บทที่ 6 การวางแผนพักผ่อน

บทที่ 6 การวางแผนพักผ่อน

..หลี่หมิงห่าวก็เห็นหลานเหมียวเหมี่ยวเช่นกัน ดังนั้นเขาจึงตะโกนเรียกหลานเหมียวเหมี่ยว แต่เธอเพียงแค่เหลือบมองไปที่หลี่หมิงห่าวเท่านั้น  เธอไม่สนใจและวิ่งตามจ้าวชิงหลานไป..

ไป๋หลี่หยุนเซียวเห็นน้องสาวของหลานเหมียวเหมี่ยว ที่กำลังเดินตามเขามาไม่ห่าง แต่เขาเพิกเฉยและรีบกลับเข้าไปในห้องเรียน แต่เมื่อเขาเดินเข้าไปในห้องเรียน เพื่อนร่วมชั้นก็หยุดชะงักแล้วมองดูเขาด้วยความประหลาดใจ

ซึ่งก่อนหน้านั้นเพียงคืนสั้นๆ เพื่อนร่วมชั้นก็พบว่าไป๋หลี่หยุนเซียวกลายเป็นคนคนหนึ่ง ที่เหมือนรู้จักกันมานานแล้ว ดูเหมือนว่าไป๋หลี่หยุนเซียวจะกลับมาเป็นเหมือนเดิมอีกครั้ง

เมื่อปีที่แล้วหัวของฉันไม่ได้เอียง ขาของฉันไม่ได้พิการ และฉันก็สวมชุดกีฬาสีดำและรองเท้าผ้าใบสีขาว แม้ว่าจะไม่ใช่แบรนด์เนม แต่ก็ฟิตมาก ผมที่ยาวสลวยและผิวขาวกว่าผิวของผู้หญิง ทุกอย่างสมบูรณ์แบบ ดวงตาของเขาดูสดใสและมีพลัง และมั่นใจมากขึ้น ซึ่งแววตาที่เย็นชาทำให้สาวๆ บางคนที่มองมาที่เขาจนทำให้รู้สึกตื่นเต้น..

“อาการแทรกซ้อนของเขาหายไปแล้วเหรอ”

“แค่ชั่วข้ามคืนเองเหรอ”

“ใช่แล้ว.. ฉันรู้สึกว่าเขายังหล่อกว่าเดิมสะอีก มันเกิดอะไรขึ้น”

“ใช่แล้ว.. ดูเหมือนว่าผิวของเขาจะดีขึ้นกว่าเดิม!”

สายตาของเด็กสาวคนหนึ่งเคลื่อนตัวไปตามไป๋หยุนเซียว แสดงให้เห็นถึงความนับถือในตัวของเขา ทันทีที่ไป๋หลี่หยุนเซียวนั่งลง หลิวตงที่นั่งอยู่โต๊ะเดียวกันก็พูดว่า..

“ไป๋หยุนเซียว นายป่วยหรือ?” ไป๋หลี่หยุนเซียวพยักหน้า

เขาประทับใจหลิวตง เขาเป็นคนดีทีเดียว เขาไม่ได้ดูถูกตัวเขาเองเพราะความพิการของเขา เขาเคยเล่นบาสเก็ตบอลด้วยกัน สิ่งที่สำคัญที่สุดคือพวกเขาทั้งสองอาศัยอยู่ในชุมชนเดียวกัน นอกจากนี้ยังเอาใจใส่กันมากอีกด้วย

หลังจากหลิวตงเข้าเรียนมหาวิทยาลัยแล้ว ความสัมพันธ์ระหว่างทั้งสองจึงค่อยๆ ลดลง..

“ฉันไม่เห็นนายเลยตลอดทั้งคืน นายเป็นอะไรหรือเปล่า”

ไป๋หยุนเซียวลุกขึ้นแล้วก้าวอีกสองก้าว ปล่อยฉัน!”

หลิวตงคว้าแขนไป๋หยุนเซียวและดึงไป๋หยุนเซียวไว้ ไป๋หยุนเซียวก็ไม่ได้ทำอะไรเช่นกัน เขาทำได้แค่ยักไหล่..

“นายโกหกฉันหรอ”

“ฉันโกหกอะไรคุณ”

นอกจากนี้ เด็กผู้ชายอีกสองสามคนที่เล่นบาสเก็ตบอลกับไป๋หยุนเซียวในวันธรรมดาและมีความสัมพันธ์ที่ดีก็ล้อมรอบเขา แล้ววิ่งรอบไป๋หยุนเซียวสองสามรอบ..

“ฮ่าๆ … ในที่สุดพี่ชายก็หายดี วันนี้ฉันกับพี่ชายจะไปสนุกกันหลังเลิกเรียนในตอนกลางคืน เราออกไปกินข้าวข้างนอกกันดีไหม” หลิวตงตบไหล่ไป๋หยุนเซียวเด็กผู้ชายคนอื่นๆ ก็ร่าเริงขึ้นเช่นกัน..

“ใช่.. พรุ่งนี้จะเป็นครั้งสุดท้ายที่เราได้พักผ่อนในชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 3 เราต้องฉลองกันในเย็นนี้” ทุกคนพูด..

“แล้วพวกเราล่ะ”..เด็กผู้หญิงพูดขึ้นทันทีที่ได้ยิน..

“สาวๆพวกเธออยากไปกับพวกเราในตอนกลางคืนบ้างไหม” หลิวตงชวนเด็กผู้หญิงในชั้นเรียน..

“ฉัน!”

“และฉันก็ด้วย!”

เด็กผู้หญิงสี่หรือห้าคนยกมือขึ้น!ในเรื่องนี้ ไป๋หยุนเซียวรู้สึกซาบซึ้งใจมาก และไม่ใช่ว่านักเรียนทุกคนจะหยิ่งยโส

หลังจากได้รับบาดเจ็บ นักเรียนหลายคนในชั้นเรียนก็ได้ไปที่รงพยาบาลเพื่อไปตรวจเยี่ยมเขาเช่นกัน และไป๋หยุนเซียวก็ไม่ได้คัดค้าน หลิวตง พรุ่งนี้เป็นวันพักผ่อนจริงๆ ชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 3 ของโรงเรียนมัธยมแฟร์วิว สามารถหยุดได้เพียง วันเดียวของทุกๆ 10 วัน ซึ่งหลังจากวันพรุ่งนี้ ก็จะเหลือเวลาเพียง 3 วันก่อนวันสอบเข้ามหาวิทยาลัย และไม่มีวันหยุดอีกแล้ว

“..โอเค..เอาแบบนี้ก็แล้วกัน 1-2 วัน … รวมทั้งหมด 10 วัน ก็ไปจองห้องส่วนตัวขนาดใหญ่แล้วไปร้องเพลงที่ KTV กันเถอะ ค่าใช้จ่ายทั้งหมดเป็นของฉัน เพื่อเป็นฉลองการฟื้นตัวของพี่ชาย ไป๋หยุนเซียว ของฉัน!”หลิวตงพูดขึ้น

“ใช่แล้ว…” เด็กผู้หญิงโห่ร้อง

......

อย่างไรก็ตามที่เมื่อก่อนที่เพื่อนร่วมชั้นที่เคยหัวเราะเยาะ ไป๋หยุนเซียว แต่ในเวลานี้ พวกเขาไม่มีความรู้ส฿กแบบนั้นอีกต่อไป และมีความรู้สึกที่ดีๆต่อกัน

หลานเมี่ยวเมี่ยว จ่าวชิงหลาน และหลี่หมิงห่าว ซึ่งเพิ่งเข้ามาในชั้นเรียนนั้น ต่างก็พิจารณาถึงเรื่องนี้ในทันทีแม้ว่าหลานเมี่ยวเมี่ยวก็อยากจะฉลองให้กับไป๋หลี่หยุนเซียวเช่นกัน แต่เธอก็ไม่สามารถละทิ้งใบหน้านั้นได้

ซึ่งนักเรียนมัธยมปลายเพียงไม่กี่คนได้กลายเป็นศัตรูกันเพราะความรัก และพวกเขายังไม่บรรลุนิติภาวะพอในความรู้สึกของตัวเอง ส่วนใหญ่ไม่สามารถเป็นคู่รักกันได้

หลานเหมียวหเมี่ยวรู้สึกมีความสุขเล็กน้อยกับการฟื้นตัวของไป๋หลี่หยุนเซียว และในที่สุด เธอก็ไม่จำเป็นต้องถูกเยาะเย้ยว่าเป็นคนรวยที่คบคนจน

หัวหน้าชั้นเรียน ซู่จง ลังเลสักครู่แล้วลุกขึ้นยืนแล้วพูดว่า..

“ฉันเห็นด้วย.. หลังเลิกเรียนในบ่ายวันนี้ ทุกคนจะมารวมตัวกัน หนึ่งคือเฉลิมฉลองให้กับไป่หยุนเซียว ประการที่สองกำลังจะมาถึง แต่ท้ายที่สุดแล้ว การสอบเข้ามหาวิทยาลัยกำลังจะเริ่มต้นขึ้น หลังจากการสอบเข้ามหาวิทยาลัยแล้ว ทุกคนก็น่าแยกย้ายกันไป และมันจะยากที่พวกเราจะได้กลับมารวมตัวกันอีกครั้งในอนาคต!”

“ใช่.. โอเค!”

นักเรียนในชั้นเรียนเห็นด้วย ความกดดันในการเรียนในปีสุดท้ายนั้นสูงมาก และทุกคนก็อยากพักผ่อนอย่างเหมาะสม

หลิวตงขมวดคิ้ว..

“หากในชั้นเรียนมีคนมากกว่าสี่สิบคน หากเกิดบางอย่างขึ้น ใครจะสามารถรับผิดชอบเรื่องนี้ได้?”

ซู่จงกล่าวต่อ..

“อย่าไปที่อื่นเลย มีร้านทีวีหลานถิงอยู่ที่หน้าประตูโรงเรียนไม่ใช่หรือ? บังเอิญว่าฉันรู้จักกับผู้จัดการที่นั่น และให้เขาเตรียมห้องส่วนตัวที่ใหญ่และเพียงพอสำหรับพวกเราได้ ผู้จัดการจะดูแลเรื่องนี้เอง จะไม่มีอะไรเกิดขึ้น แน่นอนว่าเราจะไม่บังคับใครให้ไป เราเป็นผู้รับผิดชอบ หลังจากรับประทานอาหารแล้ว ทุกคนจะกลับบ้านหรือกลับหอพักทันที เป็นยังไงบ้าง?”

“พาแฟนมาได้ไหม?” เด็กชายหัวเราะ..

“แน่นอนว่าคุณพามาได้ แต่คนที่คุณพามาต้องนับเป็นหนึ่งหัว!” ซู่จงกล่าว..

“ได้!” ทุกคนฟังแล้วพยักหน้า..

..0..00..000..(U_U)..!!!