บทที่ 11 การประนีประนอม

บทที่ 11การประนีประนอม

..เขามักจะเป็นเหมือนหลี่หมิงห่าวที่ละทิ้งสิ่งต่างๆ แล้วจึงถามขึ้นว่า..

"ซู่จง..ทำไมจางหยิงงหวู่ ถึงขอให้นายเรียกกพวกเธาทั้งสามคนไป?"

ซู่จงไม่ตอบ แต่ทุกคนรู้คำตอบดี เมื่อได้ยินเช่นนี้ หลานเหมียวเหมี่ยวก็กรีดร้องด้วยความโกรธ..

"ซู่จง.. คุณ? คุณต้องการทำร้ายพวกเราเหรอ?"

ซู่จงก็โกรธเช่นกัน..

"ฉันจะอยากทำร้ายพวกเธอได้อย่างไร? แต่นั่นคือสิ่งที่จางหยิงหวู่บอกให้ฉันทำ ตราบใดที่พวกเธอทั้งสามคนไปกับเขา เพื่อดื่มสักสองสามแก้ว ค่างานปาร์ตี่ 300,000 หยวนในวันนี้ก็จะฟรี ลืมไปเถอะ ฉันไม่สนใจเรื่องนี้ แล้วความรักของคุณล่ะ? ฉันเคยพูดไปแล้วว่าค่างานปาร์ตี่ทั้งหมดในวันนี้ คือช่วยกันออกคนละ 10,000 หยวน ส่วนที่เหลือขึ้นอยู่กับคุณ! “

เมื่อนักเรียนฟังก็ตะลึง แต่ก็มีเด็กชายคนหนึ่งที่ไม่พอใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น..

“ฉันไม่เชื่อว่าพวกเขาจะทำอะไรเราได้”

..ปั้ง..

เขาผลักประตูห้องแล้วเปิดออกและกำลังจะออกไป แต่พบว่ามีผู้ชายร่างใหญ่หลายคนยืนอยู่ที่ประตู เขาจึงถอยกลับอย่างช้าๆ ขณะนั้นก็มีผู้ชายร่างใหญ่คนหนึ่งก้าวเข้ามา..

“ถ้าไม่ชำระบัญชีในวันนี้ ก็จะไม่มีใครได้ออกจากจากนี้ได้แม้แต่คนเดียว ถ้าคุณกล้าโทรเรียกตำรวจ เฮ้ … ถ้าอย่างนั้นอย่าโทษพวกเราแล้วกัน!”

เมื่อเห็นเช่นนี้ นักเรียนก็แสดงความกลัว ร่างกายของพวกเขาสั่นเล็กน้อย และเด็กสาวขี้อายสองสามคนก็เริ่มร้องไห้  หลี่หมิงห่าวเหลือบมองคนรอบข้างแล้วยิ้มและพูดว่า..

“อย่ากังวลมากเกินไป ฉันจะไปคุยกับพี่หยิงหวู่เอง!.”

ทันทีที่คำพูดนี้หลุดออกไป จางหยิงหวู่ก็ก้าวเข้ามาแล้ว เวลาผ่านไปสิบนาที เขาอดใจรอไม่ไหวและเยาะเย้ย..

“ฉันไม่รู้ว่าคุณอยากคุยอะไรกับฉัน”จางหยิงหวู่พูดขึ้น

จากนั้นหลี่หมิงห่าวก็เดินก้าวไปข้างหน้า..

“พี่หยิงหวู่ ไว้หน้าฉันบ้าง ฉันเป็นคนติดตามจินคาน หากคุณไม่เชื่อฉัน คุณก็สามารถโทรหา จินคาน ได้เลย!”

“จินคาน? คุณหมายถึงจินคานที่ติดตามตระกูลเย่เหรอ?”

จางหยิงหวู่ขมวดคิ้ว..

“ถูกต้อง!” หลี่หมิงห่าวกล่าว

จางหยิงหวู่ฟังแต่ก็หัวเราะเยาะ..

“ถ้าคุณบอกว่าคุณมาจากตระกูลเย่ ฉันก็จะไว้หน้าคุณ แต่คุณคิดว่าฉันจะกลัวเหรอ พวกแกควรจะรีบหนีไป หรือไม่งั้นก็ก็เข้าไปนอนเล่นอยู่ที่โรงพญาบาล เลือกเอา!”

เมื่อหลี่หมิงห่าวได้ฟังเช่นนั้น  เขาก็ก้มหน้าลงทันที แต่เขาต้องการที่จะแสดงความสามารถของเขาต่อหน้าเพื่อนร่วมชั้นและแสดงความประทับใจที่ดีต่อหลานเหมียวเมี่ยว แต่เขาไม่สามารถคิดได้ว่าพวกนักเลงพวกนี้จะเก่งแค่ไหน

เมื่อจางหยิงหวู่เห็นว่าใบหน้าของหลี่หมิงห่าวดูหม่นหมอง ความโกรธก็พุ่งเข้ามาในใจของเขาทันที ในสายตาของเขา คนเหล่านี้ที่อยู่ตรงหน้าเขาก็เป็นเพียงแค่เด็กเปรตที่มีฐานะร่ำรวยก็แค่นั้น ..

ขณะนั้นเอง จางหยิงหวู่ก็ตบหน้าหลี่หมิงห่าวจากนั้นก็ตะโกนว่า..

"เด็กน้อย พวกแกคิดว่าพวกแกเป็นใคร สงสัยฉันต้องสั่งสอนพวกแกให้รู้สำนึกหน่อยสะแล้ว แต่วันนี้ฉันจะปล่อยคุณออกไปก่อน!"

..หลี่หมิงห่าวถูกตบอีกทันที..

พวกเพื่อนๆของหลี่หมิงห่าวรีบลุกขึ้นทันที..

"คุณทำร้ายเขาได้ยังไง? ถ้าคุณทำอีก เราจะเรียกตำรวจและดูว่าคุณสามารถทำอะไรได้บ้าง!"

หลังจากได้ยินแบบนั้น หัวหน้าห้องซู่จงก็ถอนหายใจ แน่นอนว่าจางหยิงหวู่ก็ต้องหัวเราะเยาะ..

"โอ้ ... ตำรวจเหรอ?.. โอเค?.. คุณสามารถโทรได้เลย แล้วคอยดูว่าจะมีตำรวจคนไหนมาช่วยคุณได้?"

เด็กชายไม่เชื่อ..ทันทีที่เขาหยิบโทรศัพท์ออกมา เขาก็ถูกจางหยิงหวู่เตะและเตะ จนนอนกองอยู่บนพื้นด้วยความโศกเศร้า..

“ทำอะไรนะ……”

นักเรียนคนอื่นบางคนกรีดร้อง.. ตัวสั่น.. และในที่สุดก็เข้าใจว่าพลังอำนาจของการมีอิทธิพลเป็นเช่นไร พวกเขารู้ด้วยซ้ำว่าไม่ควรทำให้จางหยิงหวู่โกรธและพวกเขาทั้งหมดก็แสดงสีหน้าหวาดกลัว!

เมื่อเห็นฉากนี้จางหยิงหวู่ก็พูดอย่างภาคภูมิใจว่า..

“ทุกคน.ฉัน จางหยิงหวู่ไม่ใช่คนไร้เหตุผล หากวันนี้คุณมีเงิน 300,000 หยวน หรือจะปล่อยให้พวกเธอทั้งสามคนไปกับฉัน พวกคุณเลือกเอา ฉันให้พวกคุณเลือก แล้วฉันจะให้เวลาคุณสามนาที!..”

นักเรียนเริ่มหวาดกลัวมากขึ้นเรื่อย ๆ สำหรับครอบครัวของพวกเขา 10,000 หยวนอาจจะไม่มากเกินไป แต่มีนักเรียนกี่คนที่นำเงินมาได้มากมายขนาดนั้น? เว้นแต่คุณจะโทรศัพท์ขอจากครอบครัวของคุณ

แต่เมื่อมองไปที่คนเหล่านี้ที่อยู่ตรงหน้าคุณ พวกเขาคงไม่มีเงินเป็นแน่ ชัดเจนว่าสามสาว หลานเหมียวเหมี่ยวอาจจะต้องไปกับพวกหยิงหวู่

ดังนั้นทุกคนจึงหันไปหาหลานเหมียวเหมี่ยว หลานเหมียวเหมี่ยวมองไปรอบ ๆ และรู้สึกสิ้นหวังในทันที

ในที่สุด ซูจงก็พูดขึ้นว่า..

“ฉันจะช่วย 30,000 หยวน แล้วพวกคุณทุกคนก็ลองพากันรวบร่วมกันดูว่าจะได้ถึง 300,000 หยวนหรือไม่!”

“ฉันมีอยู่ 20,000 หยวน!” หลี่หมิงห่าวพูดด้วยความทุกข์ใจมาก..

“ฉันก็มีอยู่ 30,000 หยวนเหมือนกัน!” หลานเหมียวเหมี่ยวกล่าว..

สำหรับนักเรียนที่เหลือ คนที่มีเงินมากน้อยเท่าไหร่ก็ให้นำออกมารวบรวมกัน แต่ขั้นต่ำคือ 3,000 หรือ 5,000 และทุกคนก็พร้อมที่จะช่วย..

หลิวตง..

“ฉันก็มีอยู่ 20,000 หยวน เหมือนกัน 10,000 เป็นของฉัน และอีก 10,000 มาจาก ไป๋หยุนเซียว!”

ทุกคนไม่พูดอะไรเลย เพราะทุกคนรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นที่บ้านของ ไป๋หยุนเซียว นับประสาอะไรกับเงินแค่หนึ่งหมื่น  ในที่สุด ทุกคนก็ระดมเงินได้มากพอสำหรับ 300,000 หยวน หลังจากนั้น ซู่จงก็พูดกับ จางหยิงหวู่ ว่า..

“พี่จาง คุณรูดบัตรได้ไหม เราไม่มีเงินสดติดตัวมากมายขนาดนั้น!”

“เฮ้.. แน่นอน”

ในตอนนั้นเอง ไป๋หลี่หยุนเซียวก็หัวเราะเยาะขึ้นมาอย่างกะทันหัน..

"เจ้าเด็กคนนี้.. คุณคิดจริงเหรอว่าหลังจากที่ให้เงินพวกเขาไปแล้ว พวกเขาจะปล่อยพวกเราไป"

เมื่อทุกคนฟัง พวกเขาก็มองไปที่ไป๋หยุนเซียวพร้อมกัน ซู่จงจับมือและรีบหยิบบัตรธนาคารกลับคืนมา ตอนนั้น จางหยิงหวู่ก็จ้องมองไปที่ ไป๋หลี่หยุนเซียวทันที..

"ไอ้เด็กน้อย.. แกคิดว่าฉันโง่เหรอ ในที่สุด แกเริ่มต้นก่อน แกเพิ่งแตะขาฉันไปเมื่อกี้เอง..แกสบายดีไหม"

...0..00..000..(X_X)..///-+-