ในลานไม่เพียงแต่มีลูกน้องของเขา แต่ยังมีเจ้าหน้าที่จากหัวหน้าคนอื่นๆ ด้วย เรื่องของแก๊งเอ๋อเสินคงไม่ได้เกิดขึ้นแค่ในเขตของเขา แต่น่าจะเกิดในเขตของหัวหน้าคนอื่นด้วย

"พวกมันอยู่ในคฤหาสน์เดิมของแก๊งเสือดุนั่นแหละ!"

เว่ยฟานเงยหน้าขึ้นมอง เห็นฮู่ชิงกลับมาแล้ว

"พวกมันเริ่มปรากฏตัวตั้งแต่เมื่อวาน เก็บเงินจากร้านค้าไปหลายร้านแล้ว ใครไม่ยอมจ่ายก็จะถูกทุบร้าน..."

เว่ยฟานหันไปมองหลัวเหวินที่นั่งอยู่ข้างในแต่ไม่ออกมา

คฤหาสน์ของแก๊งเสือดุถูกปิดตั้งแต่วันที่พวกเขากวาดล้าง โดยไม่ได้แจ้งที่ว่าการ คนทั่วไปไม่กล้าเข้าไปยึดครอง

"ดีที่มีรังอยู่ กลัวแต่จะหาพวกมันไม่เจอ!" เว่ยฟานคาดดาบ แล้วพูดกับโจวชี่และเจ้าหน้าที่อีกคนที่ถูกทำร้าย "ถ้ายังเดินไหว ไปดูกับข้าว่าข้าจะเอาเรื่องให้พวกเจ้าอย่างไร"

ตอนที่เขาตั้งกฎ เขาบอกว่าให้ทำไปเลย ถ้ามีปัญหาอะไรเขาจะรับผิดชอบเอง

"แน่นอนว่ายังไหว!" พอได้ยินคำพูดของเว่ยฟาน โจวชี่และเจ้าหน้าที่อีกคนก็มีกำลังใจขึ้นมาทันที

"ใครอยากไปกวาดล้างแก๊งเอ๋อเสินกับข้าบ้าง ตามข้ามา!" เว่ยฟานตะโกน

นอกจากลูกน้องของเขา มีเจ้าหน้าที่แค่สี่ห้าคนที่เข้าร่วม คนที่ตอบรับไม่มากเท่าตอนกวาดล้างแก๊งเสือดุ

"เว่ยฟาน พอเถอะ ครั้งที่แล้วจับคนจากแก๊งเสือดุมา คุกก็เต็มแล้ว ท่านอาลักษณ์ไม่อยากให้เขตตะวันออกมีเรื่องมากนัก และไม่อยากให้มีคนตายอีก"

หลัวเหวินปรากฏตัวและเรียกเว่ยฟานไว้

นี่เป็นนโยบายปกติของเมืองหยุนเฉิง ไม่ว่าจะมีคนตายลับๆ กี่คน สิ่งสำคัญที่สุดคือรักษาความสงบภายนอก

เหตุการณ์แก๊งเสือดุ มีคนตายหลายสิบคนในคราวเดียว ที่ว่าการต้องใช้ความพยายามอย่างมากในการเผาศพทั้งหมด

เพราะการตายหมู่บ่อยครั้งอาจดึงดูดสิ่งไม่สะอาด หรือปีศาจที่ไม่มีเลือดเนื้อ ซึ่งน่ากลัวกว่าปีศาจทั่วไปมาก

นโยบายหลายอย่างมีเหตุผลของมัน

เว่ยฟานหันกลับมา "พวกมันจะทำอะไรที่อื่นก็ได้ ข้าไม่ยุ่ง แต่ในเขตของข้า ทุกอย่างต้องเป็นไปตามกฎของข้า เว้นแต่ว่าข้าจะไม่ใช่หัวหน้าหน่วยแล้ว ไม่อย่างนั้นใครก็ไม่มีสิทธิ์มาก่อกวนในเขตของข้าโดยไม่ต้องรับผลกรรม"

เขาไม่ให้เกียรติหลัวเหวิน ลูกน้องถูกทำร้ายเป็นครั้งแรก ถ้าเขาปล่อยไป ต่อไปเขาก็จะเป็นเพียงตัวตลกในที่ว่าการ

จากเดิมที่มีลูกน้องเจ็ดคน บวกกับอีกสี่ห้าคนที่ตามมา เว่ยฟานนำคนสิบกว่าคนมุ่งหน้าไปยังแก๊งเอ๋อเสิน

"เจ้า..." หลัวเหวินมองเว่ยฟานที่จากไปด้วยความโกรธ "ช่างไม่รู้จักบุญคุณ ถ้าเกิดเรื่องขึ้นมา อย่าโทษว่าข้าไม่ได้เตือนเจ้า"

เรื่องแก๊งเสือดุเขายังพอเข้าใจได้ เพราะแก๊งเสือดุพยายามจะฆ่าเว่ยฟานก่อน แต่แก๊งเอ๋อเสินแค่ทำร้ายลูกน้องสองคนของเว่ยฟาน แต่เว่ยฟานกลับจะไปจัดการเพราะเรื่องเล็กน้อยแบบนี้ ถึงขนาดไม่ฟังคำพูดของเขา

ออกจากที่ว่าการ ฮู่ชิงก็เข้ามากระซิบข้างหูเว่ยฟาน "เจ้าคิดดีแล้วหรือ หัวหน้าแก๊งเอ๋อเสินคือลู่หมิงเจี๋ย จากตระกูลลู่ในเมืองชั้นใน ภรรยาของท่านอาลักษณ์เป็นป้าของลู่หมิงเจี๋ย"

ที่แท้ก็มีความสัมพันธ์กับท่านอาลักษณ์ นี่เองถึงได้ยึดคฤหาสน์ของแก๊งเสือดุได้ และหลัวเหวินถึงได้มาห้ามเขา

ฮู่ชิงพูดต่อ "ตระกูลลู่นี้ทำการค้าเป็นหลัก ภายใต้การดูแลของท่านอาลักษณ์ ธุรกิจก็เติบโตขึ้นเรื่อยๆ ข้าได้ยินมาว่าพวกเขาไม่พอใจกับการเป็นแค่พ่อค้าแล้ว อยากจะพัฒนาไปเป็นตระกูลนักยุทธ์ การร่วมมือกับปีศาจก็เป็นวิธีที่เร็วที่สุด

เรื่องครั้งนี้ อาจจะได้รับการสนับสนุนจากท่านอาลักษณ์ด้วย

เจ้าคิดให้ดี ถ้าแตะต้องแก๊งเอ๋อเสิน ตำแหน่งหัวหน้าหน่วยของเจ้าอาจจะหลุดมือ"

แม้แต่เธอที่มีความยุติธรรมและมีเป้าหมายที่จะเข้าร่วมสำนักปราบปีศาจ ครั้งนี้ก็ยังเตือนให้เว่ยฟานระมัดระวัง

ปีศาจฆ่าก็ฆ่าไป

แต่ครั้งนี้เกี่ยวข้องกับท่านอาลักษณ์ สถานการณ์จึงต่างออกไป

เว่ยฟานสีหน้าไม่แสดงอารมณ์ "ข้าเคยบอกว่า ในเขตของข้า แม้แต่ลูกชายท่านอาลักษณ์ทำผิดก็ต้องจับ หลานชายภรรยาท่านอาลักษณ์นับเป็นอะไร

ถ้าเจ้ากลัว ก็กลับไปได้"

ฮู่ชิงบ่นอุบ "ข้าเป็นห่วงเจ้าต่างหาก พ่อข้าก็เป็นถึงหัวหน้าครูฝึก มีอะไรให้กลัว"

เธอรู้สึกชื่นชมเว่ยฟานอีกครั้ง ถ้าสามารถห้ามเว่ยฟานได้ ก็คงไม่ใช่เว่ยฟานที่เธอรู้จัก

แก๊งเสือดุยังไม่กลัว จะมากลัวแก๊งเอ๋อเสินที่เพิ่งปรากฏตัวหรือ

เว่ยฟานกระซิบเบาๆ "บอกเจ้าเรื่องหนึ่ง สำนักปราบปีศาจจะสนใจเมืองหยุนเฉิงในเร็วๆ นี้ ถ้าเจ้าอยากเป็นคนของสำนักปราบปีศาจ ช่วงนี้ก็แสดงฝีมือให้ดีหน่อย"

ฮู่ชิงดีกับเขา เว่ยฟานคิดแล้วคิดอีก จึงบอกเรื่องนี้กับเธอ

"จริงหรือ?"

ฮู่ชิงอุทานเบาๆ ด้วยความตื่นเต้น ถ้าสำนักปราบปีศาจสนใจเมืองหยุนเฉิง อย่าว่าแต่ท่านอาลักษณ์เลย แม้แต่เจ้าเมืองก็ยังไม่อาจเทียบได้ "งั้นข้าต้องฆ่าให้มากหน่อยแล้วล่ะ"

มาถึงคฤหาสน์ของแก๊งเสือดุอีกครั้ง ที่นี่ยังคงเหมือนเดิม

ต่างกันตรงที่ป้าย "แก๊งเสือดุ" บนประตูใหญ่ถูกเปลี่ยนเป็น "แก๊งเอ๋อเสิน" และมีคนสองคนถือดาบยืนเฝ้าอยู่หน้าประตู

เห็นเว่ยฟานและกลุ่มเจ้าหน้าที่เดินเข้ามาใกล้ คนเฝ้าประตูสองคนนี้ไม่เพียงไม่กลัว แต่ยังตวาดขึ้นมา "ที่นี่คือแก๊งเอ๋อเสิน คนนอกไม่มีธุระอะไรรีบไปให้พ้น"

เว่ยฟานสีหน้าเรียบเฉย "ที่ว่าการมาจับคน วางอาวุธและยอมจำนน ไม่เช่นนั้นจะสังหารทันที"

เขาเดินต่อไปยังประตูใหญ่โดยไม่หยุด

"บังอาจ!"

คนเฝ้าประตูสองคนเห็นดังนั้น จึงชักดาบฟันใส่เว่ยฟาน

พวกเขาได้รับแจ้งว่าจะมีคนจากที่ว่าการมาที่แก๊งเอ๋อเสิน ไม่ต้องเกรงใจ

ดาบของเว่ยฟานถูกชักออกมาตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ แสงดาบวาบขึ้นก็มีศีรษะสองศีรษะลอยขึ้นมา

[สังหารจางซาน ได้รับพลังยุทธ์ 3 เดือน!]

[สังหารหลี่ต้าหนิว ได้รับพลังยุทธ์ 2 เดือน!]

ไร้ค่า!

การฆ่าพวกมดปลวกแบบนี้ไม่มีความน่าสนใจเลย

"ติดตามข้าให้ดี อย่าแตกแถว!" เว่ยฟานตะโกนเสียงต่ำ ก้าวเข้าไปในแก๊งเอ๋อเสิน

ในบรรดาเจ้าหน้าที่เหล่านี้ มีแค่ฮู่ชิงที่อยู่ในระดับพลังลมปราณขั้นห้า ส่วนเจ้าหน้าที่คนอื่นๆ ล้วนอยู่ในระดับพลังลมปราณขั้นหนึ่งหรือสอง แถมยังมีสามคนที่ยังฝึกพลังลมปราณไม่สำเร็จด้วยซ้ำ

"ที่ว่าการมาจับคน วางอาวุธและยอมจำนน ไม่เช่นนั้นจะสังหารทันที"

เข้ามาในลาน เว่ยฟานพูดประโยคเดิมอีกครั้ง

นี่เป็นกฎของที่ว่าการ ถ้าไม่พูดแล้วฆ่าคน นั่นคือเขาทำผิดกฎ แต่ถ้าพูดแล้วผู้ร้ายยังลงมือ ก็สามารถฟันได้ตามใจชอบ

"วางบ้านแม่มึง!"

"ไอ้เจ้าหน้าที่เล็กๆ กล้ามาจับคนที่แก๊งเอ๋อเสินด้วย ไม่รู้หรือว่านี่เป็นเขตของใคร?"

"อย่าพูดมาก หัวหน้าบอกว่าไม่ต้องฆ่าก็พอ!"

สมาชิกแก๊งเอ๋อเสินวิ่งออกมาสิบกว่ายี่สิบคนในชั่วพริบตา ในเวลาสั้นๆ เขาก็รวบรวมคนได้ไม่น้อย เว่ยฟานกวาดตามอง พบว่าเกือบครึ่งหนึ่งเป็นนักยุทธ์ แต่ส่วนใหญ่อยู่ในระดับพลังลมปราณขั้นหนึ่งหรือสอง

"ผู้ร้ายต่อต้านด้วยอาวุธ ฆ่า!"

ฮู่ชิงตะโกนเสียงต่ำ พุ่งออกไปจากข้างเว่ยฟานเป็นคนแรก

ตั้งแต่ได้ยินว่าสำนักปราบปีศาจจะสนใจเมืองหยุนเฉิง จิตใจเธอก็ตื่นเต้นอยู่ตลอด รอคอยมานานแล้ว

ในเวลาเดียวกัน นอกจากโจวชี่และเจ้าหน้าที่อีกคนที่หน้าตาบวมช้ำ เจ้าหน้าที่คนอื่นๆ ก็ชักดาบตามออกไป

***********************************************************************************

(จบตอนที่ 22 ทำตามกฎของข้า!!)

“ขอบคุณทุกท่านที่สละเวลาอ่านและสนับสนุน”

~หากชอบเนื้อหานี้อย่าลืมกด Like โปรดติดตามและแนะนำด้วยขอบคุณมากครับ~

5 1 โหวต

Article Rating

0 Comments

Inline Feedbacks

ดูความคิดเห็นทั้งหมด