บทที่ 223: การล้มล้างกันและกัน
บทที่ 223: การล้มล้างกันและกัน
“เจ้าสอบได้ตำแหน่งซิ่วไฉ เพราะขโมยบทความของเยี่ยนซู!” ลู่หย่วนเจ๋อหายใจอย่างหนักหน่วง
“เยี่ยนซูทายถูกข้อสอบ เขาทายถูกข้อสอบ!”
“เจ้าเอาต้นฉบับทั้งหมดของเขาไป เจ้ากล้าดียังไง!”
ลู่หย่วนเจ๋อแทบยืนไม่อยู่ ดวงตาแดงก่ำ เส้นเลือดปูดขึ้นบนหน้าผาก มือที่ชี้ไปที่ลู่จิ้งหวยสั่นระริก
“เจ้าไม่ใช่อัจฉริยะ เจ้าไม่ใช่อัจฉริยะ! ตั้งแต่ต้นจนจบ มีแต่เยี่ยนซูเท่านั้น!”
“เจ้าบอกว่าชื่นชมความสามารถของเขา แล้วก็ให้ข้าเอาหนังสือของเขาไป จากนั้นก็ให้ว่านอี้ขโมยต้นฉบับ เจ้าพึ่งพาความสามารถของเขาเพื่อสอบได้ตำแหน่งซิ่วไฉ! ชื่อเสียงอัจฉริยะของเจ้า มันขโมยมา! เจ้าขโมยความสามารถของเยี่ยนซู!” ลู่หย่วนเจ๋อแทบจะเป็นบ้าไปแล้ว
เขาถูกหลอก!
แต่ก่อน เขาทุ่มเททุกสิ่งให้กับเยี่ยนซู หวังว่าเยี่ยนซูจะนำความรุ่งโรจน์มาสู่ตระกูลโหว
ตระกูลจงหยงโหวมีรากฐานอ่อนแอ ต้องการสายเลือดใหม่เพื่อคุ้มครองตระกูล
เขาต้องการทายาทที่สมบูรณ์แบบและยอดเยี่ยม
เยี่ยนซูตรงตามทุกเงื่อนไขของเขา
แต่เมื่อเยี่ยนซูเกิดเรื่องขึ้น ตัวเขาเองก็ทรุดโทรมหมดหวัง และลู่จิ้งหวยก็ได้เข้ามาในช่วงเวลานั้น เปล่งแสงออกมา
เขาบอกว่า “ท่านพ่อ ท่านยังมีข้า จิ้งหวยจะพยายามทำให้ท่านภูมิใจ สอบได้ซิ่วไฉ สอบได้จวี๋เหริน และสอบได้จ้วงหยวน เพื่อนำชื่อเสียงมาสู่ตระกูลจงหยงโหว”
แต่ทว่า...
เพื่อแสงสว่างสายนั้น เขาถึงกับทิ้งภรรยาและลูก
จนตอนนี้เพิ่งรู้ว่า แสงสว่างสายนั้นยืมมาจากเยี่ยนซู!
ท้องฟ้าพังทลายลงมาแล้ว
ท้องฟ้าของลู่หย่วนเจ๋อพังทลายลงมาแล้ว
นางเพ่ยรู้สึกหัวใจเต้นแรง หน้าซีดเผือด นางมองไปที่ลูกชายด้วยความตกใจ แต่ในแววตาไม่มีความประหลาดใจ
“เจ้ารู้เรื่องทั้งหมดใช่ไหม? เพ่ยเจียวเจียว เจ้ารู้เรื่องทั้งหมดใช่ไหม?!” ลู่หย่วนเจ๋อเข้าใจทันที
เขาถูกวางแผนเอาไว้แล้ว
ใบหน้าของนางเพ่ยซีดเผือด สายตาหลบเลี่ยง
“เจ้าจะโทษแม่ทำไม?” ลู่จิ้งหวยรู้สึกหนาวเย็นสั่นไหวเล็กน้อย
แววตาของเขาเต็มไปด้วยความบ้าคลั่ง
เสียงของเขาแหบแห้งและน่ากลัว ต้องข่มยาที่อยู่ในร่างกายเพื่อระงับอาการ
สิ่งนี้ มันเตรียมไว้สำหรับเยี่ยนซู! ทำไมเยี่ยนซูถึงโชคดีขนาดนี้?
“เมื่อหลายปีก่อน เจ้าอยากจะมีอนุภรรยา เจ้าหลอกแม่ให้กลายเป็นอนุภรรยาลับ! เจ้าสัญญากับแม่ว่าจะมีแต่แม่เท่านั้น ส่วนสวีซื่อเหวินก็แค่เล่นสนุกชั่วคราว”
“แม่เชื่อคำลวงของเจ้า ยอมเป็นอนุภรรยาลับของเจ้า”
“วันแล้ววันเล่า รอคอยการหย่าของเจ้า”
“แล้วเจ้าเล่า?” ลู่จิ้งหวยจ้องเขาแน่น แววตาเต็มไปด้วยความเกลียดชัง
“ตั้งแต่เยี่ยนซูเกิดมา เจ้าก็เห็นแต่เขา! ตั้งแต่เขาเติบโตขึ้นทุกวัน แสดงความสามารถออกมา เจ้าก็ไม่สนใจใครอื่นอีก!”
“ตอนที่เขาอายุหนึ่งขวบ เขายังเรียกพ่อไม่ได้ด้วยซ้ำ แต่จำคติสามคำได้แล้ว ตอนที่เขาอายุสามปี เขาแสดงความสามารถอย่างเต็มที่ เพียงแค่ฟัง ก็สามารถจำบทความยากๆ ได้ทั้งหมด เจ้าเคยดูถูกสวีซื่อเหวินว่าไม่น่าสนใจ แต่ตั้งแต่มีเขา...”
“เจ้าก็เริ่มยกย่องสวีซื่อเหวินว่าเลี้ยงลูกเก่ง ทุกครั้งที่กลับมา ปากและหัวใจของเจ้ามีแต่เยี่ยนซู เจ้าผูกเกียรติยศของตระกูลโหวไว้ที่เขา”
“เจ้าพูดอย่างมีความสุข แต่กลับให้ข้าท่องหนังสือไปด้วย”
“ข้าเป็นเพียงคนธรรมดา ข้าไม่มีความสามารถเหมือนเยี่ยนซู เยี่ยนซูจำทั้งบทความได้ในสามรอบ แต่ข้าไม่ได้นอนทั้งคืนก็ยังตามเขาไม่ทัน เจ้ารู้สึกเบื่อข้ามากขึ้นเรื่อยๆ จนกระทั่งบอกตรงๆ ว่า ข้าเทียบเยี่ยนซูไม่ได้เลยสักนิด”
“ในสายตาเจ้ามีแต่เขา มีแต่เขาเท่านั้น!”
“ข้าเกลียดเขา ข้าเกลียดเยี่ยนซู ข้าสวดมนต์ทุกคืน ขอให้เยี่ยนซูตาย ขอให้เขาล้มจากแท่นบูชา”
“ผลคือ ข้ารอให้เขาสอบได้ตำแหน่งซิ่วไฉตอนอายุแปดปี ซิ่วไฉที่อายุน้อยที่สุดในใต้หล้า!” ลู่จิ้งหวยเกลียดชังเขาจนถึงที่สุด
“ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า... ทุกคนต่างยกย่องเขา ยกย่องเขา ทำให้ตระกูลจงหยงโหวลอยไปถึงท้องฟ้า”
“เจ้ายกเขาเป็นเกียรติยศ เขาพูดออกมาอย่างตรงไปตรงมาว่า เขาคือบุตรชายที่ชอบธรรมของตระกูลโหว ส่วนข้า ทำได้เพียงซ่อนตัวอยู่ในฝูงชน มองดูเขาด้วยความเกลียดชัง”
“เขามีสิทธิ์อะไรล่ะ? ทำไมชีวิตของเขาถึงดีขนาดนี้?”
“เขามีทั้งสถานะที่ชอบธรรม และความสามารถที่เหนือชั้น เหตุใดสวรรค์ถึงมอบทุกอย่างให้กับเขา? ข้าไม่ยอม ข้าไม่ยอม!” ลู่จิ้งหวยกรีดร้องอย่างบ้าคลั่ง เขาอยากให้เยี่ยนซูตาย
“เพราะงั้น เจ้าจึงให้เพ่ยเย่าโจวลงมือกับเยี่ยนซู?” ลู่หย่วนเจ๋อนึกถึงเพ่ยเย่าโจวขึ้นมาในทันใด และตัวสั่นไปด้วยความกลัว
“เจ้าทำร้ายเยี่ยนซูจริงๆ!!” ลู่หย่วนเจ๋อโกรธจัด หยิบแท่นหมึกขึ้นมาทุบหัวของลู่จิ้งหวย
เลือดไหลออกมาจากศีรษะของลู่จิ้งหวย ทำให้เขาหายใจสะดุด
ลู่จิ้งหวยมองดูพ่อที่กำลังบ้าคลั่ง แล้วหัวเราะออกมาเบาๆ
“เจ้าเป็นคนทำลายเยี่ยนซู เจ้าทำลายตระกูลโหว เจ้าคนบาปหนา ข้าไม่น่ามีลูกแบบเจ้าเลย!! เจ้าสมควรตาย สมควรตาย!!” ลู่หย่วนเจ๋อไม่เคยคิดเลยว่าลู่จิ้งหวยจะกล้าแค้นคิดฆ่าคนตั้งแต่อายุแปดขวบ
ลู่จิ้งหวยหัวเราะเยาะ “ข้าจะไม่กล้าได้อย่างไร? เขาขวางทางข้า เขาสมควรตาย!”
“เด็กแปดขวบที่สอบได้ซานหยวน (ตำแหน่งอันดับหนึ่ง) ต้องให้เขาตายตอนที่ชื่อเสียงของเขาโด่งดังที่สุด ถึงจะทำให้เจ้าทุกข์ทรมาน”
“น่าเสียดาย เพ่ยเย่าโจวโง่เขลาเกินไป! แม้แต่เด็กยังฆ่าไม่ได้ ถ้าเขาไม่ทำพลาด ข้าก็คงแย่งตำแหน่งของเยี่ยนซูไปหมดแล้ว!!” ลู่จิ้งหวยโกรธที่ตัวเองไม่กล้าลงมือด้วยตนเอง
เพ่ยเย่าโจวชอบขโมยและเที่ยวซ่อง แต่ไม่กล้าฆ่าคน
ยิ่งไปกว่านั้น เขาขโมยทรัพย์สินของสวีซื่อเหวิน และอาศัยอยู่ในตระกูลจงหยงโหว เยี่ยนซูเป็นความหวังของตระกูล เขารู้สึกกลัวและทำได้เพียงตีเยี่ยนซูจนสลบไป
“ถ้าเขาเป็นอัมพาตไปตลอดชีวิตก็คงดี ถ้าเขานั่งบนเก้าอี้รถเข็นไปตลอดก็คงดี ทำไมสวรรค์ถึงให้ความหวังกับเขาเสมอ ทำไม!” ลู่จิ้งหวยเกลียดนัก ทำไมเยี่ยนซูถึงได้รับความกรุณาจากสวรรค์เสมอ
“ถ้าเขาไม่ตาย ถ้าเขาไม่เป็นอัมพาต เจ้าก็จะไม่มีวันเห็นข้า ข้าจะถูกเขากดทับอยู่ตลอด ไม่มีวันพลิกฟื้นได้! ข้าและแม่ จะไม่มีวันได้รับความสนใจจากเจ้า!” ลู่จิ้งหวยราวกับคนบ้า ปากเต็มไปด้วยเลือด มองไปที่ลู่หย่วนเจ๋ออย่างแค้นเคือง
“เมื่อเขาเป็นอัมพาต เจ้าก็ทุกข์ทรมานไม่ใช่หรือ? เพราะงั้น เจ้าถึงหันมาสนใจข้าไง…”
“เขาเป็นบุตรชายที่ชอบธรรมของภรรยาหลวง เขาสมบูรณ์แบบทั้งภายนอกและภายใน เขาดูถูกการใช้วิธีการสกปรก”
“ข้าเป็นบุตรนอกสมรส ข้าต้องซ่อนตัว ข้าเกิดมาเพื่อลักลอบชีวิตของเขามาใช้ ข้าจะทำร้ายเขาไม่ได้หรือ?”
“การล้มล้างกันและกัน พ่อ เจ้าควรจะเข้าใจหลักการนี้สิ!”
ลู่หย่วนเจ๋อก้าวถอยหลัง เขาไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าลู่จิ้งหวยจะมีจิตใจชั่วร้ายเช่นนี้
ตอนอายุแปดขวบ เขาก็ใช้มือของเพ่ยเย่าโจวพยายามกำจัดเยี่ยนซู
“บุตรชั่ว บุตรชั่ว!” ลู่หย่วนเจ๋อตัวสั่นไปทั้งร่าง
“พ่อ เจ้ากลัวอะไร? ข้าเรียนรู้มาจากเจ้า เจ้าก็แต่งงานกับบุตรสาวตระกูลสูงศักดิ์ แล้วล้างสมองนางเพื่อใช้นางเป็นเครื่องมือ ใช้สินสอดทองหมั้นของนางเลี้ยงดูครอบครัวและอนุภรรยา เจ้ายิ่งเลวกว่าเสียอีก”
“เจ้าถึงกับใช้ความสัมพันธ์กับตระกูลสวีเพื่อผลประโยชน์ เจ้าเกาะเขากิน และเจ้ายังชั่วกว่าข้าอีก”
“เจ้ายังคิดจะเลี้ยงน้องเหยาหลานสาวไว้ที่ตระกูลสวี คิดจะให้ข้ากล่าวหาตระกูลสวี ทำลายพวกเขา...พ่อ หากพูดถึงความโหดเหี้ยม เจ้าโหดเหี้ยมกว่าข้ามากนัก...”
“เจ้าดูดเลือดจากภรรยาหลวง เลี้ยงอนุภรรยา และยังต้องการชีวิตของตระกูลสวี ลูกจะโหดเหี้ยมไปกว่าพ่อได้อย่างไร!”
