บทที่ 12 ทำดีโดยไม่หวังผล

บทที่ 12 ทำดีโดยไม่หวังผล

"คุณเจ้าของร้าน จ่ายค่าชดเชยมา!"

"ต้องจ่าย! ยังไงก็ต้องจ่าย!"

"โอ๊ย โอ๊ย ขาฉัน! เอวฉัน! แขนฉัน! ไตฉัน! แล้วก็...ลูกหลานฉัน!"

ภาพเหตุการณ์เหมือนครั้งก่อนเกิดขึ้นซ้ำตรงหน้าอีกครั้ง หญิงชราหน้านิ่ง ไม่สนใจพวกอันธพาลทั้งสามที่มาหลอกรีดไถเงิน

การทำธุรกิจมาหลายปีทำให้เธอเจอปัญหาแบบนี้บ่อย ครั้งแรกที่เธอย้ายมาอยู่ที่หนานหลิง เธอพูดภาษาท้องถิ่นไม่ได้ ทำให้เธอเจอกับอุปสรรคมากมาย แถมยังโดนดูถูกจากคนในพื้นที่ที่ไม่ยอมรับคนต่างถิ่น ร้านค้าบางแห่งถึงขั้นขายสินค้าให้เธอแพงขึ้นสองเท่า

เมื่อแรกที่ นิชิโนะ คาโอรุ มาที่หนานหลิง เธอเคยคิดว่า เมืองนี้ไม่ดีอย่างที่ปู่คิริวบอกไว้ แต่ก็มีคนดีที่ยื่นมือช่วยเธอ และในที่สุด เธอก็สามารถยืนหยัดในเมืองนี้ได้ด้วยการสนับสนุนของคนดีที่เธอพบเจอ

เมื่อเปรียบเทียบกับความเจ็บปวดที่เธอเคยประสบจากการสูญเสียครอบครัวในอดีต ความยุ่งยากในตอนนี้นับว่าเล็กน้อยมาก

แม้ว่าการเผชิญหน้ากับพวกนักรีดไถจะเป็นเรื่องน่ารำคาญ แต่เธอก็มีร่างกายแข็งแรง แม้อายุจะเกินห้าสิบแล้ว เธอยังเคยฝึกคาราเต้ตอนสาวๆ และสมัครเรียนศิลปะป้องกันตัวที่นี่ เธอพร้อมจะปกป้องตัวเองหากจำเป็น แต่เธอก็ไม่อยากให้เรื่องนี้ยืดเยื้อ

ขณะที่เธอกำลังครุ่นคิดว่าจะทำอย่างไร เสียงหนึ่งดังขึ้นที่หน้าประตูร้าน

"ขอราเมนหนึ่งชาม เส้นแข็งๆ เพิ่มหมูชาชูและไข่ออนเซ็น"

เสียงที่ฟังชัดถ้อยชัดคำนี้เป็นภาษาฟุซัง (ภาษาญี่ปุ่น) สำเนียงชัดเจนราวกับคนจากเกียวโต

นิชิโนะ คาโอรุมองไปที่ต้นเสียงด้วยความประหลาดใจ นึกไม่ถึงว่าจะมีคนจากฟุซังมาเยือนที่นี่ได้ เพราะนับตั้งแต่สิบปีก่อน หลังจากเหตุการณ์ "มหันตภัยหมอกทะเล" การเดินทางระหว่างประเทศก็หยุดชะงักไปนานมาก

ชายวัยกลางคนรูปร่างสูงใหญ่ เดินเข้ามาในร้าน ใบหน้าของเขามีมุมเหลี่ยมคมชัด ราวกับตัวละครจากหนังสือการ์ตูน

"ฉันสั่งไปแล้ว" ชายคนนั้นพูดด้วยน้ำเสียงเรียบ

"ได้ค่ะ เดี๋ยวฉันจะไปทำให้" นิชิโนะ คาโอรุจ้องมองชายคนนั้น รู้สึกคุ้นหน้าอย่างประหลาด แต่จำไม่ได้ว่าเคยเจอที่ไหน

ชายคนนั้นย่อตัวลงแล้วยกพวกอันธพาลที่นอนร้องอยู่บนพื้นขึ้นเหมือนยกหมอนเบาๆ ก่อนจะโยนพวกเขาออกไปนอกประตูราวกับไม่มีน้ำหนัก

พวกอันธพาลที่ยังคงนอนบาดเจ็บอยู่ พยายามจะพูดขู่ แต่เมื่อชายร่างใหญ่จิ้มลงบนพื้นคอนกรีตจนเกิดเป็นรูตรงหน้า พวกเขาก็เงียบกริบ ชายคนนั้นหันมาพูดด้วยน้ำเสียงข่มขู่ "ถ้าพวกแกกล้ามาที่นี่อีก ฉันจะทำให้พวกแกเสียขาอย่างน้อยสามข้าง"

สายตาที่เขามองไปยังพวกอันธพาลเต็มไปด้วยความโหดเหี้ยม พวกอันธพาลถึงกับตัวสั่นและวิ่งหนีออกจากร้านทันที

ชายคนนั้นยืดตัวขึ้น จัดเสื้อให้เข้าที่ แล้วเดินกลับเข้าร้าน นิชิโนะ คาโอรุหันไปทำราเมนด้วยความประหลาดใจ เธอรู้สึกว่าเขาต้องเป็นคนที่ช่วยเธอไว้แน่ๆ เธอยิ้มแล้วพูดกับตัวเอง "วันนี้ช่างแปลกจริงๆ มีแต่คนดีๆ เข้ามาช่วย"

หลังจากราเมนถูกเสิร์ฟ ชายคนนั้นชิมแล้วก็ยิ้ม "รสชาติยังเหมือนเดิมเลย"

นิชิโนะ คาโอรุนั่งลงและถามว่า "คุณเคยมากินที่นี่มาก่อนเหรอคะ?"

"หนานหลิง ฉันเพิ่งเคยมาครั้งแรก" ชายคนนั้นตอบ "แต่ราเมนรสชาติแบบนี้ ฉันเคยกินมาเยอะแล้ว..."

"ที่ไหนเหรอคะ?"

"ที่เมืองโคบุนโจ  สามีภรรยานิชิโนะทำราเมนที่อร่อยมาก ฉันชอบกินราเมนที่นั่นมาหลายปีแล้ว ถ้ามีโอโตเด็ง  ก็จะยิ่งดีเลย"

รอยยิ้มของนิชิโนะ คาโอรุแข็งค้างไป "นั่นมันเรื่องเมื่อสามสิบกว่าปีก่อนแล้ว... คุณดูยังหนุ่มอยู่เลย เอ่อ ขอโทษค่ะ ฉันไม่ได้หมายความแบบนั้น"

ชายคนนั้นหันมามองเธอด้วยสายตาที่อ่อนโยน ราวกับชายชราอายุเก้าสิบปี "ราเมนของเธอ...มีรสชาติเดียวกับของแม่เธอเลยนะ คาโอรุ..."

เพล้ง...

จานที่นิชิโนะ คาโอรุถืออยู่ตกลงบนพื้นแตกกระจาย

ไหล่ของเธอสั่น มือของเธอสั่นจนแทบจับอะไรไม่ได้ เธอจ้องมองชายคนนั้น รู้สึกทั้งกลัวและไม่เชื่อว่าเป็นความจริง

"คุณปู่...คิริว?" เธอถามออกมาเสียงแผ่ว รู้สึกกลัวว่านี่อาจเป็นความฝัน

คิริว เอจิโร่  ยิ้มและพยักหน้า "นานแล้วนะ คาโอรุ"

เธอจำเขาได้ทันที นี่คือปู่คิริว ไม่มีผิด เธอไม่เคยเล่าเรื่องนี้ให้ใครฟัง แต่วิญญาณของชายชราคนนั้นยังคงอบอุ่น เป็นที่พึ่งพิงที่เธอไม่อาจลืมได้

นิชิโนะ คาโอรุพูดไม่ออก เธอจับมือของชายชราไว้แน่น ร้องไห้ออกมาอย่างไม่อาย ความเจ็บปวดและความเศร้าตลอดหลายปีที่เธอพยายามเก็บไว้ ถูกปลดปล่อยออกมาในที่สุด

"ฉันมีความสุขดีค่ะ..." เธอสะอื้นไห้ พูดออกมาได้เพียงประโยคเดียว

...

ที่ป้ายรถเมล์ไม่ไกลจากร้าน ไป๋อวี๋มองดูคะแนนชะตากรรมที่เหลือเพียง 90 คะแนนแล้วถอนหายใจ

"การเรียกวิญญาณนักรบเพื่อทำให้คิริวปู่ใหญ่ได้พบกับคาโอรุอีกครั้ง มันไม่ใช่การสูญเสียเลย" เขาคิดกับตัวเอง

เมื่อรถเมล์มาถึง ไป๋อวี๋ขึ้นไปนั่งที่เบาะ สายตาจ้องออกไปนอกหน้าต่าง แสงแดดยามเช้าสาดลงบนใบหน้า เขายิ้มเบาๆ "ทำดีโดยไม่ต้องถามถึงผลลัพธ์"