ตอนที่แล้วบทที่ 48 ออกเดินทางไปวิลล่าบนเขาหวู่เวย
ทั้งหมดรายชื่อตอน
ตอนถัดไปบทที่ 50 การบุกโจมตีของจางถิงถิง

บทที่ 49 วิกฤตสะพานขาด


บทที่ 49 วิกฤตสะพานขาด

"ทำยังไงดี? นั่นมันซอมบี้อะไร ทำไมตัวใหญ่ขนาดนั้น?"

"ซอมบี้มันวิวัฒนาการได้ด้วยเหรอ? ซอมบี้ใหญ่ขนาดนั้นแค่พุ่งชนรถบัสเราก็พลิกคว่ำแล้ว"

"มันเดินตรงมาทางนี้! โค้งมันยังไม่จบเหรอ?"

คนในรถต่างพูดด้วยความวิตกกังวล พวกเขาไม่เคยคาดคิดว่าจะต้องเจอกับซอมบี้ขนาดยักษ์เช่นนี้ ความกลัวปกคลุมหัวใจของทุกคน

เย่หนิงเปิดประตูรถแล้วจับหลังคารถไว้ด้วยมือเดียว จากนั้นพลิกตัวขึ้นไปยืนบนหลังคา แม้ลมจะแรง แต่เขาก็ยืนมั่นคงเหมือนหินบนหลังคารถ มองไปยังสัตว์ประหลาดข้างหน้า

【ราชาซอมบี้กลายพันธุ์ระดับ 2】

มันมีผิวสีเทาอมฟ้าที่ดูเหมือนโลหะ ผิวหนังที่ปกคลุมร่างกายอย่างสมบูรณ์ ใจกลางอกของมันมีหัวใจสีแดงเลือดที่เต้นรัว ดูเหมือนจะกระโจนออกมา เส้นเลือดดำสีดำปกคลุมอยู่ทั่วหน้าอกของมัน

เย่หนิงประเมินระยะทาง ความสามารถของเขาไม่สามารถเข้าถึงตัวมันได้ เขาลองใช้พลังควบคุมหินโจมตีดู แต่ต่อให้ทุ่มสุดตัวก็ทำได้แค่ยั่วโมโหราชาซอมบี้เท่านั้น

ทันใดนั้นลูกไฟหลายลูกก็พุ่งผ่านอากาศร้อนวาบผ่านใบหน้าของเขาไป เย่หนิงมองไปทางที่ลูกไฟพุ่งไป มันพุ่งชนด้านข้างของถนนที่ติดกับภูเขา ทำให้ก้อนหินบางก้อนหล่นลงมา

ราชาซอมบี้ไม่ใส่ใจเลย มันใช้มือขนาดใหญ่ฟาดหินจนแตกละเอียด แล้วพุ่งตัวออกมาจากกองหินอย่างไม่สะทกสะท้าน

"มันแข็งแกร่งเกินไป ซอมบี้แบบนี้จะสู้ยังไง?"

"ถ้ามันตามเราทันเราก็ตายแน่ๆ เราต้องตายแน่ๆ"

"ทุกคนโจมตีมันพร้อมกัน ถึงจะฆ่าไม่ได้ แต่อย่างน้อยก็ชะลอมันไว้ ไม่งั้นถ้าไม่ทำอะไรเลยเราก็ตายกันหมด"

หนุ่มสาวที่มีพลังพิเศษยืนขึ้นและปล่อยพลังออกมาโจมตี แต่ยิ่งพวกเขาโจมตีมากเท่าไหร่ก็ยิ่งรู้สึกเย็นเยือกในใจมากขึ้นเท่านั้น

เพราะการโจมตีของพวกเขาเหมือนกับการสาดน้ำใส่ราชาซอมบี้ มันเป็นแค่การเกาให้คันเท่านั้น พวกเขาทำได้แค่ทำให้ผิวมันเป็นแผลเล็กน้อย ไหม้ไปเล็กน้อย เป็นแค่บาดแผลเล็กๆ

กลับยิ่งทำให้ราชาซอมบี้โมโห มันคำรามเสียงดัง ซอมบี้จำนวนมากพุ่งออกมาจากสองข้างทาง บ้าคลั่งพุ่งชนรถบัส

เย่หนิงใช้พลังควบคุมแรงโน้มถ่วงเพื่อป้องกันไม่ให้ซอมบี้เข้ามาใกล้รถ ทำให้ซอมบี้สะดุดล้มลงบนถนน ราชาซอมบี้ใช้ไหล่กระแทกจนซอมบี้สิบกว่าตัวแตกเป็นเสี่ยงๆ และอีกหลายตัวถูกมันเหยียบจนตาย

ซอมบี้บางตัวล้มลงข้างทาง รถบัสแล่นทับพวกมันจนรถสั่นสะเทือน ทุกคนในรถต่างกรีดร้องด้วยความหวาดกลัว

เสียงของหม่าต้าเป่าดังมาจากที่นั่งคนขับ "แย่แล้ว ข้างหน้าสะพานขาด ไม่มีถนนแล้ว!"

คำพูดของเขาทำให้หัวใจทุกคนหล่นวูบ นั่นแปลว่าพวกเขาไม่มีทางหนีอีกแล้ว

"จบแล้ว เราต้องตายแน่ๆ หยุดรถเถอะ วิ่งหนีเอาตัวรอดกันเถอะ ใครรอดได้ก็รอด"

"ใช่แล้ว หยุดรถ เราต้องหยุดรถ" หญิงวัยกลางคนที่นั่งอยู่หลังที่นั่งคนขับพุ่งไปที่พวงมาลัย

"ยายบ้า จะทำอะไร" หม่าต้าเป่าผลักเธอออกไปและตะโกนด้วยความโกรธ "เธออยากให้ทุกคนตายหรือไง?"

"จะให้หยุดตรงนี้รอความตายเหรอ? ปล่อยฉันลง ฉันจะหนี!"

"ป้าช่วยใจเย็นๆ หน่อย" ฉินรั่วเสวี่ยพูดขมวดคิ้ว

จากนั้นอีกสองคนก็พยายามจะคว้าพวงมาลัย

หลี่อวี้จับพวกเขาไว้คนละข้างแล้วกดลงกับพื้น เขาตะโกนว่า "หยุดโวยวายได้แล้ว ตอนนี้มันยังไม่วุ่นวายพออีกเหรอ?"

เขาดูดุดันและน่ากลัวจนทำให้คนเหล่านั้นกลัวจนหยุดโวยวาย

ทุกคนรู้สึกสิ้นหวัง ไม่มีทางไปข้างหน้า ข้างหลังก็มีศัตรูตามล่า นี่คือสถานการณ์ที่พวกเขาต้องตายแน่ๆ ใบหน้าของทุกคนบิดเบี้ยวด้วยความกลัว

ในขณะนั้น เสียงของเย่หนิงก็ดังขึ้นในหูของทุกคน "เหยียบคันเร่งให้สุด ที่เหลือปล่อยให้ฉันจัดการ!"

ประโยคนี้ทำให้ความหวังกลับมาในใจของทุกคน เขาต้องมีทางออกแน่ๆ เขาเคยพาเราหนีรอดมาได้แล้ว ครั้งนี้เขาก็ต้องช่วยเราออกจากสถานการณ์นี้ได้

หม่าต้าเป่ากัดฟันเหยียบคันเร่งสุดแรง "ถ้าจะตายก็ตายไปเลย ชีวิตนี้ระวังมาตลอด คราวนี้ฉันจะบ้าไปกับพวกนาย!"

ทุกคนจ้องมองสะพานที่ใกล้เข้ามาเรื่อยๆ พวกเขากอดกันแน่นและหาที่จับให้มั่น กลัวว่าตัวเองจะตกลงไป

สะพานที่อยู่ข้างหน้าสั้น ไม่ไกลจากพื้นน้ำด้านล่าง กระแสน้ำไม่เชี่ยวกราก แต่ความสูงแค่ประมาณ 15 เมตร ถ้ารถบัสตกลงไปก็ต้องถูกซอมบี้กินแน่ๆ

เมื่อเห็นภาพนี้ ราชาซอมบี้ก็เร่งความเร็วขึ้น มันเหมือนสัตว์ร้ายที่โกรธจัดวิ่งกระโจนเข้ามา จนทำให้พื้นดินสั่นสะเทือน

มันเกือบจะตามทันแล้ว ระยะห่างระหว่างพวกเขาลดลงเรื่อยๆ

20 เมตร 15 เมตร 10 เมตร 5 เมตร

ทุกคนเหงื่อท่วมมือ ราชาซอมบี้ถ้าชนรถบัสได้ก่อน พวกเขาทุกคนจะต้องตายแน่นอน

"พุ่งเข้าไป เราต้องพุ่งไปให้ได้!"

"ขับเร็วๆ หน่อยสิ! อ๊าก!!"

"อ๊ากกกก!!"

ทุกคนตะโกนสุดเสียง เหมือนให้กำลังใจรถบัส

ราชาซอมบี้กระโจนเข้ามา มันมีพลังมากพอที่จะดึงรถบัสได้

แต่มือของมันแค่สัมผัสท้ายรถบัส รถบัสก็ลอยขึ้นไปในอากาศ แรงกระแทกและแรงกดมหาศาลทำให้รถพุ่งข้ามช่องสะพานไป

รถสั่นอย่างแรง ทุกคนในรถกรีดร้องด้วยความตกใจ พวกเขารู้สึกว่าตัวเองต้องตายแล้ว

หม่าต้าเป่าที่ถูกเข็มขัดนิรภัยรัดไว้เหยียบคันเร่งต่อไป จับพวงมาลัยแน่นและเบิกตากว้างมองไปข้างหน้า

รถบัสกระแทกพื้น หม่าต้าเป่าควบคุมพวงมาลัยทันที รถชนกับราวกั้นข้างถนนและหยุดลง

เย่หนิงเห็นราชาซอมบี้ตกลงไปพร้อมกับฝูงซอมบี้ตามลงไป มันมากเกินไปจนทำให้แม่น้ำที่ไม่เชี่ยวกลายเป็นสะพานไปแล้ว

เสียงดังก้องดังขึ้น ซอมบี้บางตัวกระเด็นขึ้นไปในอากาศ เขารู้สึกว่าไม่ดีแน่ จึงตะโกนว่า "รีบสตาร์ทรถบัส ราชาซอมบี้มันกลับมาอีกแล้ว!"

รถบัสสตาร์ทแล้วออกตัวอีกครั้ง พวกเขายังได้ยินเสียงคำรามของราชาซอมบี้แว่วมา

“พี่เย่ อย่าล้อเล่นเลย พวกมันตกลงไปแล้ว จะขึ้นมาได้ยังไง”

"ไม่ใช่สิ พวกนายดูนั่น ซอมบี้พวกนั้นกำลังกระเด็นขึ้นมา!"

หม่าต้าเป่าพยายามสตาร์ทรถ แต่ก็ไม่ติดเสียที เหงื่อแตกพลั่กและทุบพวงมาลัยด้วยความโกรธ

เมื่อทุกคนเห็นว่ารถยังไม่ติด พวกเขาก็เริ่มบ้าคลั่ง

บางคนพยายามเปิดหน้าต่างเพื่อปีนออกไป แต่ทันใดนั้นหน้าต่างทุกบานก็ปิดลง เสียงของเย่หนิงดังขึ้น "คุณลุงหม่าสตาร์ทรถไปเรื่อยๆ เดี๋ยวผมจะถ่วงราชาซอมบี้ไว้ สตาร์ทได้แล้วก็ไปเลย ไม่ต้องห่วงผม"

ทันทีที่พูดจบ เย่หนิงก็กระโดดลงจากรถ ดาบยาวสีดำในมือ ก้าวไปหาซอมบี้ที่เพิ่งโผล่หัวขึ้นมา

ฉินรั่วเสวี่ยมองดูแผ่นหลังของเขา กำหมัดแน่น แต่เธอก็ไม่กล้าลงจากรถ เพราะการต่อสู้กับสัตว์ประหลาดแบบนี้มันคือการหาที่ตาย เธอขาสั่นไปหมด

เธอกำลังจะหันไปมองจางถิงถิงที่อยู่ข้างๆ ก็ได้ยินเสียงคนตะโกนว่า "เด็กสาวคนนั้นลงจากรถแล้ว เธอไม่มีสมองหรือไง ลงไปตอนนี้ก็ตายน่ะสิ ลุงหม่าขับรถเร็วๆ พวกเขาถ่วงเวลาได้ไม่นานหรอก"

0 0 โหวต
Article Rating
0 Comments
Inline Feedbacks
ดูความคิดเห็นทั้งหมด