุมการเคลื่อนไหวของพลังในร่างกายได้”

“กำลังและพลัง คำว่า ‘พลัง’ ก็คือการมีกำลัง กำลังมาจากพื้นดิน พลังมาจากเลือด…เมื่อฝึกผ่านพื้นฐานในหนึ่งร้อยวัน กำลังและพลังจะเชื่อมโยงกัน และสามารถควบคุมได้อย่างสมบูรณ์ ซึ่งนี่เป็นพื้นฐานสำคัญที่ทำให้เกิด ‘พลังพิเศษ’”