บทที่ 28 โทษฐานบังคับหญิงสาว

หลังจากที่ป้าเฉินร้องโหยหวนจบลง เฮยอี้ก็ก้าวขึ้นมาและตบเธออย่างแรง!

"ต่อหน้าคุณชาย จะร้องโหวกเหวกอะไร!"

ป้าเฉินจับใบหน้าที่บวมแดงขึ้นมาทันที ทั้งปวดและมีเลือดไหลออกมาจากเหงือก

เธอดูตกใจมากเฮยเอ้อร์ตะโกนด่าด้วยเสียงที่ดุดัน:   "ชาวบ้านชั้นต่ำ! พวกมันเป็นตัว

อะไรถึงคิดว่าตัวเองมีสิทธิ์อ้างว่าทำเพื่อคุณชายของเราได้?"

"คิดจะให้นายของเราเป็นหนี้บุญคุณ ไม่คิดดูฐานะตัวเองเลย! น่ารังเกียจ!"

สองทหารองครักษ์มองดูผู้คนในห้องด้วยสายตาเย็นชา

ดาบที่ห้อยอยู่ที่เอวขยับเบาๆ รังสีความดุดันแผ่ซ่านออกมา ทำให้ผู้คนในห้องไม่กล้า

หายใจดัง  จางเหอเซวียนเหยียดมือขึ้น ทหารองครักษ์ทั้งสองจึงถอยกลับมายืนอยู่

ด้านหลังโดยไม่พูดอะไรอีก  "อ๊า! อ๊า..."

ป้าเฉินทรุดลงนั่งกับพื้นด้วยความตกใจ เธอกลัวจนสติแตก ทำให้กลิ่นเหม็นคลุ้งจาก

ร่างของเธอเริ่มโชยออกมา  หัวหน้าหมู่บ้านฟางหน้าขึ้นสีด้วยความอับอาย จึงรีบให้

ฟางจินและฟางฮุนลากเธอออกไป   "คุณชาย... คุณชายขออภัยด้วย เราหวังดีแท้ๆ

ไม่รู้ว่าไปทำให้ท่านโกรธได้อย่างไร โปรดอย่าโกรธพวกเราเลย!"

หัวหน้าหมู่บ้านฟางเต็มไปด้วยความตื่นตระหนก มือของเขาสั่นไม่หยุดเมื่อเห็นทหาร

องครักษ์เหล่านั้น   ถ้าทหารองครักษ์ยังน่ากลัวขนาดนี้ เจ้านายของพวกเขาย่อมไม่ใช่

คนที่จะถูกหลอกลวงได้ง่ายๆ   จางเหอเซวียนกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชา:

"ข้าเคยพูดเมื่อไหร่ ว่าอยากให้ใครมารับใช้ข้า? คิดเอาเองเสียหมด นี่พวกเจ้ามีความ

ผิดอย่างแน่นอน"  ในใจท่านอ๋องจางเหอเซวียนเต็มไปด้วยความดูถูก: กลุ่มชาวบ้าน

โง่เขลา!  แม้เขาจะสนใจหญิงสาวคนนั้นเป็นพิเศษ แต่เมื่อพวกเขาเอ่ยถึงการให้เธอ

มารับใช้ เขาก็คิดอยากจะข่มเหงเธออยู่บ้างในใจ  ดังนั้น เขาจึงไม่ได้ปฏิเสธในทันที

แต่เขารู้ว่าหญิงสาวคนนั้นคงไม่ยินยอม และเรื่องนี้คงจบลงไปเอง

แต่ใครจะคิดว่าพวกเขากล้าทำเรื่องโง่เง่าขนาดนี้!

"คิดจะส่งเธอไปแจ้งความ แล้วไม่คิดหรือว่าพวกเจ้าควรจะถูกลงโทษก่อนในข้อหา

บังคับหญิงสาว!"  จางเหอเซวียนตบโต๊ะเสียงดัง หัวหน้าฟางและฟางจินรวมถึง

ฟางฮุนทรุดลงคุกเข่าทันที  "คุณชาย... คุณชายโปรดอภัยให้พวกเราด้วย! ข้อหา

บังคับหญิงสาว พวกเรา...พวกเราไม่สามารถรับผิดชอบเรื่องนี้ได้จริงๆ..."

หัวหน้าหมู่บ้านฟางกลัวจนร้องไห้หนัก เขาหวังจะใช้ประโยชน์จากความสัมพันธ์กับ

ท่านอ๋อง แต่ตอนนี้กลับต้องมาเผชิญกับความหวาดกลัว

ฟางจินและฟางฮุนก็เต็มไปด้วยเหงื่อ พวกเขากลัวว่าตนเองจะถูกจับไปแจ้งความใน

ข้อหาบังคับหญิงสาว  "คุณชาย พวกเราผิดไปแล้ว ได้โปรดอภัยให้พวกเราด้วยเถิด!"

ฟางฮุนและฟางจินร้องขออย่างสิ้นหวัง    หัวหน้าหมู่บ้านฟางร้องโอดครวญ:

"พวกเรารู้สึกผิดจริงๆ คุณชายโปรดเห็นแก่ความที่พวกเราดูแลท่านมาในสองวันนี้

โปรดอภัยให้พวกเราด้วยเถิด!"

ท่านอ๋องจางเหอเซวียนส่ายหัว ไม่ต้องการเห็นหน้าพวกเขาอีกต่อไป

เขาส่งสัญญาณให้เฮยอี้ "ให้เงินพวกเขาหน่อย ถือว่าเรื่องจบ"

เฮยอี้ทำความเคารพ: "ครับ นายท่าน!"

ถุงเงินประมาณ 50 ตำลึงถูกโยนลงกับพื้น ท่านอ๋อง(จางเหอซวียน)ก็จากไปโดยมี

เฮยอี้และเฮยเอ้อร์คุ้มกัน  ฟางจินและคนอื่นๆ มองถุงเงินบนพื้นด้วยสีหน้าไร้ความหวัง

วันนั้นเอง เจียงว่านเฉิงก็มีไข้สูง  เมื่อเธอฟื้นขึ้นมาเล็กน้อย เธอก็พบว่าตัวเองกลับมา

อยู่ในห้องที่บ้านของนายพรานแล้ว  เธอนอนอยู่บนพื้นและมีชามน้ำวางอยู่ข้างๆ

ในใจของเจียงว่านเฉิงเต็มไปด้วยความซาบซึ้งใจ  ก่อนที่เธอจะหมดสติ

เธอเห็นเจียเอ๋อร์และเอ้อร์เฮ่อวิ่งมาหาเธอ  เห็นได้ชัดว่าเด็กทั้งสองพยายามพาเธอ

กลับมาที่บ้าน เวินเอ้อร์เฮ่ออายุเพียงเจ็ดขวบ ส่วนเจียเอ๋อร์อายุเพียงห้าขวบ ยังเป็น

เพียงเด็กที่ไร้เรี่ยวแรง   เจียงว่านเฉิงไม่รู้ว่าพวกเขาต้องใช้แรงเท่าไหร่และทำอย่างไร

ถึงลากเธอกลับมาได้  เจียงว่านเฉิงลุกขึ้นดื่มน้ำหนึ่งอึก ร่างกายของเธอร้อนจัด

เหมือนไฟ เธอดื่มน้ำเย็นแล้วจึงรู้สึกดีขึ้นบ้าง

เธอมัดผมที่เปื้อนโคลนและเปลี่ยนเสื้อผ้าที่สกปรก จากนั้นเธอก็นอนลงบนเตียงอีก

ครั้ง ขณะที่เธอกำลังหลับๆ ตื่นๆ เธอได้ยินเสียงของเจียเอ๋อร์:  "พี่จ๋า! พี่จ๋า? พี่จ๋าดื่ม

โจ๊กหน่อยนะ..."  เจียงว่านเฉิงลืมตาขึ้นอย่างยากลำบาก เห็นเจียเอ๋อร์ที่เต็มไปด้วย

ความกังวล  เธอยืนบนปลายเท้าและค่อยๆ ตักโจ๊กทีละน้อยเพื่อป้อนให้เจียงว่านเฉิง

เจียงว่านเฉิงไม่แน่ใจว่านี่คือความฝันหรือความจริง แต่ภาพนั้นทำให้เธอหลั่งน้ำตา

ออกมาโดยไม่รู้ตัว...ในชาติก่อน เธอเคยมีลูกของตัวเองเช่นกัน...

แต่ก่อนที่จะก่อร่างเป็นตัว มันก็หลุดไปเสียก่อน

เจียงว่านเฉิงหลับต่อไปอีกสามวัน   เธอเหงื่อออกมากจนเสื้อผ้าชุ่มไปด้วยเหงื่อ

หลายรอบ จนกระทั่งเช้าวันที่สี่ เธอก็ฟื้นตัวเต็มที่  เธอลุกขึ้นจากเตียง รู้สึกไม่สบาย

เพราะเหงื่อที่เกาะติดตามร่างกาย จึงคิดจะไปอาบน้ำ  เธอใช้ไม้เท้าเดินไปที่ห้องครัว

เมื่อเห็นว่าห้องครัวและบ้านทั้งหลังอยู่ในสภาพรกเลอะเทอะ

เจียงว่านเฉิงกลับรู้สึกอบอุ่นในใจ  ในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมา เวินเอ้อร์เฮ่อคงเป็นคนทำ

อาหารสินะ?  เช่นเดียวกับพี่ชายของเขา ที่ทำได้เพียงโจ๊กธรรมดา

เจียงว่านเฉิงรู้สึกขอบคุณ เวินเอ้อร์เฮ่อมาก  หากไม่ได้โจ๊กธรรมดาของเขาทุกวัน เธอ

อาจไม่รอดมาได้จริงๆแผลที่ขาของเจียงว่านเฉิงเริ่มมีอาการแย่ลง เธอจึงต้องใช้ไม้

เท้าค้ำยันขณะทำความสะอาด  ไม่นานนัก เธอก็จัดการทุกซอกทุกมุมจนสะอาด

เรียบร้อย  เจียงว่านเฉิงนวดแป้งและรีดแป้ง ทำเส้นก๋วยเตี๋ยวด้วยมือ

เมื่อเธอค้นตะกร้าผักก็พบว่าหัวหอมป่าที่เหลือเสียแล้ว มีเพียงผักกาดสองหัวที่ยัง

ใช้ได้เธอตัดสินใจนำเนื้อที่แบ่งไว้แล้วมาหั่นและสับเป็นชิ้นเล็กๆ จากนั้นจึงผัดผักกาด

กับเนื้อบด เมื่อกลิ่นหอมฟุ้งไปทั่วบ้าน เจียเอ๋อร์ที่ได้กลิ่นจึงวิ่งเข้ามาหาด้วยความดีใจ

“หอมจังเลย! พี่สาว! พี่สาวฟื้นแล้ว!”เจียเอ๋อร์พุ่งตัวเข้ามากอดเจียงว่านเฉิงด้วยความ

ตื่นเต้นและดีใจ เจียงว่านเฉิงต้องจับโต๊ะด้านหลังเพื่อพยุงตัวให้ยืนได้มั่นคง เธอรีบดึง

ตัวเจียเอ๋อร์ออก “พี่สาวตัวเหม็น เจียเอ๋อร์อยู่ห่างๆ หน่อยนะ”

จากนั้นเธอก็ลูบใบหน้าของเจียเอ๋อร์เบาๆ ด้วยความสงสาร “กว่าจะอ้วนขึ้นมาได้ ตอน

นี้ก็ผอมลงอีกแล้ว พี่สาวขอโทษนะที่ดูแลเจ้าไม่ดี”

เจียเอ๋อร์ทำท่าซุกซนออดอ้อน ขณะที่เวินเอ้อร์เฮ่อเดินเข้ามาช้าๆ เขามองไปยัง

อาหารบนโต๊ะแล้วเงยหน้าถามเจียงว่านเฉิงด้วยสายตาสงสัย “ใครเป็นคนทำ?”

เจียงว่านเฉิงจ้องมองเข้าไปในสายตาของเขาแล้วหัวใจของเธอก็เต้นแรงอย่างรุนแรง!

เจียงว่านเฉิงรู้สึกถึงหัวใจที่เต้นรัวอย่างรุนแรง สายตาของเวินเอ้อร์เฮ่อนั้นมีความลึก

ซึ้งและน่ากลัวเกินกว่าที่เธอคาดคิด เขาคือเด็กหนุ่มที่ในอนาคตจะกลายเป็น

ข้าราชการที่ชั่วร้าย แต่ตอนนี้เขายังเป็นเพียงเด็กที่มีความเฉลียวฉลาดและท่าทาง

แปลกประหลาด“เป็นฉันเองที่ทำอาหาร” เจียงว่านเฉิงกล่าวเสียงต่ำ ขณะที่เธอ

พยายามสงบสติอารมณ์ “พอเห็นความหิวของพวกเจ้า ฉันจึงคิดทำอะไรให้กิน”

เวินเอ้อร์เฮ่อยังคงมองเธอด้วยความสงสัย จากนั้นก็พยักหน้าแล้วเดินไปนั่งที่โต๊ะ

พร้อมกับ เจียเอ๋อร์ “อาหารดูน่ากินมาก” เขากล่าว “ขอบคุณพี่สาว”

เจียเอ๋อร์มองไปที่เวินเอ้อร์เฮ่อด้วยความชื่นชม “พี่สาวทำอาหารอร่อยที่สุดเลย!”

เจียงว่านเฉิงรู้สึกโล่งใจบ้าง แม้จะยังรู้สึกตื่นเต้นกับการเผชิญหน้ากับเด็กชายที่มี

อนาคตที่เต็มไปด้วยความท้าทาย แต่เธอก็รู้ดีว่า สิ่งสำคัญตอนนี้คือการรักษาความสุข

และความสุขสบายของคนรอบข้าง  เธอเริ่มเสิร์ฟอาหารให้กับ

เจียเอ๋อร์และเวินเอ้อร์เฮ่อ  เจียงว่านเฉิงรู้ดีว่าความท้าทายและอุปสรรคในอนาคต

อาจรออยู่ข้างหน้า แต่เธอเลือกที่จะมุ่งมั่นทำสิ่งที่ดีที่สุดในปัจจุบัน เธอใส่ใจในการดู

แลเจียเอ๋อร์และเวินเอ้อร์เฮ่อให้ดี ขณะที่ยังคงเตรียมตัวรับมือกับความยากลำบากใน

อนาคตอย่างมีสติและตั้งใจ

หัวใจของเจียงว่านเฉิงยังคงมุ่งมั่นที่จะไม่ยอมแพ้ต่อโชคชะตา

พร้อมกับมองหาความหวังในทุกโอกาสที่เข้ามาเสมอ### (จบตอน)