บทที่ 8 สบประมาทความงาม

บทที่ 8 สบประมาทความงาม

หัวหน้าห้องซู่จงได้จัดห้องปาร์ตี้ส่วนตัวไว้แล้ว เขาได้สั่งขนมมามากมาย และสั่งไวน์แดงกับเบียร์ พร้อมกับเครื่องดื่มอีกมากมาย เด็กผู้ชายเริ่มดื่มอย่างรวดเร็ว เด็กผู้หญิงบางคนดื่มเครื่องดื่มหวานๆ และบางคนดื่มเบียร์หรือไวน์แดงไปไม่กี่แก้ว

หลังจากนั้นไม่นานก็มีคนเริ่มร้องเพลง..

“เราจะทำตามสัญญา..ขอเวลาอีกไม่นาน…”

“แล้วแผ่นดินที่งดงามจะกลับมา…”

..ทุกคนภายในห้องพากันร้องเพลงด้วยกันอย่างสนุกสนาน แม้แต่บรรยากาศก็ดีมาก บางคนก็มองไปรอบๆ ไม่ว่าจะเป็นความเกลียดชัง ความสง่างาม ผู้ชายหล่อ ผู้หญิงสวย ช่างเป็นช่วงเวลาที่ยอดเยี่ยมมาก แต่แล้วถ้าอีกร้อยปีข้างหน้าล่ะ? ท้ายที่สุดแล้ว มันก็เป็นกองฝุ่น..

ทันใดนั้น ไป๋หลีหยุนเซียวก็เปิดประตู แล้วออกไป หลานเหมียวเหมี่ยวซึ่งนั่งอยู่ที่ตำแหน่งเดิม ก็เห็นไป๋หลี่หยุนเซียวจากไป เธอลังเลเล็กน้อย และรีบตามออกไป! นักเรียนในห้องต่างตะลึงกันหมด จากนั้นก็มีคนบ่นพึมพำว่า..

“เหมียวเหมี่ยวนี่ไม่รู้สึกละอายในตัวเองบ้างเหรอ ตอนที่คุณยังเป็นผู้หญิงใจร้าย คุณเลิกกับเขาไปแล้ว และตอนนี้พวกเขาก็ไม่ได้คิดอะไรกับเธอแล้ว”..

“คุณกำลังพูดถึงอะไรอยู่!..หน้าไม่อาย..”

หลิวตงยิ้มอย่างไม่พอใจ แต่ก็มองไปที่หลี่หมิงห่าวที่นั่งอยู่ข้างๆ เพราะเขารู้ว่า หลี่หมิงห่าวกำลังไล่ตามตามจีบหลานเหมียวเหมี่ยวในชั้นเรียนอยู่

หลี่หมิงห่าวรู้สึกละอายใจและโกรธมาก  เขากัดฟันแล้วพูดกับหลิวตงว่า..

“คุณคิดว่าฉันควรทำอย่างไร”

“เฮ้.. ไม่เป็นไร ไม่เป็นไร!”

หลิวตงไม่ต้องการทำให้หลี่หมิงห่าวโกรธ แต่หลี่หมิงห่าวก็อยากจะระเบิดออกมาเช่นกัน แต่หัวหน้าห้องซู่จงก็มาตบไหล่เขาเบาๆ..

“ลืมไปซะ.. ทุกคนคือเพื่อนร่วมชั้น ไม่จำเป็นต้องทำให้ความสัมพันธ์แข็งกร้าวขนาดนั้น!”

..หลี่หมิงห่าวทำได้เพียงนั่งลง..

ไป๋หลีหยุนเซียวในทางเดินก็สับสนพอๆ กัน จ้องมองไปที่หลานเหมียวเหมี่ยวด้วยความแปลกใจ

หลานเหมียวเหมี่ยวดูเขินอาย ตาของเธอหลบเลี่ยงเล็กน้อย..

"อย่าเข้าใจฉันผิด ฉันมีบางอย่างจะบอกคุณ!"

"งั้นคุณพูดมาสิ!"

ไป๋หยุนเซียวพูดอย่างเฉยเมย.. เมื่อเห็นเช่นนี้ หลานเหมียวเหมี่ยวก็โกรธอย่างอธิบายไม่ถูก..

"ทำไมคุณถึงเป็นแบบนี้ ฉันไม่ได้ขอให้คุณทำอะไร ฉันแค่ต้องการเตือนคุณว่าคุณต้องระวังให้มากขึ้นในอนาคตเพื่อไม่ให้ถูกทำร้ายอีก..เชอะ! ... ลืมมันไปซะ!"

ไป๋หยุนเซียวรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อยแล้วจึงถามขึ้นว่า..

"คุณรู้ไหมว่ามันคืออะไร"

"ยังไงก็ตาม ก็ควรระวังตัวไว้ด้วยล่ะ ท้ายที่สุดแล้ว เราก็เป็นเพื่อนร่วมชั้นกัน แม้ว่าฉันจะเลิกกับคุณ มันก็จะไม่ทำให้คุณเจ็บปวดจริงๆ คุณควรอยู่บ้านในช่วงนี้และอย่ามาโรงเรียนอีก!" หลานเหมียวเหมี่ยวพูดขึ้น จากนั้นเธอก็เดินไปที่ห้องน้ำ

ไป๋หยุนเซียวตกตะลึงและรอยยิ้มก็ปรากฏบนมุมปากของเขา เขารู้ว่าแม้ว่า เหมียวเหมี่ยวจะมีอารมณ์ร้ายและสมจริงเกินไปและอาจน่ารำคาญ แต่จิตใจของเธอก็ไม่ได้แย่เกินไป อย่างน้อยเธอก็ไม่เป็นอันตราย..

..จิตใจของมนุษย์ไม่เหมือนกัน..ซึ่งไม่เหมือนกับใครบางคนที่ไม่จริงใจ..

“คุณอยากเตือนฉันเกี่ยวกับตระกูลเย่หรือไม่? คุณควรจะรู้ด้วยว่า เย่หลิงกำลังคิดที่จะจัดการกับฉัน แต่ไม่สำคัญ แม้ว่าฉันจะยังไม่สามารถจัดการกับตระกูลเย่ทั้งหมดได้ แต่ถ้าพวกเขาเร่งที่จะจัดการกับฉันจริงๆ ฉันก็จะจัดให้!”

หลังจากที่คิดอยู่ในใจสักพัก ไป๋หยุนเซียวเขาก็วางแผนที่จะออกไปสูดอากาศข้างนอก เพราะเขาไม่ชอบสภาพแวดล้อมที่นี่

ในขณะนั้นเอง เสียงกรีดร้องของเหมียวเหมี่ยวก็ดังขึ้นอย่างกะทันหันจากห้องน้ำ..

"อ่า.. คุณงจะทำอะฉันร?..ปล่อยฉันน๊ะ ไอ้โรคจิต.."

ทันทีหลังจากนั้นก็มีชายวัยสามสิบคนหนึ่งที่มีรูปร่างอ้วน เขาเดินเข้ามาเผชิญหน้ากับ เหมียวเหมี่ยวด้วยรอยยิ้มแปลกๆ..

"..สวย..หุ่นดี..เธอช่างหน้ารักจังแม่สาวน้อย.. ฉันมีเงิน เข้ามาในห้องของฉันแล้วดื่มสักหน่อยกับฉัน ว่าไง? วางใจได้ฉันจะดูแลเธอเป็นอย่างดี!..เธอจะเอาเท่าไหร่ว่ามาเลย.. "

เมื่อชายอ้วนพูดจบชายคนนั้นก็ยังคงบีบคางของ หลานเหมียวเหมี่ยว เหมียวเหมี่ยวก็รีบกลับไปยกมือสะบัดขึ้นแล้วตบไปที่หน้าชายคนนั้น..

"ปล่อยน๊ะไอ้โรคจิต..ไร้ยางอาย!..ออกไปน๊ะ..ใครก็ได้ช่วยที..”

หลังจากที่ชายคนนั้นถูกตบไปหนึ่งฉาก ไม่เพียงแต่เขาไม่โกรธ แต่รอยยิ้มของเขาก็ยิ่งเข้มข้นขึ้นและเขาก็รีบพุ่งเข้าไปหา หลานเหมียวเหมี่ยว"

“มันเผ็ดจริงๆ มาให้พี่จุ๊ฟหน่อยเร็ว!”

เหมียวเหมี่ยวรีบป้องกั้นการเข้ามาของชายคนนั้น แต่เธอเป็นผู้หญิงซึ่งสู้แรงของผู้ชายที่แข็งแกร่งกว่าไม่ได้ เธอทำได้เพียงมองไปที่ปากของผู้ชายที่กำลังเข้ามาใกล้ขึ้นเรื่อย ๆ และตะโกนขอความช่วยเหลือ..

"..เร็วเข้า ช่วยด้วย..ปล่อยฉันไป.. ช่วยด้วย.. ช่วยด้วย!.."

ห่างออกไปเพียงไม่กี่ก้าว เมื่อไป๋หยุนเซียวได้ยินเสียงขอความช่วยเหลือ เขาก็มองกลับไปแล้วขมวดคิ้ว..

..ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม มันก็คือความสัมพันธ์กับเหมียวเหมี่ยว แม้ว่าจะแยกทางกันแล้ว แต่ทุกคนก็เป็นเพื่อนร่วมชั้นกันและเขาก็ไม่สามารถปล่อยให้เป็นแบบนี้ได้..

“..เฮ้..แกอยากตายเหรอ?..”ไป๋หยุนเซียวตะโกนออกไปด้วยความโกรธ

ไป๋หยุนเซียวถอนหายใจแล้ววิ่งเข้าไปอย่างรวดเร็ว เขาจับข้อมือของชายคนนั้น แล้วเหวี่ยงมันอย่างแรง และโยนชายคนนั้นออกไปกระแทกมันเข้ากับผนังกำแพงทันทีที่

เหมียวเหมี่ยวเห็นเป็นไป๋หยุนเซียวเธอก็รีบพุ้งเข้าไปกอดเขาแล้วจับเอวของไป๋หยุนเซียวไว้แน่นและร้องไห้..

“วู้ฮู้…”

มือของ ไป๋หยุนเซียวห้อยลงอย่างเป็นธรรมชาติ แต่ไม่ได้สัมผัสกับตัวเหมียวเหมี่ยว แต่ความรู้สึกที่คุ้นเคยนี้ทำให้เขานึกถึงความหลังของความงามเมื่อตอนพวกเขาทั้งสองตกหลุมรักกัน..

“ดีแล้วที่ไม่มีอะไรเกิดขึ้นมากไปกว่านี้!”

หัวใจของไป๋หยุนเซียวดูดุดัน เขาก็ได้ผลักหลานเหมียวเหมี่ยวออก..

“..เอาล่ะ..กลับกันได้แล้ว!”

หลานเมี่ยวเมี่ยวดูเขินอายเล็กน้อย เธอเงยหน้าขึ้นมองไป๋หยุนเซียว แล้วตะโกนอีกครั้งอย่างกะทันหัน..

“..อ๊ะ…ระวัง!..”

ทันทีที่พูดจบ ไป๋หยุนเซียวก็เตะขาข้างหนึ่งไปข้างๆ เพื่อเตะชายอ้วนที่กำลังจะลุกขึ้นมาทำร้ายเขาอีกรอบ  จนกระเด็นกระแทกกับกำแพงอีกครั้ง จนออกคายเครื่องดื่มออกมาจำนวนมาก เต็มพื้นห้องน้ำไปหมด

ด้วยความเจ็บปวดจึงทำให้ชายคนนั้นรู้สึกตัวขึ้นมา จากนั้นเขาก็จ้องเขม็งไปที่ไป๋หยุนเซียว แล้วพูดขึ้นด้วยความเจ็บปวด..

“..ไอ้หนูน้อย แกรู้ไหมว่าฉันเป็นใคร กล้าดียังไงมาทำร้ายฉัน!!..”...

..0..00..000..(S_S)..!!