บทที่ 58 อาวุธลับ
บทที่ 58 อาวุธลับ
ในการต่อสู้เมื่อครู่ ฝ่ายตรงข้ามเสียคนไปเพียงคนเดียว ซึ่งก็ถูกจางถิงถิงฆ่าได้ด้วยความพยายามอย่างสุดกำลัง
“เป็นไงล่ะ? รู้สึกสิ้นหวังบ้างไหม? ถ้าไม่ใช่เพราะพี่ชายฉันล่ะก็ เมื่อคืนฉันก็ฆ่าแกแล้วและแย่งผู้หญิงของแกมา!” ชายโรคจิตเยาะเย้ย
“แกจะต้องจ่ายค่าตอบแทนอย่างสาหัสสำหรับคำพูดหยาบคายนั่น” เย่หนิงพูดเบาๆ กับจางรั่วหลัน“เธอใช้พลังจิตควบคุมวัตถุเพื่อก่อกวนมัน แล้วพวกเธอสองคนไปโจมตีคนอื่น อย่าให้ใครเข้าใกล้จางรั่วหลัน ผมจะไปฆ่าชายโรคจิตนั่นเอง”
“ฟันมันแทนฉันด้วยนะ” จางถิงถิงร้องขอ
“ฉันก็ด้วย” จางเฟิงพูดพร้อมกับบีบหน้าอกของตัวเองด้วยความเจ็บปวด
เสียงอิฐแดงพุ่งเข้ามากระแทกใส่ชายโรคจิต เขาต้องหลบอย่างตื่นตระหนก โดยมีสัตว์มนุษย์คอยปกป้องอยู่ข้างๆ
เย่หนิงขว้างดาบยาวสีดำออกไป มันพุ่งเข้าใส่สัตว์มนุษย์ราวกับดาวตก เขาจับดาบยาวสีดำไว้ เลือดไหลพุ่งออกมาขณะที่ร่างของเขาถูกแรงมหาศาลผลักถอยหลังอย่างรวดเร็ว ไม่สามารถหลุดจากการควบคุมได้ จนกระแทกเข้ากับประตูใหญ่ ทำให้โกดังทั้งหลังสั่นสะเทือน
เย่หนิงพุ่งเข้าไปหาชายโรคจิตโดยไม่มีอาวุธในมือ ชายโรคจิตปลดปล่อยพลังพิเศษโจมตีเย่หนิง
ในพริบตาเดียว เย่หนิงก็รู้สึกว่าร่างกายของตัวเองไม่สามารถขยับได้ ชายโรคจิตพูดขึ้นตรงหน้าเขาว่า “ชกหน้าตัวเอง”
มือขวาของเย่หนิงชกเข้าที่หน้าของตัวเองเสียงดัง "โอ๊ย!"
“เจ้าโง่ แกคิดจะสู้กับฉันอย่างนั้นหรือ? ฉันมีพรสวรรค์ในการควบคุมจิตใจ แถมยังมีแหวนเสริมพลังที่นิ้วของฉันอีก แกจะเป็นซอมบี้คิงก็ต้องเชื่อฟังฉันดีๆ”
“การให้แกเข้ามาใกล้ก็เพื่อที่จะควบคุมแก แหวนวงนี้มีระยะควบคุมแค่สิบเมตร ตอนนี้แกต้องตกอยู่ในอำนาจของฉัน ฉันจะควบคุมให้แกฆ่าเพื่อนของแกเอง แล้วแกจะต้องบ้าตายแน่ๆ ฮ่าๆๆ”
ชายโรคจิตควบคุมเย่หนิงให้หันไปหาเพื่อนทั้งสามที่กำลังต่อสู้อย่างยากลำบาก เย่หนิงเดินไปถึงหน้าจางรั่วหลัน ชายโรคจิตสั่งให้เขาฉีกเสื้อผ้าของเธอ
มือของเขาก็จับที่เสื้อผ้าของจางรั่วหลันและฉีกออกอย่างรุนแรง เธอตกใจจนหน้าถอดสีและตบหน้าเขา “นายทำอะไร? นายบ้าไปแล้วหรือ?”
จางเฟิงรีบวิ่งเข้ามาขวางและพูดว่า “พี่ เขาดูไม่ปกติเลย ตาของเขาดูไร้ชีวิตชีวา”
“เขาถูกควบคุม ฉันจะไปฆ่าเขาเอง” จางถิงถิงยกดาบใหญ่ขึ้นและพุ่งเข้าไป ทั้งที่ยังมีเลือดไหลที่มุมปาก
แต่สัตว์มนุษย์หลายตัวขวางเธอไว้
“ตอนนี้ นายไปตายได้แล้ว” ชายโรคจิตพูด
เย่หนิงยกมือขึ้นบีบคอตัวเอง ปลายนิ้วซีดขาวจมลึกลงไปในเนื้อคอของเขา
เล็บที่ไม่ได้ตัดแทงลึกเข้าไปในเนื้อ เลือดไหลออกมาเป็นสาย
จางถิงถิงถือดาบใหญ่และวิ่งเข้ามา “ไอ้ผู้ชายโรคจิต ฉันจะฆ่าแกเอง”
แต่ทันทีที่เธอพุ่งเข้ามา สัตว์มนุษย์สองตัวก็ทับเธอลงกับพื้น ทำให้เธออาเจียนเลือดออกมาอีก
“เห็นกระโดดไปมาเก่งนักนี่ หักขาเธอซะ”
เสียงกระดูกขาหักดังขึ้น
เย่หนิงเบิกตากว้างเมื่อเห็นเหตุการณ์ทั้งหมดที่เกิดขึ้นตรงหน้า
เขาพยายามควบคุมร่างกายของตัวเอง แต่ทำได้แค่ให้ร่างกายสั่นเท่านั้น เขาไม่สามารถส่งเสียงได้ เขาต้องการช่วยจางถิงถิง แต่ทำไม่ได้
จางเฟิงพยายามขวางหน้าพี่สาวของเขา “อย่าทำร้ายพี่สาวของฉัน”
สัตว์มนุษย์หลายตัวเข้ามารุมเขา แม้เขาจะพยายามต่อสู้ แต่ด้วยความที่คนเยอะกว่า ทำให้เขาถูกซัดลงกับพื้น ส่วนจางรั่วหลันก็ถูกจับเอาไว้ด้วยมือที่บีบร่างของเธออย่างทารุณ
“พี่ชาย จะลองกับผู้หญิงคนนี้ก่อนไหม? เห็นแล้วเลือดจะพุ่งเลย!”
“ใช่ พวกเรากลั้นมาทั้งวันแล้ว ต้องระบายบ้าง”
“ปล่อยพี่สาวของฉัน ถ้าพวกนายกล้าทำอะไรฉันไม่ปล่อยแน่ พวกนายต้องตายทุกคน” จางเฟิงคำรามอยู่บนพื้น แต่ก็กลายเป็นเสียงร้องโหยหวนในทันทีเมื่อเท้าคู่หนึ่งเหยียบลงบนร่างของเขา
“ไอ้โง่ มีแต่จะทำเรื่องแบบนั้น” ชายโรคจิตด่าคนอื่นๆ “ไอ้หมอนี่มันมีจิตใจที่แข็งแกร่งมาก ฉันแทบจะควบคุมมันไม่ได้ อย่าทำให้ฉันเสียสมาธิ รอฉันฆ่ามันก่อน แล้วเราค่อยสนุกกัน!”
**ปัง!**
ประตูใหญ่ของโกดังถูกกระแทกเปิดออก ร่างสูงใหญ่พุ่งเข้ามา มันคือซอมบี้คิงระดับ 2!
ในตอนนั้นเอง เย่หนิงรู้สึกว่าอากาศที่หายใจเข้าไปเริ่มน้อยลงทุกที สมองเริ่มพร่ามัวจากการขาดออกซิเจน เขารู้สึกได้ว่ามือของเขากำแน่นขึ้นเรื่อยๆ จนใกล้จะขาดอากาศหายใจ
“อะไรน่ะ! ซอมบี้คิงจากวันนั้นนี่นา”
“หัวหน้าไม่บอกเหรอว่าไล่มันไปแล้ว? ทำไมมันกลับมาอีก?”
“รีบหนีเถอะ ถ้าไม่หนีตอนนี้ก็ไม่ทันแล้ว”
ลูกน้องของชายโรคจิตต่างพากันหนีตาย พวกเขาพยายามใช้พลังระเบิดของร่างกายสัตว์เพื่อหลบหนีการโจมตีของซอมบี้คิง
แต่ชายโรคจิตกลับใช้แหวนควบคุมพวกเขาทั้งหมดไว้
“พี่ชายทำอะไรอยู่!”
“พี่ ตอนนี้ไม่ใช่เวลาล้อเล่นนะ รีบปล่อยฉันซิ”
“ซอมบี้คิงมาแล้วนะ นายบ้าไปแล้วหรือ! รีบปล่อยฉันเถอะ”
ชายโรคจิตแคะหูเบาๆ ซอมบี้คิงมาถึงด้านหลังของเขา มันจับคนหนึ่งไว้ด้วยมือใหญ่ จากนั้นก็ยัดเข้าปาก เคี้ยวดังกรอบแกรบ
อย่างไรก็ตาม ซอมบี้คิงกลับไม่คิดจะกลืนกินคนที่มันจับอยู่ ทำให้จางเฟิงและคนอื่นๆ ตกตะลึงมาก พวกเขาไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น
“เป็นยังไงล่ะ? อาวุธลับนี้รู้สึกดีไหม? กลเม็ดเล็กๆ ของพวกแกมันก็แค่นั้นแหละ ต่อหน้าฉันและพี่ชายของฉัน พวกแกก็แค่เด็กเล่นของเล่นเท่านั้น รอดูซอมบี้คิงของฉันกินพวกแกให้หมดเถอะ”
เย่หนิงเห็นสายตาเต็มไปด้วยความอาฆาตในดวงตาสีเขียวของซอมบี้คิง มันอยากจะกินชายโรคจิตตรงหน้า แต่ก็ทำไม่ได้ อย่างไรก็ตาม การมาของมันทำให้เย่หนิงรู้สึกว่าการควบคุมที่มีต่อตัวเขาลดลงมาก
【ใช้เลือดซอมบี้ปลุกซอมบี้คิง】
เมื่อเห็นคำเตือนในสายตา เขาตกใจมาก แต่ก็รู้สึกว่าการควบคุมร่างกายของตัวเองเริ่มคลายลง เขาจึงยกมือขึ้นและปล่อยพลังเลือดซอมบี้ไปทางซอมบี้คิง
ลูกบอลเลือดกลายเป็นพลังงานสีแดงเข้มและพุ่งเข้าไปในร่างของซอมบี้คิง
ชายโรคจิตรู้สึกถึงความผิดปกติ รีบเพิ่มความเข้มข้นในการควบคุม “เกือบจะโดนแกเล่นงานแล้ว แกจะใช้พลังรักษามาทำอะไร? รักษาซอมบี้ของฉันเหรอ? ฮ่าๆๆ”
“ฉันจะให้มันกินพวกแก และทำให้แกกลายเป็นอาหารของมัน ดูการวิวัฒนาการของมันให้ดีเถอะ”
ขณะที่เขาพูด เขารู้สึกถึงความเย็นเยียบที่หลัง ซอมบี้คิงส่งเสียงคำรามออกมาอย่างน่าขนลุก
ขนทั่วร่างของชายโรคจิตลุกชัน เขารู้สึกถึงความตายที่กำลังมาใกล้ เขาจึงกระโจนไปข้างหน้าในทันที ด้านหลังของเขาเต็มไปด้วยเสียงกัดฟันดังกระหึ่มของซอมบี้คิง
เย่หนิงสามารถควบคุมร่างกายของตัวเองได้อีกครั้ง เขาจึงควบคุมดาบยาวฟันลงไปที่นิ้วก้อยขวาของชายโรคจิต ซึ่งสวมแหวนมรกตอยู่
ชายโรคจิตร้องด้วยความเจ็บปวด เย่หนิงยืนอยู่ตรงหน้าเขา ชายโรคจิตพูดว่า “หาที่ตายชัดๆ!”
พลังจิตควบคุมที่เคยแข็งแกร่งถูกปล่อยออกมา แต่คราวนี้กลับเหมือนดอกไม้ไฟที่ดับลงทันที ไม่สามารถหยุดเย่หนิงได้ “เป็นไปไม่ได้ แหวนของฉันอยู่ไหน! แหวนของฉันอยู่ไหน!”
เขาควานหามือขวาของตัวเอง รู้สึกเจ็บปวดอย่างแสนสาหัส เพิ่งรู้ว่านิ้วก้อยและแหวนของเขาหลุดออกไปแล้ว
“ฉันบอกแล้วว่าแกจะต้องจ่ายค่าตอบแทนสำหรับคำพูดหยาบคายของแก และฉันก็จองชีวิตพี่ชายของแกไว้ด้วย!”
เย่หนิงทำลายขาของชายโรคจิต จากนั้นก็ทำให้เขาสลบลง แล้วถือดาบยาวเตรียมฟาดใส่ซอมบี้คิงที่พุ่งเข้ามา เขาไม่อยากเสียหมากตัวนี้ไป
ซอมบี้คิงอ้าปากงับดาบของเขา มันลงเท้าเกือบจะเหยียบจางถิงถิงและจางเฟิง
ซอมบี้คิงโกรธมาก มันพุ่งเข้าหาเย่หนิงอย่างแรง เย่หนิงจึงรวมพลังแล้วฟาดฝ่ามือลงที่อกของซอมบี้คิง ร่างสูงใหญ่สองสามเมตรของมันถูกซัดปลิวออกไป
“รีบพาชายโรคจิตนั่นหนีไป ซอมบี้คิงปล่อยให้เป็นหน้าที่ฉัน”
จางถิงถิงพูดว่า “พาพวกเขาออกไปก่อน ฉันจะอยู่ที่นี่เอง”
“แต่ว่า...”
“ไม่มีแต่ว่า รีบไปเถอะ” เย่หนิงโบกมือส่งพวกเขาออกไปไกล
ซอมบี้คิงลุกขึ้นยืนอีกครั้ง พลังของมันไม่ได้ลดลง แต่กลับมีบางอย่างที่แปลกและไม่สมดุลมากขึ้น
