บทที่ 29 หม้อเห็ดอุ่นๆ

เจียงว่านเฉิงมองดูเวินเอ้อร์เฮ่อที่กำลังจ้องเธออยู่

“เจ้าไปทำอะไรให้พวกนั้นจับตัวเจ้า?” เขาถามอย่างสงสัย

เธอกลืนน้ำลายเล็กน้อย ยิ้มพลางตอบว่า “คนจากหมู่บ้านฟางเจียที่อยู่เชิงเขา”

เวินเอ้อร์เฮ่อดูเหมือนพอใจที่เธอไม่ได้โกหก และถามต่อว่า “พวกเขาจับเจ้าทำไม?”

เจียงว่านเฉิง: “ข้าก็ไม่รู้เหมือนกัน”

แน่นอนว่าเธอไม่สามารถพูดถึงเรื่องน่าอับอายที่พวกนั้นต้องการจับเธอไปเป็น

อนุภรรยาของจางเหอซวนได้ เพราะมันจะทำให้เด็กๆ ต้องได้ยินสิ่งไม่ดี!

“แต่อย่างไรก็ตาม ข้าก็ไม่ได้ยอมพวกเขาง่ายๆ ข้าใช้ปิ่นแทงพวกเขาแล้วหนีมาได้”

เจียงว่านเฉิงล้วงปิ่นออกมาจากแขนเสื้อ

คืนนั้นแม้ว่าเธอจะออกไปโดยไม่ได้ระวัง แต่โชคดีที่เธอได้นำปิ่นที่ซ่อนไว้ก่อนหน้า

นั้นติดตัวไปด้วย    สุดท้ายแล้วเธอก็หนีรอดมาได้ด้วยการใช้ปิ่นเป็นอาวุธ

เวินเอ้อร์เฮ่อมองดูรอยเลือดบนปิ่นอย่างพอใจมาก  จากนั้นเขาจึงนั่งลงกินบะหมี่

บะหมี่ที่นวดด้วยมือมีความเหนียวนุ่ม และปริมาณก็เยอะพอสมควร ผัดกะหล่ำปลีและ

เนื้อบดที่ใช้เป็นเครื่องก็ดูเข้ากันได้ดี   เวินเอ้อร์เฮ่อกินจนเกลี้ยง แม้แต่ซุปก็ไม่เหลือ

เขาเช็ดปาก วางตะเกียบลงแล้วพูดอย่างเย็นชา “เมื่อพี่ใหญ่กลับมา จะไม่ยอมปล่อย

พวกมันไว้แน่”  เจียงว่านเฉิงอ้าปาก แต่ยังไม่ทันได้พูดอะไร ก็ได้ยินเวินเอ้อร์เฮ่อพูด

ต่อว่า “ไม่ใช่เพราะเจ้า! พวกนั้นรู้ว่าเจ้าเป็นญาติห่างๆ ของเรา แต่ยังกล้าทำเรื่องชั่ว

ร้ายใส่เราแบบนี้!“   ”มันเป็นการดูถูกและเหยียดหยามครอบครัวเวินของเรา น่ารังเกียจ

ที่สุด!”  เด็กชายกำหมัดแน่น ทุบลงบนโต๊ะอย่างแรง ดวงตาเปล่งประกายโกรธเกรี้ยว

หลังจากระบายอารมณ์แล้ว เขาก็ลุกขึ้นกลับไปอ่านหนังสือในห้อง

เจียงว่านเฉิงกะพริบตาและหันไปมองเจียเอ๋อร์

เจียเอ๋อร์ที่ยังคงมีบะหมี่เต็มปาก รีบกลืนลงไปแล้วกำหมัดเล็กๆ พูดด้วยความโกรธ

“ข้าจะฆ่าพวกมัน! ล้างแค้นให้พี่สาว!”

เจียงว่านเฉิงหัวเราะออกมาอย่างอดไม่ได้ รู้สึกขบขันแต่ก็ซาบซึ้งใจไปพร้อมกัน

ปกติแล้วเวินเอ้อร์เฮ่อปากจัดราวกับประทัด แต่ครั้งนี้กลับคิดจะยืนหยัดเพื่อเธอ

ใครว่าขุนนางชั่วจะไม่มีหัวใจ?   แม้ว่าเขาจะยังคงระมัดระวังตัวและไม่ไว้ใจเธอ แต่ก็

คงไม่เกลียดหรือรังเกียจเธอเหมือนแต่ก่อนแล้วใช่ไหม?

เจียงว่านเฉิงต้มน้ำร้อนหม้อใหญ่  ถังน้ำหมดแล้ว

เธอปิดประตูและหน้าต่าง อาบน้ำร้อนจนสบายตัว ก่อนจะเปลี่ยนเป็นเสื้อผ้าชุดใหม่

เสื้อผ้าพวกนี้ก็เป็นเวินเอ้อร์เฮ่อที่ซักให้ ไม่เช่นนั้นเธอคงไม่มีเสื้อผ้าสำหรับเปลี่ยน

ทำให้เจียงว่านเฉิงมองเขาใหม่อีกครั้ง เธอตั้งใจว่าจะไปขอบคุณเขาด้วยตัวเอง

แต่เมื่อคิดถึงท่าทางที่ขี้อายของเขา เจียงว่านเฉิงก็อดยิ้มไม่ได้

ในใจเธอตัดสินใจว่า ต่อไปถึงแม้เขาจะปากจัดอีก เธอก็จะอดทนไว้

เจียงว่านเฉิงใช้ไม้เท้า ทำงานมาตลอดเช้าจนเติมถังน้ำเต็ม

เธอรื้อผ้าห่มและหมอนที่เลอะโคลน แล้วซักพวกมันจนสะอาด

เวลาไม่พอ เธอเลยทำอาหารกลางวันง่ายๆ เป็นข้าวต้มมันเทศ

ตอนกินข้าว เวินเอ้อร์เฮ่อเหมือนนึกอะไรขึ้นได้ จึงหันไปเปิดตู้แล้วหยิบไข่ออกมาสอง

ฟอง  “เจ้าไม่ต้องการพวกมันหรือ?”

เจียงว่านเฉิงตื่นเต้น “ไข่ออกแล้วเหรอ!? เมื่อไหร่กัน?”

เวินเอ้อร์เฮ่อวางไข่อย่างระมัดระวัง “เมื่อวาน แต่วันนี้ยังไม่ออกเลย

ไก่สองตัวนี้ไม่ปกตินะ”  เจียงว่านเฉิงก็ไม่รู้ว่าทำไมไก่ถึงออกไข่ได้ช้าขนาดนี้

แต่เธอมั่นใจว่าคนที่ขายไก่ให้พวกเขาจากหมู่บ้านฟางเจียรู้อยู่แก่ใจ

“ถ้างั้น…เราไปซื้อเองจากในเมืองไหม?”

เวินเอ้อร์เฮ่อเงยหน้าขึ้นทันที จ้องเธอเขม็ง “ไปเอง ในเมือง?”

เจียเอ๋อร์ก็เงยหน้าขึ้นมองเธอด้วยตาเป็นประกาย ใบหน้าตื่นเต้น

“พี่สาว ข้าจะไปด้วยได้ไหม?”

เจียงว่านเฉิงมองพวกเขาอย่างประหลาดใจ “พวกเจ้า…โตมาขนาดนี้ ยังไม่เคยไปใน

เมืองเลยหรือ?”     พี่น้องตระกูลเวินส่ายหัวพร้อมกัน

เวินเอ้อร์เฮ่อ: “พี่ใหญ่บอกว่า มีคนลักเด็กมาก เราต้องโตกว่านี้ก่อนถึงจะพาไปดู”

ดังนั้นจนถึงตอนนี้ พวกเขาจึงไม่เคยไปที่ไหนนอกจากหมู่บ้านฟางเจียที่อยู่เชิงเขา

และภูเขาหวูซาน    เจียงว่านเฉิงรู้สึกเสียดาย “น่าเสียดายที่พวกเราไม่มีเงิน ไม่งั้นข้า

จะพาเจ้าไปดู! ให้ข้าคิดก่อน…”

ตอนบ่าย เจียงว่านเฉิงดื่มยาที่เหลืออยู่

แม้เธอจะนอนมาหลายวันแล้ว แต่กลับรู้สึกมีพลังมากขึ้น เธอจึงพาเจียเอ๋อร์

ไปเก็บฟืนในป่า

แล้วเจียงว่านเฉิงก็พบเห็ดที่เติบโตอยู่ใต้ต้นไม้ต้นหนึ่ง

เธอดีใจจนโยนไม้เท้าทิ้ง นั่งลงข้างกองเห็ดพลางหัวเราะ “ข้าลืมไปได้ยังไง

ฤดูใบไม้ร่วงนี่แหละ ฤดูเห็ด! ฮ่าๆ ฮ่าๆ! พวกเรารวยแล้ว!”

เจียเอ๋อร์มองเธออย่างงุนงง พึมพำเบาๆ “พี่สาว คงไม่ได้บ้าไปแล้วใช่ไหม?”

ยิ่งคิดก็ยิ่งกลัว เจียเอ๋อร์หมุนตัวกลับไปวิ่งอย่างกระต่าย ร้องไปด้วยว่า “ท่านพี่! ท่าน

พี่! พี่สาวเธอเป็นไข้จนบ้าแล้ว! เธอบ้าไปแล้ว!!”

เมื่อเวินเอ้อร์เฮ่อพาเจียเอ๋อร์กลับมา เจียงว่านเฉิงก็ยืนรอพวกเขาอยู่ด้วยใบหน้าที่

เปี่ยมไปด้วยความกระตือรือร้น

“รีบเอาตะกร้าและเคียวมา! คืนนี้พวกเรากินหม้อเห็ด!”

เมื่อนึกถึงความอร่อยของหม้อเห็ด เจียงว่านเฉิงก็กลืนน้ำลายด้วยความอยาก

เวินเอ้อร์เฮ่อมองเห็ดกองนั้น แล้วจ้องเธออย่างเย็นชา “พี่ใหญ่บอกไว้ว่า เห็ดมีพิษ

กินสุ่มสี่สุ่มห้าจะเป็นพิษถึงตาย เจ้าจะทำอะไรกันแน่!?”

เจียงว่านเฉิงเท้าเอว หัวเราะ “เพราะการกินเห็ดที่มีพิษย่อมทำให้ตายได้! แต่ข้ารู้จัก

เห็ดที่กินได้!“    ”พวกมันอร่อยมาก อร่อยกว่าหมู หอมกว่าคน参!”

“และกองนี้ คือเห็ดไก่ที่อร่อยที่สุด! พวกเจ้ารู้ไหมว่าพวกเจ้าเคยพลาดอะไรไปบ้าง?”

การที่อยู่ใกล้ภูเขาแต่ไม่รู้ว่ามีเห็ดล้ำค่าอยู่ เจียงว่านเฉิงรู้สึกเจ็บปวดใจ จึงตัดสินใจว่า

คืนนี้ต้องทำหม้อเห็ดให้ได้!   เห็ดไก่ที่กองอยู่เต็มตะกร้า  ทุกดอกใหญ่ขาวและนุ่ม

อีกฟากหนึ่ง เจียงว่านเฉิงพบเห็ดกระเพาะวัวอยู่บ้าง เธอจึงเก็บมาด้วย

จนค่ำ เธอถึงได้กลับมาด้วยความเสียดาย

เมื่อหม้อเห็ดร้อนๆ ถูกนำขึ้นโต๊ะ เวินเอ้อร์เฮ่อและเจียเอ๋อร์ก็คว้าแค่หมั่นโถวของ

เจียงว่านเฉิงมากิน แต่ไม่กล้าแตะหม้อเห็ดร้อนๆ   เจียงว่านเฉิงเห็นดังนั้นจึงตักเห็ดให้

ตัวเองก่อน  แม้จะไม่มีน้ำจิ้ม แต่คนที่รักเห็ดต่างรู้ดีว่า แค่ใส่หมูและเกลือลงในหม้อ

ความสดของเห็ดก็จะกระแทกลิ้นจนทะลุศีรษะ

“โอ้...อร่อยมาก! ร้อนเกินไป! อืม...สดมาก! อร่อยจริงๆ!”

เจียงว่านเฉิงกินจนเหงื่อไหลท่วมตัว รู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูก

เจียเอ๋อร์กลืนน้ำลายเอื๊อก หากไม่ใช่เพราะเวินเอ้อร์เฮ่องจับเธอไว้ เธอคงได้กระโดด

เข้ามากินแล้ว    “พี่สาว ทิ้งไว้ให้ข้าบ้าง! ทิ้งไว้ให้ข้าบ้าง! ท่านพี่ พอได้แล้ว พอแล้ว!

พี่สาวไม่เป็นอะไรแล้ว!”

เวินเอ้อร์เฮ่อรอให้เจียงว่านเฉิงกินเพื่อพิสูจน์ว่าไม่มีพิษ เมื่อแน่ใจแล้วจึง

ปล่อยเจียเอ๋อร์ที่อดใจรอไม่ไหว    เจียเอ๋อร์รีบเข้ามาร่วมวงอย่างรวดเร็ว

เพียงคำแรกก็ทำให้เธอร้องตะโกน “ว้าว! อร่อยมากจริงๆ!”

มันสดจนเธอแทบจะกลืนลิ้นตัวเอง!   เจียงว่านเฉิงกำลังซดซุปและกินหมั่นโถวแล้ว

แม้เวินเอ้อร์เฮ่อจะลังเล แต่เมื่อเห็นเจียเอ๋อร์มีท่าทีเช่นนั้น เขาก็อดไม่ได้ที่จะกินเห็ด

คำหนึ่ง   แล้วดวงตาของเขาก็สว่างขึ้น จากนั้นเขาก็เริ่มกินอย่างเต็มที่ด้วยท่าทีที่เกิน

จริง     เจียงว่านเฉิงกลั้นหัวเราะแล้วถามพวกเขาว่า “เป็นยังไง? เห็ดไก่ใช่ไหมล่ะว่า

อร่อยที่สุดในโลก? ถ้างั้นพวกเราก็เก็บไปขายในเมืองดีไหม?”

(จบตอน) ###