บทที่ 44 เกราะชีวภาพ

บทที่ 44 เกราะชีวภาพ

"นี่มันเกราะชีวภาพ นี่คือของดีเลยนะ"

เย่หนิงมองเกราะชีวภาพสีดำบริสุทธิ์ที่มีเนื้อสัมผัสนุ่มในมือ การออกแบบด้านหลังทำตามโครงสร้างของร่างกายมนุษย์ ทำให้สามารถแนบกับร่างกายได้อย่างสมบูรณ์แบบ

จางถิงถิงที่มีหูแมวโผล่ออกมา ขยับเข้ามาดูเสื้อที่ดูเหมือนเสื้อกันหนาวสำหรับหน้าหนาว “นี่คือรางวัลของนายเหรอ? เสื้อกันหนาว?”

"นี่เรียกว่าเกราะชีวภาพ" เย่หนิงอธิบายอย่างปลงตก

"นายถือเสื้อกันหนาวทำไม? กลัวเหรอ?" หม่าเสี่ยวเป่าก็เข้ามาดูแล้วล้อเลียน

“ใช่ นี่มันแค่เสื้อกันหนาวเอง” จางเฟิงเด็กน้อยก็เข้ามาเสริม

“โอเค งั้นรอดูฉันใส่แล้วกัน”

เย่หนิงถอดเสื้อออก เผยให้เห็นร่างกายที่แข็งแรง มีกล้ามเนื้อเป็นลอนชัดเจน ทำให้ผู้หญิงทั้งสามคนถึงกับตกตะลึง แต่ทำให้เด็กอ้วนอย่างหม่าเสี่ยวเป่ารู้สึกเจ็บจี๊ดขึ้นมาในใจ

เมื่อเขาสวมเกราะชีวภาพเสร็จ มือกำดาบยาวสีดำ ท่าทางของเขายิ่งดูดีมาก

ผู้หญิงสามคนมองด้วยสายตาเคลิ้มๆ

“อย่ามองฉันด้วยสายตาน่ารังเกียจแบบนั้น”

เย่หนิงจ้องมองพวกเธอสามคน ก่อนจะหันไปพูดกับหม่าเสี่ยวเป่าและจางเฟิงว่า "พวกนายสองคน ต่อยฉันที่หน้าอกดูสิ ว่านี่คือเสื้อกันหนาวหรือเกราะ"

“พี่ชาย กำปั้นของฉันเพิ่งจะทุบคนตายไปนะ” หม่าเสี่ยวเป่าพูดพลางหมุนแขน ก้อนหินกลมใหญ่ขึ้นมาใหญ่กว่าที่เขาใช้ทุบจ้าวคุนอีก

จางเฟิงรวมพลังสร้างใบมีดสายฟ้าสีฟ้า “ถ้านายตายก็อย่ามาโทษฉันนะ”

เย่หนิงมองทั้งสองด้วยความปลง ทำได้แค่ชูนิ้วขึ้นหนึ่งนิ้วอย่างท้าทาย “มาเลย”

“วันนี้ต้องทำให้นายอ้วกเป็นเลือดให้ได้” หม่าเสี่ยวเป่ากำหมัดหินที่ใหญ่เท่าหน้าอกของเขาแล้วต่อยเข้าที่หน้าอกของเย่หนิงอย่างตรงไปตรงมา

เสียงลมที่มาพร้อมกับการเคลื่อนไหวของหมัดหินทำให้เกิดลมแรง

เสียงปังดังสนั่นเมื่อหมัดพุ่งเข้ากลางหน้าอกของเย่หนิง ตามมาด้วยเสียงแคร่ก

หม่าเสี่ยวเป่ากระโดดขึ้นด้วยความตกใจ “นี่ฉันทำให้นายเจ็บหรือเปล่า พี่ชาย อย่าทำให้ฉันตกใจสิ”

แต่สิ่งที่เกิดขึ้นต่อจากนั้นคือเสียงแคร่กแคร่ก ก้อนหินที่เขาสร้างขึ้นแตกออกเป็นชิ้นๆ ส่วนเสื้อกันหนาวของเย่หนิงยังคงสมบูรณ์ไม่มีรอยขาดหรือคราบฝุ่นติดเลยแม้แต่น้อย

จางเฟิงเกิดความสนใจขึ้นมาทันที ครั้งนี้เขาจะฟันเต็มแรง เพราะถ้าสามารถทนทานต่อหมัดได้ การป้องกันย่อมไม่อ่อนแอ ดาบของเขาน่าจะทำให้เกิดรอยขีดข่วนได้บ้าง

“ถึงตานายแล้ว อย่าทำให้ฉันผิดหวังล่ะ”

“ไว้ใจได้”

จางเฟิงก้าวขยับ มือที่ถือใบมีดสายฟ้าส่องประกายแสงสีน้ำเงิน พลังงานจากในร่างกายพุ่งเข้าสู่ใบมีดอย่างบ้าคลั่ง ร่างกายของเขาใช้พลังพิเศษเพื่อเพิ่มความเร็ว พุ่งออกไป

การรวมพลังและความเร็วเช่นนี้ไม่ใช่แค่ 1+1=2 แต่เป็นการเพิ่มขึ้นอย่างทวีคูณ

เย่หนิงมองดาบสายฟ้าที่สวยงามด้วยความชื่นชม

เมื่อใบมีดสายฟ้าของเขาตกลงบนเกราะชีวภาพของเย่หนิง แสงสีฟ้าจากสายฟ้าก็ระเบิดออกทันที ปกคลุมเกราะชีวภาพในพริบตา

แต่แล้วมันก็เพียงแค่หายวับไป เสื้อกันหนาวยังคงไม่เสียหาย

ภาพนี้ทำให้ทุกคนที่อยู่ที่นั่นตกตะลึง มันดูเหมือนเสื้อกันหนาวธรรมดาๆ แต่ทำไมถึงมีพลังป้องกันที่น่ากลัวขนาดนี้

หม่าเสี่ยวเป่ามองเห็นสิ่งนี้ก็รีบเดินมาหาอย่างร่าเริง “น้องเย่ เพื่อนกันต้องแบ่งกันใช่ไหม ดังนั้นเกราะชีวภาพของนายก็ควรให้ฉันยืมใส่สักสองสามวันนะ”

【ให้ฉันยืมหน่อย แล้วเมื่อไหร่จะคืนก็ไม่รู้ล่ะ】

เย่หนิงไม่ต้องใช้ดวงตาขวาก็รู้ว่าหม่าเสี่ยวเป่าคิดอะไรอยู่ "รอให้ฉันหาตัวแทนได้แล้วอันนี้จะให้"

“ไม่ใช่สิ ขอให้ฉันยืมใส่วันหนึ่งก่อนสิ อย่าขี้เหนียวขนาดนั้นเลย”

แม้ว่าหม่าเสี่ยวเป่าจะพูดจนปากแทบจะฉีกออกไป แต่เย่หนิงก็ยังไม่ยอมใจอ่อน

ระหว่างนี้ พวกเขาหกคนก็หาสิ่งของในถนนหินจนได้ของมาสามถุงใหญ่ๆ ต่อคน

ผลลัพธ์นั้นมากมายมหาศาล

เมื่อกลับมาถึงโรงแรมก็เป็นเวลาเที่ยงแล้ว ทุกคนกินข้าวกลางวันด้วยกัน

ฉินหมิงพูดกับพวกเขาว่า “ตอนนี้ยังขาดน้ำมันและเสบียงอาหารอยู่ ถ้าได้ครบแล้วก็เตรียมตัวออกเดินทางได้ ช่วงบ่ายพวกนายไปหาน้ำมัน ส่วนอีกทีมจะไปหาของ”

“ค่ะพ่อ งั้นพวกเราจะรีบไปรีบกลับ” ฉินรั่วเสวี่ยตอบ

“ดี อย่าฝืนเกินไป ถ้าไม่ได้ก็ไม่ต้องเอา ระวังตัวด้วย”

“ทราบแล้วค่ะ!”

ทั้งหกคนออกเดินทางอีกครั้ง พวกเขาพบรถ SUV ที่นั่งได้ 7 คน ดูแล้วน้ำมันยังเหลือครึ่งถัง จึงขับไปยังจุดหมาย

ระหว่างทางดึงดูดซอมบี้มาบ้าง ซึ่งทั้งหมดถูกจางรั่วหลันใช้พลังควบคุมวัตถุจัดการ

รถยนต์ขับไปอย่างไม่พบอุปสรรคจนถึงที่หมาย

ในปั๊มน้ำมันไร้ผู้คน มีเพียงซอมบี้ที่สวมชุดพนักงานเดินไปมา

พวกเขาถือถังน้ำมันเริ่มเติมน้ำมันจากปั๊มน้ำมันแต่ละตู้ ถอดหัวจ่ายน้ำมันแล้วเริ่มเติม

"อย่าใช้พลังพิเศษนะ" จางถิงถิงเตือนฉินรั่วเสวี่ย เพราะเธอเป็นผู้ตื่นรู้พลังไฟ

“ฉันรู้ขอบเขตของตัวเองดี” ฉินรั่วเสวี่ยยิ้มตอบ

ไม่นาน พวกเขาก็เก็บน้ำมันขนาด 30 ลิตรได้สิบถัง  หม่าเสี่ยวเป่าพูดอย่างตื่นเต้นว่า "พวกนี้น่าจะพอใช้ไปสักพักหนึ่ง"

ในตอนนั้น รถคันหนึ่งขับเข้ามาในปั๊มน้ำมัน เย่หนิงเตือนทุกคนให้ระวัง รถที่เข้ามาเป็นรถปิคอัพ ด้านหลังบรรทุกของจำนวนมาก มีคนสองคนนั่งอยู่

ชายวัยกลางคนมีหนวดเคราสีขาว สวมหมวกคาวบอย หน้าตาเหมือนผ่านโลกมามาก มองพวกเขาด้วยสายตานิ่งๆ เขาจอดรถหน้าปั๊มน้ำมัน “สวัสดี พวกเราไม่มีเจตนาร้าย แค่แวะมาเติมน้ำมัน”

"เชิญตามสบาย" เย่หนิงตอบกลับด้วยน้ำเสียงเรียบๆ

พร้อมสั่งให้หม่าเสี่ยวเป่ายกถังน้ำมันขึ้นรถทีละถัง เย่หนิงเปิดการมองเห็นเพื่อตรวจสอบกลุ่มคนที่อยู่ข้างหน้า

คนที่นั่งในรถไม่ลงมาเลย พวกเขาทุกคนมีอาวุธอยู่ในมือที่วางอยู่บนตัก

ชายหนุ่มที่ใส่เสื้อกล้ามอายุประมาณสามสิบ เดินไปกระซิบที่หูของชายหนวดเคราสีขาว

【ทำไมเราไม่ปล้นน้ำมันจากพวกเขาเสียเลย เด็กพวกนี้จะมีปัญหาอะไรกันมากได้ ถ้าจำเป็นก็ไม่ต้องทำร้ายพวกเขาแค่ให้พวกเขาร่วมมือก็พอ】

【ถ้าอย่างนั้นเราไม่กลายเป็นโจรหรือ? เราจัดการของเราเองก็พอ】

ชายเสื้อกล้ามจึงไม่ทำอะไร

เมื่อมาถึงข้างรถ เย่หนิงหันมามองพวกเขา แล้วยกมือขวาขึ้น ใช้พลังพิเศษยกรถคันหนึ่งระหว่างคนสองคนออกไป

จากนั้นก็สตาร์ทรถแล้วขับออกไปจากที่นั่น

ชายหนวดเคราสีขาวตาเบิกกว้างด้วยความตกใจที่ตัดสินใจไม่ทำอะไร ส่วนชายเสื้อกล้ามหน้าซีดขาว “กลัวแล้วเหรอ? พวกนั้นไม่เก่งจริงจะกล้ามาที่นี่หรือไง”

“ใช่ แค่โบกมือรถก็ปลิวไปแล้ว เรื่องแบบนี้มีแค่ในหนังเท่านั้นแหละ” ชายเสื้อกล้ามเหงื่อท่วมตัว ไม่เคยเจอเหตุการณ์แบบนี้มาก่อน

ถ้าหากเมื่อกี้เขาโจมตีไป บางทีตอนนี้อาจจะกลายเป็นศพไปแล้ว

ชายหนวดเคราสีขาวคิดไปอีกทางหนึ่ง เขาได้พลังแบบนี้มาได้อย่างไร? ก่อนวันสิ้นโลกหรือหลังวันสิ้นโลก แล้วเขาจะได้พลังแบบนี้บ้างไหม?

แววตาของเขาเปล่งประกายแสงแปลกๆ แผนการบ้าบิ่นและบ้าคลั่งหนึ่งผุดขึ้นในใจ

"รีบทำให้เสร็จเถอะ"