บทที่ 14 ออกไปอย่างสงบสุข

บทที่ 14 ออกไปอย่างสงบ

..มังกรดำเป็นนักสู้ระดับสูงภายใต้คำสั่งของ จางเฉียง แต่ประสิทธิภาพการต่อสู้ของจางเฉียงนั้นแย่มาก ซึ่งเป็นเวลาหลายปีแล้วที่เขายังต้องพึ่งพามังกรดำ เพื่อที่จะยึดครองพื้นที่นี้ และไม่มีใครกล้าเข้ามายุ่งกับมัน..

แต่ในวันนี้ มังกรดำถูกเด็กหนุ่มคนหนึ่งทำให้ตกตะลึงด้วยกลอุบายไม่กี่อย่าง จนได้รู้ว่าคู่ต่อสู้แข็งแกร่งแค่ไหน? แต่ความสามารถในการจัดการภายในร้าน เคทีวี ที่มีขนาดใหญ่นั้นไม่ใช่เรื่องงายๆ ซึ่งจำเป็นต้องใช้สามารถ

ด้วยการพิจารณาสักพักของจางเฉียน เขาจึงรีบเดินไปข้างหน้าแล้วยิ้มให้กับ ไป๋หยุนเซียว..

"น้องชาย.. ฉันไม่คิดว่าคุณจะมีพลังมากขนาดนี้ ฉันผิดเองที่มองน้องชายผิดไป"

ในช่วงเวลานั้น ไป๋หยุนเซียวก็ผ่อนคลายมากขึ้น เขายืนตัวตรง แสงออร่าที่เหนื่อยล้าของเขาในดันเถียนก็เริ่มฟื้นตัวขึ้นอย่างช้า ๆ อีกครั้ง แล้วเขาก็พูดขึ้นว่า..

“คุณต้องการอะไร”

จางเฉียงยิ้มขมขื่น..

“น้องชาย..ฉันจะทำอะไรได้ ในเมื่อคุณเก่งขนาดนี้ พูดตามตรงน๊ะ ถ้าฉันรู้ว่าคุณมีความสามารถมากขนาดนั้น ฉันคงจะเชิญคุณมาเป็นแขก แล้วดูแลเป็นอย่างดี ใครจะกล้าทำให้คุณลำบาก น้องชายให้อภัยพี่ชายของฉันและฉันได้หรือไม่ สำหรับความประมาทของพวกเขา วันนี้งานปาร์ตี่ของทุกคนฉันจะเป็นคนดูแลเองและจะไม่มีการเรียกเก็บสตางค์ ในอนาคต น้องชายจะมาเที่ยวเล่นที่ร้านเคทีวีของฉันได้ตลอดเวลา โดยจะไม่เสียค่าใช้จ่ายใดๆทั้งสิ้น คุณคิดอย่างไร”

..ไป๋หยุนเซียวก็รู้ว่านี่สามารถเกิดขึ้นได้เฉพาะวันนี้เท่านั้น หากเขาพาผู้แข็งแกร่งแบบมังกรมาอีก บางทีเขาอาจจะไม่มีวันนี้อีกก็เป็นได้..

ไป๋หลีหยุนเซียวพยักหน้า..

“ฉันหวังว่าพี่ชายจางจะมองโลกในแง่ดีเกี่ยวกับน้องชายของคุณให้ดีในวันข้างหน้า เพื่อจะได้ไม่ให้ตัวเองต้องเดือดร้อน!”

เมื่อจางเฉียงได้ยินเช่นนั้น เขาก็ตบหัวของจางหยิงหวู่ทันที..

..จากนั้น จางหยิงหวู่ ก็ขอโทษพี่ชายของเขาอีกครั้ง!..

จางหยิงหวู่ถูกจางเฉียงตำหนิเรื่องของไป๋หยุนเซี่ยว เขาคุกเข่าลงแล้วก้มหัวคำนับลงกับพื้นอย่างต่อเนื่อง..

“พี่ใหญ่ไว้ชีวิตฉันด้วย.. พี่ใหญ่ฉันจะไม่ทำแบบอีกแล้ว!”

จางเฉียงขมวดคิ้ว เขารู้สึกว่าจางหยิงหวู่ทำตัวผิดปกติไป  ซึ่งไม่ว่าเขาจะกลัวแค่ไหน เขาก็จะไม่เป็นแบบนี้? แต่ตอนนี้เขาไม่ได้ถามอะไรมากไปกว่านี้แล้ว

ไป๋หยุนเซียวเหลือบมองไปที่นักเรียนทุกคนที่กำลังตกอยู่ในความหวาดกลัว..

“ไปกันเถอะ!”

เมื่อเห็นเช่นนี้ พวกนักเรียนก็ไม่รอช้า พวกเขารีบวิ่งออกจากห้องปาร์ตี่ทันที

ขณะที่ไป๋หยุนเซียวกำลังจะจากไป จางเฉียงก็หยิบนามบัตรออกมา..

“น้องชาย นี่คือนามบัตรของฉัน ฉันไม่รู้ว่าคุณชื่อว่าอะไร”

“เรียกฉันว่า ไป๋หลี หยุนเซียว!”

ไป๋หยุนเซียวยังคงหยิบนามบัตรของจางเฉียง..

“น้องชาย คุณฝากเบอร์ติดต่อไว้ได้ไหม? น้องชายอย่าเข้าใจฉันผิด ฉันก็เป็นคนที่ชื่นชอบศิลปะการต่อสู้เหมือนกัน และฉันชอบที่จะคบหาสมาคมกับพวกคุณที่เป็นปรมาจารย์ศิลปะการต่อสู้!”

ไป๋หยุนเซียวลังเลอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นเขาก็หยิบโทรศัพท์มือถือออกมา แล้วกดเบอร์ตามเบอร์โทรศัพท์มือถือบนนามบัตร แล้วโทรหา จางเฉียง..

“อิอิ… โอเค ถ้าน้องชายไม่รีบ ฉันอยากดื่มกับน้องไป๋หยุนเซียวสักหน่อย ฉันหวังว่าเราจะได้ติดต่อกันมากขึ้นในอนาคต!”

จางเฉียงยิ้ม..

ไป๋หยุนเซียวพยักหน้าและเดินออกจากห้อง พวกเขาต่างก็พากันถอนหายใจด้วยความโล่งอก ซู่จงและหลี่หมิงห่าวแสดงสีหน้าหวาดกลัว พวกเขาไม่เข้าใจศิลปะการต่อสู้ และไม่รู้จักศิลปะการต่อสู้ ความแข็งแกร่งของหยุนเซียวทำให้จิตวิญญาณของพวกเขาสั่นคลอน ไป๋หยุนเซียวมองไปที่ของเพื่อนๆของเขา..

“ฉันคิดว่าทุกคนควรกลับบ้านก่อนหรือกลับไปที่หอพัก เพราะถ้าพวกเราอยู่ด้วยกัน มันจะไม่ปลอดภัย!”

“แล้วคุณล่ะ” หลิวตงกล่าว..

“ฉันจะกลับบ้านเอง!”

“ฉันจะกลับไปพร้อมกับคุณ และแน่นอนว่าถ้าฉันกลับบ้านพร้อมคุณ ฉันจะปลอดภัยอย่างแน่นอน”

เมื่อกี้หลิวตงรู้สึกกลัวเล็กน้อย แต่ตอนนี้เขาตื่นเต้นมาก เขาพบว่าพี่ชายของเขาพิเศษเกินไป ส่วนหัวหน้าห้องซู่จงและหลี่หมิงห่าว แม้จะไม่พอใจไป๋หลี่หยุนเซียวบ้างเล็กน้อย แต่เมื่อได้เห็นความสยองขวัญของไป๋หลี่หยุนเซียวแล้ว พวกเขาก็ไม่กล้าพูดอะไรในตอนนี้

พวกเพื่อนๆบางคนต่างยืนรายล้อมรอบไป่หลี่หยุนด้วยความตื่นเต้น..

“ฮ่าๆ … ไป๋หลี่หยุนเซียว ทำไมคุณถึงทรงพลังขนาดนั้น คุณต่อยคนที่แข็งแกร่งกว่า และมีจำนวนมากกว่าเพียงลำพัง ฉันรู้สึกตื่นเต้นมาก ตอนที่ฉันเห็นต่อสู้กับพวกมัน!”

“ใช่.. แล้วแต่ว่า คุณให้จางหยิงหวู่วางปืนลงได้ยังไง ฉันกลัวมากตอนนั้น ลองคิดดูสิ มันโคตรเจ๋งเลย ถ้าฉันสามารถต่อยไปทุกทิศทางได้เหมือนคุณ นั่นคงจะยอดเยี่ยมมาก!”

“นั่นคือเมื่อตอนคุณกระทืบมังกรดำด้วย ไป๋หยุนเซียว ในที่สุด คุณก็มีพลังมากขึ้น และคุณกระทืบพื้นกระเบื้องจนแตกได้ ตอนนั้น ฉันรู้สึกเหมือนแผ่นดินไหว แต่ฉันก็กลัว คุณเรียนศิลปะการต่อสู้ตั้งแต่เมื่อไหร่ ทำไมเราถึงไม่รู้”

..กลุ่มชายและหญิงยังไม่ได้กลับบ้าน แต่ขอให้ ไป๋หยุนเซียว ช่วยสอนศิลปะการต่อสู้ให้แก่พวกเขา..

ฉากนี้ทำให้ซู่จงและหลี่หมิงห่าวต้องอิจฉาและเกลียดไป๋หยุนเซียวมากขึ้น!..

“เมื่อทุกคนจากไปแล้ว เราจะไม่ได้เจอกันอีกในอนาคต แล้วฉันจะอธิบายให้พวกคุณฟังทีหลัง!”

..ไป๋หยุนเซียวกล่าว ทุกคนก็ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องจากกันไปก่อน  แต่ตอนนี้ก็ดึกมากแล้ว ถึงแม้ว่าพวกเขาจะอาศัยอยู่ในเมืองนี้และบ้านก็อยู่ไม่ไกล พวกเขาก็ไม่สะดวกที่จะกลับบ้าน ดังนั้นพวกเขาจึงพากันกลับไปที่โรงเรียนพร้อมกัน แต่ไป๋หยุนเซียวและหลิวตงกำลังเดินกลับบ้านด้วยกัน..

..0..00..000..!!(A_A)!!