บทที่ 97 ญาติห่างๆ

ซูเล่อหยุนไม่มีความอดทนมากนัก หากวันนี้นางไม่ได้รับสมุดบัญชีนั้น เกรงว่าคงจะถูกหลินเหวินปิน ปิดบังเรื่องนี้ไปได้

“ชุ่ยหลิว ไปแจ้งทางการ”

“เจ้าค่ะ”

แม้ชุ่ยหลิวจะสงสัย แต่นางก็ตอบรับอย่างรวดเร็วและเตรียมตัวออกไป

หลินเอ๋อใจเต้นแรงด้วยความหวาดกลัว “คุณหนูรอง ท่านจะทำอะไรขอรับ”

“ในเมื่อเจ้าไม่ยอมพูด ข้าก็จะให้ทางการเข้ามาจัดการเรื่องนี้เอง ดีไหม เจ้ารู้หรือไม่ว่า การยักยอกทรัพย์ของเจ้าของร้านนั้น เพียงพอที่จะทำให้เจ้าใช้ชีวิตที่เหลือในคุก”

ซูเล่อหยุนมองหลินเอ๋อด้วยสายตาเย็นชาไร้อารมณ์

เมื่อถูกซูเล่อหยุนจ้องเช่นนั้น กำแพงที่หลินเอ๋อพยายามสร้างขึ้นมาเมื่อครู่ก็พังทลายลงอีกครั้ง

เข้าคุกหรือ เขาไม่อยากเข้าคุก!

“ถ้าเจ้ายอมให้ความร่วมมือ ข้าก็จะลงโทษเจ้าให้เบาลง ข้าคิดว่าหลินเหวินปิน น่าจะจ้างเจ้าให้ทำบัญชีปลอม แต่คงไม่ได้ให้ค่าตอบแทนเจ้ามากเท่าไหร่ใช่ไหม”

ซูเล่อหยุนมองสำรวจหลินเอ๋อ แม้ว่าชายหนุ่มจะใส่เสื้อผ้าดี แต่รองเท้ากลับมีรอยปะอยู่ และจี้หยกที่คาดเอวนั้นก็ดูราคาถูก คงจะเป็นเพราะเงินส่วนใหญ่ถูกหลินเหวินปินยึดไปหมด

หลินเอ๋อยืนนิ่งคิด เขาคิดถึงเงินที่เขาเคยได้รับ ซึ่งเขาเคยถามแล้วแต่หลินเหวินปินบอกว่าไม่สามารถจ่ายเงินจำนวนมากในคราวเดียวได้ ต้องให้ทีละน้อย

“ข้า…”

สีหน้าของหลินเอ๋อยิ่งแสดงความลังเลมากขึ้น ชุ่ยหลิวที่กำลังจะออกไปก็หยุดยืนอยู่ที่ประตูโดยไม่ได้ผลักประตูออกไป

อีกเพียงเล็กน้อย ซูเล่อหยุนครุ่นคิดชั่วครู่ก่อนจะพูดว่า

“หลินเอ๋อ หากเจ้าไม่พูด ข้าก็สามารถตรวจสอบเองได้ แต่ที่ข้าถามเจ้า เพราะอยากให้โอกาสเจ้า หวังว่าเจ้าจะไม่พลาดโอกาสนี้”

พูดจบ ซูเล่อหยุนลุกขึ้นและเดินไปที่ประตู

นางเดินอย่างไม่รีบร้อน เหมือนกำลังรอคำตอบจากหลินเอ๋อ

ทันใดนั้น ขณะที่กำลังจะถึงประตู และชุ่ยหลิวก็เตรียมที่จะผลักประตูออก เสียงจากด้านหลังก็ดังขึ้น

“คุณหนูรอง ข้าจะพูด”

ซูเล่อหยุนหันกลับมาอย่างช้าๆ สบตากับหลินเอ๋อ

เขาสูดลมหายใจลึกก่อนจะพูดว่า “คุณหนูรอง สิ่งที่ท่านพูดเมื่อครู่ยังคงเป็นจริงใช่หรือไม่ขอรับ”

“แน่นอน”

ที่ชั้นล่าง ใบหน้าของหลินเหวินปินที่ยืนอยู่หน้าเคาน์เตอร์เริ่มดูเคร่งเครียดขึ้นเรื่อยๆ

เขามองไปที่บันไดด้วยความไม่สบายใจ ก่อนจะยืดตัวตรง หยิบกุญแจชุดหนึ่งจากใต้เคาน์เตอร์

หลินเหวินปินเดินไปที่ประตูหลัง นอกประตูมีบ่อน้ำแห้งอยู่

เขาไต่ลงไปตามเชือก และไม่นานก็ปีนขึ้นมาพร้อมกับกล่องไม้ใบหนึ่งในมือ

เขากอดกล่องไม้ไว้แน่นแล้วรีบออกจากร้านหนังสือไป

จวนซู

“นายหญิง ซูฉางอิงมาเจ้าค่ะ”

หลี่หม่ามาเดินเข้ามาในห้องพร้อมสีหน้าแปลกประหลาด นางกระซิบที่ข้างหูของซุนเจียงหรู

ต้องรู้ไว้ว่า ตั้งแต่นายหญิงแต่งเข้ามาในจวนซู ท่านหญิงซูฉางอิงมาเยือนเรือนหวนโหรวนั้นนับครั้งได้ไม่เกินห้านิ้วมือ และทุกครั้งที่มา ก็มักจะสร้างความวุ่นวายไม่น้อย

“เชิญนางเข้ามาเถอะ” ซุนเจียงหรูพยักหน้าเล็กน้อย สีหน้าของนางยังคงนิ่งสงบ

ไม่นาน ซูฉางอิงก็ถูกเชิญเข้ามาในห้อง เมื่อเห็นการตกแต่งที่เรียบง่ายในห้องของซุนเจียงหรู สายตาของซูฉางอิงแฝงด้วยความเย้ยหยัน

“พี่สะใภ้ ข้ามาวันนี้ ไม่รบกวนเจ้าหรอกนะ”

แม้ว่าปากจะพูดเช่นนั้น แต่ซูฉางอิงก็ไม่รอให้ซุนเจียงหรูเชิญนั่ง นางนั่งลงเองราวกับเป็นเจ้าของที่นี่

“เจ้ามาหาข้ามีเรื่องอะไรหรือ”

ซุนเจียงหรูถามขึ้นอย่างเรียบเฉย และหันไปสั่งบ่าวใช้ให้เสิร์ฟน้ำชาให้กับซูฉางอิง น้ำเสียงของนางไม่มีอารมณ์ขึ้นลงมากนัก

ซูฉางอิงขมวดคิ้วเล็กน้อย นางมาหาซุนเจียงหรูไม่บ่อยนัก แต่ทุกครั้งที่มานั้น ซุนเจียงหรูก็มักจะต้อนรับอย่างนุ่มนวลอยู่เสมอ

เมื่อนึกถึงสถานการณ์ในวันที่นางกลับมาที่เมืองหลวง ซูฉางอิงก็แอบมองสำรวจซุนเจียงหรูอย่างไม่ให้ใครสังเกตเห็น

“พี่สะใภ้ ข้ากลับมาที่จวนได้หลายวันแล้ว แต่ยังไม่ได้มาเยี่ยมเรือนของท่านพี่เลย วันนี้ข้าว่างพอดี เลยแวะมาดู ข้าได้ยินมาว่าช่วงนี้พี่ชายไม่ได้มาที่เรือนของพี่เลย พวกท่านมีปัญหาอะไรกันหรือเปล่า บอกข้าเถิด ข้าอาจจะช่วยได้”

“ท่านโหวมีงานราชการ ยุ่งจนดึกดื่น กลับมาก็กลัวว่าจะรบกวนข้า เลยไม่ได้มา”

ซุนเจียงหรูยิ้มน้อยๆ สีหน้าอ่อนโยนขึ้น “อีกอย่างพวกเราอยู่ด้วยกันมานานแล้ว ไม่จำเป็นต้องอยู่ด้วยกันตลอดเวลา”

เมื่อเห็นสีหน้าของซุนเจียงหรูเช่นนั้น ซูฉางอิงก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก ดูเหมือนว่าหญิงโง่คนนี้ยังไม่รู้เรื่องอะไรเลย

เมื่อคิดเช่นนั้น รอยยิ้มที่มุมปากของซูฉางอิงก็ยิ่งชัดเจนขึ้น

“ที่จริงแล้ว วันนี้ข้ามีเรื่องอยากจะหารือกับพี่สะใภ้สักหน่อย”

ซูฉางอิงแอบมองซุนเจียงหรูก่อนจะพูดต่อ

“ญาติห่างๆ คนหนึ่งของลู่หง เพิ่งมาถึงเมืองหลวงเมื่อไม่นานนี้ นางอยากจะพึ่งพาลู่หง พี่สะใภ้ก็รู้ว่าการเลื่อนตำแหน่งของลู่หงยังไม่ได้รับประกาศจากองค์จักรพรรดิ เราเลยไม่สามารถจัดหาบ้านให้พวกเขาได้ ข้ากับลู่หงจึงคิดจะให้พวกเขามาอาศัยอยู่ในจวนชั่วคราว”

ซุนเจียงหรูหันไปมองซูฉางอิงด้วยความสงสัย “ทำไมข้าไม่เคยได้ยินว่าตระกูลลู่มีญาติห่างๆ มาก่อน หรือเป็นพวกที่แอบอ้าง เจ้ากับน้องเขยตรวจสอบเรื่องนี้แล้วหรือยัง”

หากตระกูลลู่มีญาติห่างๆจริง ตระกูลซุนก็คงต้องรู้ และการที่ญาตินี้ปรากฏตัวขึ้นในช่วงเวลานี้ ซุนเจียงหรูไม่เชื่อคำพูดของซูฉางอิงแม้แต่น้อย นางคิดในใจว่าซูฉางอิงต้องมีแผนอะไรบางอย่าง

“พี่สะใภ้ เจ้าคิดมากเกินไปแล้ว”

ซูฉางอิงพูดอย่างรวดเร็ว แต่ซุนเจียงหรูจับสังเกตได้ว่า สีหน้าของนางแข็งทื่อไปชั่วขณะ

“ญาติห่างๆ คนนี้เป็นของลู่หงจริงๆ เราไม่ค่อยได้ติดต่อกันก่อนหน้านี้ เพิ่งมาเจอกันอีกครั้งตอนที่เราไปซูโจว”

ซูฉางอิงถอนหายใจแล้วพูดต่อ

“พี่สะใภ้ ข้าได้พูดเรื่องนี้กับพี่ชายแล้ว แต่พี่ชายบอกว่าต้องได้รับความเห็นชอบจากเจ้า หากเจ้าไม่ยินยอม ข้าก็ต้องปฏิเสธพวกเขา”

“ท่านพี่บอกอย่างนั้นหรือ” ซุนเจียงหรูดูเหมือนจะลังเลและถามขึ้น

เมื่อเห็นว่ามีโอกาสสำเร็จ ซูฉางอิงรีบตอบ

“จริงๆ เจ้าค่ะพี่สะใภ้ พี่ชายยังบอกอีกว่า หากพี่สะใภ้ไม่ยินยอม เขาก็จะไม่ขัดเจ้าแน่นอน”

ซุนเจียงหรูยิ้มน้อยๆ “ถ้าท่านพี่บอกมาอย่างนั้น ข้าก็คงปฏิเสธไม่ได้ ยังไงก็เป็นญาติของลู่หง ก็ถือว่าเป็นญาติของตระกูลซูเช่นกัน”

“พี่สะใภ้คิดเช่นนี้ก็ดีแล้ว”

ในสายตาของซูฉางอิงเต็มไปด้วยความเยาะเย้ย นางรอไม่ไหวแล้วที่จะเห็นซุนเจียงหรูต้องเสียใจภายหลัง

แม้ว่าจะเป็นลูกสาวของซุนเส่า แต่ถ้าไม่มีสมอง ก็คงจะเป็นเพียงหุ่นเชิด ที่อยู่ภายใต้การควบคุมของตระกูลซู

พี่ชายของนางเลือกภรรยาได้ดีจริงๆ

หลังจากซูฉางอิงจากไป หลี่หม่ามาแสดงสีหน้าเป็นกังวล

“คุณผู้หญิง ญาติห่างๆ ที่ว่า คงจะไม่ใช่เรื่องปกติ ใช่ไหมเจ้าคะ”

“มามา ไม่ว่าอุปสรรคใดจะเข้ามา ข้าก็พร้อมรับมือ ซูฉางชิงและซูฉางอิงยังคงคิดว่าข้าเหมือนเดิม หากพวกเขาคิดเช่นนั้นก็คงเข้าใจผิดไปมาก”

ซุนเจียงหรูซ่อนความเย็นชาในแววตาและจิบชาที่เย็นชืดไปแล้ว

ความเย็นที่เข้าสู่ลำคอช่วยให้ความร้อนที่คั่งค้างในใจนางสงบลง

ซูฉางอิงมาเยือนเรือนหวนโหรวครั้งนี้ เพียงเพื่อให้นางตกลงให้ญาติห่างๆ ของลู่หงมาอาศัยอยู่ในจวน

แต่สายตาของซูฉางอิงบอกนางอย่างชัดเจนว่า เรื่องนี้ไม่มีทางง่ายเช่นนั้น

ญาติห่างๆ คนนี้ เป็นญาติของลู่หงจริงๆ หรือว่าเป็นใครกันแน่

ซุนเส่าฉอไม่คิดต่อ แม้ว่าคำตอบจะอยู่ตรงหน้านางแล้วก็ตาม

“ท่านหญิง”

หลี่หม่ามาเรียกซุนเฉียงหรูหลายครั้งก่อนที่นางจะได้สติกลับมา

เมื่อเห็นสายตากังวลของหลี่หม่ามา ซุนเจียงหรูก็โบกมือ “มามา ไม่ต้องกังวล ข้าแค่รู้สึกเหนื่อยนิดหน่อย”

“งั้นข้าพยุงท่านหญิงไปพักนะเจ้าคะ”

ซุนเจียงหรูพยักหน้าอย่างเห็นด้วย