บทที่ 8 เจ้าหอมจังเลย

คุณปู่แมวเดิมทีตั้งใจจะหลับต่อ แต่จู่ๆ จมูกก็กระตุก ราวกับได้กลิ่นอะไรบางอย่าง

มันลุกขึ้นยืน ยืดตัวขี้เกียจ หาวหวอด แล้วค่อยๆ ก้าวเดินมาที่กลุ่มคน

พอมันขยับตัว ดูคล่องแคล่วกว่าเสือ แต่ก็ดูน่าเกรงขามกว่าเสือด้วย โดยเฉพาะดวงตาใหญ่ทั้งสองข้างที่กวาดมองผู้คนรอบข้างอย่างองอาจ

กลุ่มคนที่มุงดูอยู่ตกใจกันเป็นแถว พากันถอยกรูด ท่าทางเหมือนคิดว่าคุณปู่แมวจะกินคนแล้ว!

ซื่อเฟยเจ๋อก็ถอยหลังไปหลายก้าวเช่นกัน แมวตัวใหญ่ขนาดนี้ งับทีเดียวก็กลืนหัวคนทั่วไปได้แล้ว ใครจะรู้ว่าแมวตัวนี้กินคนหรือเปล่า?

คุณปู่แมวกระโดดเบาๆ มาอยู่ข้างๆ ซื่อเฟยเจ๋อ แล้วเดินวนรอบตัวหนึ่งรอบ จากนั้นก็เอาจมูกดมดมซื่อเฟยเจ๋อ

...นี่มันเกิดอะไรขึ้น!

หนวดแมวปัดผ่านใบหน้าของซื่อเฟยเจ๋อ ทำเอาเขาตกใจจนไม่รู้จะทำอย่างไร แมวยักษ์ตัวนี้คงไม่ได้หมายตาเนื้อร้อยกว่าชั่งบนตัวเขาหรอกนะ?

"ไอ้หนู เจ้าหอมจังเลย!" เสียงแหบเครือดังขึ้นในหัวของซื่อเฟยเจ๋อ

ไอ้หนู? ใครเป็นไอ้หนู?

"เจ้า...เจ้าเป็นใคร?" ซื่อเฟยเจ๋อทนไม่ไหวถามออกไป เขาเห็นแมวยักษ์หยุดอยู่ตรงหน้า แต่กลับได้ยินเสียงพูด!

"ข้าก็คือคุณปู่แมวไงล่ะ!"

"เจ้าพูดได้ด้วยเหรอ!" ซื่อเฟยเจ๋อร้องอย่างตกใจ

"ข้าเป็นถึงปีศาจใหญ่ การส่งเสียงทางใจจะมีอะไรแปลกนักเล่า!" คุณปู่แมวเข้าไปใกล้หน้าซื่อเฟยเจ๋อ ดมดมใบหน้าเขาพลางส่งเสียงบอก

คนอื่นๆ เห็นซื่อเฟยเจ๋อพูดกับคุณปู่แมว ต่างก็รู้สึกประหลาดใจ

"โลกนี้ยังมีปีศาจด้วยเหรอ?" ซื่อเฟยเจ๋อถามอีก

ไอ้บ้าเอ๊ย นี่มันไม่ใช่โลกยุทธภพหรอกเหรอ?

"ไอ้หนูเอ๋ย เจ้าช่างเห็นอะไรเป็นเรื่องแปลกไปหมด! โลกนี้มันกว้างใหญ่นัก!" คุณปู่แมวหัวเราะเยาะซื่อเฟยเจ๋อ แล้วพูดต่อ "ไอ้หนู เจ้าหอมจังเลย! ขายขาสองข้างให้ข้าสิ! ให้ข้าได้แทะเล่นหน่อย!"

"...ข้าบอกว่าไม่ ได้ไหม?" เผชิญหน้ากับแมวยักษ์ที่ยืนสูงเท่าตัว ซื่อเฟยเจ๋อเหงื่อผุดเต็มหน้าผาก กัดฟันพูด

"งั้นไอ้หนู ขายแขนข้างหนึ่งให้ข้าแก้เลี่ยนหน่อยสิ! ข้าให้ห้าสิบต้า!" คุณปู่แมวพูดอีก

"...ไม่ขาย!"

"เจ้ามีศัตรูคู่แค้นหรือใครที่อยากฆ่าไหม? ข้าช่วยฆ่าให้ แล้วเจ้าก็ยกชีวิตให้ข้า ว่าไง?" คุณปู่แมวครุ่นคิดแล้วพูด

แมวเจ้านี่ ธุรกิจกว้างขวางดีนี่หว่า!

"ไม่มี! ข้าอยู่ร่วมกับผู้คนอย่างสงบ ไม่มีศัตรู!" ซื่อเฟยเจ๋อส่ายหน้าปฏิเสธรัวๆ

"งั้นเจ้ามีลูกชายลูกสาวไหม? เอามาขายให้ข้า แล้วข้าจะถ่ายทอดวิชายุทธ์ลับให้เจ้าสักอย่าง เป็นไง?" คุณปู่แมวเสนอข้อแลกเปลี่ยนอีก!

"ก็ไม่มี!" ซื่อเฟยเจ๋อปฏิเสธอีกครั้ง

อย่าว่าแต่ไม่มีเลย ถึงมีก็ไม่แลกหรอก! เอาลูกแลกคัมภีร์ลับ นี่มันเลวร้ายเกินไปแล้ว!

"ไอ้หนูเจ้านี่ ช่างไม่สนุกเอาเสียเลย!" คุณปู่แมวส่ายหัวใหญ่โต แสดงความไม่พอใจที่ซื่อเฟยเจ๋อปฏิเสธไปหมด

มันกระโดดกลับไปที่เดิมที่เคยนอน ทิ้งท้ายไว้ว่า "อยากแลกเปลี่ยนเมื่อไหร่ก็มาได้ตลอด!"

อะไรกันไม่สนุก ถ้าสนุกข้าก็ขาดแขนขาดขาพอดี! แล้วกลิ่นเหม็นสาบบนตัวข้านี่ เจ้าดมยังไงถึงว่าหอม!

ซื่อเฟยเจ๋อบ่นในใจ! แต่แมวยักษ์ตัวนี้ไม่ได้บังคับซื้อบังคับขาย เดี๋ยวกลางคืนมันคงไม่แอบมาจู่โจมแล้วคาบข้าไปหรอกนะ?

ซื่อเฟยเจ๋อแอบมองแมวยักษ์ ก็เห็นว่ามันกำลังหรี่ตาอาบแดด ไม่ได้สนใจเขาเลย

ดีแล้ว! ดีแล้ว! ซื่อเฟยเจ๋อเห็นแมวยักษ์ไม่สนใจเขา ก็ถอนหายใจโล่งอก! รีบไปดูคัมภีร์วิชายุทธ์บนแผ่นหินซะ

อย่าได้ว่าเขาขี้ขลาด ใครจะคิดว่าจะมีแมวตัวหนึ่งเอาเงินมาซื้อแขนกันล่ะ!

ยุทธภพนี่ ช่างเหนือความคาดหมายจริงๆ

ที่เหนือความคาดหมายยิ่งกว่านั้นคือ คัมภีร์วิชายุทธ์บนแผ่นหินมีครบทุกอย่าง

ตั้งแต่ "คัมภีร์สิบสองรูปลักษณ์และความหมาย" สำหรับด่านชีวิตและพลังขั้นต้น ไปจนถึง "วิธีจินตนาการพระอจลนาถ" สำหรับด่านจิตวิญญาณ

จาก "วิชากำลังภายในมหาสมุทรอันไร้ขอบเขต" สำหรับขั้นหลุดพ้นธุลี "ทะเลพลัง" ไปจนถึง "คัมภีร์ลับแห่งวงจรสวรรค์มหานที" สำหรับขั้นหลุดพ้นธุลี "วงจรสวรรค์"

แม้แต่วิชาขั้นบุคคลแท้อย่าง "การดูดาวแห่งหุบเขาหลานเคอ" ก็มี!

ซื่อเฟยเจ๋อนับคร่าวๆ พบว่ามีคัมภีร์ลับถึงหลายสิบเล่ม! สลักไว้บนแผ่นหินเพื่อให้คนในยุทธภพได้ศึกษา!

คนของคฤหาสน์ซานไฉนำหนังสือหลายสิบเล่มที่ยังไม่เข้าใจมาแบ่งปัน ด้านหนึ่งได้ชื่อเสียง อีกด้านหนึ่งก็ได้ผลประโยชน์ จนทำให้คฤหาสน์ซานไฉกลายเป็นเมืองซานไฉ

ได้ทั้งชื่อเสียงและผลประโยชน์ เรียกว่าได้ประโยชน์หลายต่อจากปลาตัวเดียว! ช่างเป็นความกล้าหาญและการวางแผนที่ยอดเยี่ยม!

คัมภีร์วิชายุทธ์แต่ละเล่มมีแผ่นหินแยกต่างหาก บนนั้นเขียนว่าคัมภีร์นี้มาจากไหน ควรฝึกในขั้นไหน หรือฝึกไปถึงขั้นไหนได้

จากคำจารึกบนแผ่นหินเหล่านี้เอง ซื่อเฟยเจ๋อถึงได้รู้ว่าขั้นหลุดพ้นธุลีมีเพียงสองขั้น

หนึ่งคือทะเลพลัง อีกหนึ่งคือวงจรสวรรค์

เขาเกาหัวแกรกๆ ตั้งใจว่าจะดูผ่านๆ ก่อน แล้วค่อยเลือกเล่มที่พออ่านเข้าใจได้มาคัดลอก แล้วค่อยศึกษาอย่างละเอียดทีหลัง

ตอนนี้เขาไม่ขาดแคลนคัมภีร์แล้ว ปัญหาเดียวที่เหลือคือ จะอ่านออกหรือเปล่า!

นี่เป็นปัญหาใหญ่จริงๆ ตัวอักษรบนแผ่นหินเหล่านั้นมักทำให้คนงงงวยอยู่บ่อยๆ

ยังมีภาษาถิ่นที่ต้องเดาความหมายอย่าง "แรงเริ่มจากนิ้วก้อย" หรือ "สองสิ่งประสานกัน เหมือนกัดกะโหลก"

ส่วนคัมภีร์เกี่ยวกับด่านจิตวิญญาณอย่าง "วันที่จิตตื่น คือวันที่ข้าเกิดใหม่" หรือ "ในทะเลสาบมืดมิด มีคนจ้องมองเจ้าอยู่" ก็ยิ่งฟังดูเพ้อเจ้อ ทำให้คนอ่านงงงวยไปหมด

ซื่อเฟยเจ๋อเดินดูรอบหนึ่ง ก็พบว่าคนส่วนใหญ่มักจะรวมตัวกันอยู่แถวคัมภีร์เกี่ยวกับด่านจิตวิญญาณและด่านการเห็นแก่นแท้ พวกเขามุ่งมั่นที่จะฝ่าด่านทั้งสามของขั้นหลุดพ้นธุลี เพื่อจะได้เป็นยอดฝีมือพลังลมปราณ!

ส่วนคัมภีร์บนแผ่นหินที่เกี่ยวกับขั้นสูงกว่าขั้นหลุดพ้นธุลี แทบไม่มีใครสนใจดูเลย

คิดดูก็ใช่ พอเป็นยอดฝีมือพลังลมปราณแล้ว ก็ย่อมมีเส้นทางหรือเข้าร่วมกับฝ่ายใดฝ่ายหนึ่ง หรือไม่ก็เข้าสำนัก ย่อมไม่จำเป็นต้องใช้คัมภีร์บนแผ่นหินที่ไม่รู้ที่มาที่ไปพวกนี้แล้ว

แต่ซื่อเฟยเจ๋อกลับตรงกันข้าม เขาต้องการคัมภีร์สำหรับด่านชีวิตและพลัง เพื่อเริ่มฝึกวิชายุทธ์ตั้งแต่ต้น

แม้ "คัมภีร์นิ้วเดียวพิชิตสรรพสิ่ง" จะทำให้เขาฝึกจนเกิดพลังลมปราณได้ ซึ่งเป็นขั้นที่หลายคนใช้ชีวิตทั้งชีวิตก็ไปไม่ถึง แต่พลังลมปราณที่เกิดขึ้นแต่ละวันก็น้อยเหลือเกิน เขาคำนวณดูแล้ว ประมาณสิบปีถึงจะถือว่าเริ่มเข้าขั้น ประมาณสามสิบปีถึงจะเข้าขั้นเล็กน้อย

ประมาณห้าสิบถึงหกสิบปี ถึงจะมีพลังลมปราณไหลเวียนไม่ขาดสาย พลังกระบี่แผ่ซ่านไปทั่ว ถึงขั้นชำนาญ! ขั้นชำนาญก็คือขั้นบุคคลแท้! ช้าเกินไปจริงๆ!

ถ้าตามที่ฮวาเสี่ยวเม่ยบอก หากเขาฝึกตามปกติ ประมาณเจ็ดปีก็จะฝึกจนเกิดพลังลมปราณได้ พอถึงตอนนั้นเอาพลังลมปราณสองอย่างมารวมกัน บางทีอาจทำให้ "คัมภีร์นิ้วเดียวพิชิตสรรพสิ่ง" เข้าสู่ขั้นชำนาญเร็วขึ้น

ไม่งั้นพออายุเจ็ดแปดสิบแล้วค่อยออกมาอวดเก่ง มันจะมีความหมายอะไร

คิดอย่างนี้แล้ว ซื่อเฟยเจ๋อก็เริ่มดูคัมภีร์วิชายุทธ์สำหรับด่านชีวิตและพลังบนแผ่นหิน คัมภีร์สำหรับด่านชีวิตและพลังล้วนเรียบง่าย เน้นการฝึกเส้นเอ็นกระดูก เสริมสร้างกล้ามเนื้อ เพิ่มสมรรถภาพร่างกาย คำบางคำแม้จะไม่เข้าใจ แต่ก็พอเดาความหมายได้

ซื่อเฟยเจ๋อกำลังอ่านอย่างเพลิดเพลิน จู่ๆ ก็ได้กลิ่นบุหรี่

กลิ่นบุหรี่มือสองที่คุ้นเคยนี้ ทำให้ซื่อเฟยเจ๋อชะงัก

เขาตามกลิ่นบุหรี่ไป ก็เห็นพระรูปหนึ่งสวมจีวรสีเหลือง อายุราวยี่สิบสามสิบ มือถือกล้องยาสูบทองประดับหยก เดินไปพลางพ่นควันไปพลาง ทำให้ซื่อเฟยเจ๋อเห็นแหวนทองประดับอัญมณีหลายวงบนมือของเขาได้อย่างชัดเจน

คุณปู่แมว: เจ้าหอมจัง อยากกัดสักคำจริงๆ!