บทที่ 18 พ่ายแพ้และยอมจำนน
บทที่ 18 พ่ายแพ้และยอมจำนน
ซ่งซือที่ดูเหมือนจะอ่อนแอ ก็ไม่ได้แสร้งทำไปเสียทั้งหมด ร่างกายของเธอยังอยู่ในช่วงปรับตัวกับวิญญาณของเธอ ทำให้ตอนนี้ดูเหมือนเธอจะอ่อนแรงจริงๆ
ซ่งเหล่าไท่เย่มองดูท่าทางของเธออย่างกังวลและพูดว่า “เจ้าอย่าแสร้งทำเป็นอ่อนแอไปหน่อยเลย ก่อนหน้านี้เจ้ายังดูแข็งแรงอยู่เลย”
“ร่างกายของคนแก่ใครจะรู้ว่าจะล้มไปเมื่อไหร่? ข้าต้องทำงานในไร่ ดูแลบ้านเลี้ยงลูก และหาเงินเลี้ยงครอบครัว ร่างกายข้าพังมาตั้งนานแล้ว” ซ่งซือพูดด้วยเสียงแผ่วเบา “ถ้าข้าตายไป เจ้าจะปกป้องใคร ข้าก็ไม่สนใจแล้ว”
ซ่งเหล่าไท่เย่ชะงักไปชั่วขณะ มองดูร่างกายผอมบางของซ่งซือด้วยความรู้สึกที่ซับซ้อนในใจ “ในเมื่อเจ้าไม่สบาย ก็อย่าพูดมากนัก กงมามายังไม่พยุงเจ้านายของเจ้าไปพักอีกหรือ?”
“เจ้าค่ะ”
แต่ซ่งซือกลับมองไปที่ต้นฟั่นเอ้อร์เฉียว ก่อนจะพูดขึ้นว่า “แล้วฟั่นเอ้อร์เฉียวล่ะ? แล้วหญิงสาวผู้นี้จะทำอย่างไร?”
ซ่งเหล่าไท่เย่หันไปมองอู๋ตัน “ยังไม่ขอโทษท่านผู้เฒ่าอีกหรือ? แค่ดอกโบตั๋น จะทำให้เจ้าต้องมาวิ่งวุ่นจนเกือบจะชนคนสำคัญได้เช่นนั้นหรือ?”
อู๋ตัน: "..."
เมื่อกี้ท่านยังบอกว่าท่านรักดอกโบตั๋นยิ่งกว่าชีวิตอยู่เลยไม่ใช่หรือ?
ซ่งเหล่าไท่เย่มองเธออย่างไม่พอใจ เมื่อเห็นว่าอู๋ตันยังไม่ขยับ เธอรีบคุกเข่าลงต่อหน้าซ่งซือ “ข้าขอโทษท่านผู้เฒ่า ข้าไม่ควรจะวิ่งชนท่าน โปรดยกโทษให้ข้าด้วยเถอะเจ้าค่ะ ข้ายังอ่อนวัยและไม่เข้าใจอะไร โปรดเมตตาข้าเถิด”
ซ่งซือยืดตัวตรงแล้วพูดด้วยเสียงเรียบๆ “มู่ตานเหนียงจื่อ ที่ตระกูลซ่งนี้ แม้แต่คนที่ยังเยาว์วัยก็ยังต้องรู้จักตำแหน่งของตัวเอง หวังว่าเจ้าก็จะรู้เช่นกัน”
หลังจากพูดจบ ซ่งซือก็หันหลังแล้วพยุงตัวเองไปด้วยมือของกงมามาและเดินจากไป
ทุกคนเดินหายลับไปจากสายตาของซ่งเหล่าไท่เย่และอู๋ตัน
อู๋ตันรู้สึกอับอายและโกรธจนหน้าแดง เธอมองซ่งเหล่าไท่เย่ด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความผิดหวัง “ท่านยังรักดอกโบตั๋นจริงๆ หรือเจ้าคะ?”
“แน่นอน ข้ารักมันมาก” ซ่งเหล่าไท่เย่ตอบด้วยสีหน้าเศร้าหมอง เมื่อมองไปที่ต้นฟั่นเอ้อร์เฉียว เขารู้สึกเหมือนหนึ่งพันตำลึงได้ปลิวหายไป
“แต่ท่านผู้เฒ่าเธอ...” อู๋ตันพูดขึ้นอย่างลังเล
ซ่งเหล่าไท่เย่ลูบจมูกของตัวเองก่อนตอบ “นางเพิ่งป่วยไป ข้าแค่ยอมให้นางชนะไปก่อน แต่ในภายหลัง ข้าจะต้องเอาคืนแน่นอน”
อู๋ตันคิดในใจ *ข้าเชื่อคำพูดท่านแล้วกัน...*
ความจริงแล้ว ท่านก็แค่ยอมจำนนไปแล้ว
...
ซ่งซือพยุงตัวเดินต่อไปที่สวนกุหลาบ
“ท่านผู้เฒ่า ร่างกายของท่านยังไหวอยู่หรือ? หรือวันนี้ควรหยุดแค่นี้ก่อนดีเจ้าคะ?” กงมามาถาม
“ข้าไม่เป็นไร ข้าแค่หลอกเจ้าหมอนั่น” ซ่งซือพูดพลางนั่งลงบนม้านั่งในศาลาหกเหลี่ยมที่มีระฆังลมแขวนอยู่ “ถ้าข้าไม่แกล้งทำเป็นอ่อนแอ เขาคงเถียงข้าไม่จบ ข้าไม่อยากเสียเวลากับเขา”
กงมามาหัวเราะออกมาเล็กน้อย “ท่านผู้เฒ่า แล้วจะให้ตรวจสอบเรื่องของ มู่ตานเหนียงจื่อหรือไม่เจ้าคะ?”
ซ่งซือขมวดคิ้วเล็กน้อย
กงมามาอธิบายต่อ “คนที่ชอบปลูกดอกไม้จริงๆ จะไม่มีสายตาที่เต็มไปด้วยความทะเยอทะยานเช่นนั้น ข้าคิดว่านางไม่ได้มาเพียงเพื่อดูแลดอกโบตั๋นเท่านั้น”
ซ่งซือพยักหน้าเข้าใจทันที “เจ้าหมายความว่า นางอาจจะกลายเป็นผู้หญิงของซ่งเหล่าไท่เย่ คงเป็นเมียรอง?”
“หากซ่งเหล่าไท่เย่ต้องการ นางก็มีโอกาสสูงทีเดียวเจ้าค่ะ”
ซ่งซือรู้สึกขยะแขยงขึ้นมาทันที “ไม่ว่าใครก็รู้ว่าไม่ควรยุ่งกับคนในบ้านเดียวกัน การที่พวกเขาจะขึ้นเตียงด้วยกันคงเป็นแค่เรื่องของเวลา แต่ผู้หญิงคนนั้นดูโง่จริงๆ”
กงมามาเลิกคิ้วด้วยความแปลกใจ
“นางคิดว่าตัวเองฉลาดนัก ทำตัวเป็นคนมีความรับผิดชอบ แต่ไม่รู้เลยว่าทั้งคำพูดและการกระทำของนางมันช่างน่าขัน ที่นางยังมีชีวิตอยู่ก็ถือว่าโชคดีมากแล้ว ถ้าเป็นที่อื่น เจ้าเคยเห็นไหมว่าคนธรรมดาๆ กล้ามาชนคนระดับข้าแล้วยังมีชีวิตรอดไปจนถึงตอนบ่ายได้?” ซ่งซือเล่นดอกโบตั๋นในมือไปด้วย “คนที่คิดว่าตัวเองฉลาดแบบนี้ ก็มีแต่จะกลายเป็นเหยื่อ เราปล่อยนางไปเถอะ แต่การที่นางมาเจอข้าวันนี้ มันเป็นเรื่องบังเอิญหรือไม่ เจ้าลองสืบดูหน่อย”
