บทที่ 5 หน้าไม่อาย

บทที่ 5 หน้าไม่อาย.

แม้ว่าหลายคนจะตกตะลึงกับพลังของไป๋หลีหยุนเซี่ยว แต่ก็ยังมีเด็กสาวและเด็กชายบางคนที่จ้องมองเขาด้วยความชื่นชม เพราะคนที่ทรงพลังเช่นนี้สามารถปรากฏตัวในภาพยนตร์และทีวีได้เท่านั้น แล้วจะพบตัวจริงได้ที่ไหนกันล่ะ..

“นี่..นายฝึกศิลปะการต่อสู้มาด้วยเหรอ?”

“.. ใครกล้ามารังแกตัวเองถ้าสามารถติดตามคนแบบนี้ได้ในอนาคตได้..มันคงจะปลอดภัยมาก!..”

“นี่ไม่ใช่ไอ้เด็กตัวแสบสามขวบเหรอ? มันยอดเยี่ยมขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่?”

“..ใช่.. เพียงหมัดเดียวก็สามารถจัดการกับคนเหล่านี้ให้ออกไปได้”

“ไอ้เวรนั่นฝึกศิลปะการต่อสู้มาเหรอ?”

“เขาชื่อ ไป๋หลีหยุนเซียว เขาเคยอยู่ในทีมบาสเก็ตบอล เขาเล่นได้ดี เขาดูหล่อเหลา แม้แต่ หลานเหมียวเหมี่ยว นางฟ้าของโรงเรียนก็ยังเป็นแฟนของเขา แต่เกิดอุบัติเหตุทางรถยนต์เมื่อปีที่แล้ว แฟนของเขาจึงเลิกกับเขา!”

“อ่า.. น่าสงสารนะ แต่เมื่อฉันมองดูเขา เขาก็ดูไม่ใช่คนเลวร้ายอะไรเลยนิ”

ทุกคนพูดคุยด้วยความสงสัยแล้วหยุดลง ส่วนคนที่ประหลาดใจที่สุดคือ หลานเหมี่ยวเหมี่ยวและเพื่อนของเธอ ทั้งสองยังอาศัยอยู่ใกล้ๆกับเขา แต่เมื่อคืนพวกเขาแค่เพียงล้อเลียนไป๋หลี่หยุนเซียวเท่านั้น และวันนี้พวกเขาได้เห็นการครอบงำและความสามารถของไป๋หลี่หยุนเซียวแล้ว..

“..คุณ?..”

ในขณะนั้นเอง จินคานก็กำลังใช้มือจับหน้าอกที่ได้รับบาดเจ็บของเขา เขารู้สึกไร้พลัง เขาคิดอะไรไม่ออก ชายหนุ่มที่ดูธรรมดาคนนี้กลับต่อยตัวเองจนได้รับบาดเจ็บได้ภายในหมัดเดียว คาดว่าเขาจะไม่สามารถฟื้นตัวได้หากไม่ได้รับการรักษาและฝึกฝนอีกหลายวัน..

“..เปล่าประโยชน์..”

ไป๋หยุนเซียวขมวดคิ้วแล้วมองไปที่ผู้คนรอบตัวเขา เมื่อเห็นว่ามีเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยเข้ามาใกล้ที่นี่ และขมวดคิ้วอย่างลับๆ..

“คนสมัยใหม่มีสุขภาพที่ย่ำแย่ และพวกเขาไม่รู้อะไรมากนักเกี่ยวกับการฝึกฝนทางจิตวิญญาณ แต่ยังมีครอบครัวนักสู้ที่เหลืออยู่เพียงไม่กี่ครอบครัวเช่นครอบครัวเย่ เมื่อพวกเขาแสดงทักษะการต่อสู้ของตนเอง พวกเขาก็อาจดึงดูดความสนใจของผู้อื่นได้อย่างง่ายดายแล้วจะนำความวุ่นวายมาให้ ซึ่งอาจเกิดปัญหาเล็กน้อยตามมา แต่ดูเหมือนเขาจะต้องใส่ใจให้มากขึ้นในภายหลัง เพราะที่นี่ไม่ใช่ทวีปจิ่วเซียว!”..

ไป๋หยุนเซียวถอนหายใจแล้วเดินออกไปอย่างรวดเร็วเพื่อไปที่โรงเรียน

เมื่อคานจินมองไปที่ด้านหลังของไป๋หยุนเซียว หัวใจของจินคานก็เกิดความสงสัยขึ้น เพราะตามข้อมูลแล้ว ไป๋หยุนเซียวคนนี้น่าจะเป็นไอ้เวรคนนั้น แต่ตอนนี้ ขาและหัวของไป๋หยุนเซียวมีความพิการเล็กน้อย? แตไม่ต่างจากคนปกติ..

“ผู้ชายคนนี้แกล้งทำเป็นพิการโดยเจตนาเหรอ? เขาแอบฝึกซ้อมลับๆ เหรอ?”

จินคานพูดอย่างลับๆ แล้วหยิบโทรศัพท์มือถือของเขาออกมาและแจ้งให้ เย่หลิงทราบถึงสถานการณ์ที่เกิดขึ้น..

“อะไรนะ? ความพิการของเขาแกล้งทำเหรอ? บ้าเอ๊ย!”

เย่หลิงซึ่งอยู่ที่บ้านเมื่อได้ยินเรื่องนี้เขาก็ถึงกับโกรธมาก ถ้าเขาไม่อยากคุย เขาคงอยากจะโยนโทรศัพท์มือถือทิ้งไป..

“จินคาน ไม่ว่าจะใช้วิธีไหนก็ตาม คุณต้องแก้ปัญหาเรื่องให้ได้ ฉันต้องไม่ปล่อยให้เขาทำตัวสบายๆเช่นนี้ได้อีกต่อไป  ถ้าคุณทำไม่ได้ ฉันจะให้คนอื่นทำแทน!” เย่หลิงคำราม

จินคานที่ยังนอนอยู่บนพื้นตอบว่า..

“เย่หลิง ให้เวลาฉันสิบวัน ฉันจะจัดการเขาให้!”

“สิบวันเหรอ?”

“เขาจะต้องสอบเข้ามหาวิทยาลัยในอีกสิบวัน ฉันต้องไม่ปล่อยให้เขาสอบเข้ามหาวิทยาลัยได้ในเจ็ดวัน!”

“..โอเค.. ฉันช่วยเย่หลิงหาคนอื่นมาจัดการกับเขา แต่พวกเขาสนใจแค่เรื่องเงินเท่านั้น!”

“นายแน่ใจเหรอ”

“ใช่.. เด็กคนนั้นจะต้องได้รับการสั่งสอนจากฉัน แต่คราวนี้ ฉันจะหาคนที่ดีกว่าและฉันจะแก้ปัญหาได้อย่างแน่นอน!”

“เงินไม่ใช่ปัญหา แต่ถ้าคุณล้มเหลวอีกครั้ง แกคงจะรู้ใช่ไหมว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับแก จินชานจะต้องชั่งน้ำหนักดูว่าเขาจะทนกับความโกรธของเย่หลิงของฉันได้หรือไม่!”

จินคานวางสายแล้วลุกขึ้นอย่างช้าๆ แล้วออกจากที่นั่น

หลี่หมิงห่าวยังคงนอนอยู่บนพื้นปิดจมูก เขาได้ยินเสียงการต่อสู้และลุกขึ้นพร้อมที่จะดูและพบว่าทั้งสองแยกทางกันแล้ว..

“บ้าเอ้ย..ใครชนะ?”

หลี่หมิงห่าวพูดในใจแต่ในใจของเขา เขาอิจฉาไป๋หยุนเซียวแล้ว เพราะเขารู้จักจินคานดีมาก ในสายตาของเขา จินคานก็เหมือนกับซูเปอร์แมนที่มีความแข็งแกร่งและความสามารถสูง   แต่ตอนนี้เขากลับไม่สามารถเอาชนะไป่หยุนเซียวได้

ในตอนนั้นเอง หลานเหมี่ยวเมี่ยวกับเพื่อนสาวของเธอก็ไม่ได้แสดงปฏิกิริยาจากความตกใจในเวลานี้ แต่ทันใดนั้นก็พบว่าไป๋หยุนเซียวดูเหมือนจะตกตะลึงเล็กน้อยที่จู่ๆ เขาก็กลายเป็นคนแข็งแกร่งอีกครั้ง

จ่าวชิงหลาน สาวน้อยของหลานเหมียวเหมี่ยวได้มองไปที่ด้านหลังของไป๋หยุนเซียว  ซึ่งเผยให้เห็นแววตาที่ปลาบปลื่มเขาเป็นอย่างมาก

หลานเมี่ยวเมี่ยวเปิดปากของเธอ แต่เธอไม่รู้ว่าจะพูดอะไร เธอเกิดความรู้สึกขึ้นมาทันทีว่าเธอเคยดูถูกไป๋หลี่หยุนเซียว และไม่เข้าใจไป๋หลี่หยุนเซียวเลยด้วยซ้ำ..

“เหมียวเหมี่ยว เธอยังชอบไป๋หลี่หยุนเซียวอยู่ไหม” จ่าวชิงหลานแอบถาม..

“คุณหมายความว่ายังไง ฉันไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับเขา!” หลานเหมียวเมี่ยวกล่าว

“เฮ้.. งั้นฉันจีบเขาได้ไหม เมื่อเขาหายดีแล้ว และอาการแทรกซ้อนหายไป แต่เขาก็หล่อมาก แม้ว่าครอบครัวของเขาจะยากจนนิดหน่อย แต่มันก็เหมาะกับฉัน ฉันอยากเป็นเหมือนคุณตอนนั้น แล้วทำไมคุณไม่ช่วยฉันจีบเขาล่ะ!”

“หน้าไม่อาย!”

..หลานเหมี่ยวเหมี่ยวไม่สนใจแฟนเก่าของเธอและเร่งฝีเท้าเพื่อตามให้ทันไป๋หยุนเซียว..

“หลานเหมี่ยวเหมี่ยว รอก่อน!”

..จ่าวชิงหลานและหลี่หมิงห่าวตะโกนพร้อมกัน..

..0..00..000..(Q_Q)!!!!