ตอนที่ 2 ศัตรูของ เย่เส้า

บทที่ 2 ศัตรูของ เย่หลิง

การเรียนด้วยตนเอง ไม่นานเขาก็ออกจากโรงเรียน แต่ถึงกระนั้น ไป่หลี่ หยุนเซียว ยังคงครุ่นคิดถึงเกี่ยวกับจิตใจของเขา

ขณะนั้น เขาก็ได้ถือหนังสือสองสามเล่มแล้วเดินออกจากโรงเรียน วันนี้เขาไม่ได้ตั้งใจที่จะอยู่ที่โรงเรียน แต่เขาอยากกลับบ้านมากกว่า

เนื่องจาก สิ่งที่ทำให้เขาหดหู่ใจก็คือเพื่อนร่วมชั้นเรียนทุกคนที่เขาพบจะตีตัวออกห่างจากเขาโดยอัตโนมัติ ราวกับว่าไม่เคยรู้จักกันมาก่อน

ขณะที่เขากำลังจะเดินออกจากประตู เขาก็เดินก้มหน้าแล้วคิดอะไรบ่างอยู่ และทันใดนั้นเขาก็รู้สึกว่าตัวเขาถูกขวางทางไว้..

“นี่นาย..ไป่หลี หยุนเซียว.. คุณทำอะไรกับฉัน? ฉันบอกไปกี่ครั้งแล้วว่าฉันไม่ใช่แฟนของคุณแล้ว ได้โปรดอย่ามายุ่งกับฉันอีก โอเคไหม”

ไป่หลี หยุนเซียวเงยหน้าขึ้นมองคนตรงหน้า มันคือ หลานเหมียวเมียวที่รั้งเขาไว้ทันที หลังจากคิดเล็กน้อย เขาก็เข้าใจเหตุผลเช่นกัน เนื่องจาก หลานเหมียวเมียวผู้นี้ได้เลิกกับเขา เขาก็รบกวนเธอโดยหวังว่าเธอจะเปลี่ยนใจและเป็นแฟนของเขาต่อไปอีกครั้ง จึงทำให้ หลานเหมียวเมียวเบื่อหน่ายมากขึ้นเรื่อย ๆ แต่ในเวลานี้ ไป่หลี หยุนเซียวไม่มีความคิดเกี่ยวกับ หลานเหมียวเมียว แล้วเขาก็จ้องมองไปที่อีกด้านหนึ่งและตะคอกอย่างเย็นชา..

"ไม่มีเหตุผล!"

หลังจากพูดแล้ว ไป่หลี หยุนเซียว ก็เลี่ยง หลานเหมียวเมียวและเพื่อนๆ ของเธอ และเดินต่อไปนอกโรงเรียน..

“คุณกำลังพูดถึงใคร?”

หลานเหมียวเมียวโกรธทันทีไป่หลี หยุนเซียวไม่สนใจเธอเลย..

“..หยุด..เพื่อฉัน..คุณคิดว่าใครไม่สมเหตุสมผล”

หลานเหมียวเมียว เป็นเด็กผู้หญิงที่มีสเนย์ เธอโกรธเล็กน้อยเมื่อ ไป่หลี หยุนเซียว เพิกเฉยแฟนสาวที่อยู่ข้างๆ แเธอก็โกรธเช่นกัน..

“ไป่หลี..ถ้าคุณอยู่กับ เหมียวเมียวต่อไป เหมียวเมียวจะถูกคนอื่นเยาะเย้ยหรือไม่? เวลามีคนพูดถึงเธอพวกเขาจะบอกว่าเธอเป็นแฟนของพี่สะใภ้เหรอไม่”

“แล้วคุณต้องการอะไรล่ะ?”

ไป่หลี หยุนเซียวจ้องมองไปที่ หลานเหมียวเมียวอย่างสงบ หลานเหมียวเมียวชะงักไปครู่หนึ่ง แล้วเธอก็ทำท่าทางโกรธอีกครั้ง..

“เจ้าอย่าติดตามข้าอีกต่อไป เจ้าอย่าบอกใครว่าฉันเป็นแฟนของเจ้า!”

“คุยเสร็จแล้วเหรอ?” ไป่หลี่ หยุนเซียวถาม..

"..คุณมีอะไรอีก?.."

หลานเหมียวเมียวเห็นท่าทางไม่พอใจของ ไป่หลี หยุนเซียวและเปลวไฟในใจเขาก็แข็งแกร่งขึ้น ไป่หลี หยุนเซียวเหลือบมองเพื่อนของเธออีกครั้งโดยไม่พูดอะไรสักคำ แล้วเดินหน้าต่อไป

เด็กผู้หญิงคนที่สองไม่ได้เดินติดตามเขาไป จนกระทั่งตอนนี้พวกเขาจึงเข้าใจว่า ไป่หลี หยุนเซียวไม่ได้ติดตามพวกเขา แต่เขาเดินกลับบ้านเหมือนอย่างพวกเขาเช่นเคย!

ในขณะนั้นเอง ก็มีชายร่างสูงคนหนึ่งเดินเข้ามาและยิ้มให้ เหมียวเมียว..

“นักเรียน หลานเหมี่ยว เจ้านายของฉันต้องการพบคุณ!”

“เจ้านายของคุณ?”

หลานเหมียวเมียวมีข้อสงสัยบางอย่าง จากนั้นชายคนนั้นก็ชี้นิ้วไปที่รถเมอร์เซเดส-เบนซ์ที่จอดอยู่หน้าโรงเรียน..

“เธอมั่นใจได้ว่าเจ้านายของฉันจะไม่เป็นอันตรายต่อคุณ และเขาจะเต็มใจสอนคุณด้วยซ้ำ”

“เจ้านายของคุณชื่ออะไร”

“..เย่หลิง!..”

“ตระกูลเย่คนนั้น ที่เจอในสวนป่าเหรอ?”

“ดูเหมือนว่าเพื่อนร่วมชั้นของเธอจะรู้จัก ตระกูลเย่ ประมาณหนึ่งหรือสองคน และเจ้านายของฉันบอกว่าตราบใดที่เพื่อนร่วมชั้นขึ้นรถ เขาก็สามารถช่วยเพื่อนร่วมชั้นหักขาอีกข้างของชายคนนั้นได้!”

หลานเหมียวเมียว ฟังแล้วใจของเธอก็สั่นไหวเบาๆแล้วในที่สุดเธอก็สงบลง ความคับข้องใจระหว่างเธอกับไป่หลี่ หยุนเซียวยังไม่ถึงระดับนั้น หากไป่หลี่หยุนเซียวกลายเป็นคนรวย จากครอบครัวที่ร่ำรวย เธอก็คงจะกลายเป็นร่างที่ไร้ค่า  แล้วเธอก็จะไม่สนใจที่จะโต้ตอบกับไป่หลี่หยุนเซียวอีกซักพัก

“ไม่.. ตอนนี้ฉันไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับ ไป่หลี หยุนเซียวและฉันไม่ต้องการมีส่วนร่วมในกิจการระหว่างคุณ!”

หลานเหมียวเมียวยังมีความเข้าใจเกี่ยวกับ ไป่หลี หยุนเซียวและตระกูลเย่อยู่บ้าง และเธอไม่ได้ตอบโต้กับ ไป่หลี หยุนเซียว จากนั้นเธอกับเพื่อนก็เดินไปอีกทางหนึ่ง

เมื่อเห็นเหตุการณ์เช่นนี้ ชายคนนั้นก็ผิดหวังเล็กน้อยแต่ก็ไม่หยุดและกลับไปที่รถ“

“เย่เส้า.. หลานเหมียวเมียวบอกว่าเธอไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับ ไป่หลี หยุนเซียวและเธอไม่ต้องการเข้าร่วม!” ชายหนุ่มที่นั่งเบาะหลังกล่าว

ชายหนุ่มคนนี้ก็หล่อเหมือนกัน แต่ขาของเขาขาดตั้งเข่าลงไปทั้งสองขา ดวงตาของเขาดูคมเข้มและเย้ยหยัน..

“หลานเหมียวเมียว น่าจะพบว่าตระกูลเย่ ของฉันกำลังแก้แค้นกับตระกูล ไป่หลี หยุนเซียวหรือไม่”

“มันควรจะเป็นเช่นนั้นเย่เส้า คุณจะจัดการกับชายคนนี้อย่างไร”

“เฮ้อ … ตอนนี้มันไม่เกี่ยวกับการสอบเข้าวิทยาลัยเหรอ? เขาเป็นความหวังของพ่อแม่! ใช้เวลาของคุณแล้วหาใครสักคนมาขัดขวางเขา ฉันอยากให้เขาสอบเข้าวิทยาลัยไม่ได้ และทำให้เขาสิ้นหวังสุดๆ!” เย่หลิงมองเยาะเย้ย คนขับพยักหน้า..

“เย่เส้า. มั่นใจได้”

หลังจากนั้นไม่นาน เด็กสาวแต่งตัวสวยงามก็ขึ้นรถด้วยรอยยิ้ม แล้วจากนั้นก็ถูกเย่หลิงสวมกอดไว้! คนขับก็ขับออกไป…

เมื่อถึงเวลาสี่ทุ่มกว่าๆ ไป่หลี่ หยุนเซียวก็กลับถึงบ้าน เหตุผลที่เขากลับบ้านก็เพื่อรักษาอาการบาดเจ็บของเขา ในความเห็นของเขา อาการบาดเจ็บบนร่างกายของเขาเป็นเพียงเรื่องเล็กน้อย เนื่องในการสู้รบในทวีปจิ่วเซียว เขาได้ต่อสู้กับผู้อื่น และการบาดเจ็บก็เกือบจะเกิดขึ้นอย่เป็นประจำ

ในความเป็นจริง อาการบาดเจ็บของเขาได้รับการรักษาแล้วในขณะนี้ และขาที่เจ็บกับหัวเข่าของเขาก็เป็นเพียงผลสืบเนื่องของการผ่าตัด แม้ว่าเขาจะไม่ได้รับการรักษาอีกต่อไป แต่ในชีวิตก่อนหน้านี้เขาก็กลับมาเป็นปกติอีกครั้ง แต่หลังจากผ่านไปไม่กี่ปี! วันนี้เขามั่นใจว่าเขาจะหายเป็นปกติภายในหนึ่งวัน โดยไม่ต้องพักฟื้นในอีกไม่กี่ปีข้างหน้า โดยไม่ต้องพึ่งพาพ่อแม่ของเขาเลย!...

..0..00..000..(A_A)!!!!