บทที่ 42 ซอมบี้พเนจรเป็นของฉันแล้ว

บทที่ 42 ซอมบี้พเนจรเป็นของฉันแล้ว

"ไปเถอะ อย่าห่วงฉัน"

ห้าคนยืนตัวแข็งมองตามหลังเย่หนิงความรู้สึกบางอย่างพลุ่งพล่านในใจขึ้นมา

"ใครจะไปก็รีบไป ฉันจะอยู่ช่วยเขา" จางถิงถิงตัดสินใจในทันที ซ่อนตัวไม่ไกลเพื่อรอจังหวะ

จางรั่วหลันลังเลสักพักแล้วตามขึ้นมา

"เธอมาทำไม? ผู้หญิงเจ้าเล่ห์" จางถิงถิงเห็นเธอมาก็โต้กลับด้วยประโยคหนึ่ง

จางรั่วหลันพูดด้วยสีหน้าจริงจังว่า "ฉันแค่อยากมีชีวิตอยู่กับน้องชาย เรื่องวิธีการและขั้นตอนฉันไม่สนใจ ต่อให้ต้องเป็นทาสของเขาจริงๆ ก็ไม่เป็นไร"

จางถิงถิงแค่นเสียง "ไม่มีคำไหนจริงเลย ไม่อยากพูดกับเธอ"

"แล้วเธอล่ะ? เราต่างก็เป็นผู้หญิง อย่ามาแกล้งทำเป็นใสซื่อกับฉัน" จางรั่วหลันตอบโต้

"ฉันไม่ใช่เธอ"

ปัง! ปัง!

ขณะที่ทั้งสองพูดคุยกันเบาๆ การต่อสู้ก็เริ่มดุเดือดขึ้น

เย่หนิงถือดาบยาวสีดำในมือ ดวงตาขวาเปล่งแสงสีฟ้าอ่อน ร่างกายเคลื่อนไหวว่องไวดั่งสายฟ้า ราวกับมังกรลอย

หัวของซอมบี้พเนจรตอนนี้ขยายใหญ่ขึ้นจนกลายเป็นดอกไม้หกกลีบ แต่ละกลีบเต็มไปด้วยเขี้ยวแหลมคม และมีหนวดสีม่วงแดงสี่เส้นบิดตัวเหมือนงู

มันมีความเร็วสูงมาก ถ้าไม่ถูกกดจากแรงโน้มถ่วง เย่หนิงคงยากที่จะต่อกรกับมัน

แกร๊ง แกร๊ง แกร๊ง

หนวดทั้งสี่ยิงออกมา เย่หนิงใช้ดาบยาวสีดำในมือป้องกัน ฟันของหนวดขูดกับดาบยาวสีดำทำให้เกิดเสียงที่ทำให้ฟันสั่นสะท้าน

เย่หนิงฉวยโอกาสขณะที่อีกฝ่ายเก็บหนวดกลับมา ก้าวไปข้างหน้าแล้วแทงดาบเข้าไปที่จุดศูนย์กลาง หนวดสองเส้นพุ่งเข้ามาแต่ถูกเขาฟันขาดด้วยพลังที่ท่วมท้น

ดาบยาวสีดำในมือส่งเสียงกรีดร้องอย่างตื่นเต้นในสนามแรงโน้มถ่วง ขอบดาบสีดำส่องประกายแสงสีขาว

"อ๊า!" ซอมบี้พเนจรอ้าปากกว้าง เสียงสะท้อนจากเสียงที่เป็นเอกลักษณ์พิเศษทำให้สามารถทำร้ายศัตรูได้ทันที

หัวของเย่หนิงรู้สึกเหมือนถูกสายฟ้าฟาด กลีบดอกไม้ขนาดใหญ่ทั้งหกของซอมบี้พเนจรปิดล้อมเขา กลิ่นเหม็นคละคลุ้งผสมกับกลิ่นเน่าเหม็นพุ่งเข้าไปในจมูกของเขา

เขาตอบสนองอย่างรวดเร็ว ปล่อยแรงโน้มถ่วงย้อนกลับ ทำให้ร่างของเขาหายไปจากจุดนั้น ทิ้งเพียงเงาไว้เบื้องหลัง

ซอมบี้พเนจรสั่นแขนทั้งสองแล้วไล่ตามติดมา ก้าวเท้าดังสนั่น

เสียงลมพัดผ่านหู เย่หนิงเปิดการมองเห็น ตรวจสอบตำแหน่งที่การโจมตีจะมา ร่างของเขาเบี่ยงไปทางซ้าย หลบหมัดของซอมบี้พเนจรแต่ทันทีที่เขากำลังจะตอบโต้ หนวดของอีกฝ่ายพุ่งเข้ามาอย่างแรงจนเขาต้องถอยออกไป แขนทั้งสองของเขาเจ็บจนชา

ซอมบี้พเนจรใช้ทั้งมือและเท้า โจมตีอย่างรวดเร็ว ร่างกายทั้งตัวคล้ายกับลิงกอริลล่า เพียงแค่ใช้หนวดสี่เส้นบนหัวโจมตี

เย่หนิงหลบซ้ายหลบขวา ควบคุมโครงบ้านที่ถูกซอมบี้พเนจรฟันออกมา  เพิ่มแรงโน้มถ่วงลงไปเรื่อยๆ จากนั้นจึงฟาดโครงบ้านไปที่ซอมบี้พเนจร  หนวดทั้งสี่ของมันพันเข้ากับวัตถุที่บินมาหา รัดแน่นจนแตกเป็นชิ้นๆ  แต่คอนกรีตที่แตกกระจายกลับถูกเย่หนิงควบคุมอีกครั้ง หนึ่งในนั้นติดเข้ากับร่างกายของมัน

หนวดของซอมบี้พเนจรเหมือนเครื่องมือที่มีความแม่นยำ ทุกการฟาดและแทงสามารถทำลายเศษหินได้

แต่จำนวนที่เยอะเกินกว่าที่มันจะคาดคิดทำให้มันไม่สามารถทำลายได้ทั้งหมด สุดท้ายก็ถูกเศษหินเหล่านั้นกระแทก

เย่หนิงฉวยโอกาสในช่วงเวลาที่สับสนนี้ พุ่งเข้ามาตรงหน้า มือนำดาบยาวสีดำที่บรรจุพลังแรงโน้มถ่วงฟันลงไป ดาบสั่นสะท้าน แสงขาวส่องประกาย

ซอมบี้พเนจรรู้สึกถึงอันตรายทันที จึงถอยหลัง แต่ยังถูกฟันจนปากขาดไปหนึ่งกลีบ

ความเจ็บปวดอย่างรุนแรงทำให้มันเสียสติ ปากของมันพ่นหนวดออกมาอีกสี่เส้น พุ่งตรงเข้ามาหาเย่หนิงพร้อมกัน

มันเหมือนเครื่องจักรต่อสู้ที่สมบูรณ์แบบ ร่างกายทั้งหมดเป็นอาวุธสังหาร การโจมตีที่หลากหลายไม่สิ้นสุด

หมัดและเท้าแต่ละครั้งมีพลังลม หนวดในปากพุ่งโจมตีด้วยความรุนแรง มุมแหลมคม ทำให้ยากที่จะป้องกัน

ทันใดนั้น เย่หนิงรู้สึกถึงดาบยาวสีดำในมือที่สั่นเบาๆ ความรู้สึกบางอย่างที่บรรยายไม่ถูกพลุ่งพล่านขึ้นมาในใจ ราวกับว่าตัวเขาและดาบยาวสีดำได้สื่อสารกัน

ถัดมา เย่หนิงเหวี่ยงดาบยาวสีดำออกมา แล้วหยิบขวานดับเพลิงจากกระเป๋าเพื่อต่อสู้ แต่ทันทีที่สัมผัสหนวด ขวานดับเพลิงก็แตกกระจาย

เย่หนิงกลิ้งตัวหลบการโจมตีของอีกฝ่าย ในขณะเดียวกันก็ดึงดาบยาวสีดำกลับมา ฟันหนวดขาดไปอีกเส้น

หนวดที่ถูกฟันขาดยังคงเลือดไหลไม่หยุด และไม่มีท่าทางว่าจะสมานแผล ผิวหน้ายังเหมือนถูกปกคลุมด้วยสารสีดำ

หนวดและกลีบดอกไม้บนหัวของซอมบี้พเนจรสั่นอย่างรวดเร็ว มันโกรธมาก  ที่ตัวเองโดนผู้ทดสอบขยะทำให้บาดเจ็บ มันถือเป็นความอัปยศครั้งใหญ่

ทันทีที่ซอมบี้พเนจรโจมตีเข้ามา ดวงตาของเย่หนิงเปล่งแสง สร้างแรงโน้มถ่วงจนถึงขีดสุด ก่อเป็นกำแพงที่มองไม่เห็น หนวดทั้งเจ็ดพุ่งเข้ามาชน เกิดเสียงฟาดดังสนั่น

ร่างของเย่หนิงเร่งความเร็วทะลุกำแพงที่มองไม่เห็น มาถึงด้านล่างของอีกฝ่าย แล้วแทงดาบยาวในมือออก แรงโน้มถ่วงที่รวมพลังอยู่ในดาบยาวสีดำกลายเป็นคมขึ้นทันที

เพียงแค่การแทงครั้งเดียว เขาก็เจาะทะลุอกของซอมบี้พเนจร แต่ใครจะรู้ว่ามันจะใช้แขนสองข้างรัดตัวเขาไว้ หนวดทั้งเจ็ดพุ่งสวนกลับมา หวังจะใช้การบาดเจ็บเพื่อแลกชีวิต

เย่หนิงหายตัวไปในเสี้ยววินาทีก่อนที่จะถูกแทง

หนวดทั้งเจ็ดจึงพุ่งทะลุอกของซอมบี้พเนจรเอง

เย่หนิงกระโดดขึ้นฟ้า มือนำดาบยาวสีดำฟันลงมาใช้แรงจากการตก  เมื่อศัตรูอ่อนแอต้องสังหาร  หนวดเส้นหนึ่งเจาะไหล่ของเขา เย่หนิงตาเบิกกว้าง ใช้ดาบฟันหนวดนั้นขาด จ้องมองทุกอย่างด้วยความไม่เชื่อ  ในสายตาของเขา ปากใหญ่กำลังจะงับเข้ามา เย่หนิงปลดปล่อยพลังพิเศษเพื่อป้องกัน ซอมบี้พเนจรรู้สึกว่าตัวเองงับเข้ากับอากาศแล้วงับไม่ลง ทำให้มันยิ่งโมโห

เย่หนิงฉวยโอกาสถอยออกมากินผลึกเลือดเพื่อฟื้นฟูบาดแผล พร้อมกับเร่งการฟื้นฟูในร่างกาย ไม่นานบาดแผลของเขาก็หายเป็นปกติ

ทั้งสองสู้กันอีกครั้ง การต่อสู้ผ่านไปด้วยดาบและดาบจนถึงหลายสิบครั้ง

เย่หนิงถูกโจมตีจนถอยหลัง ซอมบี้พเนจรพุ่งตามทันที หนวดที่ยังเหลืออยู่ห้าเส้นพุ่งเข้ามาโจมตีเย่หนิงพร้อมกัน

ในขณะนั้น เย่หนิงเกิดความคิดแวบหนึ่ง พลังที่ปล่อยออกมาสะเทือนจนกระจกในร้านรอบข้างแตก หนวดทั้งสี่ยิงพุ่งออกมาพร้อมกัน ทะลุกำแพงร้านทั้งสองด้าน

ดาบยาวสีดำในมือพุ่งออกไปด้วยความเร็วสูงสุด หนวดทั้งสามเส้นถูกฟันขาดในทันที

ซอมบี้พเนจรร้องด้วยความเจ็บปวด เหลือหนวดเพียงเส้นเดียว ทำให้มันไม่เป็นภัยอีกต่อไป

เย่หนิงวิ่งเข้าหามันทันที พร้อมกับสร้างเสียงรบกวนรอบๆ หนวดเส้นเดียวที่เหลือเหมือนผู้พิทักษ์ฉีกขาดทุกสิ่งที่เป็นต้นเหตุของเสียง

เขาใช้การมองทะลุมองไปที่จุดสำคัญ ดาบยาวสีดำบรรจุพลังแรงโน้มถ่วงพุ่งแทงเข้าไปด้วยความเร็วสูง

"บ้าจริง ใกล้ชนะแล้ว ไอ้หนุ่มนี่ทำได้ยังไง?" หม่าเสี่ยวเป่าอุทานออกมา

"ดูเหมือนฉันเลือกถูกแล้ว" จางรั่วหลันยิ้มหวาน ฉากนี้ทำให้จางถิงถิงมองดูด้วยสายตาว่ารู้ทัน

"ดีที่เขาไม่เป็นไร ไม่อย่างนั้นฉันคงรู้สึกผิดไปตลอดชีวิต" ฉินรั่วเสวี่ยกำหมัดเล็กๆ พูดด้วยเสียงอ่อนโยน

ขณะที่ดาบยาวกำลังจะพุ่งทะลุหน้าอกนั้น แขนที่ทำจากหินดึงดาบของเขาไว้

ทำให้เขาแทงไปไม่โดน

ในขณะเดียวกันเสียงของการโจมตีด้วยความเร็วสูงพุ่งเข้ามา เย่หนิงหลบได้อย่างหวุดหวิด แต่ก็ถูกบาดที่ไหล่จนเกิดบาดแผล

"ขอโทษนะ ซอมบี้พเนจรเป็นของฉันแล้ว!"