บทที่ 32 เลือดซอมบี้
บทที่ 32 เลือดซอมบี้
เมื่อหนีออกจากถนนบาร์ได้ ทั้งสี่คนก็เห็นว่าไม่มีซอมบี้ตามมา พวกเขาจึงรู้สึกโล่งใจ
พวกเขาพบร้านไอศกรีมร้านหนึ่งและเข้าไปข้างใน ก่อนจะล็อกประตูแน่นหนา ทั้งสี่คนจึงได้นั่งลงและพักผ่อนกันอย่างจริงจังเสียที
เย่หนิงมีสีหน้าไม่ดีนัก เขานั่งกอดเข่าตัวเองโดยไม่พิงอะไร
จางถิงถิงสังเกตเห็นความผิดปกติของเขา เธอกดตัวเขาลงและเห็นว่าแผ่นหลังของเขาเต็มไปด้วยบาดแผลเลือดโชก
“บาดเจ็บตอนที่วิ่งหนีมาใช่ไหม?”
เย่หนิงไม่คิดจะปิดบัง “ใช่”
ขณะนั้น จางรั่วหลันคุกเข่าลงตรงหน้าเขาและกล่าวด้วยเสียงอ่อนน้อมว่า “ฉันสัญญาไว้แล้ว ถ้านายช่วยน้องชายของฉัน ฉันจะเป็นทาสของนาย แม้เขาจะยังไม่หายดี แต่ก็ประคองอาการไว้ได้แล้ว และหัวใจก็กลับมาเต้นอย่างแข็งแรงอีกครั้ง เท่านี้ก็เพียงพอแล้ว ฉันจะทำตามสัญญาของฉัน”
“ฉันจำไม่ได้ว่าเคยสัญญาอะไรกับเธอ” เย่หนิงโบกมือ เขาเกลียดการที่ต้องเห็นคนคุกเข่าขอบคุณ
จางรั่วหลันดวงตาแดงก่ำ แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรเพิ่มเติม เพียงแต่ในใจของเธอแน่วแน่ยิ่งขึ้น
จางถิงถิงพูดเยาะเย้ยว่า “ยินดีด้วยที่ได้ทาสรับใช้แล้วนะ”
“เธอจะขี้อิจฉาอะไร เธอเองก็อยากจะมาเป็นทาสฉันหรือเปล่า?”
จางถิงถิงยิ้มยั่วยวนพร้อมส่งสายตาหวานๆ ก่อนจะตอบเสียงเบาว่า “ถ้านายต้องการ ฉันอาจจะพิจารณาดูก็ได้นะ”
“ไปไกลๆ เลย” เย่หนิงไม่สนใจเธอ
เขาเดินไปยังมุมหนึ่งของร้านและหยิบผลึกจากซอมบี้กรูออกมา
เย่หนิงเริ่มกลืนผลึกของซอมบี้กรูที่เปิดสติปัญญาก่อน ผลึกขนาดเท่าส้มเขาสามารถกลืนได้ในคำเดียว
ทันทีที่มันเข้าสู่ร่างกาย พลังงานที่รุนแรงก็ระเบิดขึ้นในอกของเขา
พลังงานสีแดงที่แผ่ออกมาถูกดูดซับโดยพลังพิเศษในร่างกายของเขา แต่ความเร็วในการดูดซับนั้นไม่เร็วพอที่จะควบคุมการปลดปล่อยพลังงาน
เย่หนิงใจเย็น เขาไม่อยากจะระเบิดตัวเองจากผลึกนี้
ในขณะนั้น เงาสีดำปรากฏขึ้นในดวงตาขวาของเขา พลังงานสีแดงถูกดูดซับไป และความรู้สึกว่าอกกำลังจะระเบิดก็หายไปทันที เย่หนิงถอนหายใจด้วยความโล่งอก
เย่หนิงรู้สึกได้ว่าเมื่อกลืนผลึก พลังงานลึกลับบางอย่างแทรกซึมเข้าสู่จิตใจของเขา ทำให้เขารู้สึกว่าตัวเองควบคุมพลังแรงโน้มถ่วงได้คล่องแคล่วขึ้น
【ผลึกซอมบี้กรูที่เปิดสติปัญญา】
(เทียบเท่าผลึกซอมบี้กรูทั่วไป *5)
【กลืนผลึกซอมบี้กรู 5 เม็ด ความแม่นยำในการควบคุมแรงโน้มถ่วง +2】
ไม่กี่นาทีต่อมา เขาลืมตาขึ้น มีแสงประกายวาบผ่านในดวงตาของเขา ในการมองเห็นทางตาขวาปรากฏข้อความหนึ่งขึ้น
【ดูดซับพลังงานซอมบี้กรู เปิดใช้งานความสามารถดวงตาขวา – เลือดซอมบี้】
(เลือดซอมบี้: ใช้เลือดและเนื้อของซอมบี้ในการรักษาผู้บาดเจ็บ)
“ความสามารถเลือดซอมบี้นี้ดูเหมือนจะคล้ายกับซอมบี้กรูเลยแฮะ”
เขายังไม่ทดลองใช้มันในตอนนี้ เพราะที่นี่ไม่มีซอมบี้ให้ทดลอง ต้องรอจนกว่าจะออกไปข้างนอก
เขาสำรวจพลังพิเศษในตัวเอง และรู้ว่าถ้าต้องเผชิญหน้ากับจางเหมิงอีกครั้ง เขามั่นใจว่าตัวเองสามารถกดจางเหมิงให้อยู่หมัดและฆ่าเขาได้ในทันที
จากนั้นเขาก็เริ่มกลืนผลึกทั้ง 96 เม็ดที่เขายึดมาได้ทีละนิด
【กลืนผลึกทุกชนิด 105/200, lv1-lv2】
หลังจากกลืนผลึกไปสิบกว่าเม็ด เขาก็ปลดล็อกภารกิจใหม่
【ความเข้มข้นของแรงโน้มถ่วง +1】
【กลืนผลึก 80 เม็ด ความเข้มข้นของแรงโน้มถ่วง +2, ความคืบหน้าไม่ตรงกัน】
【ความเข้มข้นของแรงโน้มถ่วง +2】
เมื่อเย่หนิงมองผ่านตาขวาของเขา ทิศทางการวิวัฒนาการใหม่ก็ปรากฏขึ้น
【กลืนผลึก 300 เม็ด ความเข้มข้นของแรงโน้มถ่วง +5, 4/300, ความคืบหน้าไม่ตรงกัน】
เย่หนิงควบคุมชามสแตนเลสให้ลอยมาข้างหน้า แล้วปล่อยพลังพิเศษออกมาเต็มที่ ชามสแตนเลสนั้นถูกบีบอัดจนกลายเป็นลูกกลมๆ ที่พื้นผิวไม่เรียบในพริบตา
เขารู้สึกว่าพลังในตอนนี้ของเขาถึงแม้จะยังไม่ถึงระดับ 2 แต่ความเข้มข้นของพลังพิเศษก็เทียบได้กับผู้แข็งแกร่งระดับ 2
ขณะที่เย่หนิงหลับตาพักผ่อนนั้น ก็มีฝูงซอมบี้กลุ่มใหญ่กำลังวิ่งผ่านไป เสียงฝีเท้าทำให้ร้านค้าข้างทางรู้สึกถึงแรงสั่นสะเทือนเล็กน้อย
ขณะที่เขาหลับตาลง ภาพความทรงจำอันเจ็บปวดจากอดีตของเขาก็ผุดขึ้นมาทีละภาพ ร่างกายของเขาสั่นเล็กน้อยและเหงื่อเย็นชุ่มหลังของเขา
ขณะนั้น จางรั่วหลันเดินเข้ามาข้างๆ เขาและกอดร่างที่สั่นอยู่ของเขาเบาๆ เธอพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนอย่างมากว่า “ไม่ต้องกลัว ไม่ต้องกลัว”
เธอฮัมเสียงนุ่มๆ ออกมา เสียงของเธอไพเราะและน่าฟัง ทำให้ร่างกายของเย่หนิงค่อยๆ ผ่อนคลาย
ในเวลานี้ เธอถึงได้สังเกตเห็นอย่างจริงจังว่า เด็กหนุ่มคนนี้มีใบหน้าที่หล่อเหลามาก เธอเป็นนักศึกษาชั้นปีที่สามที่กลับมาบ้านเพื่อหางานฝึกงาน แต่กลับเจอเรื่องแบบนี้
เธอพึมพำกับตัวเองว่า “นายต้องเจออะไรมาบ้างนะ?”
แต่หลังจากนั้น สิ่งที่ทำให้เธอหน้าแดงมากกว่าก็คือ มือของเขาดันไปโดนที่นั่นของเธอเข้า
ในมุมหนึ่ง จางถิงถิงจดบันทึกเรื่องราวทั้งหมดลงในสมุดเล่มเล็กของเธออย่างเงียบๆ
...
เมื่อเย่หนิงตื่นขึ้นมา มันก็เป็นเวลาค่ำแล้ว
เย่หนิงตื่นขึ้นมาพร้อมกับรู้สึกว่าความเหนื่อยล้าหายไป เขาจำได้อย่างเลือนลางว่าเขาฝันร้าย และจากนั้นก็ฝันว่าเขากำลังจมน้ำในทะเล
“พักผ่อนกันเต็มที่แล้วหรือยัง?” เขาถามขึ้นในร้าน
จางรั่วหลันไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไร แต่เธอกลับดูประหม่าอย่างเห็นได้ชัด และใบหน้าของเธอก็แดงก่ำจนน่ากลัว เธอไม่กล้าสบตาเขาตรงๆ “อืม”
“ก็รอนายคนเดียวนั่นแหละ เจ้าเด็กหมู” จางถิงถิงแสดงออกชัดเจนว่าไม่ค่อยพอใจ
“พวกเธอสำรวจที่นี่หรือยัง มีเสบียงอะไรบ้างไหม?” เย่หนิงถาม
“สำรวจหมดแล้ว เค้กบางชิ้นเสียหมดแล้ว ไม่มีเสบียงอะไรที่ใช้ได้เลย” จางรั่วหลันตอบอย่างสุภาพ
“รีบไปกันเถอะ ตอนนี้ฉันอยากกลับไปนอน”
“ตกลง”
เย่หนิงเปิดประตูม้วนด้วยการควบคุมพลังพิเศษที่คล่องแคล่วกว่าเดิม ทำให้เขาเปิดประตูได้อย่างไร้เสียง
เย่หนิงมองออกไปข้างนอกและกล่าวว่า “ฟ้ามืดแล้ว การมองเห็นไม่ดี ไม่เหมาะกับการต่อสู้ ฉันจะจัดการซอมบี้เอง พวกเธอรีบมุ่งหน้าไปทางตึกหลงเทียนให้ไว”
แต่ใครจะคิดว่า คืนนี้จางถิงถิงเหมือนคนบ้า ไล่ฆ่าซอมบี้ไม่หยุด
ผู้หญิงนี่มันน่ารำคาญจริงๆ
เย่หนิงไม่คิดอะไรมาก เขาควบคุมดาบให้ลอยอยู่ข้างตัวและจัดการซอมบี้ที่เข้ามาใกล้
เขารวบรวมเลือดสีดำจำนวนมากจากซอมบี้ที่เขาฆ่าได้ ทำให้มันกลายเป็นก้อนกลม ก่อนจะเดินไปหาจางรั่วหลัน “วางน้องชายของเธอลง”
“นายจะทำอะไร? จะทิ้งเขาเหรอ?” จางรั่วหลันถามด้วยความตกใจจนหน้าซีด
“รักษาเขา” เย่หนิงไม่ชอบอธิบายอะไรมาก
“จริงเหรอ? ถ้านายรักษาเขาให้หายและฟื้นขึ้นมาได้ ฉันจะยอมรับนายเป็นนายของฉัน” เธอตื่นเต้นมากและคว้าแขนเขาไว้
“อย่าพูดเรื่องเจ้านายอีก”
เย่หนิงปล่อยพลังความสามารถเลือดซอมบี้ ก้อนเลือดสีดำที่ลอยอยู่กลางอากาศหมุนวนอย่างรวดเร็ว กลายเป็นพลังงานสีแดง จากนั้นพลังงานสีแดงก็ซึมเข้าสู่ร่างของเขา
จางรั่วหลันเห็นเปลือกตาของเขากระตุกเล็กน้อย เธอตื่นเต้นจนต้องยกมือปิดปากไม่ให้ตัวเองร้องไห้ออกมา
นี่คือน้องชายเพียงคนเดียวของเธอ เธอไม่สามารถสูญเสียเขาได้ ไม่ว่าจะต้องแลกด้วยอะไรก็ตาม
สามนาทีต่อมา จางเฟิงที่หลับสนิทลืมตาขึ้นทันใด “พี่สาว พี่ยังมีชีวิตอยู่ ดีจริงๆ”
จางเฟิงพอตื่นขึ้นมาก็ถามถึงความปลอดภัยของเธอก่อนเลย สิ่งนี้ทำให้จางรั่วหลันเกือบจะร้องไห้ออกมา เธอโผเข้ากอดน้องชายทันที
“พาน้องของเธอไปด้วย เราต้องรีบกลับไปแล้ว”
“ได้”
เมื่อทั้งสามคนตามมาทัน พวกเขาก็เห็นจางถิงถิงกำลังตบหน้าซอมบี้ที่ศีรษะถูกเสียบจนทะลุกำแพงและพูดว่า “ไอ้ผู้ชายเลว! ไอ้ผู้ชายเลว!”