บทที่ 508 เปิดร้านแบรนด์ใหม่
บทที่ 508 เปิดร้านแบรนด์ใหม่
เฉินเฉิงกับอู๋ต้ารู้จักกันมาสักระยะแล้ว จะว่าไปเฉินเฉิงก็รู้สึกขอบคุณอู๋ต้ามากจริง ๆ
ถ้าไม่ใช่เพราะอู๋ต้ามีโชคชะตาที่ดีกับตัวเอง และเชื่อมั่นในตัวเองขนาดนี้ ที่ฝั่งอู๋อี้กังคงจะไม่สามารถเจาะเข้าไปได้ง่าย ๆ แบบนี้
ในเรื่องนี้ อู๋ต้าก็คืออาวุธลับของเขา
แค่ใช้อู๋ต้า ฝั่งอู๋อี้กังก็ต้องยอมแพ้อย่างแน่นอน
ดังนั้นถ้าอยากจะคว้า "ขาใหญ่" อย่างอู๋อี้กังที่สำคัญต่อเฉินเฉิงในตอนนี้ ก็ต้องเกาะอู๋ต้าให้มั่น
และเขาก็ทำได้ดีมาก
“พี่สะใภ้ คุณทำอาหารเก่งจริง ๆ!” อู๋ต้าดูท่าทางจะเป็นคนพูดจาชมเชยคนอื่นไม่เบา ขณะที่เขากินอาหารก็กล่าวชื่นชมฝีมือทำอาหารของเสิ่นจือฮวา
เฉินเฉิงอดหัวเราะไม่ได้ “อยากดื่มเหล้าหน่อยไหม? เอาเป็นว่าอย่าดื่มเยอะเลย ว่าแต่นายทำงานที่โรงงานเป็นยังไงบ้าง?”
“ดีมาก ฉันปรับตัวได้อย่างเต็มที่แล้ว” อู๋ต้าพูดขึ้น “ที่นั่นฉันถือว่าไปได้สวยเลย ไม่มีปัญหาอะไร ทุกอย่างราบรื่น”
พูดจบเขาก็กัดเนื้อชิ้นหนึ่งแล้วร้องว่ามันอร่อย
“ใช่แล้ว...” เฉินเฉิงพูดอย่างจริงจัง “เรื่องพ่อของนาย ฉันขอบคุณนายมากนะ”
“คุนเกอ เราสองคนไม่ต้องพูดขอบคุณกันหรอก ถ้าไม่ใช่เพราะพ่อฉันมีเงิน ฉันก็อยากจะไปหาทางอื่นแล้ว!”
“พูดจาไร้สาระ!” เฉินเฉิงหัวเราะ “อย่าพูดแบบนี้กับพ่อบ่อย ๆ เขาก็ลำบากเหมือนกัน นายต้องเข้าใจเขาหน่อยนะ”
“เข้าใจน่ะเหรอ ถ้าเขาไม่ไปทำเรื่องไม่ดี ฉันก็จะเข้าใจเขา”
โอเค คงคุยกันต่อไม่ได้แล้ว
หลังจากกินข้าวเสร็จ เพราะอู๋ต้าต้องกลับไปทำงานช่วงบ่าย เฉินเฉิงจึงพาเขาไปส่ง
“ถ้าไม่มีอะไร แวะมาหาฉันนะ” เฉินเฉิงบอกกับอู๋ต้าหลังจากที่พาเขาลงจากรถ
อู๋ต้ากวักมือแล้วกระโดดไปยังโรงงาน
เฉินเฉิงยิ้มเล็กน้อยก่อนจะขับรถกลับบ้าน
“ติ๊งหลิง!” เพิ่งกลับถึงบ้าน โทรศัพท์ก็ดังขึ้น
เฉินเฉิงรีบรับสาย
“คุณเฉิน พวกเราตัดสินใจแล้ว อีกสามวันจะเปิดกิจการอย่างเป็นทางการ”
“ดีครับ!” เฉินเฉิงพยักหน้า “งั้นเอาแบบนี้นะครับ อีกสองวันถัดไปตอนบ่ายผมจะไปที่นั่น”
“ได้ค่ะ!”
หลังวางสายไปแล้ว เฉินเฉิงโทรหาลู่เฟิ่งไห่
“พี่ลู่ อีกสามวันร้านเราจะเปิดกิจการแล้ว ผมจะบอกที่อยู่ให้พี่จดไว้ พี่ไปเจอผู้จัดการร้านจางซิ่วจือ เราหน่อย แล้วคุยกันเรื่องใช้โมเดลยังไงดี”
“ได้!” ลู่เฟิ่งไห่ตอบรับอย่างง่ายดาย “คุณเฉิน นี่เมืองหรงเฉิง มันเล็กเกินไปแล้ว นายจะย้ายไปเมืองใหญ่ ๆ อย่างหยางเฉิง หรือยัง?”
เฉินเฉิงหัวเราะ “พี่ลู่ อย่าล้อผมเลย ผมยังจะเป็นมังกรตัวเล็ก ๆ อยู่เลย ทำแต่ธุรกิจเล็ก ๆ น้อย ๆ!”
“ถ้านี่เรียกว่าธุรกิจเล็ก ๆ ก็คงไม่มีธุรกิจใหญ่ ๆ แล้วล่ะ!” ลู่เฟิ่งไห่พูดหยอกเย้า “ตอนนี้นายเป็นหนึ่งในคนระดับต้น ๆ ของหรงเฉิงแล้วนะ ผมรู้ดี”
เฉินเฉิงหัวเราะ “งั้นตกลงตามนี้ละกันครับ ผมจะไปถึงก่อนเปิดร้านหนึ่งวัน ตอนนั้นเราค่อยกินข้าวด้วยกัน เราก็ไม่ได้เจอกันสักพักแล้ว”
“ได้เลย ไม่มีปัญหา!”
เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว ในช่วงบ่ายวันนี้ เฉินเฉิงขับรถไปที่ร้าน
ตอนนี้จางซิ่วจือได้จัดของเรียบร้อยแล้ว รอเพียงแค่วันพรุ่งนี้จะเปิดกิจการ
อีกด้านหนึ่ง ลู่เฟิ่งไห่นั่งอยู่ที่นั่น
“พี่ลู่!” เฉินเฉิงเข้ามาทักทาย
มองใกล้ ๆ ถึงพบว่าไม่ได้เจอกันสักพักแล้ว การแต่งตัวของลู่เฟิ่งไห่ก็ดูเปลี่ยนไปไม่เหมือนเดิม
เมื่อเทียบกับสมัยที่อยู่ในเสิ่นจิง ตอนนี้เขาดูสดใสขึ้นเยอะ ที่จริงมันเพราะเสื้อผ้านี่แหละ ตอนนี้เขาใส่เสื้อทีเชิ้ตสีน้ำเงินและกางเกงยีนส์ทรงสลิม อีกทั้งยังตัดผมทรงโมฮอว์กที่มีผมยาวเฉพาะตรงกลาง ข้าง ๆ ถูกตัดสั้นมาก
“พี่ลู่ พี่นี่ดูทันสมัยมากเลยนะ!” เฉินเฉิงพูดอย่างประหลาดใจ
“ทันสมัยอะไรล่ะ ก็แค่ทำธุรกิจนี้ ถ้าจะยังดูเหมือนเดิมคงไม่ไหว ผมก็เลยอยากทำตัวให้ดูพิเศษหน่อย” ลู่เฟิ่งไห่หัวเราะ
เฉินเฉิงยกนิ้วโป้งให้ “ดูหนุ่มขึ้น แล้วก็ดูทันสมัยมากด้วย”
พูดจบเขาก็ถามว่า “แล้วนางแบบของพี่ล่ะ?”
“กลับไปหมดแล้ว! ถ้าไม่รอเจอนาย ผมก็คงกลับไปแล้วเหมือนกัน ยังไงพรุ่งนี้เช้าเราจะมาที่นี่แสดง”
“ทำไมไม่รอทานข้าวด้วยกันล่ะ! เอาล่ะ งั้นเราไปกินข้าวกันเถอะ พี่จาง ปิดร้านแล้วไปกินข้าวกันเถอะ”
เฉินเฉิงพาพวกเขาไปที่ร้านอาหารใกล้ ๆ แล้วเลี้ยงข้าวมื้อหนึ่ง ก็ถือว่าทำภารกิจวันนี้เสร็จเรียบร้อยแล้ว
แต่หลังจากกินข้าวเสร็จ จางซิ่วจือก็ขอตัวกลับก่อน
“ตอนนี้ลงใต้มาได้สักพักแล้ว เป็นยังไงบ้าง?” เฉินเฉิงถามลู่เฟิ่งไห่
“สนุกดี!” ดวงตาของลู่เฟิ่งไห่เป็นประกาย “นายไม่รู้หรอก เด็กสาวที่ผมพามานั้น พวกเธอบอกว่าที่นี่เป็นดินแดนสวรรค์ มาแล้วก็ไม่อยากกลับเลย กลัวว่าผมจะคิดกลับไปเสิ่นจิง พวกเธอเลยพูดกรอกหูผมอยู่เรื่อย ๆ ว่าที่นี่ดีแค่ไหน เฮ้อ กลับไปไม่ได้แล้ว”
ถึงแม้ว่าเขาจะพูดแบบนั้น แต่เฉินเฉิงก็เห็นรอยยิ้มบนใบหน้าของเขา
“สาว ๆ ของพี่พูดถูก ที่นี่มีการพัฒนาอย่างมาก!” เฉินเฉิงพูดยิ้ม ๆ
“การพัฒนามากอาจจะใช่ ผมไม่สงสัยหรอก แค่ไม่รู้ว่างานนี้จะทำไปได้นานแค่ไหน!” ลู่เฟิ่งไห่คิดอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะพูดถามอย่างสงสัย
ครั้งนี้เขาถามเฉินเฉิงด้วยความสงสัยจริง ๆ
เฉินเฉิงคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะพูดว่า “พี่ลู่ ถ้าพี่เชื่อผม ก็ทำไปเถอะ ถ้าพี่อยากทำงานด้านโมเดลจริง ๆ พี่ก็ควรขยายเส้นทางของพี่บ้าง เช่นว่า นอกจากจะรับงานแบบผมตอนนี้ พี่ยังสามารถทำให้เป็นแบบมืออาชีพมากขึ้น เปิดบริษัทจัดการโมเดลจริง ๆ หรือแม้กระทั่งรับโฆษณาทางโทรทัศน์”
ลู่เฟิ่งไห่ตกใจ
โฆษณาทางโทรทัศน์?
ตอนนั้นมันมีไม่กี่อย่างหรอก เขาไม่ค่อยเข้าใจ
“อย่ามองผมแบบนั้นเลย ผมบอกพี่นะ นี่มันเป็นทางที่ดีจริง ๆ ถ้าพี่เดินถูกทาง บางทีพี่อาจจะมีที่ยืนในวงการบันเทิงในอนาคต” เฉินเฉิงพูดยิ้ม ๆ
“คุณเฉิน พูดได้น่าฟังเชียว เรียนมาจากไหนเนี่ย?”
เฉินเฉิงยิ้มเล็กน้อย “ฟังผมเถอะ ทำตัวดี ๆ ที่นี่ รับรองว่ามีอนาคตแน่นอน”
“แน่นอนอยู่แล้ว!”
หลังจากลาจากลู่เฟิ่งไห่แล้ว เฉินเฉิงก็ไปเปิดห้องที่โรงแรมและเข้านอนแต่หัวค่ำ
วันรุ่งขึ้น เมื่อเขามาถึงที่ร้าน ลู่เฟิ่งไห่และคนอื่น ๆ ก็เตรียมพร้อมกันหมดแล้ว
คนในร้านก็เตรียมพร้อมแล้วเช่นกัน รอเพียงให้เริ่มงานเปิดกิจการเท่านั้น
“ผมว่าเปิดกิจการที่นี่ต้องใช้การเชิดสิงโตกันหมดนะ พวกเราใช้เดินแบบจะดูแปลกแยกไปหน่อยไหม” เฉินเฉิงเหมือนจะถามและเหมือนจะพูดกับตัวเอง
“ไม่หรอก เราขายเสื้อผ้า เสื้อผ้าที่สวมบนตัวมันเห็นได้ชัดที่สุดว่าดีไม่ดี ไม่มีปัญหาหรอก”
“ผมก็คิดแบบนั้นเหมือนกัน!”
พอเห็นว่าเวลาประมาณได้แล้ว เมื่อเสียงประทัดดังขึ้น ก็เริ่มเปิดกิจการอย่างเป็นทางการ
และนางแบบของลู่เฟิ่งไห่ก็เริ่มเดินแบบด้านหน้าอย่างเป็นทางการ
โชคดีที่ที่นี่มีพื้นที่มากพอให้พวกเขาแสดงได้เต็มที่
แบบนี้ไม่นานก็ทำให้คนมากมายมารวมตัวกัน อยากรู้ว่าที่นี่เกิดอะไรขึ้น
