บทที่ 26 วิญญาณแห่งความตาย วันที่สี่แห่งวันสิ้นโลก

บทที่ 26 วิญญาณแห่งความตาย วันที่สี่แห่งวันสิ้นโลก

ไม่นานนัก บอสหลายคนในค่ายผู้ลี้ภัยอีกหลายแห่งในเมืองหน่าหลัวได้รับข่าวว่าหมาดำพร้อมสมุนอีกมากกว่า 20 คนซึ่งเป็นกองกำลังที่แข็งแกร่งที่สุดของรูโกถูกฆ่าตายในอุโมงค์รถไฟใต้ดิน

ในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมา คนของรูโกเกือบสี่สิบคนตายไปทีละคน

เมื่อข่าวนี้แพร่สะพัด ทุกคนต่างประหลาดใจ ถึงแม้รูโกจะไม่ใช่คนดี แม้ตำแหน่งของเขาก็ไม่ได้น่าเคารพมากนัก

แต่ปฏิเสธไม่ได้ว่าความแข็งแกร่งของค่ายผู้ลี้ภัยที่นำโดยรูโกนั้นไม่ธรรมดาเลย

แต่ตอนนี้มีกลับมีคนที่สามารถทำให้หมาล่าเนื้อเสียหายได้มากขนาดนี้โดยที่เขาไม่รู้ตัวการ และพวกเขายังไม่ได้ปล่อยให้หมาล่าเนื้อเจอเบาะแสใดๆ ได้เลย

หลังจากยืนยันแล้วว่านี่ไม่ใช่ฝีมือของคนของพวกเขา บอสของค่ายผู้ลี้ภัยเหล่านี้ก็รู้สึกขบขันเล็กน้อย

แต่ในทางกลับกันบอสเหล่านี้ก็ยังคิดอยู่ตลอดเวลาว่าคนของพวกเขาจะรับมือได้ไหมถ้าเจอกับเรื่องแบบนี้เองบ้าง

"หมาล่าเนื้อต้องไปขัดใจใครบางคนที่ไม่ควรขัดใจแน่ๆ ไม่อย่างนั้นนทำไมมันถึงตกเป้าหมายแบบนี้!" ไม่ใช่แค่คนสองคนเท่านั้นที่คิดอย่างนี้

หลังจากนั้นก็มีคำสั่งจากค่ายผู้ลี้ภัยแต่ละแห่งไปยังลูกน้องของพวกเขา แม้ว่าการแสดงออกจะแตกต่างกันไป แต่ก็มีเพียงความหมายเดียว

"ระวังตัวในช่วงนี้ อย่าเข้าใกล้สถานีรถไฟใต้ดิน และอย่าไปยุ่งกับใครที่ไม่ควรไปยุ่ง"

หลังจากนั้น คนเหล่านี้ก็รอดูการตอบโต้ของหมาล่าเนื้อ

พวกเขาทั้งหมดแสดงท่าทีเหมือนกินแตงโม และพวกเขามีความสุขมากที่ได้เห็นหมาล่าเนื้อถูกกิน

สิ่งที่สำคัญที่สุดคือทุกคนกำลังมองหาโอกาส โอกาสที่จะยึดครองดินแดนของหมาล่าเนื้อ

ในสถานการณ์แบบนี้ เหล่าผู้ลี้ภัยก็เป็นเพียงกลุ่มไฮยีน่าโลภมากเท่านั้นเอง

พวกเขาไม่สนใจว่าใครกำลังต่อต้านหมาล่าเนื้อ แต่ถ้ามันมีโอกาโผล่ออกมา พวกเขาก็จะคว้ามันในทันที..

..เพียงไม่นานหลังจากนั้นก็เป็นเวลาเช้าตรู่

เป้นเวลา 6 ชั่วโมงผ่านไปหลังจากที่ผู้ลี้ภัยค้นพบศพของหมาดำและคนอื่นๆ

ในตอนนี้สถานีรถไฟใต้ดินสวนดอกไม้ก็ได้ต้อนรับแขกคนใหม่

ถ้าถังหยู่ตื่นอยู่ตอนนี้ เขาจะเห็นได้ชัดเจนบนแผนที่เสมือนจริงว่ามีจุดแสงสีดำมืดเหมือนหมึกปรากฏที่ทางเข้าสถานีรถไฟใต้ดิน

ร่างนั้นเคลื่อนที่อย่างเงียบๆ ไปในทางเดินรถไฟใต้ดินที่มืดสนิท ผ่านห้องโถง และเข้าไปในอุโมงค์รถไฟใต้ดิน

แมลงและมดที่ผ่านไปจะตายทันทีภายในไม่กี่วินาที

มันเหมือนกับวิญญาณแห่งความตายที่ล่องลอยไปโดยที่เท้าไม่แตะพื้น

ในเวลานี้ ศพของหมาดำและผู้อื่นหายไป เหลือเพียงรอยเลือดบนพื้น รูกระสุนทั่วผนังอุโมงค์ และกลิ่นควันดินปืนจางๆ

ชายคนนี้ตรวจสอบอย่างละเอียดตั้งแต่รอยเลือด รูกระสุน ไปจนถึงตำแหน่งที่ระเบิดมือทั้งสามลูกระเบิด

เมื่อเขาได้รับผลลัพธ์ที่ต้องการ เขาก็จากไปอย่างเงียบๆ

ภายในอุโมงค์เงียบสงบอีกครั้ง ราวกับว่าไม่มีใครเคยอยู่ที่นั่น..

..

"อะไรนะ! มีแค่สองคนหรอ เป็นไปไม่ได้!" หมาล่าเนื้อพูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่น่าเชื่อ

"แกกำลังสงสัยฉันหรอ"

"มะ... ไม่ผมไม่กล้าหรอกท่านโกสเฟส มัน... มันก็แค่.. ข้อมูลนี้มันน่าตกใจเกินไป พวกเขามีอาวุธครบมือแถมมีจำนวนตั้ง 20 คน! พวกเขาไม่ใช่ลูกหมาลูกแมวสักหน่อย!"

ในเงามืดของห้อง โกสเฟสจ้องมองหมาล่าเนื้อ มีแววแห่งความดูถูกเบื้องหลังหน้ากากโกสเฟส

"รูโก อย่าลืมว่าใครยกแกขึ้นมาอยู่ในตำแหน่งนี้"

หมาล่าเนื้อเหงื่อออกทันที

"ท่าน... ท่านโกสเฟส ผมไม่กล้าหรอกครับ ถ้าไม่ใช่เพราะท่านโกสเฟส ผมจะมาอยู่ในตำแหน่งนี้ได้ยังไง"

"ก็ดีที่รู้ ตอนนี้ก็ได้ข้อมูลแล้ว ไปหาไอ้สองคนนี้เอาเองก็แล้วกัน!"

"ครับ ท่านโกสเฟส"

..

..วันที่สี่แห่งวันสิ้นโลก..

ในเวลานี้ เหลือเวลาอีก 3 วันก่อนเกิดภัยพิบัติพายุหิมะขั้วโลก

ถังหยู่รัดผ้าห่มที่คลุมร่างกายของเขาแน่นและสั่น

"ฟู่วว ให้ตายสิ อากาศเริ่มหนาวจริงๆ แล้ว"

มีการกล่าวกันว่าภัยพิบัติวันสิ้นโลกจะไม่มาถึงจนกระทั่งหนึ่งสัปดาห์หลังจากเข้าสู่เกม แต่ตอนนี้มีการเปลี่ยนแปลงในช่วงต้นของภัยพิบัติแล้ว

หลังจากสะลึมสะลือไปสองสามนาที ถังหยู่ก็ถูตาที่ยังงัวเงียและยืดตัวขึ้น

เขาลุกขึ้นและไปที่ [ชุดเครื่องกำเนิดไฟฟ้า] แล้วเปิดสวิตช์ไฟ

ภายในที่หลบภัยสว่างไสว

ถังหยู่พบว่า [ครัว] ถูกสร้างขึ้นแล้ว และดูเหมือนจะมีหม้อไฟฟ้าบนโต๊ะเล็กๆ อีกด้วย

"เกมวันสิ้นโลกนี้เจ๋งมาก!"

เขาอุทานในใจ

จากนั้นเขาก็หยิบกล่องนมและถุงขนมปังจากโกดัง

หลังจากอุ่นนมในหม้อไฟฟ้าอย่างง่ายๆ เขาก็กินอาหารเช้าด้วยนมและขนมปังของเขา แต่ท้ายที่สุดแล้วสองอย่างนี้ก็ทำให้เขาพึงพอใจไม่ได้ ดังนั้นเขาจึงหยิบเนื้อกระป๋องออกมาและเริ่มกินอย่างเอร็ดอร่อย

“เห้อ สบายท้อง!”

ถังหยู่เดินทางมาถึงโลกวันสิ้นโลกนี้ได้หลายวันแล้ว

นี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้กินอาหารร้อนๆ อร่อยๆ

เนื่องจากความกดดันในการเอาชีวิตรอดในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมา เขาจึงกินได้แค่ขนมปังหรือไส้กรอกเนื้อเมื่อหิว และดื่มน้ำบรรจุขวดเมื่อกระหาย

มันเป็นความจริงที่ถังหยู่ซึ่งเคยชินกับการกินอาหารร้อนๆ นั้นไม่สามารถทนได้กับอาหารเหล่านี้ นี่คือสาเหตุที่เขาเร่งรีบสร้าง [ครัว] เมื่อวานนี้

อากาศเริ่มหนาวขึ้นแล้ว ถ้าเขายังคงกินอาหารเย็นๆ แบบนั้นต่อไป เขาก็นึกไม่ออกว่าเขาจะทนใช้ชีวิตวันต่อวันแบบนี้ไปได้อย่างไร

ในขณะที่แช่ขนมปังในนมร้อนและกินมัน เขาก็เปิดช่องแชทพื้นที่

เขาอยากดูว่าเกิดอะไรขึ้นเมื่อคืนบ้าง

ผลที่ปรากฏคือมันสงบลงมาก เมื่อเทียบกับตอนเช้าเมื่อวานที่ผู้ลี้ภัยต่างไล่ตามหาเขาไปทั่วอย่างบ้าคลั่ง

แน่นอน ยังคงมีคนตะโกนบนช่องแชทว่าไม่มีอาหารและน้ำ ขอให้คนอื่นช่วยเขา

แต่ทัศนคติของทุกคนไม่สอดคล้องกัน

นี่เป็นวันที่สี่ และที่นี่แตกต่างจากผู้รอดชีวิตที่เกิดในป่า ทะเลทราย และสภาพแวดล้อมอื่นๆ

อาหารในเมืองนั้นไม่ใช่เรื่องยากที่จะหา เพียงแค่กล้าออกไปหาเสบียง ในเมืองใหญ่ขนาดนี้นั้นมีของเพียงพอที่จะตอบสนองความต้องการในการเอาชีวิตรอดได้อย่างแน่นอน

แต่ชายคนนี้ไม่มีแม้แต่ของกิน

นั่นหมายความว่าคนคนนี้ไม่ได้ออกไปค้นหาเสบียงที่ไหนเลย และมันเป็นไปไม่ได้ที่ผู้รอดชีวิตคนอื่นๆ จะให้คนอื่นกินอาหารที่พวกเขาหาได้ด้วยความเสี่ยงของตัวเอง

พวกเขาไม่ใช่พ่อของชายขี้ขลาดคนนี้เสียหน่อย

หลังจากกินและดื่ม ถังหยู่ก็จัดการตัวเองอย่างง่ายๆ

จากนั้นเขาเปิดแผงซุปเปอร์เศรษฐีด้วยความคาดหวัง

"หวังว่ามันจะตกที่อาคารนะ ภารกิจพิเศษมันยากเกินไป!"

คะแนนความมั่งคั่งจากการลงทุนในเกมเศรษฐีในวันนี้ถูกจ่ายมาแล้ว และเขาได้รับ 128 คะแนนอีกครั้ง คะแนนความมั่งคั่งทั้งหมดของเขานั้นมากถึง 409 คะแนนแล้วในตอนนี้

"ทะลุสี่ร้อยแล้ว!" ถังหยู่พึงพอใจมาก

"ฉันได้รับภารกิจพิเศษเมื่อวานนี้ ฉันต้องใช้คาถาผิดแน่ๆ ฉันจะลองอีกครั้งวันนี้"

หลังจากคิดไปพักหนึ่ง

"จักรพรรดิกวนอู่ เทพแห่งความมั่งคั่งอู่ เจ้าพ่อกวน ขอพรให้ฉันได้อสังหาริมทรัพย์ในวันนี้ด้วยย"

ลูกเต๋ากระเด้ง

ถังหยู่จ้องมองอย่างตั้งใจ และเมื่อลูกเต๋าหยุดและเปิดเผยเลข [6] ดวงตาของถังหยู่ก็มองไปที่ช่องว่างหกช่องด้านหน้ามินิถังหยู่

หลังจากเห็นสัญลักษณ์ที่ปรากฏด้านบน ดวงตาของถังหยู่ก็เบิกกว้าง

"..บ้าเอ้ยย..."