บทที่ 28 ย่าของเจ้าไม่ชอบการขัดขืน

บทที่ 28 ย่าของเจ้าไม่ชอบการขัดขืน

ซ่งเซียงฝู่เดิมทีเป็นวังขององค์หญิง มีลานกว้างหน้าทางเข้าหลักขนาดเท่ากับสนามบาสเกตบอล ล้อมรอบด้วยที่พักอาศัยของขุนนางและผู้มีอำนาจ ห้าเมืองทหารยังคอยลาดตระเวนอย่างสม่ำเสมอ ทำให้บริเวณนี้ปลอดภัย ไม่มีพ่อค้าแม่ขายหรือผู้คนทั่วไปเข้ามาสัญจร

จากลานหน้าทางเข้า หากเดินไปทางทิศตะวันออก จะเจอกับถนนเจิ้งหยาง ถนนที่ค่าเช่าร้านแพงที่สุดในเมืองหลวง หากต้องการหาของหายาก ถนนสายนี้คือคำตอบ แต่กระเป๋าเงินต้องหนักพอสมควร

เมื่อใกล้ช่วงบ่ายสาม รถม้าธรรมดาคันหนึ่งปรากฏตัวบนถนนเจิ้งหยาง ตามมาด้วยรถม้าอีกหลายคัน ถึงแม้ว่ารถม้านำหน้าจะดูเรียบง่าย แต่ทุกคนก็รีบหลบทาง เพราะป้ายตราสัญลักษณ์ที่ติดอยู่บ่งบอกถึงบ้านซ่งเซียงฝู่ของอัครมหาเสนาบดี

ในรถม้า เด็กหญิงคนหนึ่งกำลังแอบมองออกไปนอกหน้าต่าง ดวงตากลมโตของเธอเป็นประกายด้วยความสนใจ

“โจวเอ๋อร์ นั่งให้เรียบร้อยสิ เจ้าไม่มีมารยาทเลย” เสียงเด็กสาวดังกังวานออกมาจากในรถ

เด็กน้อยหันกลับไปยิ้ม “พี่สาว ถนนนี้มีร้านมากมาย ข้าไม่เคยเห็นของสวยงามแบบนี้ที่บ้าน ข้าชอบมาก”

ในรถ เด็กหญิงวัยประมาณแปดหรือเก้าปี นั่งอยู่เรียบร้อย ดวงตากลมโตคมกริบ มือหนึ่งถือหนังสือ อีกมือวางบนตัก เธอตอบเด็กชาย “ที่นี่คือเมืองหลวง ที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในแผ่นดิน ไม่ใช่เหมือนบ้านเราหรอก ที่นี่คือที่ที่ขุนนางชั้นสูงอาศัยอยู่”

เด็กชายตอบอย่างภาคภูมิใจ “พี่ใหญ่ของเราคืออัครมหาเสนาบดี ไม่มีใครใหญ่กว่านี้แล้ว”

เด็กชายคนนี้คือ ซ่งหลิ่งโจว และเด็กหญิงคือพี่สาวของเขา ซ่งหรูเวย บุตรของซ่งจื้อชิ่ง

ขณะที่พวกเขาคุยกันอยู่ หญิงสาวที่นั่งข้างพวกเขามองลูกๆ ด้วยรอยยิ้ม นั่นคือ ซ่งซานฟูเหริน หลู่ซื่อ

“โจวเอ๋อร์ เจ้าอย่าลืมว่า ถึงพี่ใหญ่ของเจ้าจะเป็นอัครมหาเสนาบดี แต่เจ้าต้องไม่โอหังในที่สาธารณะ” หลู่ซื่อมองลูกสาวด้วยความพอใจ

“นั่นน่ะไม่สนุกเลย” เด็กชายบ่น

หลู่ซื่อพูดเตือนอย่างจริงจัง “โดยเฉพาะต่อหน้าย่า ห้ามขัดคำเด็ดขาด”