บทที่ 6 นักสู้ผู้ทรงเกียรติ
บทที่ 6 นักสู้ผู้ทรงเกียรติ
หลังจากที่ใช้เวลาหนึ่งชั่วโมงแกะห่อวัตถุโบราณทั้งหมดเสร็จแล้ว
ถึงแม้ในใจจะอยากแซวว่า ทำไมในบ้านของตัวเองถึงมีวัตถุโบราณเยอะขนาดนี้กันแน่ แต่อย่างไรก็ตามก็คงต้องขอบคุณเป็นอย่างมาก
ไป๋อวี๋เลือกออกมาจากสามสิบกว่าห่อเจ็ดชิ้น
จากวัตถุโบราณเจ็ดชิ้นนี้ มีสามชิ้นที่บรรจุเงาของวิญญาณฮีโร่ และอีกสี่ชิ้นนั้นเป็นเครื่องราง
เขาหยิบวัตถุโบราณชิ้นหนึ่งขึ้นมา มันเป็นพัดที่มีรูปร่างแปลกประหลาดที่ดูคล้ายกับผีเสื้อ
ทันใดนั้นฉากก็เปลี่ยนไป ความทรงจำที่ถูกเก็บไว้ในวัตถุโบราณพุ่งเข้ามาอย่างกับคลื่น ปรากฏเป็นภาพเงาจำลองต่อหน้าของไป๋อวี๋
เขาเห็นโรงละครแห่งหนึ่ง บนเวทีมีนักแสดงหญิงกำลังร่ายรำอย่างเร่าร้อน เธอเต้นอย่างสวยงาม ทุกท่วงท่าล้วนเต็มไปด้วยความมีชีวิตชีวา แต่ที่ต่างออกไปคือทั้งโรงละครถูกไฟไหม้อยู่ เธอร่ายรำอยู่กลางเปลวเพลิง ทุกการก้าวล้วนเหมือนกับเหยียบอยู่บนเปลวไฟ
【วัตถุโบราณ: พัดผีเสื้อ】
【เครื่องรางระดับหนึ่งดาว: เผาไหม้กลางเปลวเพลิง】
【ความทนทาน: 51%】
【ข้อมูลเครื่องรางถูกบันทึกลงในบ่ออธิษฐาน】
ไป๋อวี๋เปิดพัดผีเสื้อ แต่คราวนี้พัดไม่ได้ร่วงหล่นลง เพราะนี่ไม่ใช่วิญญาณฮีโร่ แต่มันคือเครื่องราง
ไม่ใช่ว่าวัตถุโบราณทุกชิ้นจะเป็นเครื่องราง และไม่ใช่ว่าวัตถุโบราณทุกชิ้นจะสามารถบรรจุจิตวิญญาณของฮีโร่ได้
เครื่องรางนั้นบรรจุพลังลึกลับในตัวมันเองอยู่แล้ว สามารถใช้เป็นอาวุธหรือเครื่องมือได้โดยตรง แต่การใช้ทุกครั้งจะทำให้ความทนทานของมันลดลง
และการจะใช้เครื่องรางก็จำเป็นต้องเป็นคนที่มีพลังเหนือธรรมดา คนธรรมดาไม่มีสิทธิ์ที่จะใช้งานเครื่องรางได้
ไป๋อวี๋วางพัดผีเสื้อลงแล้วตรวจสอบข้อมูลในบ่ออธิษฐาน
【บันทึกสัญญาฮีโร่สำเร็จ ปัจจุบัน 9 ครั้ง】
"มาถึงแล้ว ครั้งสุดท้าย"
โอกาสที่จะได้รับสัญญาฮีโร่นั้นมีโอกาสสำเร็จต่ำมาก และในเกม “ประวัติศาสตร์วิญญาณฮีโร่” ไม่มีการการันตี!
โอกาสที่จะได้รับฮีโร่นั้นขึ้นอยู่กับดวงล้วนๆ
แต่ไป๋อวี๋ยังคงใจเย็น เพราะเขามีความสามารถพิเศษที่ทำให้การการันตีในครั้งที่สิบได้รับฮีโร่แน่นอน
เพื่อจะยืนยันว่าความสามารถของเขายังติดตัวมาหลังการข้ามเวลาหรือไม่ เขาได้ทำการทดลองครั้งหนึ่ง และพบว่ามันยังคงใช้งานได้ดี จากการที่เขาหาเงินเจอจำนวนหนึ่งร้อยหยวนจากมุมตู้
ต่อไปคือการเลือกจากวัตถุโบราณสามชิ้นที่บรรจุเงาวิญญาณฮีโร่
จริงๆ แล้วไม่มีอะไรให้เลือกมากนัก เพราะเงาวิญญาณฮีโร่ทั้งสามชิ้นนั้นเป็นฮีโร่ระดับหนึ่งดาว สองในสามยังคงเป็นเงาจาง
ฮีโร่ที่มีสถานะเป็นเงาจางนั้นหมายความว่าจิตวิญญาณที่บรรจุอยู่แตกหัก แม้จะทำการอัญเชิญได้สำเร็จ ผลสุดท้ายก็อาจจะได้เงาที่ไม่สมบูรณ์และมีข้อบกพร่อง
ฮีโร่ระดับหนึ่งดาวก็เป็นระดับที่หายากต่ำที่สุดอยู่แล้ว หากยังไม่สมบูรณ์อีก ก็คงไม่ต้องนับเรื่องพลังในการต่อสู้เลย
ไป๋อวี๋มองไปที่ปลอกกระสุนสีส้มอมเหลืองอันหนึ่ง
ในปลอกกระสุนนั้นจิตวิญญาณที่บรรจุอยู่ดูชัดเจนกว่า
เขายื่นมือออกไปจับปลอกกระสุนนั้นแล้วหลับตาลง
【ยืนยันวัตถุโบราณ】
ทันทีที่สัมผัสได้ ไป๋อวี๋ถูกดึงความคิดเข้าสู่ความทรงจำที่หลงเหลืออยู่ในปลอกกระสุนนั้น
เป็นชายชรา ผมหงอกขาว เขายืนอยู่หน้าร้านขายดอกไม้ รดน้ำดอกไม้ดูเหมือนคนธรรมดาทั่วไป เป็นชายชราที่ดูอ่อนแอ เดินแค่ไม่กี่ก้าวก็ต้องหอบเหนื่อย
แต่ชายชราผู้นั้นเมื่อได้นั่งอยู่ในแสงแดดแล้วกลับให้ความรู้สึกเหมือนสิงโตเฒ่าที่กำลังอาบแดด ถึงแม้ว่าเขาจะหลังโก่ง แต่ดวงตายังคงแหลมคม ไม่มีสัญญาณของความชราหรือความขุ่นมัวใดๆ
เหมือนเขารับรู้บางอย่าง เขาหันกลับมายิ้มและสบตากับไป๋อวี๋
ไป๋อวี๋ตื่นจากภวังค์
【วัตถุโบราณ: ปลอกกระสุนโลหะ】
【ฮีโร่ระดับหนึ่งดาว: นักสู้ผู้ทรงเกียรติ】
【สถานะ: เงาสมบูรณ์】
【สัญญาฮีโร่สำเร็จแล้ว】
【ต้องการทำสัญญาอย่างเป็นทางการหรือไม่?】
ข้อความตัวอักษรสีแดงปรากฏขึ้นตรงหน้า เหมือนกับลุกเป็นไฟ สร้างความประทับใจในสายตาของเขา
การอัญเชิญฮีโร่ครั้งที่สิบ เงื่อนไขได้ถูกตอบสนองแล้ว
【ยืนยันสัญญา】
【สัญญาฮีโร่มีผล】
【ต้องการเริ่มการถักทอจุดจบแห่งโชคชะตาของนักสู้ผู้ทรงเกียรติหรือไม่?】
【หากปฏิเสธการถักทอโชคชะตาของเขา คุณจะไม่ได้รับแผงสถานะของฮีโร่คนนี้อย่างสมบูรณ์】
“การถักทอ โชคชะตา?”
ไป๋อวี๋คิดอยู่ครู่หนึ่ง แล้วนึกถึงคำพูดของเหล่าหยาง ที่เคยบอกไว้ว่า หลังจากอัญเชิญฮีโร่ในเกมนี้จะต้องผ่านเนื้อเรื่องแนะนำตัวฮีโร่
มันเหมือนกับเป็นการแนะนำพื้นหลังและวิธีเล่นของฮีโร่คนนั้น
งั้นก็เริ่มได้เลย
ไป๋อวี๋คลิกยืนยัน
เสียงโน้ตดนตรีที่ดังกระหึ่มขึ้นอย่างกะทันหัน บันดาลให้เกิดแรงสั่นสะเทือนอย่างหนัก
เป็นเพลงเปิดของบทเพลงแห่งโชคชะตา
ข้อความตัวอักษรที่ลุกเป็นไฟไหม้กลายเป็นเถ้าถ่าน
【เริ่มการถักทอโชคชะตา】
......
ฝนโปรยปรายลงมาในวันที่ท้องฟ้ามืดครึ้ม
ชายชราคนนั้นนั่งอยู่หน้าประตูบ้าน ฟังเสียงฝนที่หล่นกระทบหลังคาเก่าๆ และไหลลงสู่ลานบ้าน
เขามองเด็กสาวตรงหน้าด้วยสายตาอ่อนโยน เด็กสาวคนนั้นกินข้าวอย่างรวดเร็วและกระหาย
“กินช้าๆ ไม่ต้องรีบ” ชายชรารินน้ำหนึ่งแก้วแล้วเป่าให้หายร้อน ก่อนจะส่งให้เด็กสาว
“ขะ ขอบคุณค่ะ...” เด็กสาวกลืนข้าวลงคอแล้วสูดจมูกเบาๆ เธอลังเลครู่หนึ่งก่อนจะรับแก้วน้ำและดื่มหมดในอึกเดียว “ฉันกินข้าวเสร็จแล้วจะไปเลยค่ะ จะไม่ทำให้คุณลำบากอีก...”
เด็กสาวก้มหน้าลง “ข้าวมื้อนี้ ฉันจะตอบแทนให้ได้ในอนาคต...”
เธออยากจะบอกว่าต้องตอบแทน แต่ก็หยุดไป เพราะเธอไม่รู้ว่าเธอจะมีชีวิตอยู่ได้นานแค่ไหน ไม่ต้องพูดถึงการตอบแทน แค่การหาอาหารประทังชีวิตยังยากเย็น
ชายชรายิ้มอย่างอ่อนโยน “คืนนี้พักที่นี่เถอะ ที่นี่ไม่มีใครจะหาคุณเจอ”
เด็กสาวอ้าปากค้าง แล้วก้มหน้าลงอีกครั้ง ขณะที่น้ำตาหยดลงในถ้วยข้าว
ทั้งคู่เงียบ ไม่มีใครพูดต่อ
แต่แล้ว เสียงเคาะประตูอย่างหยาบคายก็ดังขึ้นจากข้างนอก
เด็กสาวตกใจสะดุ้งจนทำถ้วยข้าวหล่น
ชายชราบอกให้เธอใจเย็น เขายืนขึ้นแล้วเดินไปที่ประตู
เด็กสาวแอบชะโงกหัวออกไปมอง เห็นกลุ่มคนที่แต่งตัวเป็นพวกอันธพาลมาเคาะประตู
ไม่รู้ว่าชายชราพูดอะไรกับพวกเขา พวกอันธพาลก็เดินจากไปอย่างเงียบๆ
“เรียบร้อยแล้ว” ชายชรากลับมาบอกกับเด็กสาว “พวกเขาจะไม่กลับมาอีกแล้ว”
“คุณทำยังไง...”
“พวกเขาแค่ต้องการเงิน ฉันให้เงินเก็บทั้งหมดไป” ชายชราพูดอย่างใจเย็น
“อะไรนะ!” เด็กสาวตกใจและรู้สึกผิดมาก “ทำไมถึงทำแบบนั้นได้...”
“อย่ากังวล มันก็แค่เงินน่ะ ฉันไม่มีอะไรจะต้องใช้เงินแล้ว ยังมีบำนาญจากรัฐบาลฟูซัง อยู่”
เด็กสาวก้มหน้าลง ขบริมฝีปากแน่น
เธอไม่เข้าใจ ไม่เข้าใจว่าทำไมชายชราถึงยอมช่วยเหลือเธออย่างไม่หวังผลตอบแทน
แต่เธอก็ไม่สามารถปฏิเสธความช่วยเหลือนี้ได้
เธอไม่มีทางเลือก เพราะถูกพวกอันธพาลตามล่าหนี้ที่พ่อของเธอเป็นคนก่อไว้ทั้งหมด!
พ่อติดหนี้พนันมหาศาล ขายทรัพย์สินทุกอย่างไปใช้หนี้แล้วยังไม่พอ แต่เขากลับเลือกหนีด้วยการฆ่าตัวตาย ทำให้ครอบครัวที่เหลือต้องตกอยู่ในภาระหนี้สิน
เธอทำงานทุกอย่างเพื่อหาเงิน ไม่มีเวลาเรียน แม้จะสอบเข้าโรงเรียนได้ แต่ก็ไม่มีเงินจ่ายค่าเล่าเรียน
ภาระหนี้ งานที่หนักหนา และแรงกดดันจากการเรียน ทุกอย่างทำให้เธอแทบหายใจไม่ออก
คนตามหนี้มาตามทุกวัน ทำให้เธอหางานทำไม่ได้ที่ไหนเลย เธอต้องหนีไปเรื่อยๆ
ทุกคนรอบตัวต่างทิ้งเธอไป เธอไม่มีใครพึ่งพาอีกต่อไป
ในวันที่ฝนตกหนัก เธอเคยคิดจะไปกระโดดน้ำตาย
ถ้าไม่ได้ชายชราที่เคยทำงานร้านขายดอกไม้ช่วยไว้ เธอคงตายไปแล้ว
ตอนนี้ แม้แค่ข้าวมื้อเดียวกับเตียงที่นอนอย่างสบายก็ทำให้เธอรู้สึกซาบซึ้งอย่างที่สุด
แต่เธอก็กลัวว่าจะทำให้ชายชราผู้นี้เดือดร้อนไปด้วย
หลังจากเธอหลับไปแล้ว ชายชราหยิบอุปกรณ์ส่งสัญญาณออกมาจากเสื้อผ้าของเธอแล้วมองดูด้วยความเงียบ เขารู้ว่าเธอคิดว่าหนีออกมาได้ แต่สุดท้ายก็ยังคงอยู่ในกำมือของพวกเขา
เขานวดเอวที่เจ็บแล้วลุกขึ้น เดินไปที่ต้นไม้กระถางที่เขารัก ก่อนจะหยิบปืนพกออกมาจากกล่องใต้มัน มือจับปืนมีสัญลักษณ์รูปเหยี่ยวสลักไว้
เขาเคยชื่อว่า คิริว ทาเคจิโร่
แต่ชายชราไม่ชอบชื่อนั้นอีกแล้ว จึงเปลี่ยนชื่อใหม่เป็น จิโร่
ทาเคจิโร่เดินออกไปท่ามกลางสายฝน เขาคิดว่าพวกอันธพาลคงรู้แล้วว่าบัญชีธนาคารที่เขาให้ไปไม่มีเงินอยู่เลย
เขาโกหก เงินที่เขามีนั้นน้อยมาก และเขาเองก็ไม่มีบำนาญอะไร เงินที่มีคือนิดหน่อยที่ใช้ดำรงชีวิตอยู่ได้
เขาใส่ยาคลายเครียดลงในน้ำที่ให้เด็กสาวดื่ม เธอจะได้หลับสบายและไม่คิดฆ่าตัวตายอีก
และถ้าเธอหลับสนิท จะช่วยกลบเสียงข้างนอกได้มากขึ้น
ทาเคจิโร่เปิดประตูและออกไปข้างนอก
ไม่นานก็มีเสียงรถยนต์มาจากถนน และกลุ่มอันธพาลก็ก้าวออกจากรถพร้อมความโกรธ
“ไอ้แก่ แกอยากตายหรือไง!”
หัวหน้าของพวกอันธพาลที่หัวล้านตะโกนอย่างโกรธเกรี้ยว “กล้าหลอกพวกเรา!”
“ฉันมีคำถามหนึ่ง”
ทาเคจิโร่กางร่ม พูดด้วยเสียงแผ่วๆ ของคนชรา “ทำไมพวกแกถึงต้องบีบคั้นเด็กคนนั้นขนาดนี้ เงินต้นและดอกเบี้ย ฉันจ่ายไปหมดแล้วไม่ใช่หรือ?”
“เงินที่แกจ่ายมันไม่พอแม้แต่จะจ่ายดอกเบี้ยเลยด้วยซ้ำ!”
“หึ...”
“โอเค ไอ้แก่ งั้นฟังความจริงเลยแล้วกัน มันไม่สำคัญอะไรหรอก พวกแกที่เป็นหนี้พวกเราก็ไม่มีวันใช้หมดไปได้หรอก ตัวเลขในสัญญาน่ะจะปรับเท่าไรก็ได้!”
“งั้นแสดงว่าพวกแกจงใจหลอกลวงงั้นสิ?”
“แน่นอน เราจงใจจะหลอก แล้วแกจะทำอะไรได้?”
จู่ๆ เสียงปืนก็ดังขึ้น
เปรี้ยง!
เสียงเหมือนฟ้าร้องในคืนที่ฝนกระหน่ำ
เลือดและสมองกระจายไปทุกทิศทาง หัวหน้าพวกอันธพาลล้มลงกับพื้น หัวของเขามีรูโหว่
ภายใต้ฝนที่เทลงมา ชายชราที่โก่งหลังมายาวนานค่อยๆ ยืดตัวขึ้น
ทุกคนเพิ่งสังเกตเห็นว่าชายชราผู้นี้แท้จริงแล้วสูงเกือบสองเมตร และเมื่อตอนที่ยังหนุ่ม เขาคงจะดูน่าเกรงขามยิ่งนัก
“ฉันเข้าใจทุกอย่างดีแล้ว”
ชายชราจ่อปืนที่ยังมีควันลอยอยู่ไปที่กลุ่มอันธพาล “พวกแก ทุกคน สมควรตาย!”
