ทที่ 62 นี่คือศัตรูตัวฉกาจของฉันหรือเปล่า?

บทที่ 62 นี่คือศัตรูตัวฉกาจของฉันหรือเปล่า?

หลินชิงถูกจัดให้เข้าพักใน "ห้องพักไม้ไผ่" ซึ่งไม่ไกลจากห้อง "ชุนฮุ่ยถัง" โดยมีสาวใช้ที่ชื่อซางเอ๋อติดตามมาด้วย นอกจากนี้ซ่งต้าฟู่เหรินยังจัดให้คนรับใช้สองคนมาช่วยงานที่นี่

เดิมทีซ่งต้าฟู่เหรินตั้งใจจะจัดสาวใช้เพิ่มอีกสองคนเพื่อดูแลหลินชิง แต่หลินชิงชอบความสงบ ไม่ชอบให้มีคนเยอะอยู่รอบๆ เธอจึงปฏิเสธ เพราะเธอเคยชินกับการมีเพียงซางเอ๋อเท่านั้นที่อยู่ด้วย

สัมภาระของหลินชิงไม่มากนัก มีเพียงเสื้อผ้าไม่กี่ชุด นอกจากกล่องยาก็มีแค่หนังสือแพทย์อันล้ำค่าบางเล่มเท่านั้น ซึ่งถือว่าเป็นการเดินทางที่เรียบง่ายมาก

ขณะที่ซางเอ๋อกำลังจัดสัมภาระ หลินชิงนั่งอยู่บนเตียงลัวฮั่นข้างหน้าต่าง เท้าคางมองต้นไผ่นอกหน้าต่างอย่างเหม่อลอย

"นายหญิง ท่านอยากพักสักหน่อยไหม?" ซางเอ๋อเดินเข้ามาถามอย่างสุภาพ

หลินชิงหันกลับมายิ้มแล้วพูดว่า “ไม่เป็นไร ไปเอาหนังสือแพทย์ที่ข้าดูเมื่อกลางวันมาให้ข้าดูต่อ แล้วเจ้าก็ไปพักเถอะ รอให้ท่านผู้หญิงใหญ่กลับมาพวกเราต้องไปคารวะท่านอีกที”

ซางเอ๋อว่า “ข้าไม่เหนื่อย ข้าจะชงชาให้ท่าน”

หลินชิงลูบหัวซางเอ๋อเบาๆ แล้วพูดว่า “เด็กดี ไปพักเถอะ”

ซางเอ๋อพยักหน้าแล้วออกไป ไม่นานนัก เธอก็กลับมาพร้อมถาดชาที่มีน้ำชาและขนมเล็กน้อย วางทั้งหมดบนโต๊ะ จากนั้นก็เอาหนังสือแพทย์มาให้หลินชิงแล้วนั่งพิงเตียงลัวฮั่นใกล้ๆ เธอแล้วเผลอหลับไป

หลินชิงเห็นดังนั้นก็อดยิ้มไม่ได้ แต่ไม่ได้ไล่เธอออกไป เพียงแค่ลูบหัวเธอเบาๆ แล้วหยิบหนังสือแพทย์ขึ้นมาอ่านต่อ

...

ซ่งต้าฟู่เหรินเพิ่งส่งพี่สะใภ้กลับไปแล้ว มองไปที่ใบสั่งยาในมือ ก่อนจะยื่นให้ฟางมามา

"ฟางมามา เจ้าไปเอายานี้มาด้วยตัวเอง และช่วยต้มด้วยตัวเองด้วย"

ฟางมามารับมาแล้วถามว่า "ท่านนาย ท่านตั้งใจจะทานยานี้จริงๆ หรือ?"

เมื่อก่อนซ่งต้าฟู่เหรินเคยทานยามาหลายขนานเพื่อจะมีลูกอีก แต่ก็ไม่สำเร็จ หากยังทานต่อแล้วไม่ได้ผลอีก ก็จะต้องผิดหวังอีกครั้ง

ซ่งต้าฟู่เหรินพยักหน้า "ลองดูก็ไม่เสียหาย เป็นแค่ยาบำรุงร่างกาย ทานแล้วไม่เสียสุขภาพ และหมอหลินก็ยังให้สูตรอาหารบำรุงร่างกายมาอีกสองสามอย่าง เดี๋ยวเราจะทำตามนั้นทานด้วย"

"แต่ข้าเกรงว่า..."

"ข้ารู้ว่าเจ้าหมายถึงอะไร เจ้าแค่กลัวว่าจะเสียเวลาเปล่า แต่ถ้าไม่ได้ผลก็ไม่เป็นไร ข้าผ่านอะไรมามากแล้ว ถ้าได้ก็ถือว่าเป็นเรื่องดีใช่ไหมล่ะ?"

ฟางมามายิ้ม "นั่นสินะ ข้าไม่เข้าใจเท่าท่านนายหรอก"

ซ่งต้าฟู่เหรินถอนหายใจเบาๆ "ไม่ใช่ว่าข้าจะเข้าใจอะไรไปหมดหรอก แต่เมื่อผิดหวังมานานก็ชินไปเอง" พูดจบก็เปลี่ยนเรื่อง "ไปเตรียมการเถอะ ท่านย่ากับคนอื่นๆ คงใกล้จะกลับมาแล้ว"

ฟางมามาย่อกายรับคำสั่งแล้วไปจัดการ

ในขณะเดียวกัน ซ่งซือเพิ่งออกจากร้านตัดเสื้อและกำลังจะขึ้นรถม้ากลับบ้าน แต่ก็มีคนเรียกเธอไว้

"พี่สาว เห็นไหมว่าเป็นท่านจริงๆ ด้วย"

ซ่งซือหันไปมอง สาวใช้ทั้งหมดแยกออกไป เผยให้เห็นหญิงชราคนหนึ่งที่แต่งตัวด้วยชุดสีกรมท่า มีปิ่นทองปักผม และสร้อยไข่มุกหยกห้อยคอ กำลังยิ้มให้เธอพร้อมกับจับมือสาวใช้ไว้

อีกคนที่ข้าไม่รู้จักอีกแล้ว

ซ่งซือหันไปมองกงมามาซึ่งกำลังจะบอกข้อมูล แต่ซ่งซือก็พูดขึ้นก่อนว่า "นี่เป็นศัตรูตัวฉกาจของข้าหรือเพื่อนกัน?"

กงมามาหัวเราะเบาๆ แล้วพูดเบาๆ ว่า "เป็นมิตร ท่านผู้หญิงใหญ่ของท่านเว่ย ขุนนางกรมโยธา"

เมื่อได้ยินเช่นนั้น ซ่งซือก็รู้สึกโล่งใจ ถ้าเป็นเพื่อนก็แล้วไป จึงยิ้มกว้างแล้วเดินไปทักทาย "น้องสาวเองหรอกหรือ ใช่พี่เองแหละ เจอกันโดยบังเอิญจริงๆ ร่างกายเจ้ายังแข็งแรงดีไหม?"

ท่านผู้หญิงเว่ย "..."

คำทักทายนี้ช่างแปลกประหลาดอะไรอย่างนี้?