บทที่ 136 ไม่เจอกันไม่กี่วัน กลับทำตัวห่างเหินแบบนี้เหรอ?

บทที่ 136 ไม่เจอกันไม่กี่วัน กลับทำตัวห่างเหินแบบนี้เหรอ?

เจียงฟางรับตำแหน่งคนขับรถเอง พอขึ้นรถเห็นฉินหว่านนั่งอยู่ข้างๆ ก้มหน้าอยู่ที่เบาะปรับสายรัดความปลอดภัย แสดงออกถึงความวิตกกังวล แม้จะไม่ได้เจอกันแค่สิบวัน ดูเหมือนความสนิทสนมก็ลดลงไปแล้ว

สายรัดความปลอดภัยรัดหน้าอกของฉินหว่านจนผิดรูป เจียงฟางรู้สึกถึงความตึงของร่างกาย ทันทีที่เขาสัมผัส เขารู้สึกถึงการบวมของร่างกายที่อยู่ระหว่างขา ตึงมากจนไม่สามารถลดลงได้

“เป็นอะไรไป?” ฉินหว่านไม่เข้าใจสถานการณ์ คิดว่าเขาไม่คุ้นเคยกับรถของเธอ “ให้ฉันขับไหม?”

ยังไม่ทันพูดจบ เจียงฟางก็โน้มตัวเข้ามาจูบเธออย่างเต็มที่ กลิ่นบุหรี่ที่แรงของเขาห่อหุ้มเธอทั้งหมด

ฉินหว่านอื้ออึง รู้สึกหลังแข็งทื่อ

สิ่งที่รอคอยมานานกลายเป็นความจริง ตอนนี้ลมหายใจของทั้งสองคนร้อนแรง จูบแลกลิ้นกัน แต่กลับรู้สึกไม่คุ้นเคย

เธอพยายามหลบหน้า แก้มแดงขึ้นเพราะความอาย ยังไม่ได้เตรียมตัวสำหรับการจูบกับเจียงฟาง

ความลังเลของเธอทำให้เจียงฟางรู้สึกหงุดหงิดมากขึ้น เขากุมท้ายทอยของเธอและลึกจูบมากขึ้น ลิ้นของเขาสอดเข้าไปในปากของเธอ ก่อให้เกิดการเคลื่อนไหวที่ทำให้สูญเสียออกซิเจนที่เหลือในร่างกายไปจนหมด ดูเหมือนเขาต้องการทำให้เธอรู้สึกสะดวกใจในวิธีนี้

จนกระทั่งเธอเกือบหายใจไม่ออก เจียงฟางจึงปล่อยจากการกดขี่ มองไปที่ริมฝีปากที่แดงและบวมของเธอ “ไม่เจอกันไม่กี่วัน กลับทำตัวห่างเหินแบบนี้เหรอ?”

หัวใจของฉินหว่านเต้นรัว รู้สึกเหมือนคำตอบของเธอจะถูกเขาอ่านออกหมด

“เอาล่ะ กลับบ้านแล้วค่อยเคลียร์กัน” เจียงฟางไม่กดดันเธอ ยกมือขึ้นลูบผมของเธอให้ยุ่งเหยิง อารมณ์ของเขาดีขึ้นมาก เขาขับรถพาเธอไปที่ซูเปอร์มาร์เก็ตเพื่อซื้อของ

“เจียงฟาง คืนนี้เราไม่ไปกินข้างนอกเหรอ? คุณเพิ่งกลับมา ยังไม่ได้พักผ่อน ต้องมาทำอาหารอีก มันยุ่งยากเกินไป…” ฉินหว่านพูด

“จะให้ฉันทำอาหารเองเหรอ?” เจียงฟางมองไปที่เธอ

ฉินหว่านพูดไม่ออก “ถ้าคุณไม่รังเกียจฝีมือของฉัน ฉันก็ทำได้…”

“ดี” เจียงฟางตอบอย่างตรงไปตรงมา “งั้นคืนนี้คุณทำอาหารให้ ฉันรอรับประทานก็พอ”

ฉินหว่านตามหลังเขาไป ไม่มีอะไรจะพูด รู้สึกเหมือนเธอเพิ่งกระโดดลงไปในหลุมที่เขาขุดไว้

“เจียงฟาง งั้นเราซื้อกุ้งกันไหม”

เจียงฟางหันมามองเธอ เธอมักจะรำคาญการปอกเปลือกกุ้ง แต่วันนี้ทำไมถึงอยากกินสิ่งนี้?

ฉินหว่านรู้สึกไม่สบายใจเมื่อถูกมองเช่นนั้น กลืนน้ำลายแล้วอธิบาย “อาหารทะเลสามารถนึ่งได้ ไม่ค่อยมีปัญหา”

“คุณยังสามารถมั่นใจในตัวเองมากกว่านี้” เจียงฟางโน้มตัวเข้ามากระซิบข้างหู “มีฉันอยู่ คุณจะไม่ผิดพลาด”

ท่าทางของทั้งสองคนดูสนิทสนมและหล่อเหลา ทำให้ผู้คนรอบข้างมองดู

เวลาไม่ดึกเกินไป สามารถไปทานอาหารที่ร้านได้เลย ไม่จำเป็นต้องยุ่งยาก

แต่ฉินหว่านไม่กล้าพูดเรื่องนี้ กลัวจะถูกกล่าวหาว่าเป็นคนขี้เกียจ

ทั้งสองเดินชมซูเปอร์มาร์เก็ตกันไป โดยไม่ได้ซื้อของมากมาย

เมื่อกลับถึงบ้าน เจียงฟางถอดเสื้อโค้ตออก ม้วนแขนเสื้อขึ้น แล้วถือของไปยังห้องครัวก่อน

ฉินหว่านช่วยเขาวางกระเป๋าและเข้าครัวช่วย “อืม แต่ต้องบอกก่อนเลยว่า วันนี้ฉันเป็นคนถือช้อน”