บทที่ 27 เธอแทงพวกเขางั้นหรือ?

เจียงหว่านเฉิงไม่ต้องการฆ่าใคร     ดังนั้นเธอจึงเลี่ยงตำแหน่งหัวใจ

แต่แน่นอนว่าเธอสามารถทำให้เขาบาดเจ็บสาหัสได้!

และก็จริง เมื่อฟางจินร้องเสียงหลง "อ๊า——"

เขาปล่อยมือด้วยความเจ็บปวด มือข้างหนึ่งกุมแผล

เจียงหว่านเฉิงจึงกลิ้งลงไปบนพื้นด้วย

คอของเธอเกือบจะถูกบิด แต่เธอยังคงอยู่ในท่าล้ม นอนนิ่งอยู่บนพื้น

“อะ...อะไรนะ? เกิดอะไรขึ้น!? เกิดอะไรขึ้น!?” ฟางฮุยเดินเข้ามาพร้อมกับคว้าฟางจิน

ฟางจินหายใจอย่างเจ็บปวด "ฉะ...ฉันเจ็บที่หน้าอก...ฉันถูกแทง...ผู้หญิงคนนั้น...ผู้

หญิงคนนั้นต้องการฆ่าฉัน"                 ฟางจินชี้ไปที่เจียงหว่านเฉิงที่นอนอยู่บนพื้น

ไม่ขยับเขยื้อน และพยายามจะลุกขึ้น

แต่เลือดที่หน้าอกก็ไหลออกมาไม่หยุด ทำให้พวกเขาทั้งสองกลัวจนตัวสั่น

ฟางจินร้องคร่ำครวญ "ฉันจะตายไหมเนี่ย!?"

ฟางฮุยมองไม่เห็น แต่เมื่อสัมผัสได้ถึงความร้อนและความเหนียวเหนอะหนะจากเลือด

กลิ่นคาวเลือดทำให้ฟางฮุยโกรธขึ้นมาทันที  เขาเดินเข้าไปข้างหน้า

คว้าตัวเจียงหว่านเฉิงและพลิกเธอกลับมา      แต่เธอกลับหลับตา ไม่ขยับเขยื้อนเลย

ดูเหมือนไม่ได้มีสติ  ฝนตกหนักกระหน่ำใส่หน้าของเธอ แต่เปลือกตาเธอก็ไม่ขยับเลย

ฟางฮุยยื่นมือออกไปเช็คการหายใจของเธอ และเมื่อยืนยันว่าเธอยังมีลมหายใจอยู่

เขาจึงโล่งใจขึ้นเล็กน้อย  ฟางฮุยหันกลับไปมองฟางจิน "เจ้าอาจจะโดนกิ่งไม้แทง

ก็ได้ ผู้หญิงคนนี้ยังไม่ได้สติเลย..."ฟางฮุยยังพูดไม่ทันจบ ฟางจินก็ตะโกนออกมา

อย่างหวาดกลัว "ระวัง!"  เจียงหว่านเฉิงยกมือขึ้น พร้อมกับดึงเข็มเงินแทงเข้าที่ไหล่

ของฟางฮุยจากด้านหลัง              "อ๊า——" ฟางฮุยร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด

ก่อนจะฟาดเจียงหว่านเฉิงล้มลงกับพื้น  เจียงหว่านเฉิงรีบลุกขึ้น คว้าต้นหญ้าเป็นตัว

ช่วย และวิ่งหนีไปที่เนินเขาทันที  “หยุดเดี๋ยวนี้นะ!” ฟางฮุยพยายามลุกขึ้นและไล่ตาม

แต่การถูกแทงทำให้ร่างกายเขาไร้เรี่ยวแรง จนเขาต้องล้มลงไปนั่งกับพื้นอีกครั้ง

ฟางฮุยพบว่าตัวเองไม่สามารถลุกขึ้นได้ ส่วนฟางจินก็เริ่มสลบเพราะเสียเลือดมาก

“เธอ...เธอแกล้งทำเป็นสลบ หลอกพวกเรา...” ฟางจินพยุงตัวเองกับต้นไม้ เดินเซไป

ข้างหน้า  แต่ในความมืด พวกเขาไม่สามารถจับทิศทางที่เจียงหว่านเฉิงหนีไปได้

“เธอหนีไปแล้ว...”  ฟางจินเช็ดน้ำฝนที่ใบหน้า เลือดผสมกับน้ำฝนทำให้หน้าของเขา

ดูเหมือนปีศาจที่น่ากลัว   ฟางฮุยกัดฟันแน่น พยุงตัวฟางจินขึ้น "ก่อนอื่นเราต้องรักษา

ชีวิต กลับไปเร็ว...ไปบอกป้าเฉินและหัวหน้าหมู่บ้าน ให้พวกเขาจับตัวผู้หญิง

อำมหิตคนนั้น!"  "ถึงจะหนีไปได้ แต่ก็หนีไม่พ้น!"  ในทางกลับกัน เจียงหว่านเฉิงเองก็

กลัวมากเช่นกัน  แต่เธอไม่ลังเลแม้แต่น้อยเมื่อลงมือ

เธอเพียงแค่คุมจังหวะและเวลาเพื่อไม่ให้กลายเป็นฆาตกร

ในยุคนี้ การฆ่าคนต้องชดใช้ด้วยชีวิต การติดคุกยิ่งเป็นการทรมานที่แสนสาหัส

และเธอเสี่ยงเช่นนี้ก็เพื่อเอาชีวิตรอด!  ในความมืด เจียงหว่านเฉิงไม่สามารถแยก

ทิศทางได้   ฝนตกหนักกระหน่ำผ่านป่าทึบจนเธอตัวเปียกโชกไปหมด ทั้งยังล้มหลาย

ครั้งจนเต็มไปด้วยโคลน   แต่เธอไม่กล้าหยุดแม้แต่ก้าวเดียว และไม่กล้าหันหลังกลับ

เงาของต้นไม้ในความมืดมิด ฝนที่ตกกระหน่ำ...เธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองวิ่งมานาน

แค่ไหน และมาถึงทิศไหนในป่า...

ในที่สุดเมื่อฟ้าเริ่มสว่าง เธอก็พบกับกระท่อมเล็กๆ บนภูเขา

เจียงหว่านเฉิงเดินโซเซไปยังบ้านของนายพราน

แต่ถนนที่เต็มไปด้วยโคลนทำให้เธอลื่นล้มอีกครั้ง

เธอนอนคว่ำในแอ่งโคลน ยกศีรษะขึ้น ยื่นมือออกไป...ในขณะที่ความคิดเริ่มเลือนราง

เจียงหว่านเฉิงเห็นเงาเล็กๆ สองร่างวิ่งมาทางเธอ แต่ความเหนื่อยล้าตลอดทั้งคืน

ความกลัวที่ครอบงำมาตลอด ทำให้เธอสลบไปในที่สุด...

ณ หมู่บ้านฟาง

ฟ้ายังไม่สว่าง แต่บ้านของหัวหน้าหมู่บ้านกลับเต็มไปด้วยแสงไฟ

ท่านอ๋องจางเฮ่อเซวียนนั่งอยู่ในห้องโถงของบ้านหัวหน้าหมู่บ้าน

และในห้องโถงนั้น ฟางจินและฟางฮุย ซึ่งบาดแผลถูกพันแผลแล้ว อยู่ในสภาพ

สกปรกและเปรอะเปื้อนไปด้วยคราบเลือด ราวกับหมาขี้แพ้สองตัว กำลังคุกเข่าอยู่

ในห้องโถง ป้าชุน หัวหน้าหมู่บ้าน และคนอื่นๆ ก็ตกใจกลัวจนตัวสั่น

เมื่อคืนนี้ ฟางฮุยและฟางจินกลับมาทั้งตัวเปื้อนเลือดและร้องโหยหวนราวกับผี

บ้านหัวหน้าหมู่บ้านวุ่นวายไปหมด พวกเขาเพิ่งจะเรียกหมอมาได้ไม่นาน ก่อนที่จะมี

คนมาเคาะประตูอีก คนสองคนที่มา ถามว่า มีคุณชายสูงศักดิ์พักอยู่ที่นี่หรือไม่?

หัวหน้าหมู่บ้านได้รับคำสั่งจากท่านอ๋องไว้แล้วว่า หากมีคนมาหา ต้องพามาพบทันที

ดังนั้น เขาไม่กล้ารอช้า จึงพาคนทั้งสองเข้าไปในบ้าน และทำให้ท่านอ๋องรู้เรื่องที่ฟาง

ฮุยและฟางจินบาดเจ็บ สองคนนั้นเป็นบ่าวคนสนิทของท่านอ๋อง

ที่ชื่อเฮยอีและเฮยเอ้อร์  หลังจากทราบว่าท่านอ๋องปลอดภัย ทั้งสองคนก็ถอนหายใจ

อย่างโล่งอก พวกเขาคุยกันเรื่องเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นโดยไม่ได้หยุดพัก

ในขณะที่หมอกำลังรักษาชีวิตของฟางจินและฟางฮุยอยู่ ท่านอ๋องได้ยินเสียงเอะอะ

โวยวาย จึงถามขึ้นมาลอยๆ ใครจะคิดว่าเฮยอีออกไปสอบถาม แล้วกลับมาบอกว่า

เรื่องนี้เกี่ยวข้องกับผู้หญิงที่บ้านของนายพรานบนภูเขา?

ท่านอ๋องนอนพักแค่สองสามชั่วโมง ก็ลุกขึ้นมาเพราะอยากรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับผู้หญิง

คนนั้น  "นายท่าน" เฮยอียื่นชาไปวางข้างมือท่านอ๋อง

ท่านอ๋องโบกมือส่งสัญญาณให้เขาถอยออกไป

บ่าวทั้งสองติดดาบยืนอยู่ข้างหลังท่านอ๋อง สถานการณ์เช่นนี้ไม่มีใครในหมู่บ้านฟาง

เคยเห็นมาก่อนขณะนี้ พวกเขาตัวสั่นด้วยความกลัว ทุกคนมองหน้ากันอย่างหวาดหวั่น

แม้แต่เสียงก็ดังไม่ได้   “พูดมา” ท่านอ๋องขยับนิ้วมองหัวหน้าหมู่บ้านฟาง

หัวหน้าหมู่บ้านฟางเช็ดเหงื่อที่หน้าผาก พลางคิดในใจว่า คุณชายคนนี้เป็นใครกันแน่?

ทำไมถึงทำให้เขารู้สึกกดดันและหวาดกลัวเช่นนี้

"คะ...คุณชาย เรื่องนี้เป็นเรื่องเข้าใจผิด ท่านไม่ต้องฟังให้หูท่านสกปรกเลย..."

ท่านอ๋องมองเขาด้วยสายตาเย็นชา "หากเจ้าไม่พูด คนของข้าจะมีวิธีทำให้พวกเจ้าพูด

พูดมา หากโกหก ข้าจะไม่ปล่อยเจ้าแน่"  เมื่อได้ยินเช่นนั้น หัวหน้าหมู่บ้านฟาง

ก็ทรุดลงกับพื้น     ฟางจินและฟางฮุยก็ก้มหน้าก้มตาไม่กล้าเงยขึ้น

หัวหน้าหมู่บ้านฟางจึงเริ่มพูดด้วยเสียงสั่น "คุณชาย เราแค่...เห็นว่าคุณชายลำบาก

อยากให้หญิงสาวจากบนเขาลงมาช่วยดูแลสองสามวัน แต่หญิงสาวคนนั้นไม่ยอม จึง

เกิดเรื่องขึ้นแบบนี้!"   "แต่คุณชายวางใจได้ หญิงสาวที่ไม่รู้จักที่ต่ำที่สูงเช่นนี้

เราจะไม่กล้าเชิญเธอมาอีกแล้ว"   ท่านอ๋องหรี่ตา "งั้นก็หมายความว่า เธอเป็นคนแทง

พวกเจ้าหรือ?"   หัวหน้าหมู่บ้านฟางไม่สามารถคาดเดาความคิดของท่านอ๋องได้

จึงได้แต่พยักหน้าอย่างกลัวๆ             ท่านอ๋องนึกถึงใบหน้าของเจียงหว่านเฉิง และ

ไม่สามารถจินตนาการได้ว่าเธอทำได้อย่างไร   หญิงสาวที่รูปร่างอ่อนโยน แม้จะปาก

แข็งและมีท่าทีแย่ แต่ก็ช่างกล้าหาญนัก!   เธอสามารถทำเช่นนี้ได้จริงๆ หรือ?

เขาสงสัยว่าเธอได้รับบทเรียนไปบ้างหรือยัง?

ท่านอ๋องรู้สึกพึงพอใจขึ้นมาเล็กน้อย เขาคิดว่าการทำให้เธอได้รับบทเรียนก็ดี

เหมือนกัน หญิงสาวคนนี้ไม่รู้จักกาลเทศะจริงๆ!    ป้าเฉินก้าวขึ้นมา พร้อมกับร้องไห้

โฮ"คุณชาย ได้โปรดช่วยด้วย! หลานชายของข้าเจ็บเพราะท่านนั่นแหละ ผู้หญิงใจร้าย

คนนั้น เราหวังดีกับเธอ แต่เธอกลับคิดฆ่าหลานชายของข้า!"

"ใจร้ายขนาดนี้ ได้โปรดคุณชายส่งเธอไปลงโทษตามกฎหมาย!"

(จบบท)###