บทที่ 36

อู่หลานก็พยักหน้า "ช่วงนี้อากาศเริ่มอุ่นขึ้นไวมากแล้วนะพ่อ เราจะมัวแต่อยู่เฉยๆ ไม่ได้แล้วล่ะ มีแต่งานทั้งนั้นเลย"

"ถานถาน ถ้าหนูจะปลูกข้าว ก็ควรจะเตรียมเมล็ดพันธุ์ไว้ได้แล้วนะ"

"แล้วผักที่หนูจะปลูก บางอย่างก็ต้องเตรียมเพาะต้นกล้าไว้ตั้งแต่สิ้นเดือนแล้ว"

"นี่…ก่อนสิ้นเดือนหน้า ต้องไถที่นาแปลงนี้ให้เรียบร้อยนะ"

พอแจกแจงงานเยอะแยะแบบนี้ ทุกคนก็ไม่มีใครว่างแล้ว

ยกเว้นเฉียวเฉียว

แต่ทั้งนี้เขาก็ยังมีภารกิจอยู่เหมือนกัน ต้าไป๋ก็คือภารกิจหลักของเขา ส่วนภารกิจรองก็คือกรรมกรแบกของยกของ และยังต้องเป็นพ่อค้าขายผักอีกด้วย

ซ่งถานต้องเร่งรีบแล้ว เพราะว่าไม่ว่าจะดูแลพืชตระกูลถั่วให้ดีอย่างไร ช่วงที่ยอดดอกจะเริ่มอ่อนและเบ่งบานก็มีแค่ครึ่งเดือนที่เหลือนี้ เดือนหน้าก็เริ่มโตเต็มที่จนรสชาติจะฝืดปาก

ดังนั้นจึงรีบกินข้าวให้เสร็จ จากนั้นก็ตะโกนเรียกเฉียวเฉียว

"ไปเก็บผักกับพี่สาว! "

แต่เฉียวเฉียวกลับนั่งอยู่บนเก้าอี้แล้วมองเธอ "พี่สาวไหนบอกจะเปิดการ์ตูนอุลตร้าแมนให้เฉียวเฉียวดู การ์ตูนอุลตร้าแมนอยู่ไหน? "

บางครั้งก็หลอกเด็กยากเสียเหลือเกิน เธอจึงต้องสัญญาว่าจะเปิดให้ดูอีกสองตอน และให้ตุ๊กตาเพ็กกี้แถมเพิ่มอีกหนึ่งตัว น้องชายถึงจะยอมอะลุ้มอล่วยให้

เมื่อเทียบกับผักป่าแล้ว การเก็บยอดดอกต้นถั่วม่วงนั้นง่ายดายกว่ามาก แม้ซ่งถานจะเพิ่งเก็บเป็นครั้งแรก แต่ก็ใช้เวลาแค่ครึ่งชั่วโมงก็หอบมาได้ถึงสามตะกร้า พอกลับถึงบ้านก็เห็นว่าปู่กับย่ากำลังนั่งอยู่ในลานหน้าบ้านมองเธอมาแต่ไกล

"ถานถาน ได้ยินว่าหนูขายผักป่าไปเมื่อไม่นานนี้เองเหรอ เก่งมากลูก ลูกหลานตระกูลซ่งนี่มีความสามารถจริงๆ มาสิ ตอนนี้ปู่กับย่าก็ว่างอยู่ เลยตั้งใจมาช่วยหลานเก็บผัก"

ซ่งถานหัวเราะ "ดีเลยค่ะ! หนูกำลังคิดพอดีว่าไม่มีใครช่วยเลย ดีนะที่ปู่กับย่านึกสงสารหนูพอดี"

การเก็บผักสำหรับพวกเขาไม่ใช่เรื่องยากอะไรเลย คนแก่ทั้งสองก็ถูกหลอกจนหัวเราะร่า ตอนนี้จึงลงมือเก็บผักอย่างคล่องแคล่ว ซ่งถานมองดูตะกร้าสามใบที่แน่นขนัดด้วยยอดดอกต้นถั่วม่วงเต็มกองพะเนินกว่าเดิม

เดิมทีตั้งใจจะขายยอดดอกต้นถั่วม่วงในตอนเช้า แต่จู่ๆ กลับมีสมาชิกในกลุ่มไลน์หลายคนบอกเธอว่า ในตอนเช้าจะมีกิจกรรมเต้นรำของชาวบ้านหน้าตลาด หากเธอเลื่อนเปลี่ยนไปเป็นตอนบ่ายได้ พวกเขาก็จะพาสมาชิกทีมเต้นรำติดไปอุดหนุนผักป่าด้วยเช่นกัน

นั่นคือทีมเต้นรำของผู้สูงอายุที่มีชื่อเสียงในเขตตัวเมืองเชียวนะ ทุกคนที่นี่จับจ่ายซื้อของกันเก่งยิ่งกว่าหนุ่มสาวไม่รู้ต่อกี่เท่า ซ่งถานรู้ดีว่าไม่สามารถพลาดโอกาสในการขยายฐานลูกค้ากลุ่มนี้ได้ จึงเปลี่ยนเวลาขายผักเป็นตอนบ่ายโดยไม่ลังเลใดๆ  ตอนนี้จึงตัดสินใจเก็บดอกถั่วม่วงกลับมาพักลมไว้รอก่อน เธอไม่ได้เก็บมาเยอะกว่านี้เพราะนี่เป็นการขายครั้งแรก คงต้องดูการตอบรับของลูกค้าก่อน

เธอคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะหันไปไหว้วานกับแม่ว่า "แม่…เดี๋ยวช่วยหนูทำสลัดยอดดอกถั่วม่วงสักถ้วยหน่อยสิ เอาตะเกียบแบบใช้ครั้งเดียวทิ้งซุกไว้ให้ด้วย หนูจะเอาไปให้พวกเขาลองชิม"

เวลานี้ คุณป้าในทีมเต้นรำผู้สูงอายุ ล้วนสวมชุดกี่เพ้าสีแดงลายกุหลาบเหมือนกันยกทีม ทาปากสีแดงสดใส เดินกันอย่างร่าเริงบนถนน มีหนึ่งคนในกลุ่มออกข้อเสนอว่า

"วันนี้เราได้รางวัล ฉันว่าเราควรจะฉลองนะ! งั้นไปร้องคาราโอเกะกันดีไหม! "

"ใช่ๆ พวกเราเหมาห้องคาราโอเกะไว้แล้วนี่ จ่ายแค่เดือนละห้าสิบหยวนต่อคน ไม่ไปสักวันจะขาดทุนนะ! "

ปัจจุบันธุรกิจไม่ค่อยดีนัก คาราโอเกะเก่าๆ ในเขตตัวเมืองใครดูก็รู้ว่าไม่สามารถดึงดูดลูกค้าใหม่ได้เลย ดังนั้นจึงเปิดช่วงบ่ายซึ่งลดราคาให้กับกลุ่มผู้สูงอายุเหล่านี้เป็นพิเศษ

บ่ายโมงถึงห้าโมงเย็น ห้องใหญ่เดือนละ 1,500 หยวน คุณป้าก็ช่วยกันหาร จนได้เงินก้อนนี้มาจ่ายค่าเช่า ซึ่งปกติแล้วกิจกรรมนี้จะได้รับความนิยมในผู้สูงอายุกลุ่มนี้มาก แต่พอมีการเสนอในวันนี้ คุณป้าคนหนึ่งที่ดัดผมหยิกย้อมสีแดงกลับส่ายหัวปฏิเสธท่าเดียว

"ไม่ได้หรอกไม่ได้…ฉันต้องไปซื้อของตอนบ่าย"

ซื้ออะไร

ซื้ออะไรนะ

มีคนในกลุ่มมองหน้ากัน

แต่ในขณะนั้น กลับมีอีกคนหนึ่งที่เห็นด้วยว่า "ใช่แล้ว วันก่อนซื้อไปกินจนหมดแล้ว วันนี้ต้องซื้อเพิ่มอีก"

อีกคนหนึ่งดูลังเล "วันนี้เปลี่ยนผักใหม่นี่นา ผักอะไรนะ ผักดอกถั่วอะไรนั่น เขาเอาไว้เลี้ยงวัวในทุ่งนาตอนเด็กๆ ไม่ใช่เหรอ พวกเธอยอมซื้อกันด้วยเนี่ยนะ"

คุณป้าผมแดงหัวเราะขึ้น "บ้า! ใครจะสนใจ ตอนนี้ร้านนั้นมีผักอะไรก็แย่งซื้อกันทั้งนั้น"

"ฉันว่าสาวคนนี้เต็มที่ดีนะ ผักป่าที่เอามาขายแต่ละครั้งก็ไม่มีการลดปริมาณเลย ครบถ้วนเต็มน้ำหนักตลอด แถมยังล้างสะอาดด้วย"

"นั่นสิ รสชาติก็ดีจริงๆ บอกให้รู้เลยว่าตอนนี้ฉันติดใจไปแล้ว ทั้งที่ปากฉันมันเรื่องมากมาแต่ไหนแต่ไร ผักสดใหม่หรือไม่แค่ดมก็รู้"

"วันนี้ฉันกะซื้อเยอะๆ ไปถมให้เต็มบ้าน หลานสาวแกบ่นรอผักจากร้านนี้อยากกินทั้งวันจนน่ารำคาญ"

"นี่! ซิ่วเฟิน ฉันแอบบอกเธอไว้อย่าง ฉันเพิ่งเรียนรู้สูตรขนมจีบไส้ต้นหอมป่ามาใหม่ด้วย ทำออกมาแล้วบอกเลยว่าอร่อยมาก แป้งนุ่มฟูเท่ากำปั้น หลานชายตัวน้อยฉันกินรวดเดียวแปดลูกเชียวนะ"

"จริงเหรอ! ทำไมเธอไม่บอกฉันเร็วกว่านี้ยายบ้า! ตอนนี้ก็ไม่ทันแล้วสิ มันหมดไปตั้งนานแล้ว"

"ฮ่าๆๆ ตอนนั้นฉันกลัวว่าเธอจะมาแย่งซื้อ แล้วฉันจะอดน่ะสิ"

คุณป้าคุยกันอย่างออกรส หัวเราะกันอย่างสนุกสนาน ดูไม่เข้ากันกับกลุ่มเต้นรำริมฝีปากสีแดงสดนี้เลยสักนิด

คนที่เหลือในกลุ่มหันมามองหน้ากันด้วยความสับสน กว่าจะกล้าตั้งคำถามได้ก็ผ่านไปเนิ่นนาน "พวกเธอ......ซื้อผักอะไรกัน"

ทุกคนเพิ่งนึกได้

"โอ้โฮ ฉันจำอะไรได้บ้างเนี่ย"

"จริงๆ ตั้งใจจะบอกพวกเธอตั้งแต่เช้าแล้ว แต่ลืมไปเลย ก่อนหน้านี้เราเจอร้านผักป่าอร่อยมากอยู่ร้านหนึ่ง สดมาก กินแล้วแทบกลืนลิ้นลงไปเลย เจ้าของร้านบอกว่าจะมาตั้งแผงที่ตลาดวันนี้ตอนบ่ายสองด้วยนะ พวกเธอลองไปซื้อกันดูสิ ไปด้วยกันเถอะน่ะ"

"แต่ผักป่าหมดไปตั้งสามวันแล้วนะ วันนี้เหมือนเธอขายยอดดอกต้นถั่วม่วงแทน ดีนะที่ฉันซื้อผักกาดหอมตุนไว้เยอะแล้ว เกี๊ยวคงอยู่ได้อีกสักสองสามวัน"

ผักป่า? ดอกถั่วม่วง? มันคุ้มค่าที่จะแย่งซื้อกันขนาดนี้เชียวเหรอ

ไม่สมกับที่เป็นเพื่อนเธอเลย

ด้วยความสงสัยเช่นนี้ พวกเขาจึงยอมเดินตามไปถึงตลาด ทั้งที่รู้ว่าในช่วงบ่ายตลาดคงวายหมดแล้วก็ตาม ทันทีที่รถกระบะคันเล็กของซ่งถานปรากฏตัวขึ้น เหล่าป้าๆ ก็รีบเข้ามาห้อมล้อมไว้ ก่อนจะมองไปที่ท้ายกระบะ แล้วก็ถอนหายใจอย่างเสียดาย

"ไม่ใช่ว่าบอกว่ามีเยอะเหรอ ทำไมมีแค่นี้ล่ะ! "

ซ่งถานก็ตกใจเช่นกัน ทำไมทุกคนถึงดูเข้าแถวเรียงคิวมีระเบียบกันจัง แถมยังใส่ชุดกี่เพ้าสีแดงสีสวยสดแยงตา

เฉียวเฉียวยกตะกร้าลงจากท้ายรถอย่างกระฉับกระเฉง เขามองไปที่ยอดดอกถั่วม่วงที่มัดเป็นระเบียบอย่างเรียบร้อย แล้วก็ดมกลิ่นหอมอ่อนๆ ที่ลอยฟุ้งอยู่ในอากาศ

ป้าผมแดงปรบมือ "กลิ่นหอมจังเลย! "

แล้วก็หันไปยืนอยู่หน้าเฉียวเฉียว เสียงอ่อนหวานราวกับจะหยดน้ำลงบนผืนทะเล

"หนูจำป้าได้ไหม ให้ป้าห้ากำเร็วลูก"

ซ่งถานก็ไม่คาดคิดว่าตอนนี้ร้านเธอจะมีแฟนคลับตัวจริงแล้ว จึงรีบแกะถาดสลัดดอกถั่วม่วงที่ห่อมาจากบ้าน

"ป้าคะ ของแบบนี้พวกป้าคงเพิ่งเคยซื้อเป็นครั้งแรก พวกเราไม่รีบ ป้าชิมดูก่อนดีกว่าว่ารสชาติถูกปากไหม? " แกะตะเกียบแบบใช้ครั้งเดียวแล้วทิ้งยื่นส่งให้ ป้าผมแดงก็ไม่เกรงใจ คีบเข้าปากทันที

เคี้ยวสองสามครั้ง แล้วก็เงียบไป

กลุ่มเพื่อนๆ เต้นรำที่ยืนอยู่ด้านหลังก็มองมาที่เธอด้วยความลุ้นระทึกพร้อมกัน จนกระทั่ง… "หนูจะขายอีกทีเมื่อไหร่จ๊ะ"

ซ่งถานฉีกยิ้มกว้างอย่างมีความสุข "ยอดดอกถั่วม่วงมีเยอะมากค่ะป้า อาจจะขายได้ทุกวัน ส่วนเวลาที่ขาย หลังจากนี้หนูตั้งใจจะเก็บสักตอนเจ็ดโมงเช้า พอแปดโมงก็คงจัดการเสร็จเรียบร้อย มาถึงที่นี่ก็คงน่าจะประมาณสิบโมงเช้าได้ค่ะ"

ป้าผมแดงรีบพยักหน้ารัวๆ ราวกับโล่งใจอย่างมาก "มาทุกวันดีแล้ว หนูรีบๆ เอาห้ากำมาให้ป้าเดี๋ยวนี้เลย! "

ตอนจ่ายเงินท่าทางก็ดูเจ็บปวดใจมากเหลือเกิน "เงินบำนาญที่ได้มาทั้งเดือนของป้า เอาไปซื้อกับข้าวหมดแล้ว เฮ้อ…พรุ่งนี้เช้าป้าจะมาอีก! หนูต้องเตรียมให้เยอะๆ นะ อย่ามัวแต่ตระหนี่ถี่เหนียวแบบนี้"