บทที่ 13 ตระกูลใหญ่พิธีการเยอะจริงๆ

บทที่ 13 ตระกูลใหญ่พิธีการเยอะจริงๆ

หลังจากให้รางวัลเสร็จแล้ว ทุกคนก็พากันย้ายไปที่ห้องรับแขกเล็กเพื่อทานอาหารเช้ากันอย่างมีความสุข

ซ่งซือถูกพยุงไปที่ห้องรับแขกเล็กโดยมีสะใภ้ทั้งสองข้างพยุงเธอ แต่เมื่อเดินเข้าไป กลิ่นหอมฉุนของกำยานก็โชยเข้ามาจนเธอแทบสำลัก ทำให้ต้องหยุดเดิน

“แม่เจ้าคะ เกิดอะไรขึ้นหรือ?” ซ่งต้าฟู่เหรินเห็นเธอหยุดเดิน ก็ถามด้วยความเป็นห่วง

ซ่งเอ้อเหนียง ก็พูดขึ้นอย่างตรงไปตรงมาว่า “เดินจนเหนื่อยแล้วใช่ไหมเจ้าคะ? ให้ลูกสะใภ้อุ้มท่านเข้าไปดีไหม?”

อุ้มเธอ?

ซ่งซือเกือบคิดว่าตัวเองหูฝาด เธอหันมามองซ่งเอ้อเหนียงด้วยสายตาครุ่นคิด “เจ้าจะอุ้มข้าหรือ?”

ซ่งเอ้อเหนียงหัวเราะเสียงดัง “แม่ลืมหรือเจ้าคะ ลูกสะใภ้ฝึกศิลปะการต่อสู้อยู่บ่อยๆ แรงพอที่จะอุ้มท่านได้แน่นอน” พูดจบ เธอก็เตรียมยกตัวซ่งซือที่ร่างเล็กเตี้ยขึ้นมา

ซ่งซือรีบพูดว่า “ไม่ต้อง ข้าไม่ต้องการ”

ใช่แล้ว สะใภ้คนนี้เป็นลูกสาวของพ่อค้าตระกูลเจียง  เนื่องจากเคยติดตามพ่อไปค้าขายซึ่งเต็มไปด้วยอันตราย ครอบครัวจึงจ้างอาจารย์มาสอนศิลปะป้องกันตัวให้เธอ นอกจากนี้ แม้แต่สาวใช้และบ่าวของเธอก็ยังมีฝีมือในการต่อสู้อยู่บ้าง

ซ่งซือกลัวว่าสะใภ้จะอุ้มเธอขึ้นมาจริงๆ จึงรีบเปลี่ยนเรื่อง “ทำไมกลิ่นหอมในห้องนี้ถึงแรงขนาดนี้”

นี่มันเหมือนอยู่ในวัดไหว้พระเสียด้วยซ้ำ รู้สึกอึดอัด

ซ่งต้าฟู่เหรินทำหน้างุนงง “แม่ไม่ชอบกลิ่นกำยานหรือเจ้าคะ?”

ซ่งซือรู้สึกสะดุดใจเล็กน้อย พลางขมวดคิ้ว “แค่ใช้กำยานตอนไหว้พระที่ห้องพระก็พอแล้ว ไม่ต้องจุดในห้องอาหาร กลิ่นมันแรงไปหน่อย” เธอหยุดพูดครู่หนึ่ง ก่อนจะเสริมว่า “ต่อไปนี้ อย่าจุดกำยานในห้องอาหารเลย เปลี่ยนมาใช้เปลือกส้ม หรือดอกไม้สดจะดีกว่า กลิ่นผลไม้หรือดอกไม้มันสดชื่นกว่า”

ทุกคนในห้องมองหน้ากันอย่างงุนงง ดูเหมือนท่านผู้เฒ่าจะเปลี่ยนนิสัยหลังจากป่วย

ซ่งซือเห็นทุกคนเงียบไป เลยถามขึ้น “ข้าพูดอะไรผิดหรือ?”

“ไม่หรอกเจ้าค่ะ ทุกอย่างตามที่ท่านว่าค่ะ” ซ่งต้าฟู่เหรินยิ้มพลางหันไปบอกหงโหย่วและสาวใช้คนอื่นๆ ว่า “พวกเจ้าจำไว้ด้วย ทุกวันให้ไปตัดดอกไม้สวยๆ จากสวนมานะ”

หงโหย่วและสาวใช้อื่นๆ รีบรับคำ

ในเวลานั้น กงมามาก็ให้คนยกกระถางกำยานสี่เหลี่ยมออกไปแล้วเปิดหน้าต่างเพื่อระบายอากาศ จากนั้นจึงเปลี่ยนเป็นกระถางเซรามิกลายสีน้ำเงินและใส่เปลือกส้มลงไป กลิ่นหอมสดชื่นของส้มกระจายไปทั่ว

เป็นการจัดการที่รวดเร็วทันใจจริงๆ

ซ่งซือรู้สึกพอใจและนั่งลง ยังไม่ทันพูดอะไร สาวใช้ก็เข้ามาพับแขนเสื้อให้เธอ พร้อมใช้ผ้าร้อนเช็ดมือ จากนั้นก็มีคนยกน้ำชาร้อนมาให้ อีกคนหนึ่งยกโถกระเบื้องขาวลายครามรออยู่ข้างๆ

ซ่งซือรับชามาจิบ แต่พอจะกลืนลงไป เธอก็เหลือบไปเห็น ซ่งหรูฉีที่กำลังทำท่าคล้ายกัน เธอจิบชานิดหน่อยก่อนจะบ้วนลงในโถที่สาวใช้ถือไว้ แล้วรับผ้าจากสาวใช้อีกคนมาซับปาก ก่อนจะนั่งตัวตรง

ซ่งหลิงเจาและ ซ่งหลิงเจี๋ยก็กำลังทำท่าเดียวกัน

ที่แท้น้ำชานี่ไม่ใช่ให้ดื่ม แต่เอาไว้บ้วนปาก

ซ่งซือรู้สึกอึดอัดเล็กน้อย แต่พยายามทำเป็นเนียน หันไปบ้วนน้ำลงในโถที่สวยจนใช้จัดดอกไม้ได้

ตระกูลใหญ่พิธีการเยอะจริงๆ เธอคงต้องเรียนรู้บ้างแล้วละ จะได้ไม่พลาดจนทำให้ตัวเองขายหน้า

“แม่เจ้าคะ ลูกสะใภ้จะช่วยท่านทานอาหารเช้า” ซ่งต้าฟู่เหรินและซ่งเอ้อเหนียงต่างก็ยืนอยู่ข้างๆ เตรียมหยิบตะเกียบมาบริการ

ซ่งซือรีบโบกมือ “ที่นี่ไม่มีพิธีรีตองมากขนาดนั้น นั่งลงเถอะ”

“แม่?”

“เชื่อข้าสิ นั่งลง” ซ่งซือมองพวกเธอ “ข้าไม่อยากให้ใครว่าข้าเป็นแม่ผัวใจร้ายที่คอยกดขี่ลูกสะใภ้”

ซ่งต้าฟู่เหรินและซ่งเอ้อเหนียงต่างมีสีหน้าตกใจ “แม่เจ้าคะ ท่านทำให้พวกเราลำบากใจแล้ว นี่เป็นหน้าที่ของพวกเรา การรับใช้ท่านไม่ใช่การกดขี่เลย มีใครมากล่าวอะไรให้ท่านฟังหรือคะ?”

พวกเธอกลัวว่าตนเองจะแอบนินทาท่านผู้เฒ่าลับหลังแล้วท่านมาได้ยินเข้า

ซ่งซือ: "..."

เธอก็แค่หวังดี แต่ทำไมพวกเธอถึงทำตัวเหมือนรู้สึกผิดอะไรกันแบบนี้นะ?