บทที่ 1: คำนำ

ประกายเพลิงแค้น

ในปีที่ 32 แห่งรัชสมัยหยงชาง ณ เมืองฉางอู่

รุ่งเช้า ท้องฟ้าเริ่มสว่างขึ้นเล็กน้อย ถนนยาวถูกปกคลุมด้วยชั้นหิมะขาวบาง ๆ หิมะ

โปรยปรายลงมาอย่างเงียบงัน ทำให้กระดาษแดงที่ติดประตูบ้านเล็ก ๆ ถูกชุ่มไปด้วย

ความชื้น

ใกล้จะถึงเทศกาลปีใหม่ แต่ในเมืองกลับไม่มีบรรยากาศของความครึกครื้นเลย

บ้านแต่ละหลังปิดประตูแน่นหนา ไม่มีสัญญาณของความอบอุ่นหรือความยินดี

ในบ้านมืดครึ้ม เสียงไอแผ่วเบาดังขึ้นอย่างกะทันหัน ก่อนที่จะได้ยินเสียงเด็กน้อยพูด

ขึ้น “แม่ ข้าจะออกไปตักน้ำ”

ครู่หนึ่งจึงมีเสียงตอบจากผู้หญิง “อย่าไปไกลนัก”        “ข้าเข้าใจแล้ว”

ประตูบ้านส่งเสียงดัง "เอี๊ยด" เด็กหญิงอายุแปดหรือเก้าขวบก้าวออกมาจากบ้าน นาง

สวมเสื้อผ้าไหมสีเหลืองอ่อน รองเท้าแตะฝ้ายสีแดงขาดรุ่งริ่ง และสวมหมวก

ผ้าขนสัตว์บนศีรษะ จากนั้นก็ถือถังน้ำและเดินไปตามถนน

สามเดือนก่อน เมืองฉางอู่เกิดการระบาดของโรคร้าย โรคระบาดแพร่กระจายอย่าง

รวดเร็ว ผู้คนล้มป่วยทีละบ้าน อาการเริ่มต้นคือไข้ ตามด้วยอาการอ่อนแรงจนไม่

สามารถขยับตัวได้ ต่อมาจึงมีผื่นแดงขึ้นทั่วร่างกาย ก่อนที่จะเกิดบาดแผลและเสีย

ชีวิตในที่สุด ศพถูกเจ้าหน้าที่ของทางการนำไปเผาที่ฝั่งตะวันออกของเมือง

ตระกูลลู่ทั้งห้าชีวิต มีเพียงลู่ถงที่ยังสามารถเดินได้ แม้ว่าเธอจะเป็นเพียงเด็กน้อยวัย

เก้าปี แต่ต้องดูแลพ่อแม่ พี่ชาย และพี่สาวด้วยตัวเองทั้งหมด

บ่อน้ำตั้งอยู่ที่หน้าโบสถ์เก่าทางประตูตะวันออก แต่ลู่ถงกลับถือถังเดินไปทางประตู

ตะวันตก รองเท้าฝ้ายของเธอเริ่มเปียกชื้นจากหิมะ ใบหน้าของเด็กหญิงยิ่งซีดขาวจาก

ความหนาวเย็น

เมื่อเดินมาประมาณห้าหรือหกลี้ ผู้คนที่อยู่แถวนั้นเริ่มเบาบางลง แต่คฤหาสน์ต่าง ๆ

กลับยิ่งดูหรูหราขึ้น ลู่ถงเดินเลี้ยวเข้าซอยหนึ่ง ก่อนจะหยุดที่หน้าคฤหาสน์สามชั้นที่

ประตูทาด้วยสีแดงสด เธอนั่งลงข้าง ๆ รูปปั้นสิงโตหินหน้าประตูคฤหาสน์

นี่คือคฤหาสน์ของหลี่เม่าไฉ ข้าหลวงประจำเมือง

โรคระบาดได้คร่าชีวิตผู้คนในเมืองไปมากมาย จนผู้คนบนท้องถนนมีน้อยมาก บางครั้ง

มีเพียงเจ้าหน้าที่ลากศพผ่านไปอย่างรวดเร็ว ประตูคฤหาสน์ของหลี่เม่าไฉยังคง

ประดับด้วยกระดาษแดงปีที่แล้วซึ่งถูกฝนและหิมะซึมจนเลือนลาง ใกล้ ๆ กัน มีรถม้าสี

แดงเข้มใหม่เอี่ยมผูกไว้กับเสาหินหน้าประตู

ลู่ถงกอดขาตัวเองและนั่งลงที่รูปปั้นสิงโต มองดูประตูสีแดงของคฤหาสน์ด้วยความ

เหม่อลอย

หลังจากนั้นไม่นาน ประตูคฤหาสน์ก็เปิดออก พร้อมกับปรากฏร่างของผู้หญิงคนหนึ่ง

ก้าวออกมา

**บทนี้บรรยายถึงสถานการณ์ในเมืองฉางอู่ช่วงที่เกิดโรคระบาดรุนแรงและการที่ตัว

ละครเอก 'ลู่ถง' สาวน้อยผู้ต้องการความช่วยเหลือและพยายามหาทางช่วยเหลือ

ครอบครัวของตนเองผ่านการพบปะผู้หญิงปริศนาคนหนึ่ง**