บทที่ 19 เตือนสติคนที่เล่นตุกติก

บทที่ 19 เตือนสติคนที่เล่นตุกติก

หลังจากที่ ซ่งต้าฟู่เหรินจัดการเรื่องงานบ้านเสร็จ เธอก็ได้ยินข่าวเกี่ยวกับเรื่องวุ่นวายในสวนจาก ฟางมามาสาวใช้คนสนิท ใบหน้าของเธอก็เปลี่ยนเป็นมืดครึ้มทันที

“ข้าจำได้ว่ามู่ตานเหนียงจื่ออาศัยอยู่ที่ หงซิ่วกวน กับ เม่ยเหนียงและ โจวเหนียง โดยมีสาวใช้คอยดูแล แล้วทำไมถึงได้วิ่งออกมาวุ่นวายแต่เช้า แถมยังไปชนกับท่านผู้เฒ่าอีก?” ซ่งต้าฟู่เหรินพูดพร้อมกับวางถ้วยชาและลุกขึ้นเดินออกไป “ข้าต้องไปดูท่านผู้เฒ่าเสียหน่อย”

ฟางมามาขวางเธอไว้และพูดด้วยรอยยิ้ม “ท่านอย่าเพิ่งรีบร้อนไปเลย ท่านผู้เฒ่าไม่ได้เป็นอะไรมาก นางยังสบายดีอยู่ ท่านฟังข้าก่อนเถอะ”

ซ่งต้าฟู่เหรินได้ยินเช่นนั้นก็กลับมานั่งลงฟังต่อ เมื่อได้ยินว่า

ซ่งเหล่าไท่เย่จัดการเรื่องนี้อย่างผ่อนคลาย เธอจึงเลิกคิ้วและยิ้มออกมา “ดูท่าแล้ว ต่อไปนี้ซ่งเหล่าไท่เย่คงสู้ท่านผู้เฒ่าไม่ไหวแล้วกระมัง ทั้งเขาและพวกเราต่างก็กลัวนางทั้งนั้น”

“นั่นแหละเจ้าค่ะ ความจริงแล้วที่บอกว่าท่านทั้งสองสู้กัน ก็แค่การอยู่ร่วมกันของคนที่อยู่ด้วยกันมานาน เป็นคู่สามีภรรยาแก่ๆ แล้ว ทั้งคู่มีลูกชายตั้งสามคน ไม่ถึงกับต้องต่อสู้กันจริงๆ หรอกเจ้าค่ะ” ฟางมามาพูดพร้อมหัวเราะเบาๆ

ซ่งต้าฟู่เหรินถอนหายใจ “แม้จะมีลูกชายถึงสามคน แต่ในใจของแม่ก็ยังคงมีบางอย่างที่ไม่อาจปล่อยวางได้ เจ้าคงเคยได้ยินเรื่องของคนนั้นใช่ไหม?”

“ท่านโปรดระวังคำพูดด้วยเจ้าค่ะ”

ฟางมามามองออกไปนอกหน้าต่างแล้วลดเสียงลง “เรื่องของคนนั้น ท่านควรจะพูดให้น้อยลงเถิด หากเรื่องนี้ไปถึงหูท่านผู้เฒ่า อาจทำให้นางไม่พอใจได้”

ซ่งต้าฟู่เหรินหัวเราะเบาๆ “ข้ารู้ แต่ข้าแค่รู้สึกไม่ยุติธรรมแทนนางเท่านั้น”

“ท่านผู้เฒ่าไม่ถือสาหรอกเจ้าค่ะ”

“ฟางมามา ผู้หญิงคนไหนกันบ้างที่จะไม่ใส่ใจเรื่องของสามี? นางทำงานหนักเพื่อแบกรับครอบครัวมาหลายปี ทนทุกข์ผ่านช่วงเวลาลำบากมา แต่พอทุกอย่างเริ่มดีขึ้น กลับมีคนอื่นเข้ามาแย่งความสำเร็จไป ถ้าเป็นเจ้าจะไม่ใส่ใจหรือ? แม่ของข้ามีนิสัยแข็งกร้าวกว่าที่ใครจะคาดคิดมาก” ซ่งต้าฟู่เหรินหัวเราะเย็นๆ

ฟางมามานิ่งไปครู่หนึ่งก่อนจะพูดเบาๆ ว่า “ถ้านางไม่แข็งแกร่ง ก็ไม่มีตระกูลซ่งในวันนี้”

ซ่งต้าฟู่เหรินเองก็รู้สึกเคารพนับถือเช่นกัน เธอจึงพูดต่อ “ช่างเถอะ ไม่พูดเรื่องนี้แล้ว เจ้าลองไปดูที่หงซิ่วกวน แล้วส่งคนไปคอยดูแลให้ดี อย่าให้ใครวิ่งวุ่นจนไปชนท่านผู้เฒ่าหรือคนสำคัญในบ้านอีก และบอกสองคนนั้นให้สำนึกเสียบ้าง หากไม่สามารถดูแลใครได้ ก็ไม่ต้องมาอยู่ในบ้านนี้ การใช้ความงามเพื่อให้มีชีวิตสุขสบาย ไม่ใช่แค่พวกนางสองคนที่ทำได้ ถ้าอยากจะสุขสบาย ก็จงทำตัวให้เรียบร้อย อย่าไปก่อเรื่องไร้สาระ”

น้ำเสียงตอนท้ายเริ่มเย็นชา

ครึ่งชั่วโมงต่อมา ที่หงซิ่วกวน

เม่ยเหนียงและโจวเหนียงต่างนั่งเหงื่อท่วมตัวบนเตียงหลัวฮั่น มองหน้ากันด้วยความกังวล

“พี่เม่ย ตอนนี้เราจะทำยังไงดี?” โจวเหนียงพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงอ่อนแรง

เม่ยเหนียงมองเธออย่างไม่พอใจ “เจ้ามันโง่ ข้าบอกแล้วว่านั่นมันใช้ไม่ได้ โชคดีที่ท่านผู้เฒ่าไม่เป็นอะไร ไม่เช่นนั้นเราคงต้องรับผิดชอบจนตายแน่ๆ”

โจวเหนียงก้มหน้าลงและบีบผ้าเช็ดหน้าด้วยความกลัว “แต่...”

“ไม่มีแต่ เจ้าก็รู้ว่าเรายังไม่ได้ทำอะไรมากไปกว่าบอกว่าท่านผู้เฒ่าออกมาเดินเล่น นางวิ่งออกไปเอง” เม่ยเหนียงพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่น

โจวเหนียงก้มหน้าลง ไม่กล้าพูดอะไรอีก

“สองท่านเหนียงกงมามาจากท่านผู้เฒ่ามาแล้วเจ้าค่ะ” สาวใช้เปิดม่านและเข้ามารายงาน

ทั้งสองคนต่างตกใจและรีบลุกขึ้นยืน

กงมามาเดินเข้ามาในห้องพร้อมกับรอยยิ้มจางๆ และบอกความประสงค์ของซ่งซือว่า เดือนหน้าจะมีงานเทศกาลตวนอู่ และท่านผู้เฒ่าอยากได้บทสวดมนต์ร้อยม้วนเพื่อบวงสรวงเทพเจ้าแห่งแม่น้ำ ร่างกายของท่านผู้เฒ่าไม่ค่อยแข็งแรง ดังนั้นจึงหวังว่าเหนียงทั้งสองซึ่งมีลายมือสวย จะช่วยคัดลอกบทสวดให้หน่อย

เม่ยเหนียงและโจวเหนียงต่างตัวสั่น และตอบรับด้วยความกลัว