บทที่ 528 นอนร่วมเตียง
"มองอะไร?"
"ไม่เคยเห็นผู้หญิงสวยที่เกิดมาหน้าตาดีเหรอ?"
หยูซินซีรู้สึกเขินเล็กน้อยเมื่อเห็นถังหยวนจ้องมองเธอ เธอจึงแกล้งทำเป็นไม่สนใจและเดินไปยังด้านขวาของเตียง
“วู้ วู้…”
ขณะที่หยูซินซีพูดจบ โทรศัพท์ของถังหยวนที่เขาวางไว้ด้านขวาของเตียงก็สั่นขึ้นมา
หยูซินซีได้ยินเสียงนั้นก็หันไปมองทันที บนหน้าจอโทรศัพท์ของถังหยวนมีชื่อปรากฏว่า เวินมู่เสวี่ย
“ฮัลโหล?”
“เลิกงานแล้วเหรอ?”
ถังหยวนรับสายและถามด้วยท่าทีเป็นธรรมชาติ
“เลิกงานแล้ว”
“ฉันกลับมาที่กู่เป่ยหมายเลขหนึ่ง แล้วนะ เห็นนายไม่อยู่บ้านเลยโทรมาหา”
หยูซินซีเงี่ยหูฟังอย่างเงียบๆ และแม้ว่าเธอจะไม่ได้ยินชัดเจนทุกคำ แต่ก็พอจับใจความได้ว่าเวินมู่เสวี่ยพูดอะไร
“นายออกไปสังสรรค์ข้างนอกเหรอ?”
“คืนนี้จะกลับมาหรือเปล่า?”
เวินมู่เสวี่ยถามต่อ ตั้งแต่ที่ซูเสี่ยวเสี่ยวออกจากจงไห่ไปฝึกงานที่สวิตเซอร์แลนด์ เวินมู่เสวี่ยก็มาเยี่ยมถังหยวนที่กู่เป่ยหมายเลขหนึ่งบ่อยขึ้น ก่อนหน้านี้เธอไม่ค่อยมาเพราะกลัวจะเจอกับซูเสี่ยวเสี่ยวโดยบังเอิญและเกิดความอึดอัด ดังนั้นเธอจะบอกถังหยวนล่วงหน้าทุกครั้งที่จะไป แต่เมื่อซูเสี่ยวเสี่ยวไม่อยู่แล้ว เวินมู่เสวี่ยก็ไม่มีความกังวลนั้นอีกต่อไป ทำให้เธอไปที่บ้านบ่อยขึ้น ยกเว้นวันที่เธอทำงานหนักหรือมีงานสำคัญในวันถัดไป
สำหรับถังหยวน การที่เวินมู่เสวี่ยมาหาบ่อยขึ้นก็เป็นสิ่งที่ดี เขามีคนคอยอุ่นเตียงให้ทุกคืน และเธอไม่เคยก้าวก่ายชีวิตส่วนตัวของเขา แม้บางครั้งเขาจะออกไปเที่ยวกับเพื่อนจนไม่ได้กลับบ้าน เธอก็ไม่เคยใส่ใจ
เมื่อได้ยินคำถามของเวินมู่เสวี่ย ถังหยวนเหลือบมองไปทางหยูซินซี ที่กำลังฟังโทรศัพท์ด้วยท่าทีแอบฟัง เขาอดไม่ได้ที่จะยิ้มมุมปากเล็กน้อย “ทำไม? คิดถึงฉันเหรอ?”
“ใช่สิ”
“ฉันคิดถึงนายทุกวัน คิดถึงตอนกลางวัน คิดถึงตอนกลางคืน”
เสียงของเวินมู่เสวี่ยอ่อนโยนและนุ่มนวล
“แล้วเธอคิดถึงฉันมากกว่าตอนกลางวันหรือตอนกลางคืนล่ะ?”
หยูซินซีที่ฟังอยู่เริ่มรู้สึกหงุดหงิด เมื่อถังหยวนกล้าพูดหยอกล้อกับเวินมู่เสวี่ยต่อหน้าเธอ มันทำให้เธอรู้สึกโกรธและหึง แต่เธอก็ไม่กล้าพูดอะไรออกมา เพราะเวินมู่เสวี่ยคือแฟนของถังหยวน ถึงแม้จะเป็นหนึ่งในหลายๆ คน แต่เธอก็มีสถานะที่ชัดเจน
แล้วเธอล่ะ? เธอมีสถานะอะไรบ้าง?
ไม่มีอะไรเลย!
ในขณะนี้ หยูซินซีรู้สึกเหมือนกำลังทำสิ่งที่ผิดศีลธรรม เธอหันหน้าหนีและนอนลงบนเตียงโดยไม่พูดอะไร
ถังหยวนมองท่าทางของหยูซินซีที่ดูเหมือนจะโกรธ เขาอดไม่ได้ที่จะยิ้มมากขึ้น เขารู้ว่าถ้าเขายั่วเย้าเธอต่อไป หยูซินซีอาจจะกัดเขาเข้าจริงๆ
“เธอเข้านอนเถอะ”
“คืนนี้ฉันจะไม่กลับไปแล้ว”
ถังหยวนพูดพร้อมกับวางสาย หลังจากกล่าวราตรีสวัสดิ์กับเวินมู่เสวี่ย
“คิดถึงตอนกลางวัน~ คิดถึงตอนกลางคืน~”
“อี๋...”
“ช่างน่าขนลุก!”
หยูซินซีที่ฟังอยู่ไม่ได้พูดอะไร แต่เธอแสดงสีหน้ารังเกียจพร้อมกับเลียนแบบเสียงหวานของเวินมู่เสวี่ย
“เธอก็แค่อิจฉา เพราะฉันเป็นคนที่เธอไม่มีทางได้ครอบครอง”
ถังหยวนพูดพลางวางโทรศัพท์ลงบนโต๊ะข้างเตียง และตอบด้วยท่าทีไม่รีบร้อน
“ใครจะอยากครอบครองนายล่ะ!”
หยูซินซีพูดพลางหันหน้าหนีจากเขา
“อ๋อ?”
“งั้นฉันไปดีไหม?”
ถังหยวนยักคิ้วเล็กน้อยแล้วทำท่าเหมือนจะลุกขึ้นจากเตียง
“ไม่ให้นายไป!”
หยูซินซีที่เพิ่งทำท่าหยิ่งๆ กลับตอบออกมาอย่างรวดเร็วราวกับเป็นปฏิกิริยาอัตโนมัติ เธอยื่นมือไปจับถังหยวนทันที
จริงๆ แล้ว ในขณะที่เธอยื่นมือออกไป ถังหยวนก็ไม่ได้ตั้งใจจะลุกขึ้นอยู่แล้ว เขาหันมามองเธอด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์
หยูซินซีที่เห็นท่าทีของถังหยวนก็รู้ตัวว่ากำลังถูกล้อเลียน เธอจึงหันหลังให้เขาด้วยความโกรธ
“มีอะไรที่เธอต้องทำก่อนนอนไหม?”
“ถ้าไม่มี ฉันจะปิดไฟแล้วนะ”
ถังหยวนถามหยูซินซี
“อืม”
หยูซินซีตอบด้วยน้ำเสียงเบาๆ
เมื่อได้ยินคำตอบ ถังหยวนก็ไม่พูดอะไรอีก เขาเลื่อนตัวลงนอนใต้ผ้าห่มพร้อมปิดไฟในห้อง
"แกร๊ก..."
เมื่อไฟดับลง ห้องก็ถูกปกคลุมด้วยความมืด มีเพียงแสงเล็กๆ จากไฟในห้องน้ำที่ยังคงส่องออกมา
แม้ว่าหยูซินซีจะหันหลังให้ถังหยวน แต่เธอก็ยังไม่รู้สึกง่วงเลย ทั้งๆ ที่เวลานี้เป็นเวลานอนปกติของเธอ
วันนี้เธอแค่อยากให้ถังหยวนไปโรงพยาบาลกับเธอ แต่กลับกลายเป็นว่ามานอนร่วมเตียงกันอีกครั้ง แม้ว่าทั้งคู่จะยังใส่เสื้อผ้าอยู่และใช้ผ้าห่มแยกกัน แต่มันก็ยังทำให้เธอรู้สึกแปลกใจ
พรุ่งนี้ผลตรวจจะออกมายังไง?
ถ้าฉันท้อง ฉันควรเก็บลูกไว้ไหม?
ถังหยวนจะรับผิดชอบไหม?
ฉันควรบอกพ่อแม่เรื่องนี้ยังไงดี?
...
ความคิดมากมายวิ่งวนอยู่ในหัวของหยูซินซี ทำให้เธอนอนไม่หลับ เธอพยายามที่จะไม่คิดมาก แต่มันก็ยากเหลือเกิน
ไม่รู้ว่าผ่านไปนานแค่ไหน หยูซินซีก็พลิกตัวให้นอนหงาย เธอรู้สึกได้ว่าการหายใจของถังหยวนเริ่มสม่ำเสมอ เธอจึงหันหน้ามามอง
แม้จะมีแสงสลัวๆ แต่หยูซินซีก็พอมองเห็นใบหน้าด้านข้างของถังหยวน ในขณะที่เขาหลับไป เธอรู้สึกว่าเขาดูไร้เดียงสาและน่ารักมากกว่าตอนที่เขาตื่น
หยูซินซีมองถังหยวนเงียบๆ จนความคิดที่วุ่นวายในหัวของเธอเริ่มสงบลง แต่เมื่อมองอยู่ท่านี้นานๆ ทำให้เธอรู้สึกเมื่อย เธอจึงพลิกตัวไปทางถังหยวน
ในยามค่ำคืนที่เงียบสงัด ผู้ชายที่เธอชอบก็นอนอยู่ตรงหน้า ความรู้สึกที่เธอเก็บกดไว้มานานเริ่มเผยออกมาอย่างช้าๆ
“จริงๆ แล้ว...”
“ฉันอยากกอดเขาจังเลย”
หยูซินซีนึกถึงเช้าวันนั้นที่เธอถูกถังหยวนกอดไว้ ความคิดที่จะกอดถังหยวนในตอนนี้ก็เริ่มผลิบานในใจเธอ
หยูซินซีมองถังหยวนที่เหมือนกำลังหลับอยู่ เธอกัดฟันและลังเลอยู่สักพักก่อนที่จะค่อยๆ เอ่ยเรียกเขาเบาๆ ด้วยเสียงแผ่ว “ถังหยวน นายหลับหรือยัง?”
