บทที่ 12 ไม่กลัว

บทที่ 12 ไม่กลัว..

“อะไรนะ?.. ไป๋หยุนเซียวเพิ่งกระทืบ จางหยิงหวู่เมื่อกี้เหรอ?”

“อ๋อ?.. เพราะเหตุนี้เอง จึงทำให้พวกคนเหล่านี้มาสร้างความเดือดร้อนให้เรา!”

สายตาของทุกคนต่างจ้องมองที่ไป๋หยุนเซียวเต็มไปด้วยความโกรธ ซู่จงบ่นพึมพำขึ้นมาทันที..

“ไป๋หยุนเซียว กลายเป็นว่าทั้งหมดเป็นเพราะคุณเหรอ? ทำไมคุณไม่พูดบอกอะไรสักคำ คุณไม่ได้จ่ายเงินสักหยวน คุณกำลังรอให้พวกเราทุกคนช่วยคุณอยู่เหรอ?”

จากนั้น หลี่หมิงห่าวก็กัดฟันและพูดว่า..

“เฮ้.. ไป๋หยุนเซียว นายเก่งมาก แม้แต่พี่ชายหยิงหวู่ยังกล้าสู้ ฉันไม่สนใจเรื่องนี้ แต่นายต้องไปจัดการมันซะ!”

นักเรียนเหล่านั้นที่เคยล้อเลียน ไป๋หยุนเซียวมาก่อนหน้านี้ ต่างก็ไม่รู้เรื่องนี้มาก่อนเช่นกัน พวกเขาต่างก็ไม่พอใจเขา แต่ด้วยวิธีนี้ หลานเหมียวเหมี่ยวก็ยิ่งรู้สึกไม่สบายใจมากขึ้นเรื่อยๆ ท้ายที่สุดแล้ว เป็นเพราะการช่วยเหลือของไป๋หยุนเซียว ที่  จางหยิงหวู่ ยั่วยุ

ไป๋หยุนเซียว ยืนขึ้นแล้วเดินเข้าไปหา  จางหยิงหวู่ อย่างใจเย็น..

" จางหยิงหวู่..หรือพี่ชายจาง ไม่ใช่เหรอ?..พี่จาง งานปาร์ตี่ในวันนี้ พวกเราต้องจ่ายเท่าไหร่ คิดตามความเป็นจริงน๊ะ อย่ามาข่มเหงกันขนาดนี้  แล้วคุณจะต้องเสียใจในภายหลัง!"

พวกนักเรียนเมื่อได้ยินเช่นนั้นก็เกือบจะเป็นลม..

“โอ้ไม่น๊ะ..ตอนนี้นายยังจะพูดหาเรื่องเขาอยู่อีกเหรอ?.. อย่าพึ่งรีบร้อน.. ไม่งั้นฉันกลัวว่าพวกเราจะเสียเงินไปเปล่าๆโดยไร้ประโยชน์!”

จางหยิงหวู่ กัดฟันแล้วหัวเราะเยาะเย้ย..

"..ฮ่าๆ..เฮ้ ... ในเมื่อนายหาเรื่องตายเอง ก็อย่ามาโทษฉันแล้วกัน.. จัดการมัน!.."

ในตอนนั้นเอง พวกลูกน้องของ จางหยิงหวู่ที่อยู่ด้านหลังเขาก็รีบวิ่งพุ่งเข้าไปหา ไป๋หยุนเซียว ทันที หนึ่งในนั้นดึงท่อเหล็กจากเอวด้านหลังออกมาก่อนเพื่อจะทุบหัวของ ไป๋หยุนเซียว..

“อะไรนะ……”

หลานเหมียวเหมี่ยวและสาวๆ คนอื่นๆ กรีดร้องออกมาทันที ราวกับว่าพวกเธอเห็นฉากที่ไป๋หยุนเซียวถูกกระทืบแล้ว แต่ในช่วงเวลาต่อมา ทุกคนก็นิ่งเฉย เพราะคนที่จะตีหัว ไป๋หยุนเซียว ก็กระเด็นออกมาสี่หรือห้าเมตร กระแทกกำแพง จนนอนกองลงกับพื้น คายเลือดออกมาจากปากของเขา และท่อเหล็กก็ตกลงสู่พื้น

หลังจากช่วงเวลาสั้นๆ ของความกลัว พวกอันธพาลคนอื่นๆ ก็รีบวิ่งไปที่ไป๋หยุนเซียวอีกครั้ง ฝีเท้าของไป๋หยุนเซียวเคลื่อนไหวราวกับผีเสื้อและดอกไม้ในฝูงผึ้ง ฝีเท้าที่เบา รูปร่างที่สง่างาม หมัดและเท้าแต่ละหมัดสามารถโจมตีคนๆ เดียวได้ในทันใดนั้น

ในชั่วพริบตาเดียว ชายร่างใหญ่เจ็ดหรือแปดคนก็ต่างพากันนอนจมกองเลือดอยู่บนพื้น ร้องคร่ำครวญด้วยความเจ็บปวด ห้องก็รก โต๊ะก็พัง และพื้นก็เต็มไปด้วยคราบขวดไวน์ที่แตกกระจาย

ในท้ายที่สุด ก็เหลือเพียงจางหยิงงหวู่ที่มีใบหน้าที่หวาดกลัว แต่ในเวลานี้ เขาก็ยังมีแววของความกลัวอยู่ในใจ           ซึ่งลูกน้องเจ็ดหรือแปดคนของเขาไม่สามารถเอาชนะเด็กคนนี้ได้เลย และเห็นได้ชัดว่าไป๋หยุนเซียวทรงพลังขนาดไหน

เมื่อจางหยิงหวู่ได้เห็นว่าการต่อสู้ของ ไป๋หยุนเซียวแล้ว มันเป็นการต่อสู้ที่โหดร้ายมาก และโดยพื้นฐานแล้ว คนคนเดียวจะไม่สามารถทำเรื่องแบบนี้ได้ ความสามารถประเภทนี้ แม้แต่ผู้มีประสบการณ์การต่อสู้มาหลายสิบปีก็อาจไม่สามารถทำได้เช่นกัน

ภายหลังการต่อสู้ เพื่อนร่วมชั้นต่างก็พากันตกตะลึงกับฉากที่เห็นเช่นกัน ใครจะไปคิดว่า ไป๋หยุนเซียว จะต่อสู้ได้ดีขนาดนั้น

แม้ว่า หลานเหมียวเหมี่ยวจะเคยเห็นการต่อสู้ของไป๋หยุนเซียวเพียงลำพังมาแล้ว แต่เธอก็ไม่คิดว่า ไป๋หยุนเซียว จะมีพลังมากขนาดนั้น

ขณะนั้น ไป๋หยุนเซียว ก็ได้เดินเข้ามาหา จางหยิงหวู่ และจ้องมองเขาอย่างใจเย็น..

"คุณรู้ไหมว่า จินคานเข้าโรงพยาบาลได้อย่างไร"..

จางหยิงหวู่ ไม่พูดอะไร!..

"เขาได้รับบาดเจ็บจากการที่ถูกฉันชกที่หน้าประตูโรงเรียน พูดตามตรงน๊ะ ไม่มีใครในพวกคุณเทียบเขาได้เลย!" ไป๋หยุนเซียว กล่าว..

จางหยิงหวู่  คิดอยู่ครู่หนึ่ง เขาก็หัวเราะเยาะในปากของเขาอีกครั้ง..

"ฮ่าๆ... นายต่อสู้ได้ดี แต่มันจะมีประโยชน์อะไร? อย่าลืมว่าสังคมตอนนี้เป็นอย่างไร?"

ในขณะที่พูด เขาก็ดึงปืนออกมาจากด้านหลัง!..

“คุณจะทำอะไรหนะ……”

ทันทีที่ปืนปรากฏขึ้น นักเรียนในห้องต่างก็กรีดร้อง..

“โอ้…ไอ้หนู นายไม่หยิ่งผยองอีกเหรอ? นายลองขยับอีกครั้งซิ? ดูว่าฉันจะจัดการกับแกได้ไหม?”

..จางหยิงงหวู่ถือปืนจ่อไว้ที่หัวของไป๋หยุนเซียว แต่ท่าทางของไป๋หลี่หยุนเซียวยังคงนิ่งเฉย..

“คุณสามารถลองยิงดูได้แล้วคอยดูว่าคุณหรือฉัน ใครจะเร็วกว่ากัน  แต่คุณมีโอกาสเพียงครั้งเดียวเท่านั้น ถ้าคุณไม่สามารถฆ่าฉันได้ อย่างนั้นคุณก็จะต้องตายแทน!”

เมื่อมองไปที่สายตาที่เย็นชาของไป๋หลี่หยุนเซียว ร่างกายของจางหยิงหวู่ก็สั่นสะท้านอย่างควบคุมไม่ได้ เขาหยิบปืนออกมา เพื่อทำให้ไป๋หลี่หยุนเซียวตกใจเฉยๆ แต่ใครจะไปรู้ว่าเขาไม่กลัวเลย

จางหยิงหวู่ไม่กล้าที่จะยิงไป๋หยุนเซี่ยวต่อหน้านักเรียนจำนวนมาก..

การสอบเข้ามหาวิทยาลัยกำลังจะเริ่มขึ้น หากนักเรียนมากกว่าสามสิบคนเกิดเรื่องกับเขาเหตุที่นี่จริงๆ แม้แต่ลูกพี่ลูกน้องของเขาก็ไม่สามารถช่วยปกป้องตัวเขาเองได้

ในขณะนั้น ภายในห้องก็เงียบสงัด และนักเรียนทุกคนก็ปิดปากของพวกเขา กลัวที่จะส่งเสียงออกมา

แต่ดวงตาของไป๋หลี่หยุนเซียวก็สดใสขึ้นเรื่อยๆ ราวกับว่ามีแสงสว่างออกมา..

"..ทำไม?.. ไม่กล้ายิงเหรอ?.."

..ในตอนนั้นร่างกายของจางหยิงงหวู่ก็สั่นมากขึ้นเรื่อยๆ!..

"ถ้าไม่กล้า.. ก็วางปืนของคุณลงอย่างเชื่อฟัง!"

ไป๋หลี่หยุนเซียวตะโกนขึ้น เสียงของเขาดังก้องไปทั่วห้องเหมือนพายุฝนฟ้าคะนอง จนทุกคนตกใจในทันทีที่ได้ยินเช่นนั้น!

ทันทีที่จางหยิงงหวู่กำลังตกตะลึง ปืนพกก็ตกลงบนพื้น..

"..คุกเข่าลงฉัน!.."

ไป๋หลี่หยุนเซียวส่งเสียงฟึดฟัดอีกครั้ง ราวกับว่ามีพลังงานบางอย่างที่มองไม่เห็นถูกปลดปล่อยออกมาจากร่างกายของเขา ทำให้ผมของเขาปลิวไสว แรงกระตุ้นนั้นยิ่งน่าตกใจมากขึ้นเรื่อยๆ!..

“..อา!..”

..จางอิงอู่อุทานขึ้นในขณะที่คุกเข่าลงตรงหน้าไป๋หยุนเซียวราวกับว่าเขาควบคุมขาของตัวเองไม่ได้..

..0..00..000..(@_@)..!!