บทที่ 178 เรื่องดีเรื่องร้าย
บทที่ 178 เรื่องดีเรื่องร้าย
“เจ้าไปกินอาหารหมาจู่เฟิงอีกแล้วหรือ?” สวี่ซื่อ กัดฟันพูด
ลู่เฉาเฉา หมุนตาไปมา มืออ้วนทั้งสองข้างซ่อนไว้ด้านหลัง
เธอพูดตะกุกตะกัก “หมาของใครเล่า ทำไมถึงนับว่าขโมยได้?”
สวี่ซื่อมองเธออยู่นานจนพูดไม่ออกสักคำ
โมโห...โมโหจริงๆ
“เอาน่องไก่มาคืนไหม?” ลู่เฉาเฉาพยายามกล่อมอย่างระมัดระวัง
สวี่ซื่อหน้ามืดทันที รู้แบบนี้เธอไม่ให้น่องไก่ตั้งแต่แรกดีกว่า!!
【แม่ไม่ให้ ฉันจะไปขอจากลุงหรง ! 】
สวี่ซื่อได้แต่โบกมืออย่างจนปัญญา “พาเธอไปเดินย่อยในลานก่อน แล้วเลือกน่องไก่ที่เล็กที่สุดให้เธอ”
【เมื่อฉันโตขึ้น ฉันจะเลี้ยงไก่ทั่วทั้งโลก! 】ลู่เฉาเฉาทำปากบึน เดินไปด้วยใบหน้าเศร้าใจ
ก่อนนอน ลู่เฉาเฉาได้กินน่องไก่ในที่สุด
“จู่เฟิง เอากระดูกไก่ให้เจ้านะ”
“ฉันดีต่อเจ้าจริงไหม?” ลู่เฉาเฉาลูบหัวหมา
“งั้นครั้งหน้าต้องแบ่งเนื้อให้ฉันบ้างนะ”
จู่เฟิงฟังแล้วกลอกตา
หลังจากลู่เฉาเฉาหลับสนิท เติงจือ แอบมาเสริมอาหารให้จู่เฟิง “เป็นสัตว์เลี้ยงของเธอ คงลำบากเจ้ามากนะ”
เจอเจ้าของที่ขโมยอาหารหมาแบบนี้ ช่างซวยจริงๆ
เช้าวันต่อมา
ลู่เฉาเฉาก็ถูกเสียงเคาะและตอกดังลั่นปลุกให้ตื่น
“ข้างนอกทำอะไรกันอยู่คะ?” ลู่เฉาเฉาถามด้วยความสงสัย ขณะที่ยังมีผมยุ่งๆ เหมือนรังนก
“จวนโหว มีงานแต่งน่ะค่ะ เอ๊ะ ไม่ใช่ ตอนนี้ไม่เรียกว่าจวนโหวแล้ว” อวี้ซู ยิ้มแฉ่ง ดูมีความสุขมาก
“ตำแหน่งขุนนางสืบทอดของจวนจงหย่งโหว ถูกยกเลิกแล้ว เมื่อวานนี้ท่านผู้เฒ่าเอาวันเดือนปีเกิดของคุณไปใช้ยืมชะตา ทำให้ฮ่องเต้ทรงกริ้วและสั่งให้ยกเลิกตำแหน่งขุนนาง”
“เมื่อวานนี้ท่านผู้เฒ่าร้องไห้จนเป็นลมไป”
“แหม กู้หลิง ถูกส่งเข้าคุก ร่างของลู่หว่านอี้ ถูกส่งกลับไปยังบ้านบิดา ตอนนี้ศพยังตั้งอยู่ในจวน”
“วันนี้เจียงอวิ๋นจิ่น แต่งงานกับลู่จิ้งหวย ช่างเป็นเรื่องที่โชคร้ายจริงๆ”
“ตกลงจะแขวนผ้าสีแดงหรือผ้าสีขาวดีล่ะ?” อวี้ฉิน ถามขึ้น
“ใครจะไปรู้ล่ะ”
“รีบล้างหน้ารีบล้างหน้า ฉันจะไปดู” ลู่เฉาเฉารีบมาก เรื่องซุบซิบแบบนี้จะขาดเธอได้ยังไง?
ลู่เฉาเฉาทานอาหารเช้าอย่างรวดเร็ว แล้วจูงจู่เฟิงออกจากบ้าน
จู่เฟิงมีโซ่ล่ามอยู่บนหัว ลู่เฉาเฉาจูงหมาไป
“ไปกันเถอะ ฉันจะพาเจ้าไปเดินเล่น” ลู่เฉาเฉายิ้มกว้าง
ไม่รู้ว่าโซ่หลุดไปเมื่อไหร่ จู่เฟิงต้องกัดโซ่ไว้เอง กลัวว่าจะหลงกับเจ้านาย
เสียงเคาะและตอกดังขึ้นเรื่อยๆ กระดาษสีแดงถูกโปรยเต็มพื้น
ขบวนรับเจ้าสาวต้องเดินรอบเมืองพอดี ขณะนั้นลู่จิ้งหวยเพิ่งจบพิธีรับตัวเจ้าสาว จึงนำขบวนเกี้ยวเจ้าสาววนรอบเมือง
แม่สื่อโปรยขนมหวานระหว่างทาง ดึงดูดชาวบ้านมากมายที่มายืนดู เด็กๆ เก็บขนมไปส่งเสียงเชียร์
แป้งแต่งหน้าก็ปกปิดสีหน้าซีดของลู่จิ้งหวยไม่ได้ ขณะที่เขาขี่ม้า เหงื่อเย็นๆ ไหลออกมาตลอดเวลา
คิ้วขมวดเข้าหากัน มือที่จับบังเหียนมองเห็นข้อกระดูกที่ขาวซีด
“เจ้าบ่าวขี่ม้าแปลกๆ เหมือนมีก้นมีเข็มแทงอยู่เลย” มีคนล้อเล่น
เหมือนเขาไม่กล้าออกแรง นอกจากนี้ยังดูเจ็บปวดมาก
ในเกี้ยวเจ้าสาว เจียงอวิ๋นจิ่นเริ่มหงุดหงิดเล็กน้อย
ช่วงนี้ความสัมพันธ์ระหว่างตระกูลเจียงกับจวนจงหย่งโหวตึงเครียดอย่างมาก
เพราะลู่จิ้งหวย ตระกูลเจียงเดิมพันแพ้ไปหลายหมื่นตำลึง
นอกจากนี้ลู่เยี่ยนซู ยังสอบได้ที่หนึ่ง ตระกูลเจียงจึงเสียใจหลายอย่าง และดูเหมือนลู่จิ้งหวยก็เย็นชากับเธอมากขึ้น
ลมอ่อนพัดเปิดม่านออก เธอมองเห็นชายในชุดขาวร่างสูงโปร่งเหมือนต้นไผ่ยืนอยู่ริมถนน
ใบหน้าของเขาเหมือนหยก คิ้วมีรอยยิ้มเล็กๆ ที่แฝงไปด้วยความสงบ
ผู้คนมากมายรายล้อมเขา ขอคำแนะนำจากเขา แต่เขาก็ไม่แสดงท่าทีถือตัวแม้แต่น้อย
เจียงอวิ๋นจิ่นตกใจ
ลู่เยี่ยนซูเงยหน้าขึ้นมอง เห็นเจียงอวิ๋นจิ่นเปิดผ้าคลุมหน้า มองตรงมาที่เขา
ในชั่วพริบตาที่ตาประสานกัน เจียงอวิ๋นจิ่นถึงกับสะดุ้งเหมือนโดนเผา
ลู่เยี่ยนซูมองด้วยสายตาที่สงบ ใบหน้าไม่แสดงอารมณ์ เพื่อนร่วมชั้นข้างกายพูดว่า “นั่นคือคุณหนูเจียงใช่ไหม? เป็นคู่หมั้นเก่าของเจ้าหรือเปล่า?”
“ไม่มีตา เลือกเจ้าไม่ถูก กลับไปเลือกเจ้าลู่จิ้งหวยแทน เจ้าช่วยชีวิตเธอไว้ แต่เธอกลับถอนหมั้นเพื่อแต่งงานกับลูกนอกสมรส ช่างไร้หัวใจยิ่งนัก”
“สมควรแล้ว เจ้าหลงใหลในความสามารถของลู่จิ้งหวย สุดท้ายลู่เยี่ยนซูกลับสอบได้ที่หนึ่ง”
“ลู่จิ้งหวยพยายามดันเจ้าออกจากจวนโหวจนสำเร็จ สุดท้ายตำแหน่งขุนนางของจวนโหวก็หายไป เป็นผลตอบแทนจริงๆ” เพื่อนร่วมชั้นไม่กี่คนหัวเราะด้วยสีหน้าดูถูก ถ้อยคำเต็มไปด้วยความสะใจ
ลู่เยี่ยนซูตายังสงบ “บางที อาจเป็นรักแท้ก็ได้”
“ถ้าเป็นรักแท้ ก็ขอให้คบกันจนวันตาย อย่าได้แยกจากกันอีกเลย” ในดวงตาของเด็กหนุ่มมีประกายแสงแปลบปลาบ
“เมื่อเจ้าสอบได้ที่หนึ่งทุกสนาม กลัวว่าเจ้าลู่คงต้องเสียใจแน่ ไม่สิ ยังมีคุณหนูเจียงอีก…” ทุกคนหัวเราะกันอย่างมีความสุข
ในตอนนี้ เจียงอวิ๋นจิ่นเองก็ใจสั่นไปหมด
ในชั่วพริบตาที่ตาประสานกัน เธอถึงกับหลบตาไป เหมือนไม่กล้าสบตากับลู่เยี่ยนซู
เธอคิดถึงเขาอย่างพร่ามัว
ในวัยเด็ก ลู่เยี่ยนซูเป็นคนที่เคร่งครัด ดูเหมือนผู้ใหญ่ตัวน้อยที่จริงจังมาก
แม้ว่าเขาจะอายุน้อย แต่เขาก็เป็นคนที่โดดเด่นที่สุดในกลุ่มคนเสมอ
เมื่อพ่อพูดถึงเขา ก็ชมเขาอยู่เสมอ
คนที่เคร่งครัดขนาดนั้น สั่งให้คนใช้ถอยออกไปแล้วกระซิบกับเธอว่า “เธอกับฉันหมั้นกันแล้ว ฉันจะดูแลเธอให้ดี อย่ากลัวไปเลย”
หัวใจบริสุทธิ์ดวงหนึ่ง เปิดเผยออกมาโดยไม่มีการปิดบัง
เด็กหนุ่มช่วยชีวิตเธอไว้ จนตัวเองต้องนั่งรถเข็นเป็นเวลา 10 ปี ทำให้เธอรู้สึกผิดเต็มอก เธอกลัวที่จะเจอลู่เยี่ยนซู กลัวถูกตำหนิ
แต่ตอนนี้ เด็กหนุ่มลุกขึ้นยืนอีกครั้ง
ยิ่งเด่นกว่าเดิม
เขาสอบได้ที่หนึ่งสนามแรก และมีโอกาสสูงที่จะสอบได้ที่หนึ่งทุกสนาม ทำให้วงศ์ตระกูลรุ่งเรือง
เจียงอวิ๋นจิ่น ไม่เจ็บปวดก็คงเป็นไปไม่ได้
“ถึงจุดลงเกี้ยว” เมื่อแม่สื่อพูด เกี้ยวเจ้าสาวก็หยุดลง
รออยู่นาน แต่เจียงอวิ๋นจิ่นก็ไม่เห็นลู่จิ้งหวยมาเปิดเกี้ยวให้
“ทำไมท่านชายยังไม่ลงจากม้า?” นางกำนัลที่ร่วมขบวนดูท่าทีร้อนใจ
ลู่จิ้งหวยหน้าซีดเหมือนกระดาษ รู้สึกได้แม้แต่การหายใจก็เจ็บไปทั้งตัว
“ขอเชิญเจ้าบ่าวลงจากม้า…” แม่สื่อร้องเรียก
ร้องเรียกถึงสามครั้ง ลู่จิ้งหวยก็ยังไม่ขยับ
ลู่จิ้งหวยมองลูกน้องคนสนิท ลูกน้องรีบเข้ามาพยุงเขาลงจากม้า
ขาพาดลงมา “ซี๊ด…”
ลู่จิ้งหวยสูดหายใจเฮือก
พอลงจากม้า ลูกน้องมองไปที่หลังม้าด้วยสีหน้าประหลาดใจ “ท่านชาย เลือดออกหรือขอรับ?” เพียงเห็นจุดแดงปรากฏขึ้นบนหลังม้า
ใบหน้าของลู่จิ้งหวยแดงก่ำ ท่าทีตื่นตระหนก
เขามองลงมาเห็นว่าตัวเองใส่ชุดเจ้าบ่าวสีแดงจึงค่อยโล่งใจ
“จูงม้าออกไป อย่าให้ใครเห็น” เขามองลูกน้องแล้วสั่ง
ลูกน้องรับคำเสียงเบา
นิ้วมือของลู่จิ้งหวยขาวซีด เขาเปิดม่านเกี้ยวประคองเจียงอวิ๋นจิ่นขึ้นมา
แม่สื่อพูดอย่างยิ้มแย้ม “ช่วยประคองเจ้าสาวข้ามกระถางไฟด้วยนะเจ้าคะ”
“เจ้าสาวข้ามกระถางไฟ เสริมโชคลาภและลูกหลาน”
“เคารพพ่อแม่ผัว ทำให้ครอบครัวมีความสุขได้ชั่วนิรันดร์ เจ้าสาวข้ามกระถางไฟ สามีภรรยารักใคร่ไปตลอดกาล” แม่สื่อร้องกล่าวคำมงคล
คนในจวนโหวทุกคนพยายามฝืนยิ้มออกมา นางกำนัลที่หน้าประตูโปรยขนมหวาน
เจียงอวิ๋นจิ่นก้าวข้ามกระถางไฟ แม่สื่อก็กล่าวคำมงคลต่อไปอย่างไม่หยุดหย่อน
จวนโหวให้เงินรางวัลแก่แม่สื่อไม่น้อย
เจียงอวิ๋นจิ่นจับปลายผ้าสีแดง ปลายอีกด้านอยู่ในมือของลู่จิ้งหวย
เธอก้าวเข้าไปในจวนทีละก้าว
ทันใดนั้น…
นางกำนัลที่ติดตามมาอุทานออกมาอย่างตกใจ
เจียงอวิ๋นจิ่นใจเต้นแรง รีบฟังเสียงนางกำนัลที่กระซิบข้างหูเธอ “คุณหนู…”
“บ่าวเพิ่งเห็น พวกเขาเอาหีบศพของลู่หว่านอี้มาวางไว้ในห้องข้างๆ นะเจ้าคะ”
“ศพของน้องสาวที่ตายโหง ถูกส่งกลับมาให้ครอบครัว!”
“วันนี้เป็นวันแต่งงานของคุณหนูแท้ๆ!”
“ท่านชายทำอะไรอยู่กันแน่?! เอาศพคนตายโหงที่ตายเปล่ามาไว้ในจวน ไม่กลัวโชคร้ายหรืออย่างไร” เมื่อครู่มีคนรับใช้เปิดประตู ทำให้นางกำนัลที่ติดตามมากลัวจนหน้าซีดเผือด
ที่ห้องโถงใหญ่จัดงานแต่งงาน ห้องข้างๆ ดันตั้งศพอยู่ ช่างไม่สมควรจริงๆ!
เจียงอวิ๋นจิ่นใจเต้นระรัว
เธอถอนหมั้นกับลู่เยี่ยนซูแล้วแต่งกับลู่จิ้งหวย ไม่เสียใจจริงๆ หรือ?
