บทที่ 17 ดอกไม้ก็เอาไว้ทำลายให้สิ้นซาก

บทที่ 17 ดอกไม้ก็เอาไว้ทำลายให้สิ้นซาก

ซ่งซือหยิบดอกโบตั๋นสีชมพูขึ้นมาแล้วบีบมันในมือ พร้อมกับยิ้มให้อู๋ตันพลางพูดด้วยน้ำเสียงแปลกๆ ว่า “ดอกไม้ช่างงดงามยิ่งนัก”

อู๋ตันถึงกับตะลึง พูดไม่ออก

“หนึ่งพันตำลึง หนึ่งพันตำลึงหายไปต่อหน้าต่อตา...” เธอพูดด้วยเสียงสั่น

ใบหน้าของอู๋ตันซีดลง ริมฝีปากสั่นเทา “นี่...นี่มันของคุณท่าน...”

ซ่งซือยิ้มกว้าง “ก็ใช่ไง ของที่สามีข้าซื้อมาใช่ไหม? ดอกไม้พวกนี้ก็เอาไว้ชม เอาไว้ทำลายอยู่แล้วไม่ใช่หรือ?” จากนั้นเธอก็ยิ้มและเสริมขึ้นว่า “อีกอย่าง เจ้าคงลืมบางอย่างไป”

“อะไรหรือ?” อู๋ตันถาม

“คุณท่านที่เจ้าพูดถึง เขาคือสามีของข้า และเป็นพ่อของลูกข้า ข้าคือภรรยาของเขา” ซ่งซือพูดด้วยรอยยิ้มเหมือนเดิม แต่เสียงของเธอกลับเย็นเยือก “ข้ากับเขาเป็นคนเดียวกัน ตายไปก็ต้องฝังเคียงข้างกัน ดังนั้นต่อให้เขาซื้อดอกไม้พวกนี้มา มันก็เป็นของข้าอยู่ดี ทุกอย่างของเขาก็เป็นของข้า และของข้าก็ยังเป็นของข้าอีกด้วย ข้าจะทำลายดอกไม้พวกนี้ ทำไมต้องกลัวใคร แล้วต้องรายงานใครด้วย?”

กงมามาและสาวใช้ต่างตกใจไปตามๆ กัน

ท่านผู้เฒ่าอยู่ๆ ก็เปิดเผยความจริงหรือว่าโมโหมากจนกลายเป็นแบบนี้?

กงมามามองซ่งซือด้วยแววตาชื่นชม เหมือนกำลังภูมิใจที่เห็นเธอเอาจริง แต่ซ่งซือในใจนั้นกลับรู้สึกอยากจะอ้วก

“จะตายแล้วต้องฝังคู่กัน?” ให้ตายเถอะ เธอต้องถูกฝังพร้อมกับชายแก่ลงพุงคนนั้นจริงๆ หรือนี่? เธอได้แต่คิดอยู่ในใจ

แต่ตอนนี้ยังไม่ใช่เวลามาคิดเรื่องนี้ เธอมองไปที่อู๋ตันก่อนจะพูดต่อ “ดังนั้น ข้าจะทำลายของของข้า แล้วเจ้าเป็นใคร ถึงมาบ่นอะไรที่นี่?”

ใบหน้าของอู๋ตันแดงขึ้นทันที “ข้าเพียงแค่บอกว่าคุณท่านให้ความสำคัญกับดอกโบตั๋นต้นนี้มาก ข้าไม่ได้หมายจะตำหนิท่านผู้เฒ่าเลย”

ซ่งซือเริ่มรู้สึกเบื่อหน่าย

กงมามาหันไปมองบ่าวแล้วตะโกน “ยังยืนเฉยกันอยู่ทำไม? ลากตัวนางออกไปซะ”

อู๋ตันเริ่มตกใจและหวาดกลัวขึ้นมา

“เจ้าผู้เฒ่าร้ายกาจ ข้าอยากจะดูว่าเจ้ากล้าจริงไหม!” เสียงหนึ่งดังขึ้นด้วยความเร่งรีบ

ทุกคนถอยหลังออกไปก้าวหนึ่ง และทำความเคารพพร้อมกัน “ขอให้คุณท่านมีสุขภาพแข็งแรงเจ้าค่ะ”

อู๋ตันถอนหายใจด้วยความโล่งอก คิดในใจว่าในที่สุดคุณท่านก็มาถึง

ซ่งเหล่าไท่เย่รีบเร่งมาทันทีที่ได้ยินข่าว พอมาถึงแล้วเห็นดอกโบตั๋นที่เหลือแต่กิ่งเหมือนไก่ถอนขน เขาอดไม่ได้ที่จะร้องออกมาแล้วคุกเข่าลงข้างกระถางดอกไม้ มือของเขาสั่นขณะที่พูดว่า “ฟั่นเอ้อร์เฉียวของข้า... ดอกโบตั๋นของข้า...หนึ่งพันตำลึงของข้า...”

ซ่งซือเห็นชายแก่ลงพุงท่าทางโศกเศร้าราวกับเล่นละครยิ่งกว่าตนเอง เธอถึงกับเบ้ปาก

“เจ้าผู้หญิงร้ายกาจ เจ้าใจดำมาก เจ้ากล้าทำลายดอกไม้ของข้าได้อย่างไร เจ้าต้องชดใช้ให้ข้า!” ซ่งเหล่าไท่เย่ชี้ไปที่ดอกไม้ในมือซ่งซือ

“ของเจ้า?” ซ่งซือเลิกคิ้ว “ของเจ้าก็เป็นของข้า ข้าทำลายของตัวเอง ไม่จำเป็นต้องชดใช้ให้ใคร”

“พูดเหลวไหล ของข้าก็คือของข้า เจ้าแก่ขนาดนี้แล้ว ยังมีหน้ามาอ้างอีก!” ซ่งเหล่าไท่เย่ลุกขึ้นยืนแล้วกระทืบเท้าด้วยความโกรธ “และพวกเจ้า จงปล่อยตัวมู่ตานเหนียงจื่อ นางเป็นคนของข้า ใครกล้าจับนาง?”

บ่าวสาวใช้หันมามองซ่งซือด้วยความลังเล

ซ่งซือหรี่ตาจ้องมองซ่งเหล่าไท่เย่ “คนของเจ้า?”

ซ่งเหล่าไท่เย่หัวใจเต้นระรัว ลังเลครู่หนึ่งก่อนตอบ “นางเป็นคนที่ข้าจ้างมาเพื่อดูแลดอกโบตั๋น แน่นอนว่านางเป็นคนของข้า”

ซ่งซือยิ้มเย็น “แต่นางวิ่งชนข้า เจ้าจะให้ข้าทำอย่างไรดีล่ะ?”

ซ่งเหล่าไท่เย่พูดด้วยเสียงเย็นชา “ข้าว่าท่านไม่มีเหตุผล นางไม่ได้ทำอะไรท่านเลย หยุดทำตัวเหมือนเป็นใหญ่ที่นี่ได้แล้ว”

ช่างเป็นคนแก่ที่ไร้เหตุผลจริงๆ

ซ่งซือจ้องมองเขาอยู่นิ่งๆ ก่อนจะเปลี่ยนสีหน้า เธอเอามือจับที่หน้าอกแล้วเอนตัวพิงกงมามา “โอ๊ย ข้าปวดหน้าอกไปหมดแล้ว คงจะอยู่ต่อไปไม่นานแล้วล่ะ”

ซ่งเหล่าไท่เย่: "..."

อะไรกัน มาไม้ตายนี้อีกแล้ว!