บทที่ 271 มีคนมาเยือนอีกแล้ว?
ฮั่วจงเทียนกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก ภายใต้แรงกดดันมหาศาล เขาพูดขึ้นอย่างลำบากว่า
“ขอคารวะท่านผู้อาวุโสทั้งสอง”
“ฮ่าฮ่า! ท่านฮั่ว วันนี้ช่างเป็นวันดีจริงๆ!”เฉินโม่ก้าวไปข้างหน้าและตบไหล่ฮั่วจงเทียนราวกับผู้ใหญ่ตบหัวเด็ก
“อยู่กินข้าวด้วยกันก่อนไหม?”
“ไม่...ไม่เป็นไร”
ฮั่วจงเทียนโบกมือปฏิเสธทันที
เขามีสิทธิ์อะไรที่จะนั่งทานข้าวกับอสูรระดับขั้นทองกันล่ะ?
“อย่าเกรงใจไปเลย สหายงูแดงและงูเขียวพวกเขาใจดีนะ”
“ไม่...ไม่เป็นไรจริงๆ ข้ามีงานที่ร้านตระกูลเนี่ยอีกมาก ข้าจากไปสองเดือนแล้ว ต้องรีบกลับไปทำงาน”
“น่าเสียดายจริงๆ งั้นให้ข้าไปส่งท่านดีไหม?” เฉินโม่ถามด้วยรอยยิ้ม
“ไม่ต้องๆ ท่านทำธุระของท่านไป หนึ่งเดือนข้าจะกลับมารับท่านใหม่” ฮั่วจงเทียนไม่อยากพูดคำนี้เลย เพราะมีอสูรระดับขั้นทองอยู่ เขาจะไปคุ้มครองอะไรได้ล่ะ!
แต่ในเมื่อเคยคุยโม้ไว้แล้ว ก็ต้องกล้ำกลืนฝืนทนรับผิดชอบตามที่พูด
“งั้นข้าจะไม่เกรงใจล่ะ”
เฉินโม่ทำท่าผายมือส่งสัญญาณ ทั้งที่ในใจเขาก็ไม่ได้ตั้งใจจะส่งจริงๆ
“ท่านเฉิน ลาก่อน!”
ฮั่วจงเทียนกล่าวจบ ก็รีบก้าวเดินอย่างรวดเร็วออกไปทันที
เมื่อมาถึงที่ปากทางเข้า เขาเจอเต่าอสูรเฝ้าประตูอีกครั้ง ซึ่งตอนนี้กำลังบ่นพึมพำกับตัวเอง
แต่ทันทีที่เห็นฮั่วจงเทียน เต่าอสูรก็แสดงความไม่พอใจทันที
“เป็นเพราะเจ้า! เป็นเพราะเจ้า! ข้าไม่ยอม! ข้าจะให้สองงูใหญ่กินเจ้าให้หมด!”
ฮั่วจงเทียนถึงกับตัวสั่น รีบหนีออกไปอย่างไม่กล้าหันกลับมามอง
หลังจากที่เขาออกไปสระวิญญาณฉางเกอก็กลับมาสงบเงียบอีกครั้ง
เฉินโม่ลูบเกล็ดใหม่ที่งูแดงและงูเขียวลอกออกมา เกล็ดหนึ่งเย็นเฉียบเหมือนเหล็ก อีกเกล็ดหนึ่งอบอุ่นเหมือนเตาไฟ
ในสายตาของเขา เกล็ดเพียงชิ้นเดียวก็น่าจะใช้ในการสร้างอาวุธวิเศษได้แล้ว
“การบรรลุของสหายช่างมาตรงเวลาเสียจริง”
เฉินโม่ก็ไม่คาดคิดว่า งูแดงและงูเขียวจะสามารถบรรลุขั้นได้สำเร็จ ในเวลาเพียงสิบกว่าปีจากงูตัวน้อยที่เพิ่งฟักเป็นอสูรระดับทองได้ ความเร็วนี้เทียบได้กับผู้มีรากวิญญาณฟ้าเลยทีเดียว
“ต้องขอบคุณสหายเฉิน”
“ไม่หรอก พวกเจ้ามีพลังสะสมอยู่แล้ว”
ในตอนนี้ เฉินโม่อดที่จะสงสัยไม่ได้ เขารู้สึกว่าในหุบเขาหลังประตูหินน่าจะเคยมีสมบัติสวรรค์และสมุนไพรมากมายสองงูนี้คงได้กินไปไม่น้อย
“พอดีเลยแตงหญ้าจิ้งจอกสุกพอดี วันนี้เราจะฉลองกัน!”
เฉินโม่รู้สึกอารมณ์ดีมาก เพราะฮั่วจงเทียนจะกลับไปเล่าเรื่องเพิ่มอีกเล็กน้อย ทำให้ในอนาคตการไปเมืองเป่ยเยว่ของเขาจะราบรื่นขึ้นแน่นอน
“ไปเก็บแตงจากไร่มา เอาเมล็ดออกด้วยนะ”
เฉินโม่หันไปสั่งเจ้าไก่หัวแข็งที่ยืนดูอยู่อย่างตื่นเต้น
“ก๊อกๆ!”
เจ้าไก่หัวแข็งตบอกอย่างภาคภูมิใจ แล้วรีบวิ่งออกไปทันที
หลายปีผ่านไป เจ้าไก่หัวแข็งแทบจะกลายเป็นผู้เชี่ยวชาญในการดูแลพืชวิญญาณและสัตว์วิญญาณไปแล้ว
หลังจากยุ่งอยู่เกือบครึ่งวัน อาหารเต็มโต๊ะก็ถูกจัดเตรียมเสร็จ งูแดงและงูเขียวที่ปิดตัวฝึกมานานก็น้ำลายสออยู่แล้ว
งูเขียวงับขาใหญ่ของหมูเข้าไปทั้งชิ้นโดยไม่เคี้ยว กลืนลงไปทันที
ไม่นานนัก เต่าอสูรเฒ่าที่เฝ้าประตูได้กลิ่นอาหารหอมฟุ้งจากในหุบเขา มันรีบวิ่งด้วยขาทั้งสี่ที่เหมือนเสาขนาดใหญ่ ภายในไม่กี่อึดใจก็มาถึงหน้าเฉินโม่
เต่ายื่นหัวใหญ่เข้าไปจะกิน แต่เฉินโม่จ้องมันด้วยสายตาดุ ทำให้มันตัวแข็งทื่อและหยุดทันที
“เมื่อกี้ไม่เห็นวิ่งเร็วแบบนี้เลย?”
“นายท่าน ได้โปรดปรานี” เต่าอสูรรีบขอร้องอย่างอ่อนน้อม
“ข้าบอกแล้วว่าตัดอาหารเจ้าครึ่งเดือนก็คือครึ่งเดือน!”
คนเดินเข้ามาในสระได้ง่ายๆ อย่างนี้ จะมีผู้เฝ้าประตูไว้ทำไมกัน?
“นายท่าน ได้โปรดเห็นใจข้าด้วยเถิด ข้าแก่มากแล้ว กว่าจะมีของดีๆ ให้กินบ้าง”
เต่าอสูรพูดพร้อมกับจ้องไปที่ปลาวิญญาณตัวโตบนโต๊ะ ไม่สามารถห้ามใจได้
“ทำไม? จะไม่เชื่อฟังหรือ?”
เฉินโม่พูดจบ สหายงูเขียวก็พ่นไฟออกมาจากปาก ความร้อนและพลังทำลายรุนแรงกว่าก่อนหลายเท่า
“ไม่กินแล้ว! ไม่กินแล้ว!” เต่าอสูรไม่แม้แต่จะมองด้วยซ้ำ รีบหันตัวกลิ้งออกไปอย่างรวดเร็ว
มันไม่อยากกลายเป็นเต่าย่างแน่ๆ!
หลังจากกลับไปที่ทางเข้า เต่าอสูรยังคงรู้สึกหงุดหงิด หัวของมันก้มลงกับพื้นเหมือนเพิ่งผ่านการต่อสู้อันหนักหน่วงมา
แต่ในขณะที่มันกำลังถอนหายใจ ก็รู้สึกถึงบางอย่างที่กำลังมุ่งหน้ามาทางนี้!
หัวของมันยืดขึ้นมาอย่างมั่นใจ รีบหันซ้ายหันขวาดู
ในไม่ช้าก็มีผู้ฝึกตนหญิงในชุดขาว เดินเข้ามาช้าๆ หญิงผู้นั้นมีตาหงส์โค้ง มียิ้มเล็กน้อยบนใบหน้า แต่ในแววตากลับแฝงไว้ด้วยความเศร้า
“บังอาจ! เจ้าคือใคร!”
แต่หญิงคนนั้นไม่แม้แต่จะมองหรือฟัง เตรียมจะเดินเข้าไปในสระวิญญาณฉางเกออย่างตรงไปตรงมา
“ดีล่ะ! สระวิญญาณเป็นที่ที่เจ้าจะเข้ามาได้ตามใจชอบหรือ! เจ้าคิดว่าไม่เห็นหัวข้าเลยหรือ?”
หญิงคนนั้นยังคงไม่ตอบ
เต่าวอสูรคิดอะไรบางอย่างแล้วก็อ้าปากงับขาทั้งสองข้างของหญิงสาวไว้ แล้วรีบลากเธอไปที่สระวิญญาณฉางเกอ
เมื่อมาถึงที่หมาย เต่าวิญญาณก็ปล่อยหญิงสาวลงกับพื้น พลางพูดประจบว่า
“นายท่าน! ข้าจับผู้บุกรุกมาให้ท่านแล้ว จะฆ่าหรือจะปล่อย ท่านโปรดตัดสินใจเถิด!”
เฉินโม่มองไปที่หญิงสาวซึ่งนั่งอยู่บนพื้น นางมีรูปลักษณ์งดงาม ร่างกายสมส่วน แต่ขาทั้งสองข้างเต็มไปด้วยน้ำลายเหนียวๆ จากเต่าอสูรดูไม่น่ามองเท่าไร
ถึงอย่างนั้น เจ้าเต่าอสูรนี่ก็ช่างไร้ยางอาย หญิงคนนี้ถูกสหายงูแดงคุมตัวไว้อยู่แล้ว มันยังกล้ามาขอความดีความชอบอีก?
“เจ้าคิดว่าข้าโง่หรือ?”
“ข้าโง่! ข้าโง่!” เต่าอสูรรีบตอบ
“เจ้า!”
เฉินโม่อดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมาอย่างหงุดหงิด กับท่าทางไร้ยางอายของมัน
แต่สุดท้ายเขาก็ใจอ่อน
“งั้นลดโทษเหลือแค่สามวันก็แล้วกัน”
“ขอบ...”
เต่าอสูรยังไม่ทันขอบคุณ หัวของมันก็ยืดยาวออกทันที คาบปลาวิญญาณตัวโตทั้งตัวกินเข้าไปพร้อมก้าง
“อร่อย! อร่อย! อร่อยจริงๆ!”
เฉินโม่ไม่มีเวลาสนใจมัน ขณะนี้เขาหันความสนใจไปที่หญิงสาวผู้ฝึกตนแทน
“เจ้าชื่ออะไร?”
“หวังอวี่หนิง”
“มาจากไหน? มาที่นี่ทำไม?”
“มาจากสำนักเสินหนงข้ามาที่นี่เพื่อสืบสวนการตายของพี่ชายเหอ”
สำนักเสินหนง?!
หัวใจของเฉินโม่เต้นเร็วขึ้นทันที เขาหันไปมองสหายงูแดงข้างกาย
งูแดงพูดว่า
“ไม่มีปัญหา”
เขาไม่คาดคิดเลยว่าผู้ฝึกตนตรงหน้าจะเป็นศิษย์ของสำนักเสินหนง!
“ใครคือพี่ชายเหอ?”
“เหอเจียหยิน”
“เจ้าสืบสวนพบอะไรบ้าง?”
“พี่ชายเหอถูกฆ่า ไม่อย่างนั้น ด้วยพลังของเขา ไม่มีทางที่เขาจะถูกฆ่าโดยพวกนักฝึกตนเร่ร่อนแน่นอน”
นักฝึกตนเร่ร่อน?
สำนักเสินหนง?
เฉินโม่รู้สึกถึงบางอย่างไม่ดีขึ้นมาในทันที
เขารีบถามว่า “เขาตายที่ไหน?”
“ที่ยอดเขาใกล้กับทางเข้าหุบเขาลับ เมื่อก่อนที่นั่นถูกเรียกว่า ยอดเขาจื่อหยุน”
(จบบท)
