บทที่ 41: ลูกบอลปักลายลอยสู่ฟากฟ้า คนเก่าได้พบกันอีกครั้ง

คิงฮวาน ไม่รู้ว่าจะไปที่ไหน เธอจึงเริ่มต้นที่บริเวณทายปริศนาโคมไฟ ผู้คนกำลังครุ่นคิดอย่างจริงจัง

ซึ่งทำให้ คิงฮวาน รู้สึกขบขัน แต่เธอไม่มีความสนใจที่จะร่วมเล่น เธอจึงเดินเลี่ยงไป และเห็นผู้คนมากมายมารวมตัวกันที่แม่น้ำชิงหยวน จึงคิดจะเดินไปดู

คิงฮวาน เดินมาจนถึงใต้ต้นหลิว เธอปีนขึ้นไปบนต้นไม้และมองดูผู้คนที่อยู่เบื้องล่างอย่างชัดเจน ฝั่งนี้เป็นหญิง ส่วนฝั่งตรงข้ามเป็นชาย ดูเหมือนพวกเขากำลังร้องเพลงโต้ตอบกัน

ธรรมเนียมที่ชายหญิงร้องเพลงโต้ตอบกันเป็นการแสดงความชื่นชอบ หากหญิงสาวชอบบทเพลงของชายหนุ่ม เธอก็จะตอบโต้ด้วยบทเพลงของเธอเอง เป็นกิจกรรมที่ชาวบ้านชื่นชอบ แต่หญิงสาวในชนชั้นสูงอย่าง ชิงเกอ คงไม่มีวันมาเข้าร่วมกิจกรรมเช่นนี้

ผ่านไปสักพัก คิงฮวาน เห็นชายร่างใหญ่คนหนึ่งเบียดเข้ามาท่ามกลางกลุ่มชายหนุ่ม ชายผู้นี้มีหนวดเครารก ใบหน้าดูซื่อๆ น่ารัก แต่ก็ดูทึ่มๆ อยู่บ้าง คิงฮวาน อดสงสัยไม่ได้ว่าเขาจะร้องเพลงแบบไหน

ขณะที่ คิงฮวาน กำลังเตรียมตัวดูละครสนุกๆ ชายผู้นั้นกลับพูดขึ้นด้วยเสียงดังก้องว่า “ข้าไม่ถนัดร้องเพลง ข้าจะใช้วิธีที่ตรงที่สุดในการบอกความรู้สึกต่อหญิงที่ข้าชอบ!”

คิงฮวาน รู้สึกสนใจยิ่งขึ้น แล้วก็เห็นเขาหยิบลูกบอลสีแดงที่คล้ายกับลูกบอลปักลายขึ้นมาจากด้านหลัง ทำให้คนรอบข้างหัวเราะลั่น แต่ชายที่ถูกเรียกว่า “เถี่ยเหล่าซาน” ก็พูดอย่างไม่อายว่า “ทำไมจะไม่ได้? หากใครรับลูกบอลของข้าได้ ก็จะถือว่าเป็นพรหมลิขิต แต่ถ้ารับไม่ได้ ก็คือไม่มีวาสนา มีอะไรผิดหรือ?”

ผู้คนที่แซวเขาก็เงียบไป คิงฮวานรู้สึกชื่นชม เถี่ยเหล่าซาน ที่กล้าทำสิ่งที่เขาเชื่อมั่นโดยไม่สนสายตาคนอื่น

เถี่ยเหล่าซาน ดูเหมือนจะมีหญิงในใจ เขาถือบอลปักลายไว้อย่างเรียบร้อย ดวงตาของเขาที่ดูอ่อนโยนตัดกับใบหน้าที่ดูหยาบกร้าน ชายผู้นี้ดูน่าสนใจอย่างมาก เขาเตรียมพร้อมแล้วโยนบอลออกไป แต่ด้วยแรงมากเกินไป บอลกลับพุ่งตรงไปยังต้นไม้ที่

คิงฮวาน อยู่ เธอตกใจและพยายามหลบ แต่ดันลืมไปว่าเธอกำลังอยู่บนต้นไม้ เท้าของเธอลื่นและเธอก็ร่วงลงมา!

ในช่วงเวลาที่เธอคิดว่าจะต้องเจ็บตัวแน่ๆ ลมวูบหนึ่งโอบล้อมเธอไว้ จากนั้นก็มีความอบอุ่นที่ประคองเธอไว้

ผู้คนที่ดูเหตุการณ์ต่างสูดลมหายใจด้วยความตกใจ คิดว่า เถี่ยเหล่าซาน คงก่อเรื่องอีกแล้ว แต่ไม่นานก็เห็นเด็กหนุ่มในชุดขาวปรากฏตัวขึ้นอย่างงดงาม เขาอุ้มหญิงสาวในชุดขาวไว้ในอ้อมแขน

“ว้าว...”

เสียงอุทานของหญิงสาวดังขึ้นพร้อมกัน เด็กหนุ่มในชุดขาวที่ดูราวกับเทพเจ้าแห่งความสง่างามปรากฏตัวจากฟากฟ้า หญิงสาวที่ซบอยู่ในอ้อมแขนของเขาเป็นภาพที่งดงามที่สุดในยามค่ำคืน

“ยังชอบปีนต้นไม้อยู่หรือ?” เสียงที่คุ้นเคยดังเข้าหูของ คิงฮวาน เธอลืมตาขึ้นและพบว่าตัวเองกำลังสบตากับ โม่หลิงจี แววตาของเขาเต็มไปด้วยความอ่อนโยนราวกับหมู่ดาวในท้องฟ้ายามราตรี คิงฮวาน เผลอจมดิ่งลงไปอีกครั้งโดยไม่ทันตั้งตัว

ทั้งสองจ้องมองกันจนเสียงเชียร์จากรอบข้างทำให้ต้องตื่นจากภวังค์ คิงฮวาน รีบกระโดดลงจากอ้อมแขนของ โม่หลิงจี พร้อมปกปิดแก้มที่เริ่มแดงของเธอ

โม่หลิงจี ยิ้ม แล้วเสียงของชายร่างใหญ่ก็พูดขึ้นจากฝั่งตรงข้าม “คุณหนู ขอโทษด้วย ข้า เถี่ยเหล่าซาน ไม่ได้ตั้งใจ!”

คิงฮวาน ยิ้มและกล่าวว่า “ไม่เป็นไร ท่านเล่นต่อเถิด” แล้วเธอก็เดินจากไป โดยไม่สนใจเสียงซุบซิบนินทาใดๆ

โม่หลิงจี เห็นเช่นนั้นก็เดินตามไป

คิงฮวาน รู้สึกว่าโม่หลิงจี เดินตามเธอมาโดยตลอด สุดท้ายจึงหันกลับมาถามอย่างสงสัย “เจ้าตามข้ามาทำไม? เจ้าเป็นใครกัน?”

โม่หลิงจี รู้ดีว่า คิงฮวาน ยังคงโกรธเรื่องการสนทนาในวันนั้น เขาตอบว่า “ในงานเทศกาลที่มีหญิงงามเช่นเจ้า ข้าจะไม่ตามได้อย่างไร?”

คิงฮวาน ฟังคำพูดเจ้าชู้ของ โม่หลิงจี และต่อว่าเขาว่า “เจ้าเลวทราม!”

โม่หลิงจี หัวเราะ จากนั้นจึงพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง “ตามข้ามา”

เพียงสามคำนี้ทำให้หัวใจของ คิงฮวาน เต้นผิดจังหวะ เธอมอง โม่หลิงจี อย่างงงงัน สีหน้าของเขาดูจริงจัง ไม่เหมือนกำลังโกหก แต่สุดท้ายเธอก็หัวเราะออกมาอย่างขมขื่น “วันนั้นเจ้าเป็นคนบอกให้ข้าอยู่กับ เหลียงอวี้ เอง ตอนนี้เจ้าเปลี่ยนใจแล้วหรือ? ไม่อยากให้เราเป็นคนแปลกหน้าแล้วหรือ?”

“ตามข้ามาเดี๋ยวนี้” โม่หลิงจี ย้ำคำพูดของเขา ราวกับไม่สนใจความรู้สึกของ คิงฮวาน

คิงฮวาน จ้องมอง โม่หลิงจี แล้วตอบว่า “ถ้าเจ้าพูดแบบนี้ในวันนั้น ข้าคงจะตามเจ้าไป แต่ตอนนี้ข้าไปไม่ได้แล้ว!”

โม่หลิงจี ขมวดคิ้ว “ทำไม? เจ้าเริ่มชอบ เหลียงอวี้ แล้วหรือ?”

คิงฮวาน ถลึงตาใส่ โม่หลิงจี แล้วเดินต่อไป “เป็นไปได้อย่างไร? คนอย่าง เหลียงอวี้ ลึกซึ้งเกินไป ข้าไม่อยากเอาชีวิตไปเสี่ยง”

โม่หลิงจี เดินเคียงข้างเธอ ฟังเธอพูดเงียบๆ โดยไม่ขัดจังหวะ

คิงฮวาน คิดจะบอก โม่หลิงจี เรื่องที่เธอถูกวางยา แต่เมื่อนึกถึงความขัดแย้งที่อาจเกิดขึ้นระหว่าง โม่หลิงจี กับ เหลียงอวี้ เธอก็เปลี่ยนใจ เพราะไม่อยากให้เขาต้องเจอกับปัญหาเพิ่มเติม

เธอจึงพูดออกไปอีกอย่างว่า “ไม่มีอะไรหรอก เหลียงอวี้ รู้ตัวตนของข้า ข้ายังไปจากที่นี่ไม่ได้ อีกอย่างพรุ่งนี้พ่อของข้าจะมาถึงเพิงเฉิง ข้าก็ควรจะกลับไปหาครอบครัวตามสมควร แล้วจะให้ข้าตามเจ้าไปทำไม?”

โม่หลิงจี เห็น คิงฮวาน ยิ้มอย่างขี้เล่น ก็ทำให้เขานึกถึงเด็กสาวผู้ไม่เกรงกลัวใครในวัยเยาว์ แต่ในรอยยิ้มนั้นกลับแฝงไปด้วยความเศร้าเล็กน้อยที่เขาไม่เข้าใจ

“เจ้ามาที่เพิงเฉิงทำอะไรหรือ?” คิงฮวาน ถามอย่างเป็นกันเอง ราวกับไม่เคยมีความบาดหมางระหว่างพวกเขา

“ข้ามีธุระต้องจัดการ และต้องการความช่วยเหลือจาก อ๋องเหลียงอวี้” โม่หลิงจี ตอบ “ข้าจะอยู่ที่

นี่สักพัก เจ้ายังมีเวลาคิด”

คิงฮวาน ยิ้ม “ไม่นานนี้ ซั่วอัน เจ้าเผ่าฉาเอ๋อจะมาที่นี่ เหลียงอวี้ คงจะยุ่งมาก เจ้าคิดว่าเขาจะมีเวลามาช่วยเจ้าหรือ?”

โม่หลิงจี หัวเราะอย่างมั่นใจ “เจ้าไม่ต้องกังวล ข้ามีวิธีของข้า”

คิงฮวาน ยังไม่ทันตอบ ก็มีเสียงเชียร์ดังขึ้นจากที่ไกลๆ เธอสงสัยจึงพูดว่า “ข้างหน้ามีอะไรเกิดขึ้น?”

“ไปดูกัน” โม่หลิงจี รีบเดินไปก่อน คิงฮวาน จึงตามไป เมื่อไปถึงที่เกิดเหตุ โม่หลิงจี เบียดคนออกไปเพื่อให้ คิงฮวาน ผ่านเข้าไปได้

เมื่อมาถึงด้านใน พวกเขาเห็นชายหนุ่มรูปงามคนหนึ่งยืนอยู่ มือถือโคมไฟ และยิ้มกริ่ม ขณะที่หญิงสาวตรงข้ามเขาสวมชุดสีเหลืองหรูหรา ใบหน้าของเธองดงามเกินกว่าที่ใครจะเทียบได้

(จบบท)