บทที่ 190 ปากร้ายเสี่ยวเฉาเฉา

บทที่ 190 ปากร้ายเสี่ยวเฉาเฉา

สวี่สือหยุนตอนเป็นวัยรุ่น ได้รับการเลี้ยงดูอย่างดีมาก

เธอเป็นคนไร้เดียงสา มีใจบริสุทธิ์ต่อทุกคน ไม่เคยมีการป้องกันตัวใดๆ

เมื่อก่อนเด็กสาวที่สวยงามเพราะคำพูดเพียงคำเดียว ทำให้ต้องห่างจากบ้านไปถึงสิบแปดปี

เธอรักอย่างท่วมท้นและไม่เคยเก็บกักความรักนั้นไว้

ตอนนั้น เขาเคยหวั่นไหวกับเธอ

แต่ต่อมาเมื่อเหยียนซูเกิดเรื่อง เธอก็เริ่มแสดงอาการรุนแรง และด้วยกาลเวลาที่ผ่านไป เธอก็กลายเป็นคนเหนื่อยล้าและแก่ชรา

เด็กสาวที่เคยมีแสงสว่างในตา ตอนนี้กลับมีเพียงความหม่นหมองและความเศร้าที่ไม่มีใครเข้าใจ

แต่ตอนนี้ เธอเปลี่ยนไปแล้ว

เธอกลายเป็นคนที่สดใสและเปิดเผย ไม่มีเงาหมองในหัวคิ้วแม้แต่น้อย

บางครั้งยังเห็นความงามของเธอในวัยเด็กซ่อนอยู่

ไม่สิ เธอสวยงามยิ่งกว่าเมื่อเป็นเด็กสาวเสียอีก

สวี่รู้สึกถึงสายตาของลู่หยวนเจ๋อ แล้วก็รู้สึกคลื่นไส้เล็กน้อย

น่ารังเกียจจริงๆ

ตอนนั้นเหยียนซูเป็นอัมพาต ยายป่วยหนัก เธอต้องเหนื่อยจนไม่ได้นอนทั้งคืน

ยายก็ยังตั้งใจทำร้ายเธอ ทำให้เธอนอนไม่ได้เลย

หลายปีนั้นเธอถูกทำให้แก่ชราจนเกินจะทน

การดูแลคนชราอัมพาตนั้นแสนเหนื่อยล้า อาจทำให้คนกลายเป็นซากศพเดินได้

เพ่ยเช็ดทำความสะอาดยายจนสะอาด สวี่ก็พูดขึ้นอย่างเย็นชา “ได้ยินว่ามีพระอยู่ในบ้านหรือ?”

เพ่ยชะงักเล็กน้อย

ผ้าเช็ดมือแน่นขึ้นโดยไม่รู้ตัว

“ใช่ เป็นเจียวเจียวที่หามา เธอยังไปคัดลอกพระสูตรที่ห้องพระบ่อยๆ” ลู่หยวนเจ๋อตอบ สายตาไม่ยอมละจากสวี่แม้แต่น้อย

ทำให้เพ่ยโกรธจนแทบบ้า

เมื่อได้ยินคำว่าพระ ยายก็เริ่มมีอารมณ์อย่างรุนแรง

เธอขยับตัวดิ้นรน ส่งเสียงร้องอย่างบ้าคลั่ง

ล้มลงจากเตียงเสียงดัง

ทำให้ลู่หยวนเจ๋อตกใจหน้าซีด “แม่ แม่เป็นอะไรหรือ?”

ยายจับชายเสื้อของเขาไว้แน่น “อืม...อืม...ขโมย...ขโมย...”

“อืม...อืม...เจอ...เจอ...” เธอพูดไม่ชัด น้ำลายหยดและเหงื่อเต็มหัว

ร้องไห้และโวยวาย

“ฉันกับยายอยู่ด้วยกันสิบแปดปี น่าจะพอเดาได้บ้าง บางทียายอยากเจอพระ?” สวี่ยิ้มและพูด

ไม่ได้สนใจความตกใจของเพ่ยเลย

แน่นอน พอได้ยินคำว่าพระ ก็ยิ่งกระตุ้นยาย

“เรียกพระเข้ามา” ลู่หยวนเจ๋อสั่งเสียงนิ่ง

ยายพิงอยู่ในอ้อมแขนของลู่หยวนเจ๋อและร้องไห้อย่างหนัก ลูกชายของเธอช่างโชคร้ายจริงๆ

ช่วงนี้เพราะคิดถึงลู่หวานอี้ อีกทั้งยังใส่ใจกับการที่ยศของบ้านตระกูลถูกถอด จึงนอนไม่หลับในตอนกลางคืน

ตอนกลางคืนเธอได้ยินเสียงจากห้องพระเล็กๆ

เหมือนถูกบางอย่างดึงดูด ยายไม่ได้พาคนรับใช้หรือบ่าวไพร่ไปด้วย ใช้แสงจันทร์เดินไปห้องพระคนเดียว

เธอเห็นสะใภ้ที่เธอรักที่สุด กำลังกอดพระที่ว่ากันว่าเป็นพระสงฆ์ทั้งเปลือยกาย อยู่หน้าพระพุทธรูป

“เมื่อไหร่จะให้จิ่งหวยเรียกฉันว่าพ่อสักครั้ง?”

“ทุกวันที่ได้ยินเด็กเรียกลู่หยวนเจ๋อว่า พ่อ มันทำให้ใจฉันเจ็บปวด!”

เพียงคำเดียว ทำให้สีหน้ายายเปลี่ยนไป

เธอนึกถึงสวี่ที่ถูกไล่ออกจากบ้าน หลานที่ถูกตัดขาดจากวงศ์ตระกูล สีหน้าเปลี่ยนไปทันที

ในบ้านนี้ เป็นพวกนอกคอก

เธอรีบจะออกไปทันที แต่ก็ทำให้คนในบ้านรู้ตัว

ชายคนนั้นไล่ตามเธอ ในความมืดและถนนลื่น เธอบังเอิญตกบันได หัวแตกเลือดไหล

ชายคนนั้นตั้งใจจะทำร้ายเธอ แต่บ่าวไพร่ได้ยินเสียงเรียกจึงตามมาและช่วยชีวิตเธอไว้ทัน

คืนนั้น หมอยังไม่ทันมาถึง

เธอรู้สึกถึงสายตาของเพ่ยที่เต็มไปด้วยเจตนาฆ่าหลายครั้ง

จนกระทั่ง มีข่าวว่าเธอเป็นอัมพาต

พูดไม่ได้ ขยับตัวไม่ได้

สายตาของเพ่ยที่มีเจตนาฆ่าก็ค่อยๆ หายไป

“ท่านลู่ เรียกพระมาที่นี่ มีเรื่องอะไรหรือ?” ชายที่ใส่ชุดสงฆ์ถามอย่างสุภาพ สายตาอ่อนโยนและสงบมาก

ยายทั้งตัวสั่นเหมือนถูกทุบด้วยกระทะ ขดตัวกลัวจนตัวลีบในอ้อมแขนของลู่หยวนเจ๋อ

“อ้า...อ้า...อ้า!!” เธอเริ่มร้องเสียงหวาดกลัว

“แม่ แม่!” ลู่หยวนเจ๋อพยายามปลอบโยน แต่ยายกลับยิ่งกลัวมากขึ้น

จนในที่สุด ยายตากลอกและหมดสติไป

เพ่ยไม่กล้ามองพระปลอมแม้แต่แวบเดียว สนใจเพียงนั่งร้องไห้ข้างๆ ยาย “หมอบอกว่า หลังจากที่แม่เป็นอัมพาต อารมณ์ไม่คงที่ อาจมีการเปลี่ยนแปลงทางบุคลิกภาพได้”

“ตอนนั้นคุณชายใหญ่ เคยเป็นเด็กหนุ่มที่สดใสราวกับดวงจันทร์ แต่หลังจากเป็นอัมพาต ก็เปลี่ยนไปมากไม่ใช่หรือ?” เพ่ยพูดอย่างระมัดระวัง

ความสงสัยของลู่หยวนเจ๋อคลายลง ตอนนั้นเหยียนซูก็เปลี่ยนไปจริงๆ

จากเด็กหนุ่มที่เป็นดาวเด่น กลายเป็นคนที่ต้องพึ่งพาคนอื่น แม้แต่การเข้าห้องน้ำก็คือคนละคนเลยทีเดียว ปฏิเสธการเข้าใกล้ของทุกคน

เพ่ยถอนหายใจเงียบๆ

สวี่ยิ้มและพูดขึ้น “นี่พระที่ไหนกัน?”

ลู่เฉาเฉากำลังแกะเมล็ดแตงโมอยู่ ถามขึ้น

“เป็นพระจากวัดฮู่กั๋วที่ขอมา”

“พระองค์นี้เป็นศิษย์ของเจ้าอาวาสวัดฮู่กั๋ว มักจะอยู่ในที่ลับไม่ค่อยปรากฏตัวให้คนเห็น” เพ่ยตอบอย่างลวกๆ

สวี่พยักหน้า “งั้นให้พระองค์นี้สวดมนต์ให้ยายทุกวัน จะเป็นไง? บางทีอาจช่วยให้ยายดีขึ้นได้”

【กระตุ้นจริงๆ กระตุ้นสุดๆ】

【ให้ฆาตกรอยู่กับยายทั้งวันทั้งคืน ทรมานยิ่งกว่าตายเสียอีก】

【ยังไงก็เป็นของเพ่ย】ลู่เฉาเฉาลอบยกนิ้วให้แม่

สวี่เลิกคิ้วให้เธอ

ความเกลียดชังและความกลัวช่างเป็นชีวิตที่ยอดเยี่ยมเหลือเกิน

ยายจะต้องมีชีวิตยืนยาวหลายปี ให้เพ่ยได้ทุกข์ทรมานอย่างมากที่สุด รู้สึกถึงความสิ้นหวังและความหวาดกลัว

“นี่เป็นเรื่องของเธอหรือไง?” เพ่ยตอบด้วยความไม่พอใจ

“ทำไมใจแคบแบบนี้? ก็ทำตามที่อวิ๋นหนิงพูดเถอะ”

เพ่ยต้องตอบตกลงด้วยความไม่พอใจ

แท้จริงแล้วเธอไม่อยากกระตุ้นยาย เพราะกลัวโดนจับได้ และรู้สึกผิด

ขณะนี้ ภรรยาใหญ่ของบ้านลู่ เจียงหยุนจิ่น ยืนอยู่ที่หน้าประตู

ใบหน้าเต็มไปด้วยความมืดหม่น

เธอเพิ่งแต่งเข้ามาแค่สามวัน เพ่ยก็มอบสิทธิ์การดูแลบ้านให้เธอ เธอดีใจมากจึงมอบเครื่องประดับหัวให้เพ่ยเป็นของขวัญ

ใครจะรู้ว่า...

พอรับตำแหน่งก็เจอปัญหาหนัก

เรื่องแรกที่เธอต้องจัดการคือจ่ายเงินเดือนที่ติดค้าง! ตอนนั้นเธอตกใจมาก

บ้านไหนที่ดูดีมีศักดิ์ศรี จะค้างเงินเดือนคนรับใช้? พอเห็นบัญชีที่ไม่มีเงินเลย เธอก็เติมเงินเดือนให้สามเดือนทันที

ทั้งที่บัญชีไม่มีเงิน แต่หลังจากที่เธอรับสิทธิ์การดูแลบ้าน เพ่ยก็เอะอะจะกินรังนกบำรุงร่างกาย

เหมือนจะทำให้เธอกลายเป็นสวี่อีกคนหนึ่งที่ต้องถูกดูดเลือด

โชคดีที่จิ่งหวยตั้งใจเรียนในห้องทำงานทุกวัน แค่ยังไม่เข้าห้องหอเลย

“เธอคือภรรยาเจียงใช่ไหม?” ลู่เฉาเฉาเอียงหัวมองไปที่เธอ

เจียงหยุนจิ่นทำความเคารพลู่เฉาเฉา “ใช่ค่ะ ท่านองค์หญิงจ้าวหยาง”

“เธอเป็นพี่สะใภ้เก่าของฉันเองเหรอ?”

เจียงหยุนจิ่นทำความเคารพอีกครั้ง “ใช่ค่ะ หยุนจิ่นกับเหยียนซูไม่มีวาสนาต่อกัน”

“ได้ยินว่าเธอไม่ชอบพี่ชายฉันเหรอ...” ลู่เฉาเฉาทำหน้าไร้เดียงสา

“แต่มีหลายคนชอบพี่ชายนะ ทุกคนอยากเป็นภรรยาจอหงวนกันทั้งนั้น” ลู่เฉาเฉาบ่นด้วยสีหน้าไม่เข้าใจ

เจียงหยุนจิ่นได้ยินชื่อของลู่เหยียนซูก็หายใจหนักขึ้น ผ้าเช็ดมือในมือบีบแน่นจนขาว

เธอรู้อยู่แล้วว่าลู่เหยียนซูในตอนนี้มีอิทธิพลแค่ไหน

การเป็นคนที่ได้อันดับที่หนึ่งในเมืองหลวงนั้นไม่ใช่เรื่องเล็กๆ

ยิ่งไปกว่านั้น เขาเป็นอัมพาตสิบปีโดยไม่เคยแตะหนังสือเลย! สิบปีเต็ม!

“ทำไมถึงไม่ชอบพี่ใหญ่ของฉันละ?”

“พี่ใหญ่หน้าตาดี แถมเป็นคนที่ได้อันดับหนึ่ง เขายังต้องได้ตำแหน่งจอหงวนอีกด้วยนะ”

“ทำไมลู่จิ่งหวยไม่ได้ตำแหน่งนั้นล่ะ?”

“เพราะไม่ชอบหรือ?” ลู่เฉาเฉาถามด้วยความอยากรู้

เจียงหยุนจิ่น กลั้นไม่อยู่แล้ว!