บทที่ 16 การเลื่อนขั้นสู่จิตวิญญาณ

บทที่ 16 การเลื่อนขั้นสู่จิตวิญญาณ

..เวลาตีห้าของเช้าวันรุ่งขึ้น ขณะที่ไป๋หลี่หยุนเซียวนั่งอยู่บนยอดศาลา จู่ๆ เขาก็ตะโกนขึ้นไปบนฟ้า..

“อา!..มันช่างสดชื่นเหลือเกิน”

เสียงนั้นดังไปทั่วบริเวณ จนนกในสวนป่าสาธารณะทั้งหมดต่างก็ตกใจ แม้แต่ผู้อยู่อาศัยในวิลล่าใกล้เคียงก็พากันตื่นขึ้นจากเสียงหวีดยาวๆ ส่วนใหญ่ต่างก็ไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้น..

“ฉันคิดว่ามีบางอย่างเกิดขึ้น” แต่คนอื่นๆ ต่างก็ประหลาดใจเช่นกัน

ไม่ใช่ว่าไป๋หลี่หยุนเซียวต้องการที่จะทำเช่นนี้ แต่ดันเถียนของเขาในที่สุดก็รวมเป็นเส้นไหมแห่งจิตวิญญาณแล้ว ซึ่งรวบรวมโดยแสงออร่านับพัน แสดงให้เห็นว่าไป๋หยุนเซียวได้ฝ่าทะลุจิตวิญญาณและไปถึงแดนวิญญาณแล้ว

เนื่องจากดันเถียนมีแก๊ส และท้องของเขาก็ป่องขึ้นโดยอัตโนมัติ จึงจำเป็นต้องกรีดร้องเพื่อคลี่คลายแก๊สออกมา  หลังจากผ่านไปกว่าสิบวินาที ไป๋หยุนเซียวก็หยุดลง จากนั้นเขาก็หายใจเข้าลึกๆ แล้วลืมตาขึ้น แต่ในช่วงเวลาต่อมา หูของเขาก็ขยับไปมา เพราะเขาได้ยินเสียงใครบางคนกำลังรีบมาที่นี่ ซึ่งดูเหมือนว่าจะเป็นผู้ฝึกฝนเช่นกัน

ไป๋หยุนเซียวรีบกระโดดลงมาจากด้านบนของศาลาลงมายืนอยู่ในศาลาแล้วมองไปรอบ ๆ และเห็นชายชราในชุดออกกำลังกายสีขาวกำลังเดินเข้ามาที่สถานที่แห่งนี้ โดยที่ฝีเท้าของเขาดูเบาและเงียบมาก ดูเหมือนชายชราจะไม่รีบร้อน แต่ในความเป็นจริงแล้ว เขาวิ่งเร็วกว่าคนทั่วไปมาก

เมื่อชายชรามาถึงศาลาและมองไปที่ไป๋หยุนเซียว เขาก็ดูประหลาดใจ ในขณะนี้ก็มีแสงสีขาวบนขอบฟ้าที่กำลังสาดส่องไปทั่วป่า และทั้งสองฝ่ายสามารถมองเห็นรูปร่างของกันและกันได้อย่างชัดเจน

ด้วยเสียงหอนยาวเมื่อสักครู่นี้ ทำให้ชายชราคิดว่าอีกฝ่ายน่าจะเป็นอาจารย์ประจำบ้านที่มีอายุมากกว่าครึ่งชีวิตแล้ว แต่เขาไม่สามารถจินตนาการได้ว่าเขาเป็นแค่เพียงชายหนุ่มอายุสิบเจ็ดหรือสิบแปดปีเท่านั้น

ไป๋หลี่หยุนเซียวเหลือบมองไปที่ชายชราแต่เขาไม่ต้องการที่จะสื่อสารกับฝ่าย จากนั้นเขาก็เดินออกไปนอกศาลา..

“เพื่อนตัวน้อย..ช้าก่อน!”

ชายชรากล่าวอย่างรวดเร็ว ทันทีที่คำพูดของเขาหลุดออกมา หญิงสาวอีกคนในวัยยี่สิบก็วิ่งมาตามสะพานไม้..

“..ปู่.. คุณมาถึงเร็วจัง คุณเจอคนนั้นหรือยัง”

หญิงสาวผมเปียและชุดกีฬาสีชมพู ดูสวยงาม มีรูปร่างที่ยอดเยี่ยม แต่เต็มไปด้วยพลังงาน และดูเหมือนว่าเธอน่าจะเชี่ยวชาญในมวยและกังฟู

เมื่อหญิงสาวพูด เธอก็เหลือบมองไปยัง ไป๋หยุนเซียว แต่เธอกลับเพิกเฉย ชายชรายังคงมองไปที่ไป๋หยุนเซียวแล้วถาม

“ฉันได้ยินเสียงกรีดร้องของใครบางคนแถวนี้ คุณน่าจะได้ยินใช่ไหม คุณเห็นคนนั้นไหม”

ไป๋หลี่หยุนเซียวไม่อยากก่อเรื่อง ดังนั้นเขาจึงไม่ยอมรับ จึงส่ายหัว..

“ไม่!..อะ!..”

“แล้วคุณมาทำอะไรที่นี่ ครอบครัวของคุณดูเหมือนจะไม่ได้อาศัยอยู่ที่นี่ ใช่ไหม”

หญิงสาวจ้องมองไปที่รูปร่างของไป๋หยุนเซียว และเห็นว่าเขาสวมเสื้อผ้าธรรมดาๆและน่าจะเป็นเพียงลูกของครอบครัวพลเรือนธรรมดาคนหนึ่ง!..

ไป๋หยุนเซียวหัวเราะเยาะเย้ย..

“สวนป่าแห่งนี้เป็นของสาธารณะ คุณยังมาได้ แล้วทำไมฉันถึงมาไม่ได้”

หญิงสาวไม่คิดว่าคำพูดของไป๋หยุนเซียวจะคมคายขนาดนั้น และในชั่วพริบตา เธอก็หัวเราะเยาะเขาทันที..

“เฮ้อ … คุณยังไม่รู้จักพื้นที่นี้เลย ที่นี่เป็นเขตทรัพย์สินของสวนป่าของเรา คนนอกไม่มีสิทธิ์เข้ามา”

“แล้วไง” ไป๋หยุนเซียวถาม

“ส่วนป่าและวิลล่ากับคฤหาสน์เหล่านี้ เป็นที่ของพวกเรา”

เด็กสาวต้องการจะพูดบางอย่างต่อไป แต่ถูกชายชราห้ามไว้..

“เพื่อนตัวน้อย อย่าโกรธเลย หลานสาวของฉันพูดไม่ดี โปรดยกโทษให้ฉันด้วย!”

“พอแล้ว ลาก่อน!”

ไป๋หยุนเซียวไม่ต้องการยุ่งกับเรื่องนี้แล้วเดินจากไป

ชายชราครางเงียบๆ แต่จ้องไปที่ฝีเท้าของไป๋หยุนเซียว เด็กสาวมองไปที่ชายชรา..

“ปู่.. ทำไมคุณไม่ให้ฉันสั่งสอนเขา” ชายชราส่ายหัว..

“ถ้าฉันคิดถูกต้อง คนที่ตะโกนยาวๆ เมื่อกี้ควรจะเป็นเขา!”

“คุณหมายความว่ายังไง” เด็กสาวตกใจตัวแข็งทื่อ..

“เขาเป็นปรมาจารย์เหรอ แล้วทักษะของเขาอยู่เหนือคุณปู่ได้ยังละ!”

“เป็นไปได้ยังไง เขาอายุเท่าไหร่กัน  แล้วทักษะของเขาจะเหนือกว่าฉันได้ยังไง”ชายชราตอบ

..เด็กสาวตกใจ..

จากนั้นชายชราก็กล่าวขึ้นอย่างจริงจัง..

“ปู่คิดไม่ผิดหรอก การตะโกนยาวๆ นั้น คือปู่ยังทำไม่ได้เลย  เฉพาะคนเชี่ยวชาญพลังงานเท่านั้นที่เขาจะสามารถแผ่เสียงไปได้ไกลกว่าสิบไมล์จนทำให้เหล่านกและสัตว์ต่างๆ ในสวนป่าทั้งหมดตกใจได้!”

“ปรมาจารย์แห่งพลังงาน? ปู่ คุณล้อเล่นใช่มั้ย? จะมีปรมาจารย์แห่งพลังงานรุ่นเยาว์เช่นนี้ในโลกนี้ด้วยเหรอ?”

เด็กสาวไม่เชื่อเลยเพราะเธอเองก็มีความเข้าใจเกี่ยวกับโลกแห่งการฝึกฝนเช่นกัน ซึ่งปรมาจารย์บางคนก็ไม่สามารถบรรลุความแข็งแกร่งได้ หลังจากฝึกฝนมาตลอดชีวิต แต่เด็กอายุแค่เพียง 17 ปี จะบรรลุได้อย่างไร? ชายชราลังเลอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดว่า..

“หรือบางทีฉันอาจคิดผิด แต่ถ้าคุณมีโอกาสได้พบกันอีกครั้งในอนาคต ลองดูแล้วคุณจะรู้!”

ไป๋หยุนเซียวไม่สนใจว่าชายชรากับหลานสาวของเขาจะมองตัวเขาเองอย่างไร แตตอนนี้ได้มีสายวิญญาณอยู่ในร่างกายของเขาแล้ว ซึ่งได้เข้าไปถึงอาณาจักรแห่งจิตวิญญาณแล้ว และในเวลาอันสั้นนี้จะไม่มีปัญหาในการปกป้องตัวเองอย่างแน่นอน

หลังจากทานอาหารเช้า เขาก็ไปที่ศาลาในสวนสาธารณะอีกครั้ง ซึ่งชายชรากับหญิงสาวได้ออกไปนานแล้ว!..

“ไม่มีออร่ามากนักที่นี่ และคาดว่าหลังจากฝึกฝนไปอีกวัน มันก็คงจะหายไปหมด!”

ขณะนั้นเอง ไป๋หลี่หยุนเซียวก็ใช้เทคนิคดวงตาแห่งวิญญาณเพื่อเฝ้าดูออร่าที่บางลงอย่างมาก! การนั่งอยู่บนหลังคาศาลา แล้วนั่งหันหน้าไปทางทะเลสาบก็เหมือนกับการหลับใหล

แต่เพียงสิบนาที ไป๋หยุนเซียวก็ถูกบังคับให้ตื่นจากการทำสมาธิ สายตาของเขาเหลือบมองไปในระยะไกล และเขาก็พบว่าชายชราและหลานสาวที่เขาพบในตอนเช้ามาที่นี่อีกครั้ง..

“เฮ้อ… เซียวโหยว เราเจอกับเขาอีกแล้ว!”

ชายชราหัวเราะจากระยะไกล เด็กสาวขมวดคิ้วและจ้องมองไป๋หลี่หยุนเซียวด้วยความดูถูก เธอถึงกับคิดว่าไป๋หยุนเซียวจะตั้งใจฝึกฝนที่นี่เพื่อดึงดูดความสนใจของปู่ของเธอหรือไม่ เพื่อที่จะได้รับประโยชน์บางอย่าง เพราะท้ายที่สุดแล้ว เธอก็มีประสบการณ์เช่นกัน..

..ไป๋หยุนเซียวพยักหน้า แต่ไม่พูดอะไร จากนั้นก็หันหลังแล้วเดินจากไป..

..0..00..000..!!(T_T)!!..