บทที่ 219 เฉาเฉา สาวน้อยชาเขียว
บทที่ 219 เฉาเฉา สาวน้อยชาเขียว
เจ้าเมืองจิ้งซีมีภรรยาและอนุภรรยามากมาย และมีลูกชายลูกสาวมากมายในจวน แต่ภรรยาเอกของเจ้าเมืองจิ้งซี คลอดลูกสาวสามคนติดต่อกัน ลูกชายคนสุดท้องของนางจึงเป็นบุตรชายคนเดียวที่เป็นสายตรง
ลูกชายคนนี้ได้รับการตามใจมาตลอด จนกลายเป็นเหมือนจักรพรรดิองค์น้อยที่ไม่เคยพบกับความอัปยศอดสูเช่นนี้มาก่อน
ภรรยาเอกลูบใบหน้าลูกชายด้วยความสงสาร
“นางจะมาตบหน้าลูกได้อย่างไร? หากส่งผลต่อการแต่งงานในอนาคตจะทำอย่างไร?”
“แม่นางสกุลสวี่ จ้าดูแลลูกอย่างไร? นางเด็กน้อยขนาดนี้กลับดุดันเช่นนี้ เจ้าคิดว่าหากนางโตขึ้นแล้วจะเป็นเหมือนเจ้าที่ถูกชายรังเกียจและถูกหย่าออกไปหรือไม่?” ภรรยาเอกเจ้าเมืองจิ้งซีผู้เอาแต่ใจตัวเองจนเคยชิน กล่าวด้วยความโกรธ
สีหน้าของแม่นางสวี่หม่นหมองลงทันที
ระหว่างทางสาวใช้ได้บอกถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ทำให้นางรู้สึกผิดและสงสารลูกสาวของนางอย่างมาก
“การที่ข้าถูกหย่าออกไปเกี่ยวข้องอะไรกับลูกสาวข้า?” แม่นางสวี่ไม่กลัวเรื่องการหย่า แต่สิ่งที่นางทนไม่ได้คือเห็นลูกสาวต้องทุกข์ใจ
“ภรรยาเอก ข้าคิดว่าท่านปากเหม็นเกินไปแล้ว การพูดเช่นนี้มันน่าขยะแขยงจริงๆ!” แม่นางสวี่กล่าวด้วยสีหน้าไม่พอใจ
นางถึงกับสะบัดมือไปมาและถอยหลังอย่างรังเกียจ
ภรรยาเอกเจ้าเมืองจิ้งซีโกรธจัดจนใบหน้าเปลี่ยนสี
“เจ้าไม่มีความเคารพเลย!” นางตะคอกเสียงดัง
แม่นางสวี่ยิ้มเยาะ “ข้ามีความไร้เคารพตรงไหนกัน? เขาก็พูดกันว่า ลูกเหมือนแม่ เป็นจริงตามนั้น”
“ท่านดูสิ ลูกชายท่านยังเด็กแต่กลับพูดจาเลวร้ายขนาดนี้ เห็นได้ชัดว่าเหมือนแม่มาก”
“ภรรยาเอกไม่ดูความจริงความเท็จเลย ไม่ถามถึงสาเหตุ ก็พูดจาร้ายๆ ขึ้นมา นี่คือการเลี้ยงดูของท่านหรือ?” แม่นางสวี่ปกป้องลูกสาวน้อยของนางอย่างไม่เกรงกลัวภรรยาเอกเจ้าเมืองจิ้งซีแม้แต่น้อย
“เขาเป็นคนด่าคนอื่นก่อน และเขาเป็นคนเริ่มลงมือก่อนด้วย” หลู่เฉาเฉาโผล่ศีรษะน้อยๆ ออกมา
“ลูกชายยังเด็ก พูดอะไรไปบ้างก็ถือว่าไม่ตั้งใจ จะนับว่าเป็นการด่าได้อย่างไร?” ภรรยาเอกเจ้าเมืองจิ้งซีปกป้องลูกชายสุดที่รักของนางอย่างมาก
“อ้อ เขาหกขวบยังถือว่าเด็ก แล้วข้าที่อายุสองขวบก็คงเป็นผู้ใหญ่แล้วล่ะสิ?” หลู่เฉาเฉาชี้มาที่ตัวเอง
ใบหน้าของภรรยาเอกมืดครึ้มลงทันที
“ยวี่โจว เริ่มลงมือ เพราะเจ้าด่าว่าเขาก่อนแน่ๆ ใช่ไหม? ยวี่โจว บอกแม่สิว่านางด่าว่าเจ้าหรือไม่?” ภรรยาเอกหันไปหาลูกชาย
เซี่ยยวี่โจว เม้มปากแน่นไม่พูดอะไร
บ่าวรับใช้ที่อยู่ข้างหลังเซี่ยยวี่โจวรีบพูดขึ้น “เดิมทีคุณชายไม่ได้ลงมือ แต่เป็นเพราะเจ้าหญิงจ้าวหยาง พูดอะไรบางอย่าง คุณชายถึงได้ลงมือ”
หลู่เฉาเฉาทำหน้าล้อเลียนใส่เขา “เจ้าพูดสิ พูดสิ ข้าด่าเจ้าไหม...ข้าด่าเจ้าอะไรละ?”
“ทำไมไม่กล้าพูดละ?”
เซี่ยยวี่โจวมีสีหน้าลำบากใจ เขามองไปที่แม่ของเขาแล้วไม่พูดอะไรสักคำ
“นางขู่เจ้าอยู่หรือ? ลูกเอ๋ย เจ้าโดนทำอะไรอยู่ พูดออกมาเถอะ?” ภรรยาเอกไม่เคยเห็นลูกชายเป็นแบบนี้มาก่อน พูดไม่ออกเช่นนี้
“เชิญท่านเจ้าเมืองเข้ามา” บ่าวรับใช้ได้เชิญเจ้าเมืองจิ้งซีเข้ามาแล้ว
เจ้าเมืองจิ้งซีดูเด็กกว่าฮ่องเต้ไม่กี่ปี แต่หน้าตาของเขาไม่หล่อเหลาเท่าฮ่องเต้
ฮ่องเต้เสวียนผิง ได้รูปลักษณ์ที่ดีมาจากบิดามารดา เขามีรูปร่างสูงใหญ่ หล่อเหลา แม้จะไม่มีตำแหน่งก็ยังเป็นชายรูปงาม
แต่เจ้าเมืองจิ้งซี มีรูปลักษณ์ธรรมดาตั้งแต่เด็ก
เจ้าเมืองจิ้งซีขมวดคิ้วเล็กน้อยและมองไปที่หลู่เฉาเฉาอย่างไม่พอใจ
“เจ้าคือบุตรบุญธรรมของพี่ชายข้า ถือว่าข้าเป็นผู้ใหญ่ของเจ้า เจ้าขอโทษยวี่โจวเสีย เรื่องนี้จะจบลง เจ้าจะเห็นด้วยไหม จ้าวหยาง?”
“ท่านเจ้าเมือง ท่านดูสิว่าใบหน้ายวี่โจวโดนข่วนเป็นเช่นไรบ้าง” ภรรยาเอกมองไปที่หลู่เฉาเฉาอย่างแค้นเคือง
“ข้าไม่ได้ทำอะไรผิด ทำไมข้าต้องขอโทษ?”
หลู่เฉาเฉากอดอก นางไม่ได้ทำผิด! เซี่ยยวี่โจวเป็นคนด่าแม่ของนางก่อน!
“ช่างดื้อด้านจริงๆ!”
เจ้าเมืองจิ้งซีโบกแขนเสื้ออย่างโกรธจัด
“ยวี่โจว เจ้ามาบอกสิ นางด่าว่าเจ้าหรือไม่ เจ้าถึงได้ลงมือ?” เจ้าเมืองจิ้งซีมีสีหน้าจริงจัง เซี่ยยวี่โจวหดคอลง
“นาง...นาง...”
“นางด่าว่าข้าแน่ๆ…” เซี่ยยวี่โจวร้องไห้ออกมาแทบจะทันที
ภรรยาเอกมองไปที่แม่นางสวี่ “เจ้าไม่ยอมรับอีก!”
“ลูกชาย เจ้าบอกแม่สิว่า เจ้าหญิงจ้าวหยางด่าเจ้าอะไร?”
ใบหน้าของเซี่ยยวี่โจวซีดขาวและเขาดูเหมือนจะถอยหลัง “แม่...แม่...พอเถอะ...แม่…”
“พูด!” เจ้าเมืองจิ้งซีมีสีหน้าไม่พอใจเพิ่มขึ้น เซี่ยยวี่โจวร้องไห้พร้อมกล่าวว่า “นาง...นางบอกว่าข้า...ข้า...เหมือนท่านพ่อ...”
เมื่อคำพูดนี้ออกมา ทุกคนในห้องต่างตกตะลึง
หลู่เฉาเฉาหัวเราะ “ใช่แล้ว เจ้าเหมือนท่านพ่อของเจ้า เจ้าเห็นว่าเป็นการด่าหรือ?”
ใบหน้าของเจ้าเมืองจิ้งซีเริ่มมืดคล้ำอย่างชัดเจน หน้าอกของเขาเต้นขึ้นลงอย่างแรง แม้แต่ภรรยาเอกก็มีสีหน้าเปลี่ยนไป
เจ้าเมืองจิ้งซีรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นตัวตลก!
ถูกเด็กสองคนล้อเลียนเหมือนตัวตลก!
เจ้าเมืองจิ้งซีหันมาตบลูกชายอย่างแรง
จนเซี่ยยวี่โจวล้มถอยหลังไปหลายก้าว เลือดไหลออกจากมุมปาก สุดท้ายเขาก็ล้มลงไปนั่งกับพื้น
เซี่ยยวี่โจวไม่กล้าร้องไห้ออกมา เขาแค่ปิดหน้าและร้องไห้เงียบๆ
“เจ้าทำอะไร!” ภรรยาเอกกรีดร้องอย่างรวดเร็วและเข้าไปปกป้องลูกชายของนาง
“ลูกของข้า เจ้าเจ็บตรงไหนหรือไม่?” ภรรยาเอกรีบตรวจดูใบหน้าของลูกชายอย่างรวดเร็ว
“ข้าทำอะไรนะหรือ? ไอ้ลูกอกตัญญู! เจ้าฟังสิว่าเขาพูดอะไร เขาพูดออกมาได้อย่างไร!” เจ้าเมืองจิ้งซีเกลียดการถูกเปรียบเทียบหน้าตาของเขามากที่สุดในชีวิต
ตั้งแต่เด็ก เขาก็ไม่มีอะไรโดดเด่นกว่าพี่ชายพี่สาวของเขา จนตอนนี้แม้แต่ลูกชายของเขาก็ยังรังเกียจเขา!
“บอกว่าเหมือนพ่อ เป็นการด่าด้วยหรือ?”
“ไอ้ลูกทรพี! เจ้าสอนลูกยังไง? สอนให้เขาไม่รู้จักความอาวุโสต่ำสูง ถึงขนาดกล้ารังเกียจพ่อแม่!” เจ้าเมืองจิ้งซีรู้สึกเหมือนถูกตบหน้าอย่างแรงในที่สาธารณะ
“เขายังเด็ก เขายังแค่หกขวบ เขายังไม่รู้ความ...” ภรรยาเอกเช็ดน้ำตา
ผู้คนรอบข้างพยายามแก้สถานการณ์ “ใช่แล้ว คุณชายยังแค่หกขวบ เขายังเด็ก เจ้าเมืองอย่าโกรธเลย…”
“คุณชายเพิ่งเข้าเรียน ยังคงไม่รู้ความดีชั่ว เจ้าเมืองไม่จำเป็นต้องโกรธ เด็กๆ ทุกคนเติบโตขึ้นมาเช่นนี้…” แม้แต่ผู้อำนวยการของโรงเรียนยังเข้ามาช่วยพูด
หลู่เฉาเฉากระพริบตาปริบๆ “แม่ คุณชายเขาด่าท่าน”
“ข้าอายุแค่สองขวบ แต่ข้ารู้จักปกป้องแม่แล้วนะ”
“ยวี่โจวพี่ชายอายุหกขวบ ทำไมเขายังรังเกียจว่าพ่อของเขาหน้าตาขี้เหร่ล่ะ?”
เจ้าเมืองจิ้งซีที่เพิ่งเริ่มใจเย็นลง กลับระเบิดอารมณ์อีกครั้ง
“เซี่ยยวี่โจว! เจ้ามาหาข้าเดี๋ยวนี้!”
“ท่านพ่อ ท่านพ่อ ข้าผิดไปแล้ว ข้าผิดจริงๆ” เซี่ยยวี่โจวตัวสั่นงกๆ วิ่งวนหลบหลังแม่ของเขา
หลู่เฉาเฉากล่าวขึ้นอย่างระมัดระวัง
“ท่านลุงเจ้าเมือง ท่านอย่าตีนะคะ เด็กสามขวบก็สามารถเห็นได้ถึงความเป็นผู้ใหญ่ พี่ชายยวี่โจวไม่เชื่อฟัง ท่านลองมีลูกใหม่สิคะ”
“ท่านลองมีลูกที่รักท่านและห่วงใยท่านดูสิ”
“แม้แต่สุนัขยังไม่เกลียดบ้านจน พี่ชายยวี่โจวกลับไม่รู้สำนึกในบุญคุณพ่อแม่เลย…”
“ไม่เหมือนเฉาเฉาที่รู้สึกเจ็บปวดใจเมื่อคนอื่นด่าแม่ของข้า” หลู่เฉาเฉากล่าวอย่างน้อยใจ
【ตีเลย ตีมัน ตีมันให้เข็ด ไอ้เด็กปากเสียตัวนี้!】
แม่นางสวี่เม้มปากแน่น นางกลั้นยิ้มแทบไม่อยู่
ความน่ารักของหลู่เฉาเฉานั้นตรงกันข้ามกับเซี่ยยวี่โจวอย่างเห็นได้ชัด
“ท่านดูเจ้าหญิงจ้าวหยางสิ นางเพิ่งสองขวบเท่านั้น! แล้วเจ้าอายุเท่าไร เจ้าไม่รู้เรื่องอะไรเลย!”
“เจ้าแม่โง่ เจ้าเลี้ยงลูกจนเป็นแบบนี้ได้ยังไง?!” เจ้าเมืองจิ้งซีโกรธจัด
ผู้อำนวยการโรงเรียนรีบปิดปากหลู่เฉาเฉาไว้
พระเจ้า ยิ่งห้ามยิ่งเหมือนโกรธมากขึ้น เขาเกรงว่าหลู่เฉาเฉาจะทำให้เจ้าเมืองจิ้งซีโกรธจนตาย
ปากของเด็กน้อยคนนี้ร้ายกาจจริงๆ!
