บทที่ 16 ใช้ท่านปู่กดดันท่านย่า?

บทที่ 16 ใช้ท่านปู่กดดันท่านย่า?

ซ่งซือไม่คาดคิดว่าการเด็ดดอกไม้แค่สองดอกจะมีคนเข้ามายุ่งวุ่นวายกับเธอ

เธอสะบัดมือบอกให้สาวใช้สองคนถอยออกไป แล้วหันไปมองหญิงสาวที่ถูกกดอยู่บนพื้น พลางสอดส่ายความจำเพื่อค้นหาข้อมูลเกี่ยวกับหญิงคนนี้ แต่กลับไม่พบอะไร

นั่นหมายความว่า เธอไม่รู้จักผู้หญิงคนนี้เลย

“เจ้าเป็นใคร?” ซ่งซือถามด้วยน้ำเสียงสูงส่ง จ้องมองหญิงสาวจากที่สูง

“ข้าชื่ออู๋ตันผู้คนเรียกข้าว่ามู่ตานเหนียงจื่อ ข้าเป็นคนที่ช่วยดูแลดอกโบตั๋นให้คุณท่าน โปรดปล่อยข้า” อู๋ตันเงยหน้าตอบด้วยความหยิ่งทะนง

“เหนียงจื่อ? เหนียงจื่อ เจ้ารีบเดินเร็วจัง...” เด็กสาวในชุดเสื้อคลุมสีชมพูรีบวิ่งตามมา เมื่อเห็นซ่งซือและคนอื่นๆ เธอตกใจจนคุกเข่าลงทันที “ข้าน้อยคารวะท่านผู้เฒ่า ขอให้ท่านมีสุขภาพแข็งแรงยืนยาว”

เมื่ออู๋ตันเห็นสาวใช้ของตัวเองเรียกซ่งซือว่า “ท่านผู้เฒ่า” เธอก็เริ่มรู้สึกกระวนกระวายเล็กน้อย แต่เมื่อคิดถึงความโปรดปรานและการสนับสนุนจากคุณท่าน เธอก็กลับมาสงบขึ้นอีกครั้ง

อู๋ตันมองซ่งซือที่มีท่าทางสูงส่ง ใบหน้าของเธอหยุดอยู่ที่ซ่งซือเพียงครู่หนึ่ง ก่อนที่จะมีแววผ่อนคลายและรีบปกปิดมันไว้อย่างรวดเร็ว

แม้จะดูสูงส่ง แต่ก็แก่และหมดเสน่ห์ไปแล้ว

กงมามาหัวเราะเยาะ “มู่ตานเหนียงจื่อ? ไม่รู้จักกิริยามารยาท ไม่เพียงแต่เกือบจะวิ่งชนท่านผู้เฒ่า แล้วยังไม่รู้จักขอโทษหรือตามพิธีการใดๆ อีก เจ้าเพิ่งตามคุณท่านกลับมาเมื่อวาน วันนี้กลับวิ่งวุ่นไปทั่วบ้าน ใครให้ความกล้ากับเจ้า? และเจ้า...สาวใช้คนนี้ เจ้าดูแลผู้คนอย่างไร ปล่อยให้คนวิ่งวุ่นอย่างนี้ หากเกิดไปชนผู้เป็นใหญ่ขึ้นมา เจ้าจะรับผิดชอบได้ไหม? โจวชิ่งเจียจงลากสาวใช้นี่ไป ให้จงมามาสอนกิริยามารยาทใหม่ ถ้าไม่เรียนรู้ก็ไล่ออกจากบ้านไปเลย”

“เจ้าค่ะ”

สาวใช้ตัวสั่นด้วยความตกใจ รีบคุกเข่ากล่าวคำขอโทษ “กงมามา ข้าน้อยรู้ผิดแล้ว ข้าน้อยรู้ผิดแล้วเจ้าค่ะ”

“ลากตัวไป”

อู๋ตันขมวดคิ้วและพูดขึ้น “หยุดเดี๋ยวนี้ เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับนาง เป็นข้าเองที่คิดถึงดอกฟั่นเอ้อร์เฉียวเลยรีบวิ่งมาดู” เธอมองไปที่ดอกโบตั๋นที่เหลือเพียงดอกเดียวด้วยความเจ็บใจ “ฟั่นเอ้อร์เฉียวต้นนี้เป็นดอกไม้ที่คุณท่านซื้อมาจากตระกูลไป๋ด้วยเงินหนึ่งพันตำลึง และปลูกมาสองปีจนออกดอกเพียงสองดอก แต่... อีกอย่างกงมามา ท่านผู้เฒ่ายังไม่ได้พูดอะไรเลย ท่านมีสิทธิ์อะไรมาจัดการสาวใช้นี่ นางไม่ได้ทำอะไรผิด”

กงมามาหัวเราะด้วยความโกรธ “แค่สาวใช้คนหนึ่ง จะต้องให้ท่านผู้เฒ่าเป็นกังวลด้วยหรือ? การจัดการสาวใช้ เป็นหน้าที่ของข้าที่เป็นบริหารระดับเจ็ดและรวมถึงเจ้า ที่ไม่รู้ว่ามาจากที่ไหน ข้าสงสัยว่าเจ้าเป็นนักฆ่า ที่มีเจตนาจะทำร้ายท่านผู้เฒ่า พวกเจ้าจงลากตัวนางไปส่งให้ห้องลงโทษ”

อู๋ตันหน้าเปลี่ยนสีทันทีเมื่อถูกขู่เช่นนั้น หัวใจเต้นระรัว เธอไม่กล้ามองกงมามาอีกต่อไป ได้แต่มองไปที่ซ่งซือด้วยความหวาดกลัว

“ท่านผู้เฒ่า ข้าไม่ใช่คนรับใช้ในบ้านนี้ ข้าเป็นคนที่คุณท่านจ้างมาเพื่อดูแลดอกโบตั๋น ท่านไม่สามารถข้ามคุณท่านเพื่อจัดการข้าได้!”

ซ่งซือยืนดูเหตุการณ์อย่างใจเย็น รู้สึกว่าอู๋ตันพยายามยั่วให้เธอโมโห เธอรู้สึกตลกอยู่ในใจ

นี่หญิงคนนี้โง่หรือกล้าหาญกันแน่? นางไม่รู้หรือว่านี่คือบ้านตระกูลซ่ง และเธอคือแม่ของท่านอัครมหาเสนาบดีหรือ? ยังกล้าอ้างคุณท่านมาใช้อำนาจข่มเธออีก?

“ถึงแม้เจ้าอาจไม่ใช่คนรับใช้ในบ้านนี้ แต่เมื่อเจ้าเข้ามาในบ้านตระกูลซ่ง ก็ต้องทำตามกฎของตระกูล และต่อให้ละกฎไป เจ้าควรจะรู้จักมารยาทพื้นฐานใช่ไหม? เจ้ายังบอกว่าดอกไม้ต้นนี้คุณท่านใช้เงินหนึ่งพันตำลึงซื้อมาหรือ?” ซ่งซือพูดขณะลูบดอกโบตั๋นสีชมพูเบาๆ

“คุณท่าน” คำนี้ทำให้ทุกคนรอบๆ แอบเหลือบมองกันเงียบๆ

อู๋ตันคิดว่าเธอคงเกรงใจคุณท่าน เลยรีบพยักหน้า “ใช่เจ้าค่ะ”

ซ่งซือร้องเบาๆ “ช่างเป็นคนใช้เงินเปลือง”

พูดยังไม่ทันขาดคำ เธอก็เด็ดดอกโบตั๋นที่เหลืออีกดอกหนึ่งอย่างไม่ลังเล

ดอกไม้พันตำลึงที่เหลืออยู่ครึ่งเดียวก็หายไปเรียบร้อยแล้ว!