บทที่ 239 ความเข้าใจผิด
บทที่ 239 ความเข้าใจผิด
“พี่สาวสวี่เย่า ทำไมท่านไม่ทานล่ะ?” ลู่เฉาเฉาถามขณะที่ถือขาเป็ดอยู่ในมือ
โจวสวี่เย่ากลับน้ำตาไหลอย่างเงียบๆ
“ทำไมท่านร้องไห้?”
“ร้องไห้เพราะดีใจ เพราะงานเลี้ยงเป็ดร้อยตัวนี่มันอร่อยมาก...” โจวสวี่เย่าพูดพร้อมกับทานข้าวไปสองถ้วยทั้งน้ำตา
ลู่เฉาเฉากินไปปากมันเยิ้ม หยูซูต้องคอยเช็ดหน้าให้เธอ
“กระดูกบนโต๊ะ เอาไปให้จุ้ยเฟิงกินนะฮะ”
“กินด้วยกัน มีอะไรต้องแบ่งกัน” ลู่เฉาเฉาชี้ไปที่กระดูกที่เธอแทะจนเกลี้ยง
หยูฉินเหลือบมองนิดหนึ่ง แต่ไม่พูดอะไร แต่โจวสวี่เย่าที่เป็นคนตรงๆ พูดขึ้นว่า “กระดูกที่ท่านแทะแล้ว สุนัขก็คงไม่อยากกินหรอก” เพราะกระดูกนั้นไม่มีเนื้อเหลือเลย
เธอยังแทะกระดูกจนแตกละเอียด เคี้ยวน้ำมันที่อยู่ในกระดูกจนหมดสิ้น
กระดูกแห้งกรอบจนไม่มีน้ำซุปเหลืออยู่เลย
ถ้าสุนัขเห็นก็คงส่ายหัว
ลู่เฉาเฉาหน้าแดง
เธอแอบเหลือบมองกระดูกที่ถูกแทะจนไม่เหลือแม้แต่น้ำมัน
“เอ่อ...งั้นเอาอาหารที่เหลือกลับไปก็ได้”
【พอดีเลย ข้าจะได้กินเป็นมื้อดึก...】
หยูซูรู้ทันความคิดของเธอ จึงสั่งให้คนเตรียมงานเลี้ยงเป็ดร้อยตัวชุดใหม่แล้วจัดกลับไปบ้าน
“จุ้ยเฟิงกินเกลือมากไม่ได้ ฝากร้านช่วยตุ๋นเป็ดใหม่ที” หยูซูพูดอย่างระมัดระวัง
“ใส่ต้นหอมด้วยนะ...จะได้หอมๆ” ลู่เฉาเฉาพูดอย่างตั้งใจ
เมื่อพูดจบ เธอเห็นทุกคนมองมาทางเธอ เด็กน้อยจึงทำหน้าจริงจัง “จุ้ยเฟิงชอบกินแบบนี้”
แม่เล้าที่อยู่ตรงนั้นยังมีดอกไม้ประดับอยู่บนหัว มองโจวสวี่เย่าด้วยน้ำตาคลอ
ซู่หยุนกว่านเป็นสถานที่ที่เต็มไปด้วยหนุ่มหน้าตาดี
และโจวสวี่เย่าเองก็เป็นแขกประจำที่นี่ แต่นางเป็นเพียงแค่คนที่มีใจอยากดู แต่ไม่เคยทำอะไร
ในขณะที่ทั้งสองคนสบตากัน น้ำตาของพวกเธอก็เอ่อขึ้นมาเต็มตา
ยังไม่ทันได้พูดอะไรกัน ก็มีลูกค้าเดินเข้าร้าน
“เฮ้ ที่นี่เปิดร้านอาหารตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?” มีคนยืนอยู่หน้าประตูถามด้วยความสงสัย
“เปลี่ยนเจ้าของแล้วหรือ? ข้าจำได้ว่า...”
ลู่เฉาเฉาวิ่งขาสั้นๆ ไปที่หน้าประตูเรียกลูกค้า “มาเร็วๆ ลองชิมดู ร้านนี้งานเลี้ยงเป็ดร้อยตัวอร่อยมากเลย”
“จริงนะ ไม่โกหกแน่นอน...”
ลู่เฉาเฉาหน้าตาสวยงามมาก เดินไปที่ไหนก็มีคนหันมามอง
ยิ่งตอนนี้ เห็นเธอช่วยโปรโมทร้านอย่างตั้งใจ คนมากมายก็เข้าร้าน
“แม่เล้า...อะแฮ่ม เจ้าของร้าน จัดงานเลี้ยงเป็ดร้อยตัวหนึ่งชุด”
“พ่อค้า จัดชุดอาหารตามที่หนูน้อยคนนี้สั่งมาให้ข้าด้วย”
ลู่เฉาเฉาดูเหมือนจะดึงดูดโชคลาภ เพียงแค่เธอเดินเล่นอยู่หน้าร้านไม่นาน ลูกค้าก็หลั่งไหลเข้ามาอย่างต่อเนื่อง
แม่เล้าถึงกับอึ้ง
คนเดินเข้าออกไม่ขาดสาย
“พ่อค้า ยืนเฉยอยู่ทำไม? รีบเสิร์ฟอาหารสิ?”
“หนุ่มๆ ในร้านของเจ้า หน้าตาดูดีจังเลย...”
“ดูเพลินตาจริงๆ...”
ลูกค้าคนหนึ่งพูดวิจารณ์หนุ่มๆ ในร้านอย่างจริงจัง
พวกหนุ่มๆ ในร้านถึงกับช็อก
“อ๊ะๆ มาแล้วๆ...” แม่เล้ารีบถอดดอกไม้ออกจากหัวแล้วเดินมารับออเดอร์จากลูกค้า
“ร้านของพวกเจ้าสะอาดสะอ้านดีนะ นี่เป็นครั้งแรกที่ข้าเห็นร้านอาหารแบบนี้...” ลูกค้าหลายคนมองไปรอบๆ อย่างพอใจ
“บ้าจริง ข้าถูกหลอกหรือเปล่า? ข้างนอกบอกว่าซู่หยุนกว่านเป็นร้านที่ไม่ดี แต่ที่นี่ดูดีออก!”
“ร้านอาหารที่ดูเป็นระเบียบเรียบร้อยจริงๆ”
แม่เล้าเช็ดเหงื่อไปมา
“พ่อค้า ในร้านยังมีที่นั่งไหม?” ยังมีลูกค้าหลายคนรออยู่ที่ประตู มองเข้าไปในร้านด้วยความอยากรู้
อาจจะเป็นเพราะจิตวิทยาของฝูงชน
ข้างนอกดูคึกคักไปหมด ทำให้ผู้คนที่เดินผ่านมาต่างก็สนใจและต่อแถวรอกันที่ประตู
ลู่เฉาเฉาที่ขยันขันแข็งยังถึงขั้นยกเก้าอี้มาให้ลูกค้านั่ง
“ลุงๆ น้าๆ นั่งก่อนค่ะ...”
“คุณยาย คุณป้านั่งค่ะ...”
เด็กน้อยพูดด้วยเสียงหวานใสและท่าทางน่ารัก ทำให้คนที่รอคิวหัวใจกระชุ่มกระชวยไปตามๆ กัน
เธอยังเดินไปเดินมาเสิร์ฟน้ำให้ทุกคนอีกด้วย
แม่เล้าไม่มีเวลาคิดอะไร ตอนนี้ยุ่งจนหัวหมุน
หนุ่มๆ ในร้านที่เคยทำตัวอ่อนแอ กำลังวิ่งวุ่นรับลูกค้าอย่างไม่หยุด
พวกเขาวิ่งไปวิ่งมาอย่างรวดเร็ว
“พี่ชาย รีบเสิร์ฟเมล็ดแตงโมกับของทานเล่นมาด้วยสิ จะได้ดึงดูดลูกค้า” ลู่เฉาเฉาออกไอเดีย
เธอไม่ได้มีหัวการค้าหรอก แต่คิดเรื่องของกินเต็มหัวไปหมด
พนักงานหนุ่มของซู่หยุนกว่านนิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะเดินไปหยิบถาดผลไม้กับของว่างมาให้
ภายในร้านเต็มไปด้วยลูกค้า และข้างนอกยังมีคนต่อแถวรอ
โจวสวี่เย่าถึงกับร้องไห้ไม่ออกแล้ว
ร้านหนุ่มหล่อของเธอ!!
แต่...
ปกติพวกหนุ่มๆ จะยิ้มแย้ม แต่รอยยิ้มมักไม่ถึงดวงตา แต่วันนี้...
แม้จะยุ่ง แต่พวกเขากลับดูมีชีวิตชีวา ดวงตาเป็นประกาย
เมื่อมีลูกค้าเข้ามาในร้านมากขึ้น ลู่เฉาเฉาก็เดินออกไปข้างนอก
“กิจการดีจังเลย”
“ร้านอาหารที่อร่อยขนาดนี้ ก็ควรให้คนมารู้จักกันให้มากๆ เลย”
ลู่เฉาเฉาพูดด้วยความพอใจ
โจวสวี่เย่าเหงื่อท่วมตัว พยายามฝ่าฝูงชนเข้าไปหาแม่เล้า แม่เล้าตอนนี้ตาเป็นประกาย
“ป้า หลิน ข้า...” โจวสวี่เย่ากำลังจะพูดขอโทษ
แต่แม่เล้ากลับจับมือนางไว้ด้วยความตื่นเต้น “สวี่เย่า เจ้าช่างเป็นคนดีจริงๆ!”
“ข้าเห็นเจ้าแวะมาซู่หยุนกว่านทุกวันดูหนุ่มๆ แต่ไม่เคยทำอะไรพวกเขาเลย”
“เจ้าเป็นคนดีจริงๆ”
“สวี่เย่าเอ๋ย การเปิดร้านอาหารมันได้เงินมากกว่าเปิดซู่หยุนกว่านเยอะเลย!!” แม่เล้าดีใจจนแทบจะกระโดดโลดเต้น
“เมื่อก่อนข้าเปิดซู่หยุนกว่าน ก็แค่ให้คนล้อเล่นกันว่ามันเป็นร้านเป็ดร้อยตัว ข้าก็เป็นคนใจใหญ่ เลยจ้างพ่อครัวที่ถนัดทำอาหารเป็ดมา ไม่คิดเลยว่าจะมีวันนี้”
ร้านสะอาด หนุ่มๆ หน้าตาดี แถมงานเลี้ยงเป็ดร้อยตัวของที่นี่ก็อร่อยมาก
ดึงดูดลูกค้าเข้ามามากมาย
“เฮ้อ ใครกันบ้างที่ไม่อยากใช้ชีวิตอย่างมีศักดิ์ศรี ถึงพวกเขาจะแต่งตัวดูดี แต่พอเดินออกจากประตูไป ใครไม่ถ่มน้ำลายบ้าง”
“ไม่นะ ไม่ต้องรอออกไปนอกประตูหรอก”
“แม้แต่คนที่เข้ามา ก็มีสักกี่คนที่เห็นพวกเขาเป็นคนจริงๆ พวกเขาก็เป็นแค่ของเล่นสัตว์เลี้ยงไว้ให้ความบันเทิง ใบหน้าอาจยิ้มได้ แต่หัวใจกลับร้องไห้”
“ข้าเองก็ไม่ได้เป็นคนดีอะไร แต่ในเมื่อหาเงินได้แล้ว ทำไมจะไม่เลือกหนทางที่มีศักดิ์ศรีบ้างล่ะ?”
แม่เล้าตบมือโจวสวี่เย่าอย่างดีใจ
เฮ้อ การเปิดซู่หยุนกว่าน เดือนหนึ่งก็ต้องมีคนมาทำลายร้านไม่ต่ำกว่าสองสามครั้ง
พอเปิดร้านอาหารเต็มตัว กลับหาเงินได้สะอาดกว่า
แม่เล้าพลิกดูสมุดบัญชี สีหน้าเต็มไปด้วยความยินดี “กิจการดีจริงๆ...ดีกว่าตอนเป็นแม่เล้าอีก...” ปกติก็มีคนพูดว่าร้านนี้อาหารอร่อยอยู่แล้ว แต่ไม่คิดเลยว่าจะอร่อยขนาดนี้
องค์หญิงเจาหยาง ท่านช่างเป็นคนดีจริงๆ
ลู่เฉาเฉาที่อยู่ข้างนอกแปลกใจ “เอ๋...”
แสงสีทองจำนวนมากพุ่งมาหาเธอ ร่างกายของเธอรู้สึกอบอุ่นไปหมด รู้สึกสบายเหลือเกิน
“แสงแห่งบุญ...”
“แค่กินข้าวยังได้บุญอีกหรือ?” ลู่เฉาเฉาเบิกตากว้าง
เด็กน้อยไม่รู้เลยว่า เธอได้เปลี่ยนชะตาชีวิตของผู้คนมากมาย
ในชาติที่แล้ว หัวหน้าหนุ่มหล่อของซู่หยุนกว่านเพราะหน้าตาที่หล่อเหลา ทำให้เกิดเหตุร้าย ซู่หยุนกว่านทั้งร้านถูกไฟไหม้จนเกลี้ยง
ในชาตินี้ พวกเขามีหนทางทำมาหากินใหม่
การใช้หน้าตาหาเงินไม่มีศักดิ์ศรีใดๆ
การใช้มือทำงานหาเงิน แม้จะลำบาก แต่ก็สะอาดและสบายใจ
ลู่เฉาเฉาขยับขนตาหนาๆ แสงแดดส่องกระทบผิวของเธอเหมือนกับกำลังเปล่งแสง
“พี่สาวสวี่เย่า ท่านทำไมยังไม่ไปอีก?”
โจวสวี่เย่าเหลือบมองซู่หยุนกว่าน “คนที่ดูดี ย่อมควรค่าแก่การชื่นชม”
“ดูดีอะไร?”
“ยังไม่เท่าพี่ชายของข้าเลย”
“พี่ชายของข้า รถม้าของพี่ชาย...พี่ชาย!” ลู่เฉาเฉาโบกมือให้รถม้าที่อยู่ไกลออกไป
โจวสวี่เย่าส่ายหัว คนในครอบครัวย่อมมองว่าดูดีอยู่แล้ว
เด็กสองขวบ รู้ด้วยหรือว่าอะไรคือดูดี?
รถม้าเคลื่อนเข้ามาใกล้...
