ตอนที่ 125 เล่าเปียวยอมถอย ลิยูติดกับ
ปิงโจว เซียงหยาง
ภายในจวนเจ้าเมือง เล่าเปียวกำลังนั่งอยู่คนเดียวในห้องโถง เขากำลังมองกล่องผ้าไหมบนโต๊ะด้วยสีหน้าบึ้งตึง
ทันใดนั้น ก็มีเสียงฝีเท้าดังมาจากข้างนอก จากนั้น บัณฑิต 2 คนก็เดินเข้ามาในจวน
พอเห็นเล่าเปียว ทั้งสองก็โค้งคำนับ
“ข้า เก๊งเหลียง/เก๊งอวด ขอคารวะนายท่าน!” (ไขว่เหลียง ไขว่เยวี่ย)
“จื่อโหรวกับอี้ตู้ มาแล้วหรือ!”
“เชิญนั่ง เชิญนั่ง!”
พอได้ยิน พี่น้องสกุลเก๊งก็คำนับ
“ไม่ทราบว่านายท่านเรียกพวกเรามาทำไม?”
“มีเรื่องอันใดหรือ?”
เก๊งเหลียงถามด้วยความกังวล
ในขณะเดียวกัน เก๊งอวดก็มองเขาอย่างแปลกใจ
ครั้งนี้ เล่าเปียวเรียกพวกเขามาอย่างเร่งด่วน
แสดงว่าต้องมีเรื่องสำคัญแน่ๆ!
เล่าเปียวฝืนยิ้ม
“ไม่มีอะไร แค่จะมาถามความคิดเห็นของพวกเจ้าเรื่องที่กองทัพเรากำลังบุกลู่เจียงกับตันหยาง!”
“ก็พวกเจ้าเป็นคนยุยงข้าให้ส่งทหาร ตอนนี้ ทำสงครามไม่ค่อยราบรื่น การบุกก็ล่าช้า นี่ไม่ใช่เรื่องดี!”
“ก็แค่นั้นแหละ!”
เก๊งเหลียงกับเก๊งอวดยิ้ม
“ถ้าอย่างนั้น นายท่านไม่ต้องกังวล!”
“ข้าคิดว่าที่กองทัพเราตีเมืองไม่ได้ ก็แค่ชั่วคราว!”
“ตอนนี้ กองทัพเรากับอ้วนสุดกำลังร่วมมือกัน อ้วนสุดเป็นฝ่ายบุกหลัก ส่วนพวกเราเป็นแค่ตัวช่วย ตราบใดที่อ้วนสุดมีความคืบหน้า กองทัพเราก็มีความคืบหน้า!”
“ถูกต้อง!”
“นายท่าน ตอนนี้ กองทัพเรากำลังบุกเจียงตง นี่เป็นโอกาส!”
“ตราบใดที่พวกเราสามารถยึดไฉซาง ซุนหยางได้ พวกเราก็สามารถตัดขาดเส้นทางของซุนเกี๋ยนได้!”
“ยิ่งไปกว่านั้น ถ้าหากซุนเกี๋ยนต้านทานอ้วนสุดไม่ได้ กองทัพเราก็จะบุกลงใต้ ยึดเจียงตง เพื่อไม่ให้ซุนเกี๋ยนเป็นภัยคุกคามอีกต่อไป!”
“อย่างนั้นหรือ!”
“พวกเจ้าคิดว่าฝั่งอ้วนสุดจะเอาชนะซุนเกี๋ยนได้ไหม?”
“น่าจะได้!”
“ครั้งนี้อ้วนสุดบุกแบบไม่ทันตั้งตัว ซุนเกี๋ยนคงจะรับมือไม่ทัน แถมยังต้องรับมือกับกองทัพเราที่กำลังบุกไปทางตะวันออก”
“ถึงแม้ว่าตอนนี้ กองทัพเราจะติดอยู่ แต่ก็ไม่ได้เจอการต่อต้านรุนแรง แสดงว่าการต่อสู้ยังคงดำเนินไปอย่างราบรื่น!”
“ข้าคิดว่าต่อให้อ้วนสุดเอาชนะซุนเกี๋ยนไม่ได้ อย่างน้อยก็ต้องได้จิ่วเจียงมา!”
“โอ้?”
เล่าเปียวหันไปมองเก๊งอวด
“อี้ตู้ เจ้าคิดแบบนั้นไหม?”
“ไม่ต่างจากพี่ชาย ข้าก็คิดว่ากองทัพเราชนะแน่!”
“ฮี่ๆๆ...ดี ดี!”
“ถ้าหากชนะได้ก็ดีสิ!”
“จริงๆ แล้ว วันนี้ซุนเกี๋ยนส่งคนมาหาข้าหลายคนแล้ว!”
“พวกมันยังให้ของขวัญข้าด้วย!”
“มีเรื่องแบบนี้ด้วย?”
พอพี่น้องไท่ได้ยิน ตาก็เป็นประกาย
“หรือว่าซุนเกี๋ยนจะมาขอให้กองทัพเราถอยทัพ?”
“ถ้าอย่างนั้น นายท่านต้องไม่เห็นด้วย!”
“ในเมื่อซุนเกี๋ยนขอให้พวกเราถอยทัพ พวกเราก็ทำแบบนั้นไม่ได้ แต่ควรจะรุกคืบ!”
“อย่าคิดแบบนั้น!”
เล่าเปียวส่ายหัว
“จะถอยหรือไม่ ทำไมพวกเจ้าไม่ดูของขวัญที่ซุนเกี๋ยนส่งมาก่อนตัดสินใจล่ะ?”
พอพูดจบ เขาก็ดันกล่องผ้าไหมไปข้างหน้า
“นี่คือของขวัญที่ซุนเกี๋ยนให้ เชิญดู!”
“...”
พอเห็นแบบนี้ พี่น้องก็อึ้ง
จากที่เล่าเปียวพูด ดูเหมือนว่าเขาจะเตรียมตัวถอยทัพแล้ว?
ซุนเกี๋ยนให้ของขวัญอะไร? ทำไมถึงทำให้เล่าเปียวตัดสินใจถอยทัพได้?
เก๊งเหลียงกับเก๊งอวดมองหน้ากัน และลุกขึ้นยืน
“นายท่าน ชัยชนะของพวกเราอยู่แค่เอื้อม อย่าเพิ่งถอยทัพเพราะผลประโยชน์เล็กๆ น้อยๆ เลย!”
ขณะพูด เขาก็เดินไปที่กล่องผ้าไหม
แต่ก่อนจะได้เปิด พวกเขาก็ได้กลิ่นแปลกๆ
เล่าเปียวหัวเราะ
“จื่อโหรว เจ้าพูดอะไร ผลประโยชน์เล็กๆ น้อยๆ ทำให้ข้าหวั่นไหวได้ยังไง?”
“แค่ของขวัญชิ้นนี้ มันใหญ่เกินไป!”
“ดูแผนที่พวกเจ้าเสนอสิ!”
“รอให้อ้วนสุดมีความคืบหน้า? พวกเจ้าดูนี่!”
พอพูดจบ เขาก็กระแทกกล่องผ้าไหมลงพื้น
พอเห็นท่าทางของเล่าเปียวเปลี่ยนไป พี่น้องก็งง พอเห็นหัวกลิ้งออกมา พวกเขาก็ตกใจ
ของขวัญของซุนเกี๋ยนคือหัวคน?
“นายท่าน นี่มันอะไรกัน?”
“พวกเจ้าเป็นคนรู้จักกัน ทำไมตอนนี้ หน้าตาเปลี่ยนไป พวกเจ้าถึงจำไม่ได้?”
“นี่คืออ้วนสุดที่พวกเจ้ารอคอย!”
“นี่คือความคืบหน้า นี่คือชัยชนะที่อยู่แค่เอื้อม!”
“ข้าถามพวกเจ้ากองทัพเราจะหวังพึ่งอ้วนสุดแบบนี้ได้ยังไง?”
“นี่คืออ้วนสุด?”
พี่น้องเก๊งตกตะลึง
มันคืออ้วนสุดจริงๆ! ซุนเกี๋ยนฆ่าอ้วนสุดแล้ว? แล้วยังตัดหัวส่งมา? เป็นไปได้ยังไง!
ซุนเกี๋ยนมีทหารไม่มาก ต่อให้มันเอาชนะอ้วนสุดได้ มันจะฆ่าอ้วนสุดได้ยังไง?
ถ้าหากพวกเขาไม่ได้เห็นกับตา ต่อให้ฆ่าพวกเขาก็ไม่เชื่อว่าอ้วนสุดจะแพ้เร็วขนาดนี้!
กองทัพนับแสนบุกจิ่วเจียง แต่ไม่ถึงเดือนก็ถูกตัดหัว!
ตอนนี้ พวกเขาเข้าใจแล้วว่าทำไมเล่าเปียวถึงโกรธ!
พอเห็นของขวัญชิ้นนี้ ใครจะทนไหว!
ยิ่งไปกว่านั้น นี่คือคนที่พวกเขาบอกให้เล่าเปียวร่วมมือด้วย!
“นายท่าน พวกข้าไม่รู้จริงๆ!”
“ถ้าหากข้ารู้ว่าอ้วนสุดอ่อนแอขนาดนี้ ข้าก็คงไม่แนะนำให้นายท่านร่วมมือกับมัน!”
“ใช่ นายท่าน!”
“ตอนที่พวกเราแนะนำ พวกเราก็ไม่ได้คิดว่าอ้วนสุดจะแพ้เร็วขนาดนี้!”
“ข้าคิดว่ามันอยู่ที่หนานหยาง มีทหารแข็งแกร่ง กองทัพเราต้องร่วมมือกับมันถึงจะชนะ แต่ไม่คิดว่าทหารของมันจะอ่อนแอขนาดนี้!”
พอพูดจบ ทั้งสองก็รีบโยนความผิดให้อ้วนสุด
เล่าเปียวขมวดคิ้ว
“เรื่องนี้ไม่ใช่ความผิดของอ้วนสุดฝ่ายเดียว ไม่ใช่อ้วนสุดอ่อนแอเกินไป แต่ซุนเกี๋ยนแข็งแกร่งเกินไป!”
“ไม่ถึงเดือน มันก็กำจัดกองทัพของอ้วนสุดได้ นี่มันอำนาจทางทหารแบบไหนกัน!”
“ข้าเชื่อพวกเจ้าผิดไป ตอนนี้ ถึงได้เจอเรื่องแบบนี้ บอกข้ามา พวกเราควรจะทำยังไง!”
“ถอยทัพ!”
เก๊งเหลียงพูดทันทีที่ได้ยิน
“ตอนนี้ กองทัพเราโดดเดี่ยว มีทางเดียวคือถอยทัพ!”
“ถ้าหากพวกเรารอให้ซุนเกี๋ยนนำทัพมา พวกเราก็จะรับมือไม่ทัน!”
เล่าเปียวได้ยินก็พูดเสียงเย็น
“เจ้าต้องบอกข้าหรือไง?”
“ก่อนที่พวกเจ้าจะมา ข้าก็สั่งให้คนไปถอยทัพแล้ว!”
“ถ้าหากข้ารอให้พวกเจ้ามาแนะนำ เกรงว่ากองทัพเราคงจะถูกกำจัดไปแล้ว!”
“ที่ข้าถามก็คือ ตอนนี้ พวกเราควรจะทำยังไง!”
“ถ้าหากซุนเกี๋ยนหาเรื่องบุกมาทางตะวันตก พวกเราควรจะทำยังไง?”
“นี่...”
“นายท่าน ข้าคิดว่ากองทัพเราถอยทัพอย่างเดียวไม่ได้!”
“ตอนนี้ กองทัพเราควรเตรียมพร้อมรับมือ 2 สถานการณ์”
“อย่างแรก ถอยกลับไปป้องกันเจียงเซี่ย!”
“อย่างที่สอง ส่งคนไปบอกซุนเกี๋ยนว่าที่กองทัพเราบุกเป็นเพราะอ้วนสุดยุยง ไม่ใช่ว่าอยากจะสู้!”
“ยิ่งไปกว่านั้น ต้องส่งของขวัญไปให้ เพื่อไม่ให้ซุนเกี๋ยนบุกเข้ามาที่เกงจิ๋ว!”
“เจ้าพูดได้ง่าย งั้นบอกข้ามา พวกเราจะส่งอะไรไปให้ซุนเกี๋ยนดีมันถึงจะยอม?”
“เจ้ารู้ไหมว่าตอนที่พวกเราบุก มีทหารของซุนเกี๋ยนตายไปกี่นาย?”
“บอกข้ามา พวกเราควรจะส่งทหารหรือเสบียง เพื่อให้มันมาสู้กับพวกเรา?”
“...”
เก๊งอวดขมวดคิ้ว
ปกติแล้ว เวลานี้ ต้องยกดินแดนเพื่อขอสงบศึก หรือส่งทหารกับเสบียงไปให้ และของพวกนี้ก็เป็นแค่ยาพิษดับกระหายให้เล่าเปียว
แต่เรื่องนี้จัดการยาก!
เก๊งเหลียงเห็นแบบนี้ก็รีบพูด
“นายท่าน นอกจากทหารกับเสบียงแล้ว กองทัพเรายังส่งเงินไปให้ได้!”
“ส่งทองคำกับเงินไปให้ เป็นค่าชดเชย”
“นอกจากนี้ ยังมีอีกวิธีหนึ่ง ที่อาจจะได้ผล!”
“วิธีอะไร?”
เล่าเปียวขมวดคิ้ว
“ถึงเวลานี้แล้ว เจ้ายังจะอ้ำอึ้งอีก มีวิธีอะไรก็รีบพูดมา!”
เก๊งเหลียงได้ยินก็รีบพูด
“แต่งงานกับซุนเกี๋ยน!”
“แต่งงานกับซุนเกี๋ยน?”
เล่าเปียวขมวดคิ้ว แต่จากนั้นก็พูดเสียงทุ้ม
“ข้าไม่มีลูก จะส่งใครไปแต่งได้?”
“ใช่! แต่คนนี้ ต้องให้นายท่านเต็มใจ!”
“งั้นเจ้าจะให้ข้าส่งใครไป?”
“...”
หลังจากที่เก๊งเหลียงลังเลอยู่ครู่หนึ่ง เขาก็สูดหายใจเข้าลึกๆ
“ท่านหญิงไช่... น้องสาว!”
“หืม?”
พอเล่าเปียวได้ยิน ท่านหญิงไช่ เขาก็โมโห แต่พอได้ยินคำว่า น้องสาว เขาก็โล่งใจ
ที่แท้ก็คือน้องเมีย งั้นก็ไม่เป็นไร!
แต่พอเขาโล่งใจ เขาก็ขมวดคิ้วอีกครั้ง
“การเป็นญาติกับซุนเกี๋ยนก็ดี แต่หวงเฉิงเยี่ยนก็เคยพูดเรื่องนี้กับข้าหลายครั้งแล้ว ถ้าหากข้าแต่งกับซุนเกี๋ยน แล้วหวงเฉิงเยี่ยนล่ะ?”
พี่น้องได้ยิน ก็รู้ว่าเล่าเปียวเริ่มหวั่นไหว
“นายท่าน ท่านต้องคำนึงถึงสถานการณ์โดยรวม!”
“ตอนนี้ หวงเฉิงเยี่ยนก็แค่บัณฑิตคนหนึ่ง แถมยังจะแต่งไปเป็นเมียรอง จะไปสู้ซุนเกี๋ยนได้ยังไง!”
“ต้องรู้ว่าตอนนี้ ซุนเกี๋ยนชนะ ถ้าหากมันนำทัพมา เกรงว่ากองทัพเราจะต้านทานไม่ได้!”
“ก็ได้”
เล่าเปียวคิดสักพักและยังรู้สึกว่าสองพี่น้องพูดถูก
“ข้าจะไปคุยกับเมียข้า”
“ส่วนเรื่องเงิน พวกเจ้าสองคนไปคุยกันเอง!”
“ข้ามีข้อแม้แค่ข้อเดียว ซุนเกี๋ยนห้ามโจมตีพวกเรา!”
“ถ้าข้ารู้ว่าพอกลับไป มันก็จะบุกมาทางตะวันตก ข้าจะเอาเรื่องพวกเจ้า!”
“ขอรับ!”
พอเห็นว่าเล่าเปียวยอม สองพี่น้องก็ถอนหายใจโล่งอก
ในที่สุด เรื่องนี้ก็ผ่านไปได้ด้วยดี!
ทั้งสองมองหน้ากัน และก้มหัวให้เล่าเปียว
“ถ้าอย่างนั้น นายท่านก็พักผ่อนเถอะ พวกเราขอตัวก่อน!”
“ไปเถอะ!”
แต่ก่อนที่ทั้งสองจะออกไป เขาก็ขมวดคิ้ว
“เดี๋ยวก่อน!”
พอได้ยิน ทั้งสองก็รีบหันกลับมา
“นายท่าน มีอะไรจะสั่งอีกหรือ?”
เล่าเปียวลังเลอยู่ครู่หนึ่ง
“ในเมื่อจะแต่งงาน นอกจากเมียของข้าแล้ว พวกเจ้าก็เลือกสาวงามที่ร้องเพลงเพราะๆ จากบ้านมาด้วย!”
พอได้ยินแบบนี้ สองพี่น้องก็รู้สึกเจ็บปวดใจ
ดูเหมือนว่าเล่าเปียวจะใช้มารยาหญิง!
แถมยังจะลากพวกเขาไปด้วย!
ถ้าหากพวกเขาไม่ยอมเสียสละ เรื่องนี้ก็คงจะไม่สำเร็จ!
พี่น้องเก๊งได้แต่รับคำสั่งและจากไป!
ขณะที่เล่าเปียวกำลังจัดการกับเรื่องของไป๋หลี่หมิง
เมืองฉางอัน
บ้านของลิยู
“นายท่าน มีคนส่งถุงผ้าไหมมาให้ขอรับ”
“ข้าไม่กล้าจัดการเอง เลยเอามามอบให้ท่าน”
ตอนนี้ ลิยูกำลังนั่งทำงานอยู่ในห้องหนังสือ
“ใครส่งถุงผ้าไหมมา?”
“บอกชื่อมาไหม?”
“ไม่ทราบขอรับ แต่พอให้ถุงผ้าไหมแล้ว เขาก็รีบไป บอกแค่ว่าเป็นของขวัญที่ท่านแม่ทัพซุนให้ท่าน!”
“ท่านแม่ทัพซุน?”
ลิยูขมวดคิ้ว
ท่านแม่ทัพซุน?
ตั้งแต่เมื่อไหร่ กองทัพของตั๋งโต๊ะถึงมีท่านแม่ทัพซุน?
“ถ้าอย่างนั้น เอาถุงผ้าไหมมาให้ข้า!”
“ขอรับ!”
พ่อบ้านรีบถอยออกไป
พอเห็นแบบนี้ ลิยูก็ยิ่งงง
ในเมื่อเป็นของขวัญ ส่งถุงผ้าไหมมาทำไม?
เขารีบแกะเชือก และเห็นว่าข้างในมีหนังสือไหมอยู่ 1 เล่ม
ลิยูเปิดหนังสือไหมออก พอเห็นข้อความ เขาก็ตกใจ
“น้องชายเหวินโหยว พี่ชายของเจ้าซุนเกี๋ยนขอแสดงความเคารพ…”
นี่มัน ซุนเกี๋ยนส่งมา?
แต่เขายังไม่ทันได้ดู ก็มีเสียงเคาะประตูดังมาจากข้างนอก
“ท่านลิยูอยู่ไหม?”
“ท่านอัครมหาเสนาบดีสั่งให้พวกเรามาเชิญท่านลิยูไปปรึกษาเรื่องสำคัญ!”
ก่อนจะพูดจบ ประตูก็ถูกพัง จากนั้นก็มีทหารวิ่งเข้ามา
พอเห็นแบบนี้ หัวใจของลิยูก็เต้นแรง
นี่มันเกิดอะไรขึ้น?