บทที่ 15 ร้านที่ใหญ่ขึ้น
บทที่ 15 ร้านที่ใหญ่ขึ้น
เฉินอวี่ดูเวลาในโทรศัพท์แล้วดื่มน้ำสักหน่อย พักสักครู่ จากนั้นก็เริ่มเตรียมไส้สำหรับเกี๊ยวซ่า
อุปกรณ์ในรถเข็นอาหารก็ครบถ้วนอยู่แล้ว ประกอบกับวัตถุดิบที่ซื้อมาในวันนี้ทั้งหมดมีน้ำหนักรวมกัน 140 ปอนด์
เฉินอวี่ใช้เวลาเพียงสิบนาทีในการเตรียมไส้เกี๊ยวซ่า
จากนั้นเขาใช้แป้ง 60 ปอนด์ เพื่อทำแป้งเกี๊ยวซ่า
เมื่อถึงเวลาบ่ายสี่โมง เฉินอวี่ก็เตรียมเกี๊ยวซ่ากึ่งสำเร็จรูปได้ 600 ชิ้น
ขณะที่เฉินอวี่กำลังเขียนกระดานดำเพื่อกำหนดราคาของเกี๊ยวซ่า 5 หยวนต่อชิ้น กลุ่มผู้สูงอายุที่มาเต้นออกกำลังกายที่จัตุรัสก็เริ่มทยอยมาที่ร้านเข็นอาหารแล้ว
“โอ้หนุ่มน้อย วันนี้มีสินค้าใหม่เพิ่มเข้ามาด้วยเหรอ?” ผู้สูงอายุคนหนึ่งถามขึ้น
เฉินอวี่ยิ้มและตอบว่า “ใช่ครับ เพิ่งเปิดตัวเกี๊ยวซ่าสูตรพิเศษ”
“โอ้โห เกี๊ยวซ่าสูตรพิเศษ! ราคา 5 หยวนต่อชิ้นเลยเหรอ? คนอื่นเขาขายกันแค่ชิ้นละ 1 หยวนเองนะ”
“ใช้วัตถุดิบพิเศษ ราคาก็เลยสูงขึ้นนิดหน่อยครับ” เฉินอวี่อธิบายไม่มาก แล้วกลับไปที่รถเข็นอาหาร
พูดจริง ๆ เลยว่า เกี๊ยวซ่าชิ้นละ 5 หยวนก็ถือว่าแพง ผู้สูงอายุส่วนใหญ่ยังคงซื้อปาท่องโก๋เหมือนเดิม
“อ้าว เฉิน วันนี้ขายของเหรอ?”
จางฟานที่ถือกระเป๋าแล้วพาลูกสาวมาด้วยมานั่งที่โต๊ะอย่างสนิทสนม
“ตามปกติเลย ขอปาท่องโก๋ 30 ชิ้นนะ จะเอากลับบ้าน”
หลังจากรายงานจำนวนแล้ว จางฟานก็เห็นกระดานดำที่มีเกี๊ยวซ่าที่เพิ่งถูกเพิ่มเข้ามา
“เกี๊ยวซ่านี่ทำจากอะไรเหรอ? ชิ้นละ 5 หยวนแน่ะ”
“เกี๊ยวซ่าสูตรพิเศษ! เอาสองชิ้นไหม? ฉันเลี้ยงเอง!” เฉินอวี่พูดอย่างใจกว้าง แล้วหยิบเกี๊ยวซ่าสองชิ้นลงในกระทะน้ำมัน
จางฟานช่วยเหลือเฉินอวี่ไว้มาก ดังนั้นการเลี้ยงเกี๊ยวซ่าสองชิ้นจึงไม่ใช่เรื่องใหญ่
“โอ้ ขอบคุณนะ! แต่ฉันต้องจ่ายเงินสิ”
จางฟานหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาแล้วจ่ายเงินค่าเกี๊ยวซ่าทั้งสองชิ้น
เฉินอวี่ไม่รู้จะทำอย่างไร แต่ตอนนี้เขากำลังยุ่งอยู่ จึงไม่ได้ลงไปขัดขวาง
เมื่อเกี๊ยวซ่าถูกทอดจนสุก กลิ่นหอมเฉพาะตัวก็เริ่มแพร่กระจายรอบ ๆ รถเข็นอาหาร
“หอมจังเลย! เกี๊ยวซ่านี่ทำจากอะไรเนี่ย? หอมมากเลยนะ!”
“กลิ่นมันต่างจากปาท่องโก๋เลยนะ!”
“เฮ้อ หนุ่มน้อยทำปาท่องโก๋ได้อร่อยขนาดนั้น เกี๊ยวซ่าสูตรพิเศษนี่ก็ต้องไม่ธรรมดาแน่ ๆ!”
จางฟานที่ถูกกลิ่นเกี๊ยวซ่าดึงดูดก็ตื่นเต้นจนแทบจะอดใจไม่ไหว แล้วกัดเกี๊ยวซ่าเข้าไปคำหนึ่ง
“โอ้พระเจ้า! นี่มันอะไรกัน? เกี๊ยวซ่าเทพเหรอ? อร่อยมาก! ไม่ใช่แค่ 5 หยวนหรอกนะ ถึงจะขายชิ้นละ 10 หยวนก็คุ้ม!”
ลูกสาวของจางฟานก็ถูกกลิ่นหอมดึงดูด แล้วหยิบเกี๊ยวซ่าอีกชิ้นไป
เมื่อกัดเข้าไปคำหนึ่ง ลู่ลู่ก็ตื่นเต้นจนกระโดดขึ้นมา
“เกี๊ยวซ่าของลุงเฉินอร่อยมากเลยค่ะ พ่อ หนูอยากกินอีก!”
จางฟานไม่สนใจว่าลูกสาวจะกินไหวหรือไม่ รีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วจ่ายอีก 50 หยวน
“เฉิน ขอเกี๊ยวซ่าเพิ่มอีก 10 ชิ้น จะเอากลับไปให้ภรรยากิน!”
“ได้เลย!” เฉินอวี่ตอบรับ แล้วหยิบเกี๊ยวซ่า 10 ชิ้นลงในกระทะ
“จริงเหรอ อร่อยขนาดนั้นเลยเหรอ?”
หญิงสูงอายุคนหนึ่งเข้ามาแล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาจะจ่ายเงิน “เอามาลองชิมสองชิ้นหน่อยสิ!”
“คุณป้า วันนี้เกี๊ยวซ่าล็อตแรกของวันมีแค่ 500 กว่าชิ้น จากนี้ไปจำกัดการซื้อ คนละไม่เกินหนึ่งชิ้นครับ!”
เมื่อคนที่ยืนต่อแถวฟังคำพูดนี้ก็เริ่มไม่พอใจ
แต่เดิมพวกเขาคิดว่าราคาแพงเกินไปจึงไม่อยากซื้อ แต่เมื่อได้ยินเฉินอวี่บอกว่ามีจำนวนจำกัด บวกกับเห็นสีหน้าของจางฟาน และกลิ่นหอมเฉพาะตัวของเกี๊ยวซ่า ทำให้ผู้สูงอายุกลุ่มนี้รู้สึกตื่นเต้น
“หนุ่มน้อย ฉันขอซื้อปาท่องโก๋เพิ่มอีก 10 ชิ้น แล้วขอซื้อเกี๊ยวซ่าเพิ่มได้ไหม?”
เฉินอวี่ส่ายหน้า “ขอโทษจริง ๆ นะครับคุณลุง วันนี้เกี๊ยวซ่าเป็นการลองขาย วันพรุ่งนี้จะขายไม่จำกัดจำนวนครับ”
คุณลุงมองไปที่เกี๊ยวซ่าครึ่งชิ้นที่เขากำลังกัดอยู่แล้วพูดอย่างเสียดาย “ฉันอยากเอาไปให้หลานกินอีกชิ้น แต่ว่า...ต้องรอถึงพรุ่งนี้แล้วล่ะ!”
จริง ๆ แล้วเฉินอวี่ก็อยากขายเกี๊ยวซ่าให้หมดทั้ง 600 ชิ้น แต่เขาคิดว่าควรเหลือไว้ให้ถวนถวนกับถงหย่าได้ลองชิมด้วย
ตอนห้าโมงเย็น ถงหย่าขับรถสีขาวพาถวนถวนมาจอดข้างรถเข็นอาหาร
“ว้าว วันนี้คนเยอะกว่าที่เมื่อวานอีก!” ถงหย่าพูดด้วยความประหลาดใจ แล้วรีบหยิบผ้ากันเปื้อนและถุงมือออกจากรถไปยังรถเข็นอาหาร
ผ้ากันเปื้อนและถุงมือถงหย่าเพิ่งซื้อมาในช่วงบ่าย เพราะเธอรู้สึกว่าอุปกรณ์ในรถเข็นอาหารมันใหญ่เกินไป ทำให้ใส่แล้วไม่สบายในสองครั้งที่ผ่านมา
ถวนถวนก็จัดโต๊ะออกมาอย่างคล่องแคล่วแล้วหยิบกระดาษและปากกามานั่งเขียนรายการ
“อ้าว นี่ไม่ใช่ครูสาวเมื่อวานเหรอ? ทำไมวันนี้ใส่ชุดครอบครัวล่ะ? นี่คงไม่ได้เป็นแฟนกับหนุ่มคนนี้แล้วหรอกใช่ไหม?”
ถงหย่าถูกพูดจนหน้าแดงใจเต้น แต่เธอไม่ได้แก้ไขอะไร เพียงแค่ช่วยบรรจุของให้ลูกค้าอย่างคล่องแคล่ว
เฉินอวี่ดูเหมือนจะคุ้นเคยกับการถูกแซวแบบนี้แล้ว และเมื่อถงหย่าอยู่ข้าง ๆ เขาก็รู้สึกใจสงบอย่างแปลกประหลาด
ดังนั้นเขาจึงตั้งหน้าตั้งตาทำปาท่องโก๋และเกี๊ยวซ่าต่อไป โดยไม่ได้ตอบโต้หรือแก้ตัวอะไร
ถงหย่าลอบมองเฉินอวี่ แล้วรีบควบคุมความรู้สึกในใจทั้งหมด
“ว้าว วันนี้มีสินค้าใหม่ด้วย!” ถงหย่าถามขึ้นโดยไม่ได้คิด เพื่อลดความสนใจของตัวเอง
“ใช่ ฉันเตรียมไว้ให้เธอกับถวนถวนแล้วด้วย!”
ถงหย่าหัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะอีกครั้ง!
แต่วันนี้ถงหย่าก็ยุ่งมากขึ้นเรื่อย ๆ บางครั้งเธอก็ต้องไปที่รถครึ่งคันด้านข้างเพื่อเติมสินค้าในตู้ขายของอัตโนมัติ
จนถึงเวลาสามทุ่ม ปาท่องโก๋และเกี๊ยวซ่าขายหมดเกลี้ยง ความฮิตในวันนี้ยิ่งกว่าวันที่แล้วเสียอีก
“เถ้าแก่ จะปิดร้านแล้วเหรอ? ยังมีปาท่องโก๋เหลือไหม? พวกเรามาค้างคืนที่นี่ ไม่มีอะไรกินเลย”
เด็กหนุ่มจากร้านอินเทอร์เน็ตที่เคยซื้อปาท่องโก๋และเกี๊ยวซ่าก่อนหน้านี้กลับมาอีกครั้ง ดูท่าทางผิดหวังเล็กน้อย
“ขอโทษครับ ขายหมดแล้ว” เฉินอวี่ตอบอย่างขอโทษ
“งั้นพวกเราจะมาใหม่ตอนตีสี่กว่า ๆ เถ้าแก่ ปาท่องโก๋ของคุณนี่สุดยอดจริง ๆ ไม่เพียงแต่ช่วยฟื้นฟูร่างกาย ยังทำให้พวกเราได้คะแนนสูงสุดในเกมด้วย!”
หลังจากกลุ่มเด็กหนุ่มร้านอินเทอร์เน็ตเดินจากไป เฉินอวี่และถงหย่าก็ช่วยกันทำความสะอาดรถเข็นอาหารจนเรียบร้อย
【ขอแสดงความยินดีกับผู้ใช้งานที่สิ้นสุดการขายในวันนี้ได้อย่างสมบูรณ์ ยอดกำไรสุทธิประจำวัน 17,500 หยวน สะสมแต้มได้ 17,500 แต้ม! ขณะนี้ยอดแต้มสะสมทั้งหมดคือ 20,728.5 แต้ม!】
เมื่อได้ยินเสียงแจ้งเตือนจากระบบ เฉินอวี่รู้สึกว่าความเหนื่อยล้าตลอดทั้งวันนั้นคุ้มค่า
ระบบทำหน้าที่คำนวณกำไรสุทธิและแต้มให้เรียบร้อยแล้ว เฉินอวี่จึงไม่ต้องกังวลมาก เขาเพียงแค่ตรวจสอบยอดเงินในบัญชีและเงินสดที่มีในเคาน์เตอร์
ตอนนี้เขามีเงินอยู่ในมือทั้งหมด 31,700 หยวน!
เมื่อคำนวณแบบนี้แล้ว เป้าหมายการซื้อบ้านของเขาก็ใกล้จะถึงขึ้นเรื่อย ๆ
แต่เฉินอวี่มองดูรถเข็นอาหารด้านหลังของเขา แล้วมองไปที่แถวของร้านค้าในตึกด้านหน้า
บางทีอาจจะต้องเช่าร้านที่ใหญ่กว่านี้!
วันนี้ตอนที่เขากำลังทำงาน เขารู้สึกได้อย่างชัดเจนว่าพื้นที่ในรถเข็นอาหารเริ่มคับแคบขึ้น นอกจากนี้ ปัญหาการชาร์จไฟของรถเข็นก็ยังไม่มีทางแก้ไขที่ดีนัก!
(จบบท)
