บทที่ 45 ตัดหญ้าต้องถอนราก

บทที่ 45 ตัดหญ้าต้องถอนราก

เมื่อกลับมาถึงโรงแรม พวกเขาก็จัดการซอมบี้ที่วิ่งไล่ตามมาหลายสิบตัวจนเสร็จ

พวกเขาหกคนจึงได้แบกถังน้ำมันเข้าไปข้างใน

ฉินหมิงนั่งรออยู่ที่เคาน์เตอร์ด้านหน้า เมื่อเห็นทุกคนเข้ามาก็รีบวิ่งไปหาแล้วพูดว่า "ดีมากเลยที่หาน้ำมันเจอ แต่พวกหลี่ยังไม่กลับมา ปกติแล้วพวกเขาควรกลับมาแล้วนะ"

หลี่อวี้คือหนึ่งในทีมที่ถูกแบ่งออกไปหาของใช้ในชีวิตประจำวัน

เมื่อมองไปยังท้องฟ้าที่เป็นช่วงบ่ายแล้ว ฉินรั่วเสวี่ยขมวดคิ้วและพูดว่า "ฉันจะไปตามหาพวกเขา พวกเขาบอกหรือเปล่าว่าจะไปหาของที่ไหน?"

"ฉันจำได้ว่าพวกเขาจะไปที่ซูเปอร์มาร์เก็ตต้าแฟ พวกเขาบอกว่าก่อนหน้านี้ไปสำรวจมาแล้ว มีซอมบี้ไม่มาก วันนี้พวกเขาจะไปเก็บให้หมด" ฉินหมิงนึกย้อนความจำ

"เข้าใจแล้ว" ฉินรั่วเสวี่ยจดจำไว้ในใจ แล้วหันไปถามคนอื่นๆ "เย่หนิง นายไปกับฉันได้ไหม"

เย่หนิงเป็นคนที่ไม่ชอบอยู่ว่าง เขาพยักหน้าและตกลงโดยธรรมชาติ

“ฉันเบื่อจะแย่แล้ว ฉันไปด้วย มีคนเยอะก็ช่วยได้เยอะ” จางถิงถิงรีบขอเข้าร่วมทันที

"ฉันไม่มีพรสวรรค์สูงนัก ดังนั้นฉันอยากฝึกฝนตัวเองมากขึ้น ฉันก็ไปด้วย" จางรั่วหลันพูดด้วยความไม่ยอมแพ้

จางเฟิงทำได้เพียงยืนข้างหลังพี่สาวของเขาเพื่อแสดงท่าที

"โอเค งั้นไปอีกรอบเถอะ ฉันอยู่คนเดียวก็น่าเบื่อ" หม่าเสี่ยวเป่าวางถังน้ำมันสองถังลงและพูดอย่างปลงตก

...พวกเขาเดินไปถึงบริเวณใกล้เคียงกับซูเปอร์มาร์เก็ตต้าแฟ

เย่หนิงเป็นคนเดินนำ โดยใช้การมองเห็นพิเศษและการมองทะลุ ทำให้เขารู้ทุกซอกทุกมุมที่ซอมบี้อาจซ่อนอยู่

จนทำให้คนอื่นๆ จากที่ตกตะลึงกลายเป็นชินชา

ถึงขนาดที่ว่าเมื่อเขาเอามือไปแตะประตูม้วน จางถิงถิงถึงกับคิดไปโดยอัตโนมัติว่ามีซอมบี้จะออกมา เธอจึงฟันไปที่นิ้วของเย่หนิง เกือบทำให้นิ้วเขาขาด

"เธอทำอะไรน่ะ?" เย่หนิงมองเธอตาโต

เธอตอบอย่างเขินอายว่า "นายมันแปลกเกินไป ทำให้ฉันหลงเชื่อไปแล้ว"

เย่หนิงกลอกตา แล้วพาทุกคนเดินเข้าไปในซูเปอร์มาร์เก็ตต้าแฟ ตลอดทางเต็มไปด้วยศพที่นอนหรือตายห้อยอยู่ข้างทาง ถนนนี้ราวกับเส้นทางสู่นรก

พอพวกเขามาถึงหน้าประตูซูเปอร์มาร์เก็ต ก็ได้ยินเสียงการต่อสู้จากข้างใน

เย่หนิงใช้การมองทะลุมองเข้าไป พบว่ามีการต่อสู้เกิดขึ้นในซูเปอร์มาร์เก็ต "ดูเหมือนว่าพวกเขาจะเจอทีมผู้รอดชีวิตอื่นด้วย อีกฝ่ายก็มีผู้ตื่นรู้"

"งั้นเราจะรออะไร รีบเข้าไปช่วยคนกันเถอะ" พอฉินรั่วเสวี่ยได้ยินว่ามีการต่อสู้ เธอก็ใจคอไม่ดีขึ้นมา

"อย่ารีบร้อน อีกฝ่ายหันหลังให้เราอยู่ เราจะย่องเข้าไปแล้วจัดการพวกเขาให้หมดในทีเดียว"

เย่หนิงพูด

ทุกคนค่อยๆ ย่องเข้าไป

สิ่งแรกที่เห็นคือผู้ชายสองคนที่ใส่เสื้อกล้ามและกางเกงลายพรางหันหลังให้พวกเขา กลางนั้นมีผู้หญิงเซ็กซี่คนหนึ่งที่ดึงดูดสายตา ผมยาวเป็นลอนถูกปล่อยลงบนไหล่ซ้าย เธอกำลังตะโกนเข้าไปข้างในว่า "หลี่อวี้ คิดไหมว่าจะมีวันนี้! ตกอยู่ในมือของฉัน วันนี้ฉันจะทำให้นายกลายเป็นขันที!"

"เธอพูดไร้สาระ เธอแค่หลงรักในร่างกายของฉัน อย่าคิดว่าฉันไม่รู้"

“เธอทำให้ฉันโกรธมาก ต่อยให้ตายไปเลย เรื่องของไป๋เหยี่ยฉันจะจัดการเอง”

"ได้!"

คนกลุ่มนั้นโจมตีหลี่อวี้และคนอื่นๆ อย่างไม่หยุดยั้ง พลังพิเศษต่างๆ สะท้อนในใจกลางซูเปอร์มาร์เก็ต ทำให้ทั้งซูเปอร์มาร์เก็ตสั่นสะเทือน ประกายไฟฟ้ากระจายไปทั่ว ฝุ่นจำนวนมากตกลงมาจากเพดาน

"ลุย!"

เย่หนิงปล่อยสนามแรงโน้มถ่วงขนาดใหญ่ที่ทับทุกคนเหมือนเครื่องอัดไฮดรอลิก

เพียงชั่วพริบตา ทุกคนที่กำลังโจมตีหยุดลง พวกเขาควบคุมร่างกายไม่ได้และคุกเข่าลงทันที ในเวลาเดียวกัน ความกลัวก็เต็มอยู่ในดวงตาของพวกเขา

นี่มันพลังอะไรกัน ทำไมถึงมีความแตกต่างทางพลังเช่นนี้

หรืออีกฝ่ายจะมีคนที่แข็งแกร่งซ่อนอยู่

ฟิ้ว ฟิ้ว ฟิ้ว

ร่างห้าร่างพุ่งออกมาจากด้านหลัง พวกเขาพยายามยืนขึ้นแต่ก็ถูกจับกดลงไปอีก

คนหนึ่งพยายามตอบโต้แต่ก็ถูกจางเฟิงฟันแขนขาด

“เป็นเสี่ยวเสวี่ยที่มาช่วยเรา” หญิงสาวคนหนึ่งพูดด้วยความตื่นเต้น

หลี่อวี้โผล่หน้าขึ้นมาด้วยความดีใจ "พี่ก็มีคนมาช่วยเหมือนกัน"

ผู้หญิงเซ็กซี่คนนั้นนอนคว่ำอยู่บนพื้น เธอพยายามใช้พลังที่ตื่นรู้ในร่างกาย แต่เธอไม่สามารถควบคุมร่างกายได้ พลังนี้เหมือนตรวนที่ล่ามเธอไว้แน่นหนา

"คนพวกนี้จะทำยังไงดี?" หม่าเสี่ยวเป่าถาม

"ปล่อยพวกเขาไปเถอะ ทุกคนต่างเป็นผู้รอดชีวิต ไม่มีความจำเป็นต้องฆ่าพวกเขาจนหมด" ฉินรั่วเสวี่ยพูด เธอมองคนกลุ่มนั้นที่ไม่มีทางสู้แล้วด้วยความสงสาร

แต่เย่หนิงกลับใช้ดาบยาวในมือสังหารผู้ชายคนหนึ่งในทันที จากนั้นก็คนที่สอง

ฉินรั่วเสวี่ยรีบวิ่งเข้ามาถามด้วยความสงสัย "ทำไมถึงต้องฆ่าพวกเขาด้วย พวกเขาถูกเราจับได้แล้ว"

"ตัดหญ้าต้องถอนราก ไม่งั้นจะเป็นภัยภายหลัง" เย่หนิงพูดอย่างเย็นชาแล้วฆ่าคนต่อไป

หลี่อวี้ก็เริ่มลงมือเช่นกัน "ฉันเห็นด้วยกับที่เขาพูด ฉันไม่อยากให้เรื่องอย่างนี้เกิดขึ้นอีกเป็นครั้งที่สาม"

เขาพูดขณะใช้มีดสังหารศัตรูอีกคนหนึ่ง

"หลี่อวี้ พี่หลี่ อย่าฆ่าฉันเลย ขอร้องล่ะ อยากให้ฉันทำอะไรก็ได้ทั้งนั้น"

"ฉันไม่อยากได้ผู้หญิงที่ไม่แน่นอนแบบเธอหรอก ฉันกลัวเธอจะฆ่าฉันตอนกลางคืน ดังนั้นเธอไปตายซะเถอะ"

"หลี่อวี้ ขอให้พี่ตายอย่างทรมาน ฉันจะไม่ปล่อยพี่ไปแม้ฉันจะเป็นผีแล้วก็ตาม อย่าเข้ามานะ!"

แล้วหลี่อวี้ก็ทุบหัวเธออย่างไร้ความปรานี เสียงกระดูกแตกดังชัดเจน หัวของเธอเหมือนกระป๋องโซดาที่ถูกบีบจนแบนจนไม่เหลือเค้าโครงเดิม

ฉินรั่วเสวี่ยกอดอกแล้วเดินจากไปด้วยความเรียบเฉย หัวใจของเธอเย็นเฉียบ ทำไมคนพวกนี้ต้องโหดร้ายขนาดนี้ด้วย

เธอเข้าใจถึงความกังวลของพวกเขา แต่เธอไม่สามารถทำได้ ทำให้เธอรู้สึกไม่สบายใจอย่างมาก

“รั่วเสวี่ยเป็นอะไรไป?” จางถิงถิงขมวดคิ้วมองตามหลังเธอที่กำลังเดินออกไป

เย่หนิงตามไป ปล่อยให้คนอื่นจัดการเก็บกวาด "เธอคิดว่าพวกเราทั้งหมดเป็นปีศาจที่ฆ่าคนพวกนั้น"

"เฮ้อ เธอก็เป็นคนแบบนี้แหละ" จางถิงถิงถอนหายใจอย่างที่ผู้ใหญ่คนหนึ่งจะทำ

หลี่อวี้เดินเข้ามาพูดขณะที่มองตามหลังเธอไปว่า "วันนี้เธอจะปล่อยคนพวกนั้นไป ฉันก็ไม่โทษเธอหรอก เพราะเธอเป็นคนแบบนี้ พวกเราทุกคนถึงชอบเธอ"

จากนั้นคนอื่นๆ ก็เข้ามาพูดถึงเรื่องที่พวกเขาเคยได้รับความช่วยเหลือจากฉินรั่วเสวี่ย

เย่หนิงก็นึกย้อนกลับไปถึงครั้งที่เธอเคยห้ามไม่ให้จางหลงกลั่นแกล้งเขาในห้องเรียน แม้ในตอนนั้นเขาไม่มีความกล้าที่จะพูดอะไรออกไป

แต่ตอนนี้คิดดูแล้ว เธอเป็นคนที่จิตใจดีจริงๆ แต่คนแบบนี้ในวันสิ้นโลกจะกลายเป็นผู้นำที่ทุกคนเคารพนับถืออย่างยากลำบาก หรือไม่ก็จะถูกศัตรูสังหารอย่างง่ายดาย

หม่าเสี่ยวเป่าวิ่งเข้ามาคุยกับเขาเกี่ยวกับความเท่ห์ของตัวเองเมื่อครู่ เย่หนิงก็ยิ้มแล้วเดินไปพร้อมกับเขา

เมื่อกลับมาถึงโรงแรม ฉินรั่วเสวี่ยก็เดินกลับเข้าห้องไปโดยไม่ทักทายใครเลย และไม่ได้กินข้าวเย็นด้วย

เย่หนิงฝึกฝนร่างกายและพลังพิเศษในห้องของตัวเอง เมื่ออาบน้ำเสร็จก็กำลังจะนอนพัก

ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงของฉินรั่วเสวี่ยมาจากนอกห้อง "นอนหรือยัง ฉันมีเรื่องจะคุยด้วย"