บทที่ 62 ราชาซอมบี้ตัวที่สอง
บทที่ 62 ราชาซอมบี้ตัวที่สอง
เงาร่างขนาดใหญ่พุ่งออกมาจากด้านหลัง คว้าร่างของชายโรคจิตแล้วส่งเข้าไปในปาก เพิ่งจะถูกกัดขาทั้งสองข้างจนขาด
ชายโรคจิตที่สลบอยู่กลับตื่นขึ้นมาทันที เขาร้องตะโกนด้วยความสิ้นหวัง “ไม่ พี่ชาย ช่วยฉันที พี่ชายช่วยฉันด้วย ฉันเจ็บเหลือเกิน”
เสียงเคี้ยวที่น่าขนลุกดังขึ้น
ในชั่วพริบตา ร่างใหญ่ก็กัดเขาเข้าไปทั้งตัว
แต่ชายโรคจิตกลับระเบิดพลังพิเศษออกมา และควบคุมซอมบี้ได้ ร่างของเขาที่เหลือเพียงครึ่งตัวตกลงไปที่พื้น หายใจอย่างแรง แล้วหยิบผลึกเลือดเลือดออกมากลืนลงไป “พี่ชาย นายคิดจะฆ่าฉันจริงๆ”
เมื่อทุกคนเห็นรูปร่างขนาดใหญ่ของมัน ชายคนหนึ่งในกลุ่มของหลิวผิงก็หน้าซีดด้วยความกลัว
“ราชาซอมบี้มาแล้ว ทำไมถึงเป็นแบบนี้ได้”
“มันมาทำอะไรที่นี่ มันไม่ใช่ถูกหัวหน้าฆ่าไปแล้วเหรอ?”
“ทำไมมันไม่โจมตีหัวหน้า แต่หัวหน้ากลับโยนรองหัวหน้าไปให้มัน นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่”
ผู้ตื่นรู้หลายสิบคนต่างสับสน ทำไมถึงเกิดเรื่องแบบนี้กับหัวหน้าของพวกเขาได้?
พวกเขารีบคิดจะหนี แต่เสียงของหลิวผิงทำให้พวกเขาหยุดเท้า “นี่คือสัตว์เลี้ยงของฉัน”
“อะไรนะ หัวหน้ามีราชาซอมบี้เป็นสัตว์เลี้ยง!” ลูกน้องคนหนึ่งตะลึงจนพูดไม่ออก
“นี่คือราชาซอมบี้ที่หัวหน้าควบคุมไว้ใช่ไหม งั้นพวกเราก็คงจะสามารถครองโลกในวันสิ้นโลกนี้ได้อย่างไร้ปัญหา”
แต่ฉินรั่วเสวี่ยและคนอื่นๆ กลับมองราชาซอมบี้ด้วยความหวาดกลัว นั่นคือซอมบี้ที่เคยไล่ตามพวกเขาจนตกน้ำไปเมื่อตอนขามาที่นี่
ในขณะที่ทุกคนกำลังถูกเบี่ยงเบนความสนใจ เย่หนิงแอบใช้เลือดซอมบี้รักษาตัวเอง เลือดที่ใช้คือของคนที่เพิ่งตายไปเมื่อครู่
หลิวผิงพูดอย่างไม่สนใจว่า “ฉันนึกว่านายตายไปแล้ว ขอโทษจริงๆ นะ”
“นาย…” ชายโรคจิตเบิกตาโต พยายามควบคุมราชาซอมบี้ให้กัดหลิวผิง
แต่ราชาซอมบี้กลับไม่ขยับ แล้วซัดกำปั้นเข้าที่หน้าอกของเขาจนยุบ
“อยู่เงียบๆ เถอะน้องชาย”
แล้วในทันใดนั้น ชายโรคจิตก็รู้สึกว่าตัวเองถูกควบคุมร่างกาย ผู้ตื่นรู้ที่คิดจะหนีถูกเขาใช้พลังพิเศษควบคุมกลับมา
ราชาซอมบี้เริ่มกลืนกินร่างของพวกเขาทีละคน บรรยากาศที่ออกมาจากตัวมันน่ากลัวขึ้นทุกขณะ หลิวผิงมองราชาซอมบี้ที่แข็งแกร่งขึ้นอย่างบ้าคลั่งและหัวเราะเสียงดัง “ฮ่าๆๆๆ ฉันแข็งแกร่งที่สุด ฉันคือราชาของโลกใบนี้!”
เขาหัวเราะบ้าคลั่ง ราชาซอมบี้อยู่ข้างเขา เคี้ยวร่างของผู้ตื่นรู้ ร่างกายและอวัยวะของพวกเขาตกลงบนพื้นทีละชิ้น
ลานหน้าประตูทางเข้าคฤหาสน์ที่สะอาดสะอ้านกลายเป็นงานเลี้ยงเลือดทันที มีสัตว์ประหลาดขนาดใหญ่อยู่กลางบ่อเลือด
ไม่มีใครคาดคิดว่าหลิวผิงจะฆ่าลูกน้องของตัวเองทั้งหมด เพียงเพื่อช่วยให้ราชาซอมบี้วิวัฒนาการ ฆ่ามนุษย์เป็นอาหาร เขาช่างเป็นคนที่บ้าคลั่งอย่างแท้จริง
“น้องชาย รอหน่อยนะ ฉันจะล้างแค้นให้เธอเอง!” หลิวผิงหันไปมองฉินรั่วเสวี่ยและคนอื่นๆ ชี้นิ้วไปที่พวกเขา ราชาซอมบี้ตาของมันเปล่งแสงสีเขียวขึ้น ร่างใหญ่เริ่มเคลื่อนไหว ทำให้ดินสะเทือนและภูเขาสั่นสะท้าน
ตอนนี้หลิวผิงหันไปมองที่พื้นซึ่งเย่หนิงเคยอยู่ แล้วเขาก็พบว่ามีเพียงรอยเลือด แต่ไม่มีร่างของเขา “เขาหายไปไหน”
สีหน้าของเขาเปลี่ยนไปอย่างเคร่งเครียด เย่หนิงหายไปแล้ว เขารีบเรียกราชาซอมบี้กลับมาให้คุ้มกันอยู่ข้างหน้าเขา
ฉินรั่วเสวี่ยและคนอื่นๆ เพิ่งจะรู้ตัวในตอนนี้ว่าเย่หนิงหายไปแล้ว
“เย่หนิงไปไหนแล้ว เขาถูกกินไปหรือยัง?”
“เย่หนิงจะไม่ตายหรอก ตอนเมื่อครู่เขายังไม่ตายเลย”
“เย่หนิง เย่หนิง พวกเราทำให้นายต้องลำบาก”
ในขณะที่พวกเขากำลังมองหาเย่หนิงด้วยความกังวล ราชาซอมบี้ที่หลิวผิงควบคุมก็มาถึงข้างๆ พวกเขา
และทันใดนั้น ร่างหนึ่งก็กระโดดลงมาจากฟ้า ปรากฏตัวอยู่ตรงหน้าสองคน พลังที่ปล่อยออกมาทำให้ราชาซอมบี้กระเด็นออกไป หลิวผิงถูกกระแทกจนกระอักเลือดไม่หยุด ร่างของเขาถูกเหวี่ยงไปชนกับกำแพงของคฤหาสน์
“เย่หนิง ฉันรู้ว่าเขาจะไม่ตายหรอก”
“บาดแผลของเขาหายหมดแล้ว เขาต้องไปหาทางรักษาแผลมาแน่ๆ”
“คราวนี้พวกเรารอดแล้ว ไม่ต้องตายแล้ว!”
ในขณะที่ทุกคนกำลังฉลองกัน ร่างใหญ่ก็ลงมาจากฟ้าอีกตัว เย่หนิงจดจ่ออยู่กับการมองหลิวผิงและราชาซอมบี้อยู่ตรงหน้า เขาไม่ได้สนใจอันตรายที่เข้ามาทางด้านหลัง
“อันตราย!”
“ทำไมมีราชาซอมบี้ตัวที่สองได้!”
“เย่หนิงระวัง!”
ทุกคนตกใจจนหน้าซีด พวกเขาไม่คิดเลยว่าจะยังมีซอมบี้อีกตัวซ่อนอยู่
เย่หนิงไม่มีเวลาตอบโต้ทัน คงต้องรับการโจมตีจากราชาซอมบี้ตัวนั้น
แต่ทันใดนั้นร่างหนึ่งก็พุ่งเข้ามาชนหลังของเขา ขณะที่เย่หนิงกระเด็นออกไป เขาหันไปมอง
ร่างกายเล็กของถังรั่วเหยียนถูกกัดจนขาดเป็นชิ้นใหญ่ ใบหน้าของเธอเหมือนแอปเปิลที่ถูกกัดไปชิ้นหนึ่ง เลือดพุ่งออกจากบาดแผลไม่หยุด
“อา…” เสียงร้องโหยหวนของเธอดังออกจากปาก ร่างกายกระตุกอย่างรุนแรง
เย่หนิงโกรธจัด ปลดปล่อยพลังควบคุมแรงโน้มถ่วงเต็มที่ ทำให้ราชาซอมบี้กระเด็นออกไป
เขาพุ่งเข้ามากอดถังรั่วเหยียนไว้ น้ำตาไหลพรั่งพรู “พี่เหยียน ฉันจะรักษาเธอ”
เขาไม่เคยคิดเลยว่าพี่สาวคนนี้ที่เขาไม่ได้เจอมานานหลายปีจะมาช่วยชีวิตเขา เธอทำอย่างนี้ทำไม?
“ไม่ อย่า อย่า” ถังรั่วเหยียนจับมือของเขา เลือดไหลออกจากปากไม่หยุด พูดตะกุกตะกักว่า “ให้พี่…ไปเถอะ พี่ไม่อยาก…มีชีวิตอยู่แล้ว…”
“ไม่ได้ ฉัน…” เย่หนิงยังพูดไม่ทันจบ ถังรั่วเหยียนในอ้อมแขนของเขาก็ตายแล้ว และไม่นานปากของเธอก็เริ่มส่งเสียงคำรามของซอมบี้ออกมา
เมื่อถูกราชาซอมบี้กัดจนบาดเจ็บขนาดนี้ การกลายเป็นซอมบี้ก็เกิดขึ้นในเวลาเพียงไม่กี่ลมหายใจ
เย่หนิงกัดฟันดึงดาบยาวออกมาแล้วแทงทะลุหัวของเธอ เขาไม่ต้องการให้เธอกลายเป็นซอมบี้โดยสมบูรณ์
“สมควรแล้ว”
หลิวผิงหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง “ผู้หญิงที่เคยถูกใครสักคนทำท้องแล้วถูกทิ้ง เป็นแค่ของเสียที่ถูกฉันหยิบมาใช้ทำแม่เล้า ถ้าไม่ใช่เพราะฉันช่วยไว้ เธอคงตายไปนานแล้ว เธอไม่รู้สำนึกบุญคุณของฉัน ยังกล้ามาขอร้องให้ช่วยชีวิตแก ตายซะดีแล้ว”
“หลิวผิง ถ้าฉันไม่ฆ่าแก ฉันจะไม่เป็นคน!” เย่หนิงคำราม
เขาถือดาบยาวสีดำในมือ พลังในตัวพุ่งสูงขึ้นเรื่อยๆ เขาไม่เคยโกรธขนาดนี้มาก่อน เขาไม่เคยต้องการฆ่าคนให้เป็นชิ้นๆ ขนาดนี้มาก่อน
ราชาซอมบี้สองตัวขนาดใหญ่ยืนอยู่ข้างหน้าหลิวผิง จ้องมองเย่หนิงด้วยความหิวโหย “ฉันมีราชาซอมบี้สองตัว แกจะเอาอะไรสู้กับฉัน!”
“ไม่มีใครช่วยแกได้ วันนี้ถึงฉันจะตายที่นี่ แกก็ต้องตายด้วยมือของฉัน”
เย่หนิงพุ่งเข้าไปหาหลิวผิง ราชาซอมบี้สองตัวเข้าขวางทางเขา
“พวกเราจะช่วยนายเอง!” ฉินรั่วเสวี่ยและคนอื่นๆ ลุกขึ้นพร้อมกัน
เย่หนิงพุ่งไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว ดาบในมือเขาทิ้งรอยแผลไว้บนตัวราชาซอมบี้
ฉินรั่วเสวี่ยและคนอื่นๆ ไม่สามารถขวางราชาซอมบี้ตัวหนึ่งไว้ได้ หลิวผิงควบคุมพวกมัน ราชาซอมบี้รู้จักใช้ทักษะ ไม่ได้ใช้แค่พละกำลังดุร้ายเพียงอย่างเดียว การโต้กลับของพวกมันทำให้ทุกคนรับมือได้ลำบาก
“พวกแกจะถูกกลืนกินโดยราชาซอมบี้ของฉัน และกลายเป็นอาหารของมัน ยอมรับความจริงเถอะ ทุกคนต้องตาย”
หลิวผิงควบคุมราชาซอมบี้สองตัวให้ต่อสู้ ความบ้าคลั่งคือสัญลักษณ์ที่ถูกสลักบนใบหน้าของเขา
หลังจากต่อสู้ไปหลายครั้ง ไม่เพียงแต่จะฆ่าราชาซอมบี้ไม่ได้ แต่ทุกคนที่อยู่ฝ่ายเย่หนิงก็ได้รับบาดเจ็บหนักกว่าเดิม
“ฆ่ามันเต็มกำลัง!” เย่หนิงตะโกนบอกทุกคน
