บทที่ 15 สถานที่แห่งการปฏิบัติไหม่

บทที่ 15 สถานที่แห่งการฝึกใหม่

..“ฉันถามว่า..นายทำได้อย่างไร? ในเวลานั้นชายคนนั้นกังจ่อปืนใส่หัวนาย และตอนนั้นฉันก็กลัวมากด้วย!”

หลิวตงวางแขนของเขาบนไหล่ของไป๋หยุนเซียว ในขณะที่เขาตื่นเต้น ก็มีเค้าลางของความกลัวเกิดขึ้นเช่นกัน..

“นายเคยได้ยินเรื่องของวายร้ายที่ทำตัวเหมือนผีหรือไม่? ยิ่งนายกลัวเขามากเท่าไหร่ เขาก็ยิ่งหยิ่งยโสเท่านั้น ตรงกันข้าม นายทำให้เขาตกใจทางจิตใจก่อน ในทางกลับกัน เขาก็จะกลัวนาย และเขาจะอ่อนแอและเต็มไปด้วยข้อบกพร่องและความพ่ายแพ้โดยธรรมชาติ ไม่ใช่ว่าคนๆ หนึ่งจะพึ่งพาเพียงพาแค่หมัดและเท้าได้เท่านั้น แต่ยังเอาชนะพวกมันจากจิตใจของอีกฝ่ายได้อย่างสมบูรณ์แบบอีกด้วย!”ไป๋หยุนเซียวกล่าว..

หลิวตงเกาหัว..

“นายรู้สึกแบบนั้นได้อย่างไร ฉันไม่เข้าใจ”

“แต่ฉันไม่แนะนำให้นายเลียนแบบฉัน ในอนาคตถ้าคนายถูกปืนจ่อที่หัว แสดงว่านายยังมีหัวอยู่ แล้วนายอย่าทำตามฉันละ!”

ไป๋หยุนเซียวใช้เพียงแสงออร่าและใช้พลังแห่งการยับยั้งเพื่อสร้างจิตวิญญาณของจางหยิงหวู่ขึ้นมาใหม่ เขาสามารถมั่นใจได้ว่าจางหยิงหวู่จะจดจำตัวเองไปตลอดชีวิต และทุกครั้งที่เขาเห็นตัวเอง เขาจะเหมือนหนูกับแมว แต่วิธีนี้ต้องใช้พลังวิญญาณที่แข็งแกร่งเป็นตัวช่วย และมันจะต้องใช้พลังออร่าอย่างมหาศาล แม้แต่ไป๋หยุนเซียวเองก็ไม่กล้าใช้มันมากนัก และ ตอนนี้ หลิวตงก็ยังไม่สามารถเรียนรู้ได้เลย!..

“อ่า … อย่าพึ่งแนะนำฉันเลยพี่ชาย นายเก่งมาก แต่นายยังต้องสอนฉันต่อ  นายไม่ต้องอะไรมาก แค่สอนศิลปะการต่อสู้เพื่อป้องกันตัวให้กับฉันก็พอ ไม่น่าจะมีปัญหาอะไรใช่ไหม? ฉันไม่ต้องการมากหรอก!”

หลิวตงขอร้อง..ไป๋หยุนเซียวถึงกับขมวดคิ้ว สำหรับหลิวตง เขายังคงหวงแหนมัน แต่เมื่อมองไปถึงสิ่งที่จะเกิดขึ้นในอีกไม่กี่ปีข้างหน้า บางทีเขาอาจต้องการผู้ช่วยจริงๆ ตอนนี้เขาจะสอนวิธีการฝึกฝนขั้นพื้นฐานให้แก่หลิวตงก่อน  ซึ่งมันไม่ใช่เรื่องที่เป็นไปไม่ได้สำหรับเขาที่จะกลายเป็นศิษย์จิตวิญญาณ!..

"เอาล่ะ.. หลังจากสอบเข้าวิทยาลัยเรียบร้อยแล้ว วันหยุดฤดูร้อนก็ไม่เป็นไรใช่ไหม? ในเวลานั้น ฉันจะสอนวิธีการฝึกฝนบางอย่างให้กับนาย!"

ไป๋หยุนเซียวพยักหน้าในที่สุด..

"ฮ่าๆ ... เยี่ยมมาก นายจะเป็นลูกพี่ของฉันในอนาคต เมื่อฉันเรียนศิลปะการต่อสู้สำเร็จแล้ว!"

หลิวตงตื่นเต้นอย่างมาก ในไม่ช้าไป๋หยุนเซียวก็กลับถึงบ้านพัก แต่หลังจากแยกกับหลิวตง ไป๋หยุนเซียวก็ออกจากพื้นที่บ้านของเขาอีกครั้ง เนื่องจากบ้านของเขาไม่เหมาะกับการฝึกฝนเลย เขาต้องหาที่ฝึกฝนอื่น

ไป๋หยุนเซียวยืนคิดสักพัก จากนั้นก็ตรงไปที่สวนป่า สวนป่าก็เป็นสิ่งที่เขาคิดไว้เหมือนกัน และมีแนวโน้มสูงมากที่จะมีกลิ่นอายอื่นๆ อยู่บริเวณใกล้เคียง

ยี่สิบนาทีต่อมา เขาก็มาถึงที่สวนป่าซึ่งมีทั้งภูเขาและสายน้ำ ซึ่งเป็นสภาพแวดล้อมที่สวยงามและเงียบสงบ และมีวิลล่าเล็กๆ ใกล้ๆ ซึ่งเป็นสถานที่รวมตัวของคนรวยในเมืองเฮติ

จากนั้นไป๋หยุนเซียวก็ปีนขึ้นยอดเขาไปอย่างรวดเร็วและเริ่มรวบรวมแสงออร่าให้แก่ตัวเอง..

“ดวงตาแห่งวิญญาณ!”

หลังจากที่ไป๋หลี่หยุนเซียวพูดคำสามคำออกมา ดวงตาของเขาก็ให้ความรู้สึกเปล่งประกายราวกับแสงมรกตคู่หนึ่ง ซึ่งไม่ต่างจากดวงตาของแมวที่สะท้อนกับแสงในยามคืนนั้นมากนัก

ในที่สุด ดวงตาของเขาก็เหลือบไปเห็นบ่อน้ำ หากภูเขาในสวนป่าเป็นเหมือนมังกร บ่อน้ำนี้ก็คือดวงตาของมังกร และดวงตาของมังกรก็มีชีวิตชีวาตามธรรมชาติ..

..“มันใช่เลย!”..

ยิ่งไปกว่านั้น เหนือบ่อน้ำยังมีสะพานไม้อีกด้วย และยังมีศาลาทีมีเส้นผ่านศูนย์กลางประมาณสิบเมตรตั้งอยู่ตรงกลาง ใต้ศาลามีเก้าอี้ไม้วงกลมที่ไม่มีพนักพิง ซึ่งที่นี่มีแสงออร่าดีกว่าออร่าที่เขาเลือกฝึกฝนในมหาวิทยาลัยสะอีก แถมยังมีแสงออร่าจากดวงดาวที่ส่องแสงออกมาจากท้องฟ้าสะด้วย

เมื่อไป๋หยุนเซียว หันหน้าไปทางทิศใต้และหันหน้าไปทางทะเลสาบ ก็พบว่าไม่มีใครอยู่เพราะดึกมากแล้ว จึงไม่จำเป็นต้องกังวลว่าคนอื่นจะสังเกตเห็นเขาในตอนที่เขากำลังฝึกฝนอยู่

ขณะนั้นเอง ก็มีออร่ามากมายที่มาพร้อมอากาศ ก่อตัวเป็นแสงออร่าเล็กๆ ที่กำลังไหลเข้าไปในปากของ ไป๋หยุนเซียวและถูกเขากลืนเข้าไป ยิ่งบาทเจ็บมากขึ้นเท่าไหร่ เขาก็จะดูดซับแสงออร่าได้เร็วขึ้น เพียงครึ่งชั่วโมง ออร่าในดันเถียรของ ไป๋หยุนเซียว ไม่เพียงแต่ฟื้นคืนเป็นพันแต้ม แต่ยังเพิ่มขึ้นเป็นร้อยแต้มด้วย!..

“..ไม่เลว!..”

ไป๋หยุนเซียวรู้สึกตื่นเต้นเล็กน้อย ลมหายใจแต่ละลมหายใจของเขาก็ใช้เวลานานขึ้นเรื่อยๆ และความเร็วในการกลั่นออร่าก็เพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็วเช่นกัน

แต่อย่างไรก็ตาม มันอยู่ในบริเวณหลังบ้านของบริเวณวิลล่ารีกัล เมื่อท้องฟ้าสว่างขึ้น เจ้าหน้าที่ที่รักษาความปลอดภัยบางคนก็จะเริ่มลาดตระเวนที่นี่ แต่เมื่อพวกเขาเห็นไป๋หยุนเซียวนั่งนิ่งไม่เคลื่อนไหว พวกเขาก็เพิกเฉย

วันเวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว และแสงออร่าในดันเถียรของไป๋หยุนเซียวก็เพิ่มขึ้นจากหนึ่งพันแต้มเป็นหกพันแต้ม หากเขาทำตามความเร็วนี้ เขาก็จะสามารถควบแน่นเป็นเส้นไหมในเช้าวันพรุ่งนี้และไปถึงอาณาจักรแห่งจิตวิญญาณ ได้ อย่างไรก็ตาม หลังจากที่แสงตะวันมืดลงอีกครั้ง  เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยสองคนในชุดดำก็เข้ามา เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยคนหนึ่งก็ใช้กระบองของเขาทิ่มที่ตัวของไป๋หยุนเซียวแล้วพูดว่า..

“เฮ้.. พี่ชาย.. คุณนั่งอยู่ที่นี่มาทั้งวันแล้ว คุณโอเคไหม?”..

ไป๋หยุนเซียวลืมตาขึ้นแล้วส่ายหัว..

“ไม่เป็นไร!”

“กลับบ้านเร็วเข้า เราไม่อนุญาตให้คนนอกเข้ามาที่นี่ตอนกลางคืน!”

“..โอเคๆ.. ฉันเข้าใจแล้ว!”

..ไป๋หลี่หยุนเซียวไม่ได้ทำให้อีกฝ่ายต้องเดือดร้อน เขาลุกขึ้นแล้วก็เดินจากไป..

“ช่างสดชื่นเหลือเกิน” ไป๋หยุนเซียวพูดขึ้นเบาๆ

..นายหน้าที่รักษาความปลอดภัยทั้งสองเป็นส่วนหนึ่งในส่วนป่า เพื่อรักษาความเป็นระเบียบภายในส่วนป่า..

แต่หลังจากนั้นไป๋หยุนเซียวก็แอบเข้ามาอีกครั้งและเขาได้สังเกตุไปที่ด้านบนศาลา และเขาสัมผัสได้ว่ามีแสงออร่าอยู่บนศาลาที่มีความหนาแน่นมากกว่าแสงออร่าที่ด้านล่างมาก เพราะแสงออร่าด้านล่างนั้นเบาบางลงมาก หลังจากที่เขาบริโภคมาทั้งวัน

..การฝึกจิตวิญญาณต่อไปนี้จะลดน้อยลงอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้! ด้วยวิธีนี้ จึงไม่มีใครเห็นเขาในคืนที่มืดมิดที่ไร้แสงจันทร์นี้..

..0..00..000..!!(V_V)!!..