บทที่ 11 ดอกแดนดิไลออน

บทที่ 11 ดอกแดนดิไลออน

"นิชิโนะ คาโอรุ  มาที่เมืองหนานหลิงแล้วเหรอ?"

ความคิดของไป๋อวี๋ปั่นป่วนอย่างหนัก เขารู้สึกว่ามีความรู้สึกหลากหลายที่ไม่สามารถอธิบายได้เกิดขึ้นในใจ มันเหมือนกับได้เห็นปรากฏการณ์ที่เกิดขึ้นจากคำพูดของตัวเองไกลหลายหมื่นลี้

"ปีกผีเสื้อกระพือ?"

ไป๋อวี๋ทั้งรู้สึกว่ามันน่าขันและน่ามหัศจรรย์ในเวลาเดียวกัน ไม่ว่าอย่างไร... คิริวปู่ใหญ่ไม่มีทางบอกคาโอรุให้ไปเมืองหนานหลิงแน่ๆ คนที่พูดคำนั้นก็คือตัวเขาเอง เพราะเขารับหน้าที่แทนคิริวและทำหน้าที่แทนชะตากรรมของปู่ใหญ่

ผลลัพธ์ก็ชัดเจนอยู่ตรงหน้า คาโอรุได้เดินทางมาที่หนานหลิง ทิ้งบ้านเกิดและครอบครัวไว้เบื้องหลัง

ไป๋อวี๋รู้สึกว่าต้องถามให้แน่ชัด เขาจึงหันไปถามหญิงชรา "ผู้หญิงในรูปนี้..."

"อะไรนะ? สนใจเธอเหรอ?" เจ้าของร้านหัวเราะ "เสียดายหน่อยนะ เธอแต่งงานมีลูกแล้วล่ะ หนุ่มน้อย มาช้าไปหน่อยนะ"

ไป๋อวี๋ถึงกับสำลักบะหมี่ เขากินต่ออย่างเงอะงะพลางส่ายหัว "ไม่ใช่แบบนั้น...ในยุคนี้ ใครจะไปตกหลุมรักจากแค่ภาพถ่ายล่ะ"

แต่ในใจของเขายังคงสงสัยเรื่องคาโอรุอยู่ ทำให้บะหมี่ที่กินไปก็ไม่อร่อยเหมือนเดิม เขาอยากจะถามต่ออีกสักหน่อย แต่แววตาของหญิงชรานั้นดูขี้เล่นจนทำให้เขารู้สึกเขิน

"เอาล่ะๆ ไม่ล้อแล้ว หนุ่มน้อยนี่หน้าอายจริงๆ" หญิงชราพูดอย่างขบขัน "ผู้หญิงในรูปน่ะ ชื่อ นิชิโนะ คาโอรุ ตอนนี้เธอ..."

ก่อนที่เธอจะพูดจบ ก็มีคนเดินเข้ามาในร้านและส่งเสียงดัง "เจ้าของร้านอยู่ไหม!"

หญิงชราหันไปดู พอเห็นคนที่เข้ามา สีหน้าของเธอก็เปลี่ยนไปทันที

"พวกคุณมาทำอะไรอีก! ฉันบอกแล้วว่าฉันจ่ายค่าชดเชยไปหมดแล้ว!"

มีสามคนยืนอยู่ที่ประตู คนหนึ่งเป็นชายตัวสูงผมสีเหลือง คนที่สองเป็นผู้หญิงที่มีริมฝีปากบางและแก้มสูง และคนสุดท้ายคือชายหนุ่มที่พันผ้าพันแผลรอบขาพร้อมไม้ค้ำยัน เหมือนคนที่บาดเจ็บหนัก

ชายผมเหลืองตะโกน "คุณเจ้าของร้าน! คุณจะทำแบบนี้ไม่ได้นะ! เมื่อสัปดาห์ก่อนคุณทำให้พี่ชายผมเจ็บแบบนี้ ถ้าไม่ใช่เพราะคุณ เขาจะโดนรถชนไหม?"

ผู้หญิงข้างๆ ก็เสริมเสียงแหลม "พี่ชายของฉันเป็นนักวิ่งนะ ขาของเขาหักแล้ว คุณจะให้เขาใช้ชีวิตต่อยังไง? คิดว่าจ่ายแค่เงินนิดหน่อยแล้วจะจบเรื่องเหรอ?"

สีหน้าของหญิงชราเปลี่ยนไปอย่างชัดเจน "อย่ามากุเรื่อง! โรงพยาบาลตรวจแล้วว่าแค่เป็นแผลถลอกนิดหน่อย! พวกคุณจะมารีดไถอีกทำไม!"

"อย่ามาพูดมาก ถ้าคุณไม่จ่ายค่าชดเชยวันนี้..."

"คิดจะทำอะไร!" หญิงชราหยิบโทรศัพท์ออกมา "ฉันโทรแจ้งตำรวจได้นะ!"

"ไม่ทำอะไรหรอก ถ้าไม่ได้ค่าชดเชย คุณก็อย่าหวังจะทำมาหากินเลย" ชายผมเหลืองนั่งลงที่เก้าอี้ แล้วชายที่ค้ำยันก็ล้มตัวลงบนพื้นทันทีพร้อมกับเริ่มร้องโอดครวญ ส่วนผู้หญิงก็เริ่มด่าเสียงดัง เธอยังดื่มน้ำเพื่อเตรียมตัวให้พร้อมสำหรับการด่าต่อ

หญิงชราฟังคำพูดหยาบคายเหล่านั้นจนใบหน้าเธอซีดเซียว

ไป๋อวี๋นั่งดูเหตุการณ์แล้วก็เข้าใจได้ทันที นี่เป็นการเตรียมการมาข่มขู่รีดไถเงิน หญิงชรากำลังเผชิญกับทีมมืออาชีพที่มาทำแบบนี้โดยเฉพาะ

พวกเขาสร้างอุบัติเหตุขึ้นเพื่อเรียกเงินค่าชดเชย โดยมุ่งเป้าร้านค้าขนาดเล็กที่ง่ายต่อการข่มขู่ เจ้าของร้านทั่วไปก็ยอมจ่ายเงินไปเพื่อให้จบเรื่อง

แต่หญิงชราก็เป็นคนที่ดื้อรั้น แม้จะใบหน้าแดงก่ำแต่ก็ไม่ยอมจ่ายเงิน

ไป๋อวี๋กินบะหมี่หมดชามอย่างรวดเร็ว จากนั้นเขาก็ลุกขึ้นแล้วเดินไปหากลุ่มคนเหล่านั้น

"ไอ้หนุ่ม แกจะทำอะไร?" ชายผมเหลืองมองไป๋อวี๋ด้วยท่าทางยโส

ไป๋อวี๋ยิ้มเล็กน้อยแล้วเตะเข้าที่ขาของชายที่นอนร้องโอดครวญอยู่บนพื้นทันที

เสียงร้องที่ดังแหลมแทบจะทำให้กระเบื้องแตก ชายผมเหลืองและผู้หญิงต่างตกใจ พวกเขาคิดไม่ถึงว่าจะมีหนุ่มใจกล้ามาช่วยแบบนี้ พวกเขารู้ดีว่าคนแก่รับมือได้ง่าย แต่พวกหนุ่มๆ นี่ต่างหากที่ไม่ควรไปยุ่งด้วย

ชายผมเหลืองพุ่งเข้ามาจับคอเสื้อไป๋อวี๋ พร้อมด่าด้วยคำหยาบคาย

ไป๋อวี๋ชี้ไปที่พื้น "มองลงไปดูสิ"

"อะไรนะ?" ชายผมเหลืองก้มลงมอง แต่ไม่มีอะไรเลย

ทันใดนั้น ผู้หญิงกรีดร้องเสียงดัง "เขา...เขาไม่มีเงา! เขาเป็นผี!"

ชายผมเหลืองเข่าอ่อนทันที

ไป๋อวี๋ดันชายผมเหลืองเบาๆ พลางกลอกตา "ตอนนี้ฉันเป็นโรคประหลาดที่ไม่มีเงา อีกไม่นานฉันก็คงตายแล้ว แกอยากลองต่อยฉันไหม? ถ้าฉันล้มลงแล้วตายไป แกคิดว่าจะต้องจ่ายเท่าไหร่ถึงจะพอ?"

ชายผมเหลืองถึงกับอึ้ง พูดอะไรไม่ออก

พวกเขาคิดจะรีดไถเงินไม่ใช่เล่นเป็นโรคที่ใกล้ตาย!

"ถอย! ถอย!" ชายผมเหลืองดึงน้องชายที่นอนร้องโอดครวญออกไป พร้อมกับผู้หญิงที่วิ่งตามออกไปอย่างรวดเร็ว

"แย่จริงๆ" ไป๋อวี๋นั่งลงแล้วกินบะหมี่ต่อ

หญิงชรามองดูพวกนั้นเดินออกไป เธอเพิ่งได้สติกลับมา เธอหันกลับมามองไป๋อวี๋ด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความซาบซึ้งและขอบคุณ เธออ้าปากจะพูด "ขอโทษที่ทำให้ลำบากนะ...ฉันจะเติมบะหมี่ให้อีกหน่อยนะ"

ไป๋อวี๋ยิ้ม "ถ้าอย่างนั้น...เพิ่มไข่อีกฟองได้ไหม?"

"ได้เลยจ้ะ ได้เลย" หญิงชรายิ้มอย่างอบอุ่น

เหตุการณ์นี้ทำให้ความสัมพันธ์ของพวกเขาใกล้ชิดกันมากขึ้น

หญิงชรานั่งลงแล้วเล่าว่าพวกนั้นมารีดไถเงินหลายครั้งแล้ว ไป๋อวี๋ถามว่าทำไมเธอไม่ให้เงินพวกนั้นไปง่ายๆ

หญิงชราถอนหายใจ บอกว่าครอบครัวของเธอเคยให้เงินไปครั้งหนึ่งแล้ว แต่มันก็ไม่ได้จบ พวกนั้นกลับมาทวงอีก คราวนี้เธอไม่อยากยอมจ่ายอีก เธอมีท่าทางดื้อรั้นและดูเหมือนเคยผ่านประสบการณ์ชีวิตมามากจนไม่สนใจพวกอันธพาลเหล่านั้น

ไป๋อวี๋ถามต่อ "คุณบอกว่าผู้หญิงในรูป คาโอรุ ตอนนี้เธออยู่ที่ไหนเหรอ?"

หญิงชราหัวเราะ "เธอสนใจรูปนี้จริงๆ นะ..." เธอยืนขึ้นแล้วเอารูปลงจากผนัง เช็ดกระจกให้สะอาด แล้วชูรูปไว้ตรงหน้า "ผู้หญิงในรูปน่ะ ก็อยู่ที่นี่นี่ไง"

ไป๋อวี๋: "???"

หญิงชราดูพอใจกับสีหน้าที่งุนงงของไป๋อวี๋ เธอยิ้มกว้าง "ไม่นึกใช่ไหม? ตอนฉันยังสาว ฉันก็สวยเหมือนกัน สามีของฉันหลงฉันจนโงหัวไม่ขึ้นเลย"

ไป๋อวี๋: "..."

เขาตกใจอย่างมาก จนไม่สามารถเชื่อได้ทันทีว่าผู้หญิงตัวเล็กในรูปจะกลายเป็นหญิงชราที่แข็งแรงตรงหน้าเขา

"คุณคือ... นิชิโนะ คาโอรุ?"

"ใช่แล้ว ฉันคือคนเดียวกันนั่นแหละ ฉันเป็นคนฟุซัง"

"แล้วสำเนียงของคุณ..."

"ฉันมาอยู่ที่นี่สามสิบกว่าปีแล้วนะ สำเนียงก็ต้องเปลี่ยนสิ" นิชิโนะ คาโอรุยิ้ม "ตอนนี้ฉันเปลี่ยนนามสกุลเป็น ‘หวัง’ แล้ว เพราะฉันแต่งงานกับสามี"

ไป๋อวี๋มองดูรูปถ่ายและหญิงชราสลับกัน ความรู้สึกของการผ่านกาลเวลาและการเปลี่ยนแปลงทำให้โลกทัศน์ของเขาสั่นคลอน

เขาถามต่อด้วยน้ำเสียงลังเล "แม้จะไม่เหมาะนัก... แต่ทำไมคุณถึงมาอยู่ที่นี่ตั้งแต่อายุ 20 กว่า?"

เขารู้อยู่แล้ว แต่ต้องการยืนยัน

นิชิโนะ คาโอรุดูเหมือนจะไม่คาดคิดกับคำถามนี้ แววตาเธอเต็มไปด้วยความเศร้าและระลึกถึงอดีต "มีคนดีมากๆ คนหนึ่งบอกให้ฉันมาที่นี่"

"เขาบอกว่าเมืองหนานหลิงเป็นสถานที่ดี ถ้าฉันทนอยู่ที่บ้านต่อไปไม่ไหว ให้หนีไปเสีย หนีไปที่ที่ไม่มีใครรู้จักฉัน แล้วเริ่มต้นใหม่... ฉันเลยมาที่นี่"

ไป๋อวี๋ถามต่อด้วยเสียงเบา "แล้วเป็นยังไงบ้าง?"

"แล้วไงเหรอ?" ดวงตาของเธอเป็นประกาย "ที่นี่ดีมาก ฉันชอบที่นี่ ฉันเจอคนที่รัก มีลูก มีครอบครัว และมีร้านเล็กๆ แบบนี้ ชีวิตทุกวันก็สนุกและมีความสุข"

ไป๋อวี๋มองรอยยิ้มอันอบอุ่นของเธอ ความรู้สึกหลากหลายได้สงบลง กลายเป็นน้ำพุแห่งความชื่นใจ

เขารู้สึกไม่มีอะไรต้องถามอีกต่อไปแล้ว

ความกังวลที่เขามีมาตลอดนั้นมาจากความกลัวว่าคำพูดของเขาจะทำให้เธอพบเจอกับความทุกข์มากกว่าเดิม

แต่ไม่ใช่ เธอคือ นิชิโนะ คาโอรุ เด็กสาวจากฟุซังที่เหมือนดอกแดนดิไลออน แม้จะถูกลมพัดพาไปไกลจากบ้านเกิด แต่เธอก็สามารถหยั่งรากเติบโตได้ทุกที่ และสุดท้ายเธอก็พบกับความสุขที่เธอสมควรได้รับ

"ดีจริงๆ ดีมากจริงๆ" ไป๋อวี๋กินบะหมี่จนหมด ความสามารถของเธอในการทำอาหารดีมาก เพราะเธอเปิดร้านนี้มาหลายปี

เขาไม่ได้ถามอะไรต่อและไม่อยู่ต่อ เขาออกจากร้าน เดินออกไปข้างนอกอย่างช้าๆ

ทันใดนั้น เขานึกขึ้นมาได้ว่า ถ้าคิริวปู่ใหญ่ได้เจอเธอ จะรู้สึกอย่างไร จะพูดอะไรออกมา

เขาส่ายหัวเบาๆ แล้วเดินจากไปด้วยก้าวเดินที่เบาสบาย

...

ที่มุมถนน มีสามคู่ตาจ้องมองเงาของไป๋อวี๋ที่เดินจากไป

"พี่ชาย...วันนี้พอแค่นี้ดีไหม? ฉันรู้สึกแปลกๆ ไม่ดีแน่ๆ"

"พูดอะไรน่ะ คนมันไปแล้ว ยังจะมีภัยอะไรอีก?"

"วันนี้ต้องเอาค่าชดเชยมาให้ได้ อย่ามาทำให้เสียเวลา"

หลังจากที่พวกเขาเห็นว่าไป๋อวี๋เดินออกไปแล้ว เงาของคนสามคนก็กลับมาที่หน้าร้านอีกครั้ง