บทที่ 22 ลูกเอ๋ย แม่ชักจะใจไม่ดีแล้ว
บทที่ 22 ลูกเอ๋ย แม่ชักจะใจไม่ดีแล้ว
ถ้าจะให้ซ่งซือบอกว่าเธอกลัวใครที่สุดในจวนซ่งเซียง คนๆ นั้นก็คือคนที่อยู่ตรงหน้า ลูกชายคนโตของเธอ
แม่ลูกย่อมมีใจที่เชื่อมถึงกัน ลูกชายคนนี้เป็นถึงขุนนางใหญ่ที่มีความเชี่ยวชาญในการเล่นการเมือง แถมยังมีความฉลาดปราดเปรื่อง ซ่งซืออดคิดไม่ได้ว่าลูกชายจะมองออกไหมว่าเธอไม่ใช่แม่ตัวจริง
แม้จะคิดเช่นนั้น แต่ในใจก็หวังว่าถ้าลูกชายมองออกจริง บางทีเธออาจจะได้อ้อนวอนให้ส่งเธอกลับไปยังยุคปัจจุบันก็ได้
แต่ถึงอย่างนั้น ในใจก็ยังรู้สึกหวั่นใจ
“แม่?” ซ่งจื้อหยวนขมวดคิ้วมองซ่งซือที่เอาแต่จ้องเขาโดยไม่พูดอะไร
ซ่งซือได้สติกลับมาแล้วอุทานเบาๆ “แม่ไม่เป็นอะไร เจ้าพึ่งกลับจากเข้าเฝ้า อย่ามากังวลแม่เลย ไปทำงานของเจ้าเถอะ”
ซ่งจื้อหยวนยิ้ม “ข้าแค่มาเพื่อเยี่ยมแม่ เห็นว่าแม่ยังมีเรี่ยวแรงดี ข้าก็สบายใจแล้ว”
ซ่งซือคิดในใจ ‘ถ้าเจ้าไม่มาเยี่ยม แม่คงสบายใจกว่านี้ เพราะแม่กลัวจะหลุดความจริงออกมาเมื่ออยู่กับเจ้า ลูกเอ๋ย แม่ใจไม่ดีจริงๆ!’
คิดว่าพูดมากอาจจะทำให้หลุด ซ่งซือจึงเลือกที่จะไม่พูดต่อ ทำทีเป็นหลับตาและแสร้งทำเป็นเหนื่อยล้า
“แม่เหนื่อยแล้วหรือ?”
ซ่งซือรีบลืมตาขึ้นทันที “ใช่ เจ้าจะไปแล้วใช่ไหม งั้นไปเถอะ รีบไปเถอะ”
ซ่งจื้อหยวน “...”
ทำไมรู้สึกว่าเหมือนแม่กำลังไล่ข้าอยู่?
“ได้ๆ ลูกจะไปเดี๋ยวนี้แล้ว ในวังมีพระราชทานยาบำรุงมาไม่น้อย แม่อย่าประหยัด ให้ห้องครัวทำมาให้แม่ทานบำรุงร่างกายให้เยอะๆ ถ้าหมดแล้ว บอกให้กู้ซือส่งมาเพิ่มอีก”
“เข้าใจแล้ว”
ซ่งจื้อหยวนเห็นว่าแม่ดูเหนื่อยจริงๆ จึงไม่อยู่นาน เขาลุกขึ้นเพื่อออกไป แต่ก่อนจะออกจากห้อง เขาก็หันไปมองกงมามาที่ยืนอยู่ข้างๆ
กงมามาจึงกล่าวขึ้นว่า “ท่านแม่ ขอรับใช้ท่านเซียงออกไปข้างนอก”
ซ่งซือรู้เรื่องลำดับขั้นในจวนดีอยู่แล้ว จึงโบกมือไม่ใส่ใจ
กงมามาตามหลังซ่งจื้อหยวนไปหนึ่งก้าว เมื่อออกมาถึงลานบ้าน เธอก็ไล่บ่าวรับใช้ให้ไปไกลๆ จากนั้นก็พูดคุยกันเงียบๆ
“ท่านแม่โดนใครมาทำให้โกรธหรือไม่?” น้ำเสียงของซ่งจื้อหยวนเรียบเฉย
กงมามาถึงกับตัวสั่นเล็กน้อย มองไปยังแผ่นหลังของซ่งจื้อหยวนที่ยืนอย่างสง่างาม แม้แต่แผ่นหลังของเขายังแฝงไปด้วยอำนาจที่ไม่อาจต้านทานได้
กงมามาตอบด้วยเสียงอ่อนน้อม “ท่านเซียงวางใจ ไม่มีใครกล้าทำให้ท่านแม่โกรธ ท่านแม่ก็แค่ดูเรื่องตลกไปมากกว่าสนใจคนพวกนั้นเลย”
ซ่งจื้อหยวนรู้ดีว่าในจวนมีคนคอยรายงานทุกความเคลื่อนไหวอยู่แล้ว จึงทราบว่าแม่ไม่ได้โกรธจริงๆ
“แม่มีอาการอะไรผิดปกติหรือไม่?”
กงมามาตอบอย่างเคารพ “แค่จำอะไรไม่ค่อยได้บ้างนิดหน่อย นอกนั้นก็ไม่มีอะไรน่ากังวล”
ซ่งจื้อหยวนหยุดเดินและหันกลับมามองกงมามาด้วยสีหน้าที่เย็นชา “จำอะไรไม่ค่อยได้?”
“ใช่ ความทรงจำของท่านแม่ดูเลือนลางไปบ้าง”
ซ่งจื้อหยวนเม้มปากแน่นก่อนจะพูดว่า “หมอหลูเคยบอกไว้ว่าอาการป่วยครั้งนี้อาจทำให้แม่เปลี่ยนนิสัยและลืมเลือนไปบ้าง ถ้าเป็นเวลานานเข้าก็อาจจะทำให้ความจำเสื่อม ขอให้เจ้าคอยดูแลแม่อย่างระมัดระวังด้วย”
กงมามาถึงกับตกใจและรีบพยักหน้ารับคำ
...
ซ่งจื้อหยวนกลับมาที่ห้องทำงานที่มีการคุ้มกันอย่างแน่นหนา เขาเรียกเหล่าที่ปรึกษาของจวนมาและเล่าเรื่องที่กังวลให้ฟัง
“สองปีมานี้ ฝ่าบาทมีความระแวงมากขึ้น ข้ากลัวว่าข่าวลือเรื่องอาการป่วยของแม่ที่แพร่กระจายออกไปอาจไปถึงหูฝ่าบาท และข้าไม่รู้ว่าฝ่าบาทจะคิดอะไรกับเราบ้าง ข้ากลัวว่าเขาจะระแวงเรา”
ท่านจวินที่ปรึกษาผู้เฒ่าลูบหนวดแล้วกล่าวว่า “ข้าคิดว่ายังไม่ถึงขั้นนั้น ฝ่าบาทต้องพึ่งพาท่านเซียงเพื่อผลักดันการปฏิรูปให้สำเร็จ แม้ว่าในใจจะยังมีความระแวงอยู่บ้าง แต่หากท่านเซียงภักดีต่อฝ่าบาททุกประการ ก็ไม่จำเป็นต้องกังวล”
ซ่งจื้อหยวนฟังแล้วพยักหน้า “บางทีข้าอาจจะคิดมากไปเอง ยิ่งอยู่ในตำแหน่งสูง ก็ยิ่งโดดเดี่ยวหนาวเหน็บ”
แม้ว่าเขาจะมีความสัมพันธ์ที่ดีกับจักรพรรดิตั้งแต่วัยเด็ก แต่เขาก็ไม่เคยลืมความจริงที่ว่าพวกเขาคือเจ้านายและข้าราชการ
